2 miskramen op 6 maanden tijd...

[Aria]

Hoi Janelle,

ik stuur je een PM.

Veel liefs,
Aria

[angel1983]

geen lotgenoot.maar ik wil je veel sterkte wensen en voorspoed
wat een heftig verhaal
grAngela

[Janelle]

Goedemiddag iedereen,

Hier Janelle terug na een hele lange periode.
Ik wou toch graag nog iets op het forum posten. Vooral om andere mensen een hart onder de riem te steken.
Drie jaar geleden heb ik mijn verhaal op deze website uit de doeken gedaan. Twee miskramen op zes maanden tijd.
Een hel was het, het jaar 2013. Een jaar vol ups maar vooral downs...
2014 was een heel stil jaar. Een jaar waarin mijn man en ik elke maand 'probeerden', maar zonder succes. De vorige keren lukte het telkens na slechts enkele maanden, een derde zwangerschap bleef volledig uit in 2014.
In December 2014 zijn mijn man en ik dan ook terug naar de gynaecoloog gaan om te zien wat de 'volgende' stappen zijn. Ik heb een onderzoek gehad, mijn man heeft een spermastaal moeten afgeven in het labo.
Maar... Blijkt dat ik intussen nét zwanger was! Het gaf ons weer een sprankeltje hoop, na de ellende van eerst 2 miskramen en daarna helemaal niets meer, een jaar aan een stuk.
Maar anderzijds waren we alletwee enorm bang. Bang voor wat ons misschien wéér te wachten staat.
We gingen naar de eerste echo met een heel klein harte. We wisten met onze vreugde dan ook geen blijf als we voor de allereerste keer een hartje zagen en hoorden kloppen.
Ik had een Doppler gekocht zodat ik thuis de harttoontjes kon zoeken want ik was elke dag heel ongerust en bang dat het weer zou mislopen. Dus de harttoontjes horen deed me heel veel plezier en zorgde voor een klein beetje zelfzekerheid.
Uiteindelijk is ons prinsje wel 6 weken te vroeg geboren en heeft hij 2 weken op de neonatologie gelegen. Maar hij had geen beademing nodig, hing aan geen enkel draadje of buisje, alleen uiteraard een monitortje zodat ze zijn harttonen konden opvolgen omdat hij te vroeg geboren was. Hij at goed, alles was dik in orde. Intussen is onze rakker 8 maanden oud, weegt hij al 9,5kg en blaakt hij van gezondheid. Hij is erg actief, vrolijk en steeds goedlachs.
Ik wou dit verhaal doen omdat je op het internet vaak berichten leest van miskramen zonder van dezelfde mensen een opvolging te horen, zonder te horen hoe het nu met hen gaat. Als jullie nu in dezelfde zwarte periode verkeren als ik toen, dan zie je dat er een lichtje aan het eind van die zwarte tunnel is. Als ik destijds dan positieve verhalen las van mensen die na een miskraam terug zwanger zijn, dacht ik: pff, met hen lukt het wel, het zal helaas nooit iets voor mij zijn. Maar uiteindelijk mag ik zelf van geluk spreken dat het allemaal in orde gekomen is.
Aarzel niet om een berichtje naar mij te sturen mocht je raad of steun nodig hebben. Want ik weet hoe verdomd hard het is allemaal. Je moet het zelf meegemaakt hebben om te beseffen hoe hard het allemaal wel is.
Vele groetjes
Janelle

[saske1512]

Beste Janelle,

Bedankt voor jouw positief berichtje eerst en vooral! Het jaar 2015 is voor mij ongeveer hetzelfde verlopen als jouw jaar 2013. 2 Miskramen op 6 maanden tijd. De laatste miskraam dateert van 1/11/2015 en eerlijk gezegd is het na deze MK ook niet meer gelukt om zwanger te geraken en hierdoor ben ik ook enorm in paniek. Ik ben wel een beetje gerust gesteld door jouw positief vervolg te lezen op dit forum. Volhouden is blijkbaar de boodschap.

Groetjes,

Saskia

[Jenneke]

Bedankt voor de positieve noot...
Toch blijft het steeds bang afwachten en durf je niet geloven in een goede afsloop voor jezelf...
Onze tocht begon anderhalf jaar geleden.
Na een jaar proberen, was het in december eindelijk prijs... Dolenthousiast... en een dikke week later liep het al fout toen we op reis waren met vrienden in de VOgezen.
Je zit daar dan, ver weg van huis en moet je vrolijk houden want je viert Oudejaar met vrienden. NIemand weet wat er op dat moment met jou gebeurd en je zit alleen met je verdriet. Pas een week later in België kon ik op controle bij gynaecoloog. DUs dat was de moeilijkste week die ik gekend heb.
SIndsien durf ik niet meer hopen...
Vandaag ben ik 2 dagen overtijd. Ik deed net een zwangerschapstest, en ik geloof dat ik een hele lichte 'schijn' van een streep zie. NU durf ik zeker niet hopen... Stel dat het weer niets is, misschien beeld ik het mij alleen in... en dan nog, als ik zwanger ben... wie zegt dat het deze keer wel blijft duren?
Het is zo'n mallemolen. Mijn partner en ik worden er heel teleurgesteld en depressief van.
ZEker omdat iedereen steeds vragen stelt: wanneer is het aan jullie?
Mijn schoonmoeder kreeg vorige week te horen dat ze in augustus met pensioen mag. HAar eerste reactie: dan kan ik voor de kleinkinderen zorgen, want dat zal bij jullie toch ook niet lang meer duren he...
Je wordt er soms moedeloos van

[Janelle]

Beste Saske en Jenneke,

Bedankt voor jullie reacties.
Het is fijn om lezen dat jullie veel aan mijn verhaal hebben en jullie op die manier een sprankeltje hoop krijgen voor de toekomst. Zoals jullie zeggen: zal het bij mij de volgende keer lukken, klinkt bij mij enorm herkenbaar. Toen ik de 3e positieve zwangerschapstest in handen had, vroeg ik me zelfs af of ik nu blij moest zijn of verdrietig. Blij omwille van het goede nieuws of verdrietig van wat misschien weer komen gaat en je het mentaal gezien maar allemaal weer verwerkt moet krijgen. Jullie verhalen komen bij mij over alsof ik ze zelf schreef.
De gynaecoloog zei mij destijds: het feit dat jullie al 2x zwanger waren is teken dat jullie vruchtbaar zijn alletwee en dat is al een grote stap in de goede richting. Ik vroeg me af: wat ben ik ermee als het toch steeds misloopt. Achteraf gezien had hij wel gelijk. Hoe wanhopig ik toen was, hoe anders zou ik het nu aanpakken. Toen was ik echt gestresst, wou ik al meteen met de medische molen starten om op die manier zwanger te geraken, maar ik hoor van kennissen dat het ook een ware lijdensweg is. Dus geef jullie lichaam de rust die het nodig heeft, probeer leuke dingen te doen en jullie niet al te veel te focussen op een baby'tje. Toen ze mij dat destijds zeiden, dacht ik, ah mens, hou je mond want daar heb ik toch geen boodschap aan. Maar ik heb aan de lijve ondervonden dat het wél waar is. Iedere maand was ik aan het tellen wanneer mijn vruchtbare dagen waren en elke keer MOESTEN we dan seks hebben. (heel romantisch)... Op een bepaald moment dacht ik: foert, ik ben het kots kotsbeu. Ik kocht van die ovulatietesten en was er totaal in opgegaan. Ik heb alles weggegooid en ik ging terug profiteren van het leven. Kerstmis was net voorbij (2014) en mijn man en ik waren een weekje met verlof tussen Kerst en Nieuw. We waren echt op ons gemak, geen stress, en jawel... toen is ons zoontje verwekt geweest... Toeval of niet, ik zal het nooit weten, maar toch was het bij mij wel het geval.
Kop op meisjes. Jullie moeten het van mij aannemen, een ervaringsdeskundige in deze situatie. Laat jullie zelf niet gaan, neem de draad terug op en sta weer positief in het leven. Ik ben er zeker van dat het goed zal komen!!!

[Jenneke]

Hallo Janelle,

Ondertussen heb ik een bloedonderzoek gehad bij de huisarts en ben ik inderdaad zwanger.
Ook hier was het vakantie toen het 'verwekt' werd. Alle stress was even weg.
Nu ben ik wel bang. De vakantie is gedaan, en ik belde net voor de resultaten van het bloedonderzoek en kreeg toch ontrustend nieuws. Ben nu bang dat ik weer stress krijg en dat het dan weer fout loopt.
Er zijn in mijn bloed sporten van cmv gevonden :S
Het kan nog een vals positief resultaat zijn, maar het is sowieso geen 'oude' indicator. Ik maak de infectie nu door.
Nu krijg ik nog meer schrik uiteraard. Ik weet heel goed dat cmv heel gevaarlijk kan zijn tijdens de zwangerschap. Er worden nu verdere testen uitgevoerd en ik weet pas volgende week het defenitieve resultaat. Ik ben zo bang... Wat als...???

pff
't kan nooit echt helemaal positief zijn he...

[Janelle]

Hoi,

Heb je intussen meer nieuws? Hoe gaat het met jou?
Groetjes
Janelle