doodgeboorte op 23 weken
Geplaatst: 20 december 2012, 8:38
Ons Marilou is perfect, alles ging goed, maar mijn placenta bloedde vaak en hevig.
De laatste weken konden de dokters niets meer voor ons doen. We kregen enkel hoop voorgeschreven. Tijdens laatste twee was het vruchtwater volledig op, door de bloedingen kon de placenta onvoldoende vruchtwater aanmaken en daarenboven scheurden anderhalve week geleden mijn vliezen. Deze laatste kwam doordat bloedklonters in mijn baarmoeder zich vasthechtten op mijn vliezen en deze erg broos maakten.
12 weken lang lag mama plat om alles op alles te kunnen zetten, om alles wat mis kon gaan te beperken.
Het heeft niet mogen zijn.
Ik heb je voelen schoppen, zelfs in de laatste momenten. Toen je geboren werd, schudden de gynaecoloog en de vroedvrouw hun hoofd. Je was al vertrokken ondanks de hulp die ze je wouden bieden.
Je lag daar zo rustig, mijn kleine meid, zo vredig. Je hebt al die weken zo hard meegevochten met mama en papa, maar je was op. Dat zagen we aan de placenta. De gynaecoloog vertelde dat jij zo een sterk kind moest zijn geweest want je had de placenta volledig opgebruikt.
De doorbloeding die er nog was, was op jouw termijn van 23 weken niet voldoende om jou nog wat langer bij ons te kunnen houden. Ook je longen konden niet rijpen want het vruchtwater was weg. Je kon zo moeilijk bewegen zonder water maar deed zo hard je best om mama en papa te laten voelen 'ik ben er nog'.
Zelf heb je aangegeven 'ik kan niet meer' en heb je mama met lichte pijnen duidelijk gemaakt om jou te laten gaan. We hebben met pijn in het hart je wens gerespecteerd en zijn zo trots op jou dat je zo lang ons gezin verrijkte.
Toen we hoorden dat je een meisje was, lachten mama en papa naar elkaar. We hebben er een dochter bij! Ookal was je toen op weg naar de hemel, wij hebben het afscheidszoentje gevoeld.
Ik hou van jou, Marilou. Papa houdt van jou, Marilou. Je grote broer zal je leren kennen en we zullen je nooit vergeten.
Ons verdriet is groot. We gaan naar huis met lege handen, maar met een vol hart. Want daar zit jij, Marilou, de echte jij!
De laatste weken konden de dokters niets meer voor ons doen. We kregen enkel hoop voorgeschreven. Tijdens laatste twee was het vruchtwater volledig op, door de bloedingen kon de placenta onvoldoende vruchtwater aanmaken en daarenboven scheurden anderhalve week geleden mijn vliezen. Deze laatste kwam doordat bloedklonters in mijn baarmoeder zich vasthechtten op mijn vliezen en deze erg broos maakten.
12 weken lang lag mama plat om alles op alles te kunnen zetten, om alles wat mis kon gaan te beperken.
Het heeft niet mogen zijn.
Ik heb je voelen schoppen, zelfs in de laatste momenten. Toen je geboren werd, schudden de gynaecoloog en de vroedvrouw hun hoofd. Je was al vertrokken ondanks de hulp die ze je wouden bieden.
Je lag daar zo rustig, mijn kleine meid, zo vredig. Je hebt al die weken zo hard meegevochten met mama en papa, maar je was op. Dat zagen we aan de placenta. De gynaecoloog vertelde dat jij zo een sterk kind moest zijn geweest want je had de placenta volledig opgebruikt.
De doorbloeding die er nog was, was op jouw termijn van 23 weken niet voldoende om jou nog wat langer bij ons te kunnen houden. Ook je longen konden niet rijpen want het vruchtwater was weg. Je kon zo moeilijk bewegen zonder water maar deed zo hard je best om mama en papa te laten voelen 'ik ben er nog'.
Zelf heb je aangegeven 'ik kan niet meer' en heb je mama met lichte pijnen duidelijk gemaakt om jou te laten gaan. We hebben met pijn in het hart je wens gerespecteerd en zijn zo trots op jou dat je zo lang ons gezin verrijkte.
Toen we hoorden dat je een meisje was, lachten mama en papa naar elkaar. We hebben er een dochter bij! Ookal was je toen op weg naar de hemel, wij hebben het afscheidszoentje gevoeld.
Ik hou van jou, Marilou. Papa houdt van jou, Marilou. Je grote broer zal je leren kennen en we zullen je nooit vergeten.
Ons verdriet is groot. We gaan naar huis met lege handen, maar met een vol hart. Want daar zit jij, Marilou, de echte jij!