Hoe mentaal fertiliteitstraject doorstaan
Geplaatst: 21 maart 2022, 10:42
Dag allemaal,
Ik ben nieuw op het forum, hoewel ik wel verschillende keren op het forum gelezen heb, op zoek naar ervaringen, hoop. Lang gedacht “ik ga niets plaatsen, het geeft geen meerwaarde”, maar dat stadium ben ik inmiddels gepasseerd.
Ons verhaal in het kort: ik ben 31 jaar momenteel, pilstop oktober 2020, waarna heel onregelmatige cyclus. De gynaecoloog zag er geen graten in, kan een jaartje duren (begrijpelijk). Na de laatste cyclus van 70!! dagen toch maar een ander gynaecoloog geraadpleegd, die mij meteen serieus nam. We zijn in augustus 2021 begonnen met hormonen (Femara), samen met pregnyl. Altijd mooie follikel klaar, maar in december nog geen resultaat. Kijkoperatie in december gehad (cyste op mijn eileider, wat vochtblaasje bleek te zijn). Voor het overige alles in orde, evenals spermakwaliteit. Ik krijg wel elke keer opmerking dat baarmoederslijmvlies dun is (5,4mm), maar zou geen probleem zijn, de kwaliteit is prima. Toch maar begonnen met tarwekiemolie, hetgeen de laatste maal (feb 2022) toch (denk ik) iets van resultaat had (cd 11 een dikte van 5,9mm).
Januari 2022 afgesproken 3 x iui (waarvan inmiddels 2 mislukt), daarna overgang naar IVF.
Waarschijnlijk een standaardverhaal. Mentaal zit ik er momenteel onderdoor. Hoewel we via het ZH niet lang bezig zijn, ben ik voor mezelf al wel anderhalf jaar gefixeerd op zwanger worden: geen alcohol, genoeg bewegen, geen cafeïne, gezonde voeding, osteopaat met inwendig onderzoek, extra vitamine E, foliumzuur, een app bijhouden,… om nog maar te zwijgen van dokter Google (ik voel alles, zelfs een verstopte neus is een symptoom van zwangerschap, ook mijn kat die recent op mijn buik begint te ‘kneden’).
Recent gestart met acupunctuur. Geloof er niet meteen in, maar het zou maar kunnen helpen.
Dit alles heeft een enorme invloed op mijn dagdagelijks leven. Altijd alles regelen op het werk (gelukkig een begripvolle werkgever, maar het blijft ook dan bijna onhaalbaar, zeker gezien mijn emotionele toestand momenteel. Ik sta er niet voor open om al mijn collega’s op de hoogte te brengen), vriendinnen die ‘ongepland’ zwanger worden, babyborrels, feestjes,… ik ben van een sociale vrouw veranderd naar een onzeker meisje (zo voel ik me), die nergens over kan meebabbelen. Wat heb ik nu bij te brengen in gesprekken over kinderen.
Vragen en opmerkingen als: en jullie, dat huis moet toch gevuld worden! Je moet dat loslaten! Het komt wel goed! Je hebt te veel stress! Ook van mijn partner (die ook niet meer weer wat hij moet zeggen).
Huilbuien, onzekerheid, moodswings, helse schrik voor ivf, wat als het nooit lukt, zelfs de gedachte “wil ik nog kinderen? Ik kan mezelf niet eens rechthouden, laat staan dat ik een kind moet opvoeden”. Terwijl dit altijd mijn grootste droom was. Zo had ik me dit niet voorgestelde.
Ik weet het even niet meer. Ik zit in een vicieuze neerwaardse cirkel momenteel. Ik ben er me ook van bewust dat ik mezelf wentel in zelfmedelijden en daar haat ik mezelf voor.
Jullie lezen dit waarschijnlijk vaker, maar het doet me misschien deugd om het even van me af te schrijven.
Lieve groetjes, en goeie moed voor iedereen in een fertiliteitstraject.
Julie
Ik ben nieuw op het forum, hoewel ik wel verschillende keren op het forum gelezen heb, op zoek naar ervaringen, hoop. Lang gedacht “ik ga niets plaatsen, het geeft geen meerwaarde”, maar dat stadium ben ik inmiddels gepasseerd.
Ons verhaal in het kort: ik ben 31 jaar momenteel, pilstop oktober 2020, waarna heel onregelmatige cyclus. De gynaecoloog zag er geen graten in, kan een jaartje duren (begrijpelijk). Na de laatste cyclus van 70!! dagen toch maar een ander gynaecoloog geraadpleegd, die mij meteen serieus nam. We zijn in augustus 2021 begonnen met hormonen (Femara), samen met pregnyl. Altijd mooie follikel klaar, maar in december nog geen resultaat. Kijkoperatie in december gehad (cyste op mijn eileider, wat vochtblaasje bleek te zijn). Voor het overige alles in orde, evenals spermakwaliteit. Ik krijg wel elke keer opmerking dat baarmoederslijmvlies dun is (5,4mm), maar zou geen probleem zijn, de kwaliteit is prima. Toch maar begonnen met tarwekiemolie, hetgeen de laatste maal (feb 2022) toch (denk ik) iets van resultaat had (cd 11 een dikte van 5,9mm).
Januari 2022 afgesproken 3 x iui (waarvan inmiddels 2 mislukt), daarna overgang naar IVF.
Waarschijnlijk een standaardverhaal. Mentaal zit ik er momenteel onderdoor. Hoewel we via het ZH niet lang bezig zijn, ben ik voor mezelf al wel anderhalf jaar gefixeerd op zwanger worden: geen alcohol, genoeg bewegen, geen cafeïne, gezonde voeding, osteopaat met inwendig onderzoek, extra vitamine E, foliumzuur, een app bijhouden,… om nog maar te zwijgen van dokter Google (ik voel alles, zelfs een verstopte neus is een symptoom van zwangerschap, ook mijn kat die recent op mijn buik begint te ‘kneden’).
Recent gestart met acupunctuur. Geloof er niet meteen in, maar het zou maar kunnen helpen.
Dit alles heeft een enorme invloed op mijn dagdagelijks leven. Altijd alles regelen op het werk (gelukkig een begripvolle werkgever, maar het blijft ook dan bijna onhaalbaar, zeker gezien mijn emotionele toestand momenteel. Ik sta er niet voor open om al mijn collega’s op de hoogte te brengen), vriendinnen die ‘ongepland’ zwanger worden, babyborrels, feestjes,… ik ben van een sociale vrouw veranderd naar een onzeker meisje (zo voel ik me), die nergens over kan meebabbelen. Wat heb ik nu bij te brengen in gesprekken over kinderen.
Vragen en opmerkingen als: en jullie, dat huis moet toch gevuld worden! Je moet dat loslaten! Het komt wel goed! Je hebt te veel stress! Ook van mijn partner (die ook niet meer weer wat hij moet zeggen).
Huilbuien, onzekerheid, moodswings, helse schrik voor ivf, wat als het nooit lukt, zelfs de gedachte “wil ik nog kinderen? Ik kan mezelf niet eens rechthouden, laat staan dat ik een kind moet opvoeden”. Terwijl dit altijd mijn grootste droom was. Zo had ik me dit niet voorgestelde.
Ik weet het even niet meer. Ik zit in een vicieuze neerwaardse cirkel momenteel. Ik ben er me ook van bewust dat ik mezelf wentel in zelfmedelijden en daar haat ik mezelf voor.
Jullie lezen dit waarschijnlijk vaker, maar het doet me misschien deugd om het even van me af te schrijven.
Lieve groetjes, en goeie moed voor iedereen in een fertiliteitstraject.
Julie