Brief aan dierbaren

Ik wil mijn gevoelens over mijn ongewenste kinderloosheid met je delen, want ik wil graag dat je mijn strijd begrijpt. Ik weet dat het moeilijk is om te begrijpen wat ongewenste kinderloosheid nu werkelijk betekent, er zijn momenten waarop ik het zelf ook niet begrijp.

Deze strijd heeft intense en ongewone gevoelens bij mij losgewoeld en ik ben soms bang dat mijn reacties hierover door jou verkeerd begrepen worden. Ik hoop dat mijn vermogen om dit te dragen en jouw vermogen om dit te begrijpen zullen toenemen omdat ik mijn gevoelens met je deel. Ik wil graag dat je me begrijpt.

Jij zult me misschien zien als: geobsedeerd, humeurig, depressief, jaloers, te serieus, onaangenaam, agressief, vijandig en cynisch. Dit zijn geen bewonderenswaardige karaktertrekken, geen wonder dat je mijn ongewenste kinderloosheid moeilijk te begrijpen vindt. Ik beschrijf me zelf liever als: verward, bang, geïsoleerd en alleen, schuldig en beschaamd, boos, verdrietig, moedeloos en van streek.

Ongewenste kinderloosheid maakt dat ik me verward voel omdat ik jaren de pil genomen heb om een zwangerschap te voorkomen en nu voelt het ironisch dat ik dat gedaan heb. Ik voel me verward omdat ik dacht dat als ik maar beter, langer, toegewijder, slimmer aan alle vruchtbaarheidsbehandelingen zou deelnemen, ik wel zwanger zou raken. Niets bleek minder waar. Ongewenste kinderloosheid maakt me bang.

Ongewenst kinderloos zijn zit vol onzekerheden en ik heb toch definitieve antwoorden op mijn vragen nodig. Hoelang duurt mijn verdriet? Wat moet ik met mijn leven als ik geen moeder word? Hoelang moet deze vernedering nog duren? Hoeveel pijn moet ik nog verdragen? Waarom kan mijn lijf niet doen wat ik wil? Waarom doet het zoveel pijn? Ik ben bang voor mijn emoties, bang voor mijn onbetrouwbare lijf en bang voor mijn toekomst.

Door ongewenste kinderloosheid voel ik me geïsoleerd en alleen. Overal word ik herinnerd aan baby’s. Het lijkt wel of ik de enige ben die aan deze onzichtbare vloek lijd. Ik neem afstand van mensen met kinderen, omdat het pijn doet met hen te communiceren. Niemand weet hoe afschuwelijk mijn verdriet is. Alhoewel ik normaal verstandig kan denken, ben ik nu achterdochtig. Verlies ik mijn vermogen te relativeren? Ik voel me zo alleen en ik vraag me af of ik dit zal overleven. Ik voel me schuldig en beschaamd door mijn ongewenste kinderloosheid.

Het onvruchtbaar zijn vernietigt mijn zelfvertrouwen en het voelt alsof ik faal. Waarom word ik gestraft? Wat heb ik gedaan dat ik dit verdien? Ben ik het niet waard om een kind te hebben? Is dit het eind van mijn familielijn, is dit het eind van mijn bestaan? Zal mijn familie zich voor mij schamen? Het is gemakkelijk je zelfvertrouwen te verliezen en je beschaamd te voelen.

Ongewenste kinderloosheid maakt me boos. Alles maakt me boos, en ik weet dat ik mijn boosheid bij de verkeerde mensen neerleg. Ik ben boos op mijn lijf, omdat het me in de steek laat, ondanks dat ik altijd goed voor mijn lijf heb gezorgd. Ik ben boos op anderen, omdat zij wel kinderen hebben en ooit opa en oma zullen worden. Eigenlijk ben ik boos op iedereen. Iedereen heeft wel een simpele oplossing voor mijn probleem. Iedereen denkt zo veel te weten over ongewenste kinderloosheid. Iedereen zegt te veel en luistert te weinig.

Ik voel me verdrietig en moedeloos door mijn ongewenste kinderloosheid. Ik heb mijn toekomst verloren, en niemand kent de intensie van mijn verdriet. Ongewenste kinderloosheid ontneemt me m’n energie. Ik heb nog nooit zo veel en zo gemakkelijk gehuild. Ik ben verdrietig omdat kinderloosheid me dwingt om egoïstisch te zijn. Ik ben verdrietig omdat ik veel vriendschappen en contacten met anderen heb verloren omdat deze strijd zoveel energie van mij vergt. Vrienden met kinderen prefereren het gezelschap van andere mensen met kinderen. Ik ben omringd met baby’s, vrouwen die in verwachting zijn, kinderspeelplaatsen, geboortekaartjes, verhalen over bevallingen, kraamvisites, kinderfilms, kinderverjaardagen en meer waar ik geen zin in heb om mee geconfronteerd te worden.

Ik voel me verdrietig en moedeloos. Mijn kinderloosheid maakt me wankel. Mijn leven staat in de wachtstand. Beslissingen nemen over mijn leven lijkt onmogelijk. Hoe meer ik worstel met het kinderloos zijn, hoe minder controle ik er over lijk te hebben. Deze worsteling kent helaas geen termijn en lijkt zonder einde te zijn. Ik wankel omdat ik geen duidelijke, gemakkelijke antwoorden op mijn vragen vind.

Soms voel ik de paniek wegglijden en leer ik stukje bij beetje met kinderloosheid om te gaan. Ik leer te luisteren naar mezelf en ik leer assertief te vragen wat ik nodig heb, in plaats van agressief te zijn. Ik probeer meer te zijn dan een kinderloos mens, door al worstelend het plezier in het leven weer terug te vinden. Dat valt soms niet mee. Jij kunt me helpen. Ik weet dat je om me geeft en ik weet dat kinderloosheid onze relatie beïnvloedt. Jij hebt verdriet omdat ik verdriet heb, wat mij pijn doet, doet jou ook pijn. Ik geloof dat we elkaar kunnen helpen, want samen zijn we sterk.

Misschien kunnen de onderstaande hints jou helpen mijn ongewenste kinderloosheid te begrijpen.

Dank je wel dat je deze reis met me wilt maken, door je begrip te tonen.

Auteur onbekend