Dikke knuffel Newke,
Nooit leuk hé.. Maar zoals je schrijft is't bij mij ook.. Toch altijd ergens wel hopen, maar ik zou al heel erg verbaasd geweest zijn mochten die

vorige week niet gekomen zijn.
Ik merk dat het bij mij in't begin elke maand weer was: de hoop opbouwen, goesting om lekker te vrijen om een babietje te maken, en dan twee weken op een roze wolk en dan teleurstelling tot en met, de hemel viel naar beneden, mijn wereld stond stil, bleiten en bleiten om dan weer te beginnen hoop opbouwen en goesting krijgen in een volgende poging.
Maar nu is dat gelijk een beetje voorbij. Die dagen dat mijn wereld instortte, dat heb ik niet meer, als ik nu ongesteld ben, ben ik meer apatisch, ik voel gewoon zelfs die pijn niet meer.. Terwijl ik ook de rest van mijn cyclus niet meer zo positief ingesteld ben. Die hele rollercoaster is gelijk aan het uitvlakken.. Geen diepe dalen meer, maar ook geen hoge toppen..
Zijn er nog die dit zo ervaren? Ik maak me sons wel wat zorgen dat ik geen variatie in mijn gevoelens meer heb. Echt een beetje apatisch aan het worden.. (het wordt tijd dat het december is dat ik aan mijn medische behandelingen kan beginnen..)
En van die vrienden.. Er zijn er bij ons niet zoveel die het weten. Eén ervan gaat er in mijn ogen heel slecht mee om, en ik kan die persoon niet zo goed meer verdragen (enige nadeel: is Ventje zijn beste maat..) De anderen die het weten, probeer ik duidelijk te maken hoe het er in mijn koppeke aan toe gaat. Ze kunnen niet weten hoe het is, en dat besef ik en gelukkig beseffen zij dit ook. Dus als ze iets verkeerds zeggen, duid ik hen daar meestal wel op.
Dikke knuffel aan iedereen,
Wendy