wat als je 2 kindjes kort op elkaar wil

[Evy_]

Hallo,

Het is misschien nog een beetje vroeg, aangezien ik pas binnen 6 weken ongeveer moet bevallen, maar toch denk ik al eens aan wat hierna. Ik weet eigenlijk al lange tijd, dat ik mijn eerste 2 kindjes graag kort op elkaar zou willen krijgen, en daarmee bedoel ik met ongeveer 1,5 tot maximum 2,5 jaar tussen. Maar aangezien ik zo moeilijk zwanger ben geworden, weet ik ook dat ik het totaal niet kan plannen, en ik heb er geen flauw idee van hoe dat zal verlopen als ik voor een tweeede wil gaan. Iedereen (zelfs sommige dokters) denken dat ik van een tweede misschien op natuurlijke manier zal zwanger worden, omdat ze bij mij en mijn man nooit de oorzaak gevonden hebben van het moeilijk zwanger worden. En aja, het cliché zegt toch dat je er dan niet meer mee bezig bent ... Zelf vind ik dit dikke zever, en ik ben daar helemaal niet zeker van en ik hoop daar dus ook niet op dat een tweede er vanzelf (en redelijk snel na het eerste) zal komen. Al zou het wel mijn grootste wens zijn . Maar stel nu dat ik het eerste jaar na mijn bevalling gewoon de natuur zijn gang laat gaan (ben zeker niet van plan terug de pil of een ander voorbehoedsmiddel te nemen) , maar toch niet zwanger word, wanneer beslis je dan om terug aan ivf te beginnen ? Zeker als je graag 2 kinderen kort op elkaar wil. Hoe hebben jullie dit beslist wanneer jullie terug met ivf zouden beginnen ?

[lanabel]

Hoi Evy,

Ik ben vorig jaar in augustus bevallen van mijn eerste kindje. Na 2 jaar natuurlijk proberen en allerlei tests, zijn we uiteindelijke met IUI zwanger geraakt (bij ons werd er ook geen oorzaak gevonden van het niet zwanger worden)
Onmiddellijk na mijn bevalling was ik al aan het dromen van een tweede kindje, we wilden ze ook kort op elkaar hebben.
In november zijn we dan ook op natuurlijke wijze terug begonnen (omdat ze idd vaak zeggen dat je na een eerste zwangerschap wel natuurlijk kunt zwanger worden) Na 4 maanden proberen zijn we dan terug naar de gyn gegaan om opnieuw met de IUI te mogen beginnen. Wonder boven worden was het van de eerste keer prijs, en mogen we ons 2de kindje in november verwelkomen (er zit dan een kleine 15 maanden tussen de 2 tussen)
Ik zou zeggen: ga gewoon op je gevoel af, wij hebben nu gelukt gehad dat we zo snel weer zwanger waren van nummertje 2, maar je weet nooit op voorhand hoe dat loopt.
Als je vindt dat je er fysiek en mentaal klaar voor bent, en je partner ook, dan ga er gewoon voor!

Veel plezier met je zwangerschap en je toekomstige gezin!

groetjes Lana

[Emmake]

Ook ik had meteen na de bevalling van M. echt zin om aan een 2e kindje te beginnen. Vooral omdat ik ook dacht; wie weet hoe lang duurt het nog. Ik had ook het gevoel dat ik precies niet verder kon met mijn leven, zolang ik mijn 2 kindjes niet zou hebben...
Aangezien M. met een ks kwam, moest ik echt wel 9 maanden wachten om weer te starten. Dat deden we dan ook. Bovendien nam ik dde eerste maanden de pil om alles weer wat te 'regelen' en onnodige risico's te vermijden.
Na die 9 maanden terug gestart met Menopur en ... meteen zwanger! (en snel, zeer korte cyclus, wat voor iemand met pco niet echt normaal is )
Het was een tweeling, waarvan we er helemaal in het begin eentje verloren zijn, een zeer gecompliceerde zwangerschap (placenta hangt vast aan het litteken van vorige ks) en dus zal de bevalling volgende week ook niet al te min zijn... Maar: mijn 'kinderwens' is dan wel in vervulling!
Tussen onze kindjes zit dan precies 18 maanden. soms denk ik: hoe gaan we dat toch doen? M. is echt een typisch peutertje, met de nodige streken, en nog te jong om goed te begrijpen wat er gebeurt. Maar ik reken er dan maar op dat ook dat in orde komt

[sunshine]

Wij werden in juli vorig jaar na 5 IVF (ISCI) pogingen trotse ouders van een zoon. OOk wij droomden van 2 kindjes. Maar ik was er nog niet uit of ik de hele medische mallemolen en de vele teleurstellingen nog eens opnieuw wou doorstaan. We hadden het er wel al over gehad en zouden na 1 tot 1,5 jaar na de bevalling opnieuw starten. Pil nam ik niet want zwanger werden wij toch nooit. Natuurlijk zwanger worden zat niet echt in ons hoofd aangezien het bij de eerst ook 5 jaar geduurd had voor het lukte, en dan nog met ISCI. Heb 10 weken na mijn bevalling gemenstrueerd. Ik vond dat de tweede menstruatie wel heel lang op zich liet wachten. En wat bleek: ZWANGER!! zomaar zonder hulp! Ons tweede kindje wordt over 9 weken normaal gezien geboren, precies een jaar na onze zoon. Dus je ziet dat de wonderen de wereld echt nog niet uit zijn!

En ik dacht vroeger ook dat dat verhalen waren die eigenlijk niet konden en al zeker niet bij ons!

[Emmake]

@Sunshine: Super toch he! Nog 9 weken, wat spannend!
Ik geloofde zulke verhalen ook niet. En kijk! Het blijkt te kunnen.
Wij planden zelfs een hele verhuis (was een goede moment en het zou mij 'afleiden' zodat ik er niet te hard aan zou denken).
En ja, cliché klopte, ik kon de hele verhuis meemaken met een dikke buik

[Sterretje]

wij wouden zeker twee kindjes en gingen niet te lang wachten. waarom?
- omdat velen ons die 'raad' gaven om niet te lang te wachten. twee kindjes kort na elkaar was ideaal, bla bla bla
- omdat we sowieso terug de MMM inmoesten gaan want natuurlijk zwanger worden is ook niet voor ons weggelegd.
Ook geen anticonceptie genomen, maar een cyclus had ik toch niet.
Toen A zes maand was maakte ik een afspraak in ferticentrum en op ons intake gesprek kregen we meteen een schema mee, want er was een plaatsje vrij!
uiteindelijk besloten e ICSI te doen om de bevruchtingspercentages te doen stijgen. ik bleek eerst een cyste te hebben en moest aan de pil, daarna bleek ik traag te reageren op de hormonen en het werd een heel lang spuit-schema, om dan uiteindelijk in een overstimulatie te eindigen... heel zware periode maar ik bleek wel zwanger te zijn! A was toen bijna 9 maand...
uiteindelijk zit er bijna 18maand tussen. spijt heb ik er niet van. de eerste maanden waren heel goed en relatief gemakkelijk met twee kleine kindjes
maar nu, een jaar later, wordt het steeds zwaarder
de kinderen worden elk veeleisender en krijgen hun eigen karakter.
het rare is: eerst zei iedereen: je moet niet te lang wachten want twee kindjes kort op elkaar is beter, maar toen ik zwanger was/bevallen was, zeiden ze allemaal: je zal 't tzwaar hebben. ik wou dat niet geloven, en de eerste maanden viel het effectief wel mee. maar nu denk ik soms, had ik nog maar een half jaartje gewacht. maar tja, nooit gedacht dat alles zo rap ging gaan. we konden er misschien ook terug twee jaar over gedaan hebben!
ik ben dus blij zoals het is. en ik vind het heel jammer dat hier sommigen al jaren proberen voor een brusje, maar bij wie het niet lukt. en dan ben ik al lang blij en dankbaar met het geluk dat ik gehad heb

[Emmake]

@sterretje: die goede raad klinkt ook hier heel gekend in de oren
GOED: niet teveel ertussen, ze zullen veel aan mekaar hebben, ze kunnen later goed spelen met mekaar, dan ben je er in één keer vanaf, meteen door die pampers door, ...
En nu de bevalling voor de deur staat:
MINDER GOED: het zal zwaar worden zo twee klein mannekes, M. kan zichzelf nog niet aankleden en wassen, je zult handen tekort hebben, M. is nog te klein om goed te begrijpen wat er gebeurt en zal het zelf ook moeilijk hebben, ...



Tja, we zullen wel zien he. En ervan genieten zeker

[Sterretje]

genieten zeker! echt wel. ze kunnen zo heerlijk samen spelen. ons kleine I leert zo veel van haar zusje, grote meid draagt heel goed zorg voor haar
maar het is zo druk, druk druk! ik heb zo veel beperkingen, maar dat zal vast ook zo zijn met twee grotere kindjes hé. nu is het vooral zwaar met de voedingsmomenten, de slaapmomenten lopen helemaal door elkaar, de twee verschillende karakterkes vergen een andere aanpak, je hebt steeds ogen en handen tekort!
een gouden tip is: zo veel mogelijk huishoudelijk werk aan anderen overlaten, wat niet dringend is NIET doen, alle aandacht naar je kindjes, partner mee betrekken en op tijd een moment voor jezelf gunnen!

[wat is er mis?]

Even eens tegengewicht bieden voor het snel lukken op elkaar voor een tweede kindje.

Ik wilde graag twee kindjes met een leeftijdsverschil ve 20maanden tot max 3jaar. Ik heb lang BV gekregen maar kreeg na 8 maanden mijn regels door. Ze werden regelmatiger. Ik nam geen anticonceptie. Ik geloofde ook niet in spontaan zwanger worden, terwijl het zeker niet uitgesloten was in ons geval. Toen Adie één jaar was gingen we er voor, zonder er echt bij stil te staan. Twee maand later vond ik dat mijn regels toch wel lang wegbleven. Maar ik weet dat aan de BV. Die kon mijn regels wel id war brengen. Dus ja niet te snel getest. Maar na 9dagen toch maar een test gedaan. Die kleurde super snel positief. Ik kon het niet geloven. Ik nam de test verschillende keren in mijn handen. Ongelooflijk, ik was zwanger. Twee dagen later een bloedtest laten doen. Ja hoor, goed zwanger. Twee weken later de eerste echo. En vanaf dan stopt de goed nieuws show. Het vruchtje was te klein voor de zwangerschapsleeftijd. Het hartje klopte maar niet stevig. Een week later moest ik terugkomen omdat het dan zou vaststaan hoe het zou uitdraaien. Er was nog 50% kans. Die week verliep in hoop en wanhoop. Mijn zw-symptomen waren toegenomen, en dat gaf me enige hoop. Maar anderzijds een week achter in groei was niet goed. En zo bleek het ook. Mijn vruchtje was gestorven. Mijn placenta bleef groeien en dat zorgde voor de zw-verschijnselen. Nadine heel wat problemen gehad met mijn cyclus. Mijn lichaam was id war door het miskraam. En dat zette me ertoe terug de mmm in te gaan. Kwas het beu. En trouwens een spontane zwangerschap was toch "vervloekt".
In juni onze eerste afpraak. Terug IUI net zoals bij mijn zoon. Echter, deze keer liep het niet zoals bij mijn zoon. Mijn BMS dikte bij mijn zoon ook niet goed aan en was heel dun, maar nu was het werkelijk een ramp. Innesteling was onmogelijk. Terug bij de arts. IVF werd voorgesteld omdat de stimulatiehormonen mijn BMS zouden aandikken. EN ja hoor, dat gebeurde. Zo een dik BMS had ik nog nooit gehad. En ja, het vruchtje nestelde zich in. Bijna een jaar later terug zwanger. Joepie! Maar ook deze keer verliep het niet zoals gewenst. Op 6,5w kreeg ik bloedverlies en progesteron bleek gezakt. Het bloedverlies verergerde. De echo op 7wkn bevestigde mijn vermoeden: terug een miskraam. Terug drie maanden onmogelijk om zwanger te worden.
Ik had één cryo van die verse poging. Die werd teruggeplaatst in januari. Ik had bloedverlies voor de bn. Dus twas negatief, zo dacht ik toch. Maar nee hoor, ook deze keer positief. Maar met een lage waarde, 25. En drie dagen later controle- bn. Het was gestegen maar niet genoeg. Dus we wisten WEER hoe laat het was. Net zoals de anderen keren bleef mijn hcg maar stijgen ondanks een slechte zwangerschap. Deze keer ging de stijging wel zeer traag. Een vermoeden voor een BBZ werd uitgesproken na de vierde bn. Op echo was echter niets te zien, niet verwonderlijk gezien het zo lage hcg. Een curettage werd uitgevoerd maar geen vruchtje werd gevonden. Dus idd een BBZ. En dus moest ik een chemospuit krijgen om het vruchtje te doden. En jammer genoeg betekent dit opnieuw drie maanden niet zwanger mogen worden, nog eens extra op de tijd die ik al verloren was. Dus v januari tot eind mei geen kans tot zwangerschap.
Begin juni starten we terug met een verse poging, enerzijds blij maar anderzijds met veel schrik. Ongerust, naïef zwanger zijn is voor mij niet meer bij.

Kwil maar zeggen, je kan zoveel willen als je wil, maar plannen kan je niet. Je moet niet alleen zwanger kunnen worden, maar je moet ook zwanger kunnen blijven. Mijn zoon is nu 2,5j voorbij. De max leeftijdsgrens (die ik al eens had opgetrokken v 2,5j naar 3j) is ook voorbij. Het zou me drie keer gelukt hbb, maar is me ontnomen. Het doet pijn, heel veel pijn. Maar je stelt wel je verwachtingen bij. Je wordt ook nog gelukkiger met wat je wel hebt, een echt mirakel is mijn zoon. En tegelijk doet het enorm voor pijn.
Probeer gewoon te doen waar je je op dat moment goed bij voelt. Dan heb je achteraf geen spijt. Want ik heb geen spijt van hoe we het hbb aangepakt. Ik heb geen spijt van "maar" aan de leeftijd v 1 jaar begonnen te zijn. Dat was toen de beste keuze, gezien mijn verwachtingen van toen en gezien de BV. Ondanks al die tegenslagen zou ik het niet anders doen. En dat is denk ik omdat ik mijn gevoel gevolgd heb. Doe dat ook. Volg je gevoel. En hopelijk lukt het snel zonder tegenslagen, zoals zovele andere hier tonen.

[grootgevaarke]

ik denk dat het verhaal van Bokje mooi aantoont dat je je idd niet mag vastpinnen op een ideaal van max leeftijdsverschil. Je kan op die manier dik teleurgesteld worden. Volg idd je gevoel en neem het zoals het komt...
Maar eerst en vooral: veel succes met de bevalling van je eerste binnenkort

[nogeenkeer]

Ook wij wilden er graag twee snel na mekaar. De kindjes van mijn schoonbroer en -zus schillen 15 maand en dat leek me heerlijk! Ze zijn intussen 3,5 en 4,5 en spelen zo mooi samen. Uiteraard zijn er momenten dat ze ruzie maken, maar toch...
Dus toen kabouter een klein half jaar was zijn wij terug beginnen proberen. Zwanger worden is niet het probleem bij ons, zwanger blijven wel. Ik kreeg eerst een bbz met verwijdering eileider, nadien twee miskramen en toen ontdekten ze dat ik een stollingsafwijking had. Sinds eind nov/begin dec terug zwanger en nu gaat alles goed. Maar mijn beeld van 2 kindjes vlak na mekaar heb ik bijgesteld. De 15 maand tot 1,5 jaar die ik in gedachten had zullen nu 2 jaar 9 maand zijn. Maar da's gewoon een kwestie van je er niet op vast te pinnen, want nu zijn we gewoon dolblij dat het ons nog eens gelukt is. Dus er zijn geen regels of garanties. Zoals de meesten hier al zeiden: volg je gevoel!

[LaBatsa]

Bij ons heeft het 3 jaar geduurd voor we ons tweede kindje kregen. Hier een leeftijdsverschil van 5 jaar ipv de 'geplande' 2 jaar. Heeft ook zijn voordelen hoor, zo heb ik bv. veel tijd om te genieten van de kleinste.

[cimoca]

Ik wou er ook twee kort na elkaar. en waarom zou 't net lukken? ons eerste was er sneller dan verwacht. ik stopte met de pil een maand te vroeg ( moest 6 maand wachten na huwelijksreis omdat we toen malariapillen genomen hadden) want anders moest ik 2 strips wegdoen en niemand werd na 15 jaar pilgebruik van de eerste keer zwanger Ik dus wel. dus waarom zou 't bij een twwede nie lukken

Helaas, 't heeft me 4 jaar, heel wat tranen en uiteindelijk 3 IUI's gekost. Maar we hebben geluk gehad.

En deze keer wou ik wel snel nog een derde. En ja hoor, ik werd zwanger maar op 12 weken kreeg ik een ijskoude douche: 't hartje was gestopt.

Na de currettage en na de dood van mijn mama stond het vast : geen derde meer. Tot ik een paar maand later werkelijk compleet uitgeput mijn bed niet meer uitgeraakte. Iedereen dacht aan een depressie, zo kort na mama's dood maar ik weigerde dat te geloven. en gelukkig maar , ik bleek zwanger en dat terwijl ik de pil nam De mooiste cadeau die 't leven me zo onverwachts kan geven

En iedereen zegt me : pffft 2 keer 4 jaar tussen, elke keer weer beginnen met pampers, flesjes opwarmen, 's nachts opstaan. Inderdaad ik heb uiteindelijk bijna 10 jaar in de pampers gezeten en met buggy's rondgereden maar ik heb ook elk kind apart alle aandacht kunnen geven, er was geen jaloezie want ze waren al groot genoeg om alles te beseffen en al mijn kindergerief is zijn geld meer dan waard geweest

En inderdaad, zoals watisermis en GG zeggen, plannen kan je toch niet, maar ik heb ook de schoonheid van 't onverwachte leren kennen. Ook da's 't leven : met beide armen ontvangen wat er op je afkomt en daar gelukkig en tevreden mee zijn

[Evy_]

Cimoca, ik weet niet wat jouw leeftijd is, maar bij mij heeft het ook daarmee te maken. Nu ben ik 30 en zo jong is dat nu ook niet meer, ook daarom ga ik gewoon na mijn bevalling de natuur zijn gang laten gaan. Liever dat het dan rapper is dan ik zou willen, dan eerst een jaar de pil te nemen en dan meer te sukkelen en ivf moeten doen omdat je er dan teveel mee bezig bent en het niet lukt ? Allé, dat blijft iedereen toch beweren dat het bij ons niet lukte omdat we er teveel mee bezig waren. We zullen zien hé of het dat was, maar ik heb daar mijn twijfels over ! Feit is gewoon dat ik nog steeds niet weet waarom het zolang heeft geduurd om zwanger te worden, en dat vind ik zeer vervelend dat ik nog steeds de reden niet weet. Zijn er nog in dat geval die de reden niet kennen ?

[Mandy]

Ook hier een geval zonder oorzaak...
Ja best frusterend, want als je concludeerd dat een oorzaak een behandeling/oplossing kan betekenen.
Maar goed, langs de andere kant zijn het problemen die je niemand toe wenst en ook zeker zelf niet wilt hebben.
Na bijna 3 jaar, 7 iui en start ivf, zwanger van een wondertje der natuur.