Kraam visite..

[ingridve]

Kun jij dit??

Ik vind het zo vreselijk moeilijk,om op kraamvisite te gaan.
Mijn 2 stief zusjes hebben afgelopen maand een zoon gekregen,maar kan het niet om te gaan kijken,

mijn vriendin heeft afgelopen week een zoontje gekregen,daar ben ik wel naar toe gegaan,omdat ze zo me leeft met me,

Hebben jullie er ook zòn moeite mee???

gr ingrid

[leeuwtje]

Hoi Ingrid,

Ik heb nu zelf een kindje, sinds 5 weken, en ik wens het jou met heel mijn hart ook toe.

Ik herken mij in jouw reactie. Ook ik had erg veel moeite om op kraambezoek te gaan. Het eerste jaar viel dat redelijk mee, we waren pas begonnen, we hadden nog volop hoop en geduld...
Het tweede jaar was dat al wat moeilijker, maar je gaat en houdt je sterk...
Het derde was keimoeilijk. Verschillende familieleden en kennissen bevielen van een kindje, en ik kon het ook niet meer opbrengen om op bezoek te gaan. Ik stuurde dan een kaartje met felicitaties, maar naar dat kindje gaan kijken, dat kon ik niet meer. De laatste keer dat we toch nog een keer op kraambezoek gingen, was vorig jaar in december. Ik dacht dat ik het aankon, maar blijkbaar niet. Ik heb me dagen slecht gevoeld en gehuild.

Nu ik zelf een kindje heb, weet ik niet goed hoe ik er op zal reageren. Mijn schoonzus is ook zwanger (direct gelukt, spontaan) en hoewel ik het haar gun, heb ik het er toch moeilijk mee als ik haar zie, omdat ik er zoveel heb voor moeten doen en zij niet. Dus als zij in mei bevalt, weet ik niet goed hoe ik op dat kraambezoek ga reageren. Het zal misschien wel altijd wat in mij zitten, ik weet het niet.

Maar ik begrijp jou zo goed!
Sterkte!

[babske]

Dag Ingrid,

Meid,ik begrijp je volkomen... Net zoals bij Leeuwtje kon ik er het eerste jaar ook nog vrij goed mee om. Want het zou nog wel gaan lukken bij ons. Maar toen het maar niet wou lukken, begon het moeilijker en moeilijker te worden. En in het tweede jaar ben ik zelfs al bij niemand meer op kraamvisite geweest! Ik kan het gewoon niet. Het doet me veel te veel pijn! Als ik daar bij die mensen dan zit te huilen, voel ik me ook maar stom. Want meestal begriijpen zij niet écht wat wij meemaken en vinden zij ons gedrag misschien ook ongepast..
Het is allemaal zo moeilijk.

Nu is mijn schoonzus dit jaar (ons derde jaar) bevallen en toen konden we niet anders dan naar het ziekenhuis gaan want ik mocht meter zijn. Awel, ik heb daar zoveel moeite mee gehad om mezelf naar de kraamafdeling te moeten sleuren, maar het kon niet anders... En ik moet zeggen dat ik het er ook heel zwaar heb gehad en dat ik heel erg opgelucht was toen ik terug buiten kwam!
Nu is ook dit jaar nog mijn beste vriendin bevallen. Bij hun zijn we niet naar het ziekenhuis geweest, maar wel aan huis. Want zij leeft ook heel hard met ons mee en zij maakt tenminste niet van die stomme opmerkingen. Als ze niet weet wat zeggen, geeft ze gewoon een dikke knuffel. En dat helpt soms meer dan woorden die toch maar kwetsen.
Dat bezoekje was ook niet gemakkelijk, maar het viel uiteindelijk nog mee. Gewoon het feit dat je weet dat zij ons begrijpen doet vaak al heel veel!!

Dus meid, je bent heus niet de enige die hier problemen mee heeft!! Ik hoop dat het ook bij jou vlug mag lukken....

Knuffel Babske

[ingridve]

dank je babske,ik hoop het echt zo erg,
en voor jullie natuurlijk ook heel erg...

alleen al om een kadoo`tje te gaan halen..pfff...bij al die lieve baby spullejes,die wil je voor je eigen kopen niet voor iemand anders..toch..

dank je voor jullie reacties

groetjes ingrid

[Jo'tje]

Ik ben blij dat ik er helemaal geen moeite mee heb. Ik ben steeds oprecht supergelukkig voor de ouders. Nooit verdrietig. Eerlijk.

[Lie_29]

Ik ga toch ook al een jaar niet meer op babybezoek. Ik schrijf iets over of laat een cadeautje via via afleveren. Mensen van m'n eigen generatie doen daar niet moeilijk over. 't Zijn vooral oudere mensen waarvan ik al eens commentaar durf krijgen. Hun probleem.

[babske]

Ja Ingrid, die kadootjes... Ik ben pas sinterklaas gaan kopen voor mijn metekindjes. Awel, ik had de tranen weer over mijn wengen lopen toen ik allemaal die leuke babyspulletjes en -speelgoed zag!! Ik koop het graag voor een ander, maar zou het nOg liever voor mezelf kunnen kopen...

Chapeau Jo'tje voor jou dat je daar geen probleem mee hebt!! Nu pas op, ik ben ook gelukkig voor al die mensen die wél een kindje krijgen, maar het doet gewoon zoveel pijn!! Wanneer komt onze tijd eens?? Gaat onze tijd nog wel ooit komen???

[liezeke]

heejkes,

kraamvisite is ontzettend moeilijk maar kan ook zooooo verrijkend zijn. alles hangt af van de mama en omgeving in kwestie. je hebt mama's die volledig op zichtzelf zijn gefocust en totaal geen rekening houden met anderen en dat kwetst keihard. ook heb je soms andere bezoekers die vragen beginnen stellen over onze staat van kinderen krijgen. nee dank u, dan pas ik, no matter wat 'de mensen' ervan denken. dat hoeft echt niet voor mij, ik heb al genoeg het bleitmonsterke op bezoek...
mijn schoonzus is zo'n net-mama, daarom ook dat ik pas voor het kerstfeest bij mijn schoonouders, kerstavond met een mega melig filmke en vroeg in bed dat is mijn motto;)

liesje

[Repelsteeltje]

Mij doet het wel pijn.
Mijn manier om met heel ons ferti-avontuur om te gaan is door abstractie te maken van waarom we dit allemaal doen. Ik bekijk het dus stap per stap. Eerst zwanger worden en in dit stadium denk ik de babies dus helemaal weg omdat dat gewoon te pijnlijk is om daar aan te denken.
Als ik dan op babybezoek ga (gelukkig nog niet veel gemoeten sinds we ons verdikt te horen kregen), dan is dat abstracte volledig weg en voel ik me vanbinnen schreeuwen 'ja, dat is waarom we dit allemaal doen'. Pijnlijk pijnlijk.

Mijn beste vriendin is zwanger en ik zal haar zeker gaan bezoeken, maar waarschijnlijk niet in het ziekenhuis. Ik hoop met een thuisbezoekje minder kans te hebben op medebezoekers, wat het minder pijnlijk maakt als er tranen zouden vloeien.
Waar ik vooral schrik voor heb is voor uitspraken van medebezoekers in de trant van 'amai, die kleine lijkt op de papa'. Dat ligt extra gevoelig. Ergens heb ik ook wel schrik dat ik dat zelf ook ga denken...

Het eerste jaar ging ik supergraag op kraambezoek, want ik dacht toen nog 'oh, zalig zo'n boeleke, over een jaartje hebben wij er ook zo eentje, maar dan nog mooier'.
Nu denk ik 'verdomme, wij hadden er ook al lang zo eentje moeten hebben'Ik probeer ze dus te vermijden die kraambezoekjes. Maar lukt niet altijd. Als je openlijk kan uitkomen voor je ferti-probleem dan lijkt het mij makkelijker, maar ja dat ligt voor iedereen anders. Ik moet zwijgen en dan ben ik ook verplicht om fake-gelukkig te zijn. Dat HAAT ik

Sterkte aan iedereen,

Repelsteeltje

[Wendel]

Hey meisjes,

Ik heb er ook wel serieus problemen mee hoor! Nu is het wel zo dat er bij ons bijna niemand weet van onze problemen, dus komt het ook bizar over als we niet zouden gaan. En natuurlijk ben ik blij voor hen, en als je dan de o-zo-trotse papa hoort vertellen, dan wil ik hun geluk niet verknallen, en laat ik ze gewoon doorpraten

Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen voor mij, maar in mijn omgeving is de ooievaar alomtegenwoordig.. Februari, maart en mei zijn al bijna volgeboekt met uitgerekende bevallings-data, waarvan tot nu toe mijn nicht én mijn schoonzus die sinds wij 'gestart' zijn bevallen zijn van hun vorig kindje, en nu alweer zwanger zijn

Dus jah, er liggen zware maanden in het verschiet..

Wendy

[youki]

Hello


Heb hetzelfde probleem. Hoe moeilijker ik het begint te krijgen , hoe meer mensen die ik ken zwanger worden

Heb bevallingen in november, december, januari en februari.Zie het echt niet zitten om te gaan en zal het ook niet doen. Anders voel ik mij dagen ongelukkig

Ben wel content voor hun maar that's it.

een van mijn beste vriendinnen is aan haar 7de maand.
na 2 maand proberen was het raak.
Awel, heb haar sindsdien niet gezien en zal het ook niet doen. Heb het moeilijk om haar aan het telefoon te hebben. Zij begrijpt mij volledig en ben haar wel dankbaar voor want ik kan echt niet meer doen alsof en wil het ook niet aan jan en alleman uitleggen.


Bepaalde personen begrijpen mij en anderen niet maar ja dat is bij alles zo

veel succes aan iedereen en ik hoop dat wij allemaal een fantastische 2010 mogen beleven met een wonder in ons buikjes.

virtuele knuffels aan iedereen

[grootgevaarke]

ik ben nu zelf 7 maanden zwanger (2jaar en 7maand moeten proberen, ook nog miskraam gehad) en ik blijf het moeilijk hebben met zwangerschapsaankondigingen van koppels bij wie het allemaal vanzelf ging. Paar dagen geleden artikel gelezen in Goed Gevoel over vrouw die 'toch al' 9 maanden aan het proberen was en dan maar de stap naar accupuncturist zette voor behandeling, want het wachten duurde te lang. En dan denk ik (onze en jullie situatie in gedachten): 9 maanden, och-god-ocharme!
Mijn nichtje was zwanger na 5 maanden proberen en zei (goed wetend wat onze problemen waren, ik was toen zelf nog niet zwanger maar wel al meer dan 2 jaar bezig): Ja, amai, we waren wel al 5 maand aan het proberen hoor. VIJF maand!! Heb toen geantwoord: Als ik nu zou weten dat ik binnen vijf maand zwanger ben, spring ik een gat in de lucht. (jammergenoeg is haar zwangerschap dan ook uitgedraaid op miskraam. Ondertussen is ze opnieuw zwanger, maar de schrik zit er bij haar nu ook in)

Babybezoekjes vallen me NU niet meer zwaar, maar de pijn op weg naar de zwangerschap ga ik voor de rest van mijn leven meedragen...

[Bjorn en Kim]

Ik ga nooit vergeten toen mijn schoonzus kwam zeggen dat ze zwanger was van haar 2e. Het was ONZE toer voor het 2e kindje in de familie, niet de hare. Ik ben ongelofelijk jaloers geweest vooral ze wist pas dat ze zwanger was op 10weken, een ongelukje.

Ik zou geld geven voor een ongelukje!!!!

[barkat]

Hoi allemaal,

Ook ik heb moeite met kraambezoeken. Wij zijn al een tijdje bezig en heb ook al een miskraam gehad, we zijn nu gestart met IUI.

Vorige maand kregen we een smsje dat we eens dringend bij mijn schoonouders moesten langskomen ... Daar zaten we dan samen met andere schoonbroers en schoonzussen en plots zei mijn schoonbroer tegen zijn zoontje, wat zit er in je mama's buik ... EEN BABYTJE zei hij.

Ik heb me daar toen heel sterk gehouden en ze hebben er niets van opgemerkt denk ik, maar toen we thuiskwamen heb ik tranen met tuiten gehuild. Het was bij hen ook onmiddellijk gelukt en eigenlijk waren ze over een jaar nog helemaal niet zeker of ze nog een kindje wilden dus daarmee.

Eerder in die week had ik ook telefoon gekregen van mijn beste vriendin en ook zij bleek al zwanger te zijn, ook onmiddellijk gelukt. Maar van haar kon ik het precies beter verdragen omdat zij ook heel goed verstaat wat we nu doormaken, ze had het als eerste aan mij verteld en dat was wel tof. Ze kon ik me ook beter voorbereiden als het in de vriendenkring werd gezegd.

Het werd me gewoon allemaal iets teveel denk ik.

Maar het is soms echt lastig, waarom kan het bij ons ook niet zo vlot verlopen?

Hopelijk mag 2010 een vruchtbaar jaar worden

[Beesje]

Begrijp jullie allemaal!

Gelukkig zijn er momenteel in onze directe omgeving niet veel zwangerschappen. Mijn nichten zijn ofwel allemaal al een tijd uit de pampers, en aan de andere kant van de familie zijn ze er nog niet aan begonnen. Een paar vriendinnen zijn al wel bevallen. Vooral bij die ene heb ik het moeilijk. Wij zitten in hetzelfde schuitje als Repelsteeltje (dus geen zaadjes) en die ene vriendin weet van niks, en dat wil ik liever zo houden omdat ze veel te graag alles rondvertelt. Net voor ze moest bevallen, was ze maar tegen mij bezig over dat ze hoopte dat ze toch borstvoeding zou kunnen geven, want dan val je veel sneller af. Anders was ze nog te dik tegen Kerstmis!! Een week geleden belde ze me dan ook nog speciaal op om te zeggen dat iemand van de lagere school bevallen is met een heel verhaal over hoe ze met hun twee hebben zitten gieren over de bevalling die zo gelijkaardig was gelopen (iemand die ik eigenlijk nooit echt moest). Hiphoi ... Persoonlijk heb ik het moeilijk met aankondigingen van zwangerschappen. Want dan heb je elke keer iets van, hopla, weer iemand waarbij het zomaar gelukt is, of weer iemand die ons voorbij gestoken heeft. Het eerste jaar vond ik kraambezoekjes ook nog leuk, omdat ik toen ook dacht van, ooooh, dat maken we binnenkort misschien ook mee! Maar nu ... Hoewel het me de laatste keer ook wel bevestigde dat ik echt wel kindjes wil met mijn man, ook al moet het via KID. Het geluk van de ouders was echt niet te beschrijven, en overtuigde me direct om echt voor een donor te gaan. Maar de opmerkingen over trekjes van de papa zijn inderdaad superpijnlijk ...

Maar hopelijk kunnen we met z'n allen volgend jaar eindelijk naar die babywinkel om onze geboortelijst samen te stellen ... van onze tweelingen