Maar ik kan alleen maar boos zijn en wenen!
De laatste tijd ben ik alleen maar enorm gefrustreerd.
Ik moet helaas nog aan alles beginnen... Enkele weken geleden ons 1ste gesprek gehad, sindsdien elke week terug gegaan om bloed af te nemen en onderzoeken te ondergaan. Alles lijkt altijd maar 'goed' of zelfs beter dan 'gewoon goed', en toch lukt het bij ons niet!
Ik doe keihard men best om er de romantiek in te houden en maar te blijven proberen... Vandaag had ik een spuitje meegekregen. Voor het geval men eisprong niet uit zichzelf er aan zat te komen. Gelukkig kreeg ik in de namiddag telefoon dat ik me geen zorgen hoef te maken: "morgen krijg je zeker je eisprong, zie ik aan je bloed!".
Ondanks dit nieuws kan ik toch niet meteen juichen, ik ben moe, verdrietig en wil het liefst van al alleen zijn om eens goed uit te huilen. Ik krijg wel heel veel steun van men familie & sommige vrienden, maar dit weerhouden mijn tranen in de avond of op eenzame momenten niet.
Ik zou willen dat ik eens een nachtje niet wakker lag van een
zwangere op facebook, eens niet hoef weg te zappen bij het woord baby op tv, geen buggy's tegen kom onderweg naar het ziekenhuis en nog zoveel andere dingen waar ik de laatste tijd op vloek!Ja ik ben er TE veel mee bezig, maar dat zou iedereen zijn als het niet zomaar 'oeps' in je buik word geworpen!
Mijn vriend is bijna jarig en men eigen verjaardag komt er ook aan... Ik hoop momenteel niets liever dan een baby'tje voor ons 2! *** So pleaaaaaaaaaase let the magic happen!
En mocht het dan toch weer eens niet lukken, dan verlang ik echt zo hard naar een goede vriendin om eens echt bij te klagen en zagen, zodat die me nadien kan vertellen dat alles misschien wel eens goed komt
