Huilen om een zwangere collega

Algemeen Discussieforum
Plaats reactie
Thijs
Berichten: 24
Lid geworden op: 11 juli 2014, 8:34

Huilen om een zwangere collega

Bericht door Thijs » 12 augustus 2014, 9:15

Het was een mooie dag, de zon scheen, het was niet te warm en niet te koud. De buitenwereld kleurde helder en vrolijkheid was overal van de partij. Plots een mededeling van een collega: "Ik heb leuk nieuws te melden, ik ben zwanger."

Terwijl andere collega's hun gelukswensen uitten en de zoenen zowat in het rond vlogen, stond ik aan de grond genageld, sprakeloos, zelfs een "proficiat" kon ik er niet uitbrengen. Op dat ogenblik kon ik de "open space" bij ons wel vervloeken, want zodra ik aan mijn bureau zat, begonnen de tranen te vloeien. Alhoewel ik besef dat wij (mijn vrouw en ik) ook nog kans maken om ooit zo een bijzonder nieuws te brengen, leek het alsof alle tegenslagen, hoop en teleurstellingen van de voorbije jaren tegelijk naar boven kwamen.

Mijn vrouw en ik hebben al vaak "samen" gehuild, zowel samen als apart het nieuws van zwangere vrienden of collega's moeten trotseren. Maar dit is de eerste keer dat ik die tranen ook liet zien aan de "buitenwereld", dat ik ze niet kon in bedwang houden tot ik ze thuis of in de wagen de vrije loop kon laten.

De steun en het begrip van de collega's was er wel. Maar echt begrip, denk ik, voel ik dat je enkel krijgt van mensen die echt weten, meemaakte hoe zoiets voelt.

Ik voel me ondanks die steun en "begrip" zo beschaamd nu, niet voor de tranen, maar omdat ik heb laten zien dat ik niet echt "blij" kan zijn voor iemand anders zwangerschap.

Jana F
Berichten: 43
Lid geworden op: 17 januari 2014, 16:55

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door Jana F » 12 augustus 2014, 9:47

Ik herken het wel, dat het je zo ineens kan overvallen...
Soms zijn er van die dagen dat je er heel erg mee geconfronteerd wordt...
Voor mij betekent dat niet dat je niet blij kan zijn voor iemand anders…het overheersende gevoel is op dat moment je eigen verdriet. Je weet dat ook wel, dat het gegeven op zich, dat iemand anders zwanger is, geen impact heeft op jouw situatie. Het kan wel confronterend zijn en je eigen verdriet, dat er al was, terug naar boven brengen, maar voor mij betekent het niet dat ik het iemand anders niet gun.
Ik denk dat als je het zo bekijkt, dat je niet eens ‘blij’ kan zijn voor iemand anders, dat dat nog extra op je weegt. Want je vindt dat waarschijnlijk niet je mooiste eigenschap…
Ik probeer die twee naast elkaar te laten bestaan, mijn eigen verdriet en het iemand anders gunnen (zonder daarbij dolenthousiast te moeten zijn)…dat lukt niet altijd meteen, maar als ik het wat tijd geef, wel…

Hoop dat je hier iets aan hebt...
PCO, mk 10 w, dochter °2012 - IVF1 (2014): neg, 1.1 mk 5wk, 1.2 en IVF2: neg, 2.1 mk 7 w, 2.2, IVF3 en 3.1:neg, - Van Middelheim naar Jette IVF 4: neg (voor t eerst geen cryo's) - pauze - spontaan zwanger °25/6/16 zoon

Setta
Berichten: 1425
Lid geworden op: 4 april 2014, 19:28

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door Setta » 12 augustus 2014, 13:42

Ik begrijp dit volkomen, geloof me.
Ik ben nog jong(begin twintig), maar voor mij is er al een sterk gevoel dat ik moeder wil worden.
Het is zelfs een tijdje zo erg voor mij geweest dat ik niet in de buurt wou komen van mensen die zwanger waren.
Dan stortte mijn hele dag in.
De slechtste gedachten kreeg ik over die mensen, precies alsof ik hen het geluk niet gunde. Zever natuurlijk, maar het was er... Ik schaamde me er over.
Het is alsof de hele wereld oneerlijk is, telkens je iemand ziet die zwanger is.
Ik kon bijvoorbeeld geen roddelboekje meer zien: persoon X is zwanger, persoon X is bevallen... telkens m'n hele dag om zeep.

Nu is dat gevoel er nog steeds, maar iets minder omdat ik aan mijn kinderwens aan het werken ben. Hopelijk wil de gynaecologe me nu gaan behandelen, want anders breekt er een donkere periode aan...
'14-'15: 9 IUI's, neg. Ernstige Endo.
JP Gent Dr. D. : 3 ICSI's neg.(11EC- 15EC- 34EC)1 cryo(nt ontdooid).
Okt. '16: overstap Jette: 26 EC- 2 TP(1-ranking) - 15/12: 2 morula's, neg. - 16/02: 1 mor.- Nog 6 cryo's

Thijs
Berichten: 24
Lid geworden op: 11 juli 2014, 8:34

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door Thijs » 12 augustus 2014, 14:04

Bedankt, allebei, voor jullie fijne reacties. Het voelt goed, om zo begrepen te worden.
Ik vermijd ook Facebook enzo omdat ik het niet meer kan aanzien, aankondigingen van blijde verwachtingen, foto's van kleine kindjes die gekke dingen uitsteken,... het is allemaal te pijnlijk.

Pimpajoentje
Berichten: 175
Lid geworden op: 24 januari 2013, 13:51

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door Pimpajoentje » 12 augustus 2014, 17:38

Beste Thijs, hoe verloopt intussen jullie parcours? Als ik me niet vergis hebben jullie een paar weken geleden de eerste intake bij IVF gehad? En hoe gaat het intussen met je partner?
Ik heb bewondering voor je openheid, bewondering voor je omdat je je gevoelens niet angstvallig verborgen houdt als het echt niet meer gaat en bewondering voor je prachtige steun naar je partner toe.
Ik gun het jullie van harte en ik hoop ontzettend dat het binnenkort jullie beurt is om goed nieuws te krijgen.

Thijs
Berichten: 24
Lid geworden op: 11 juli 2014, 8:34

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door Thijs » 13 augustus 2014, 12:16

Dat is allemaal wat veel eer hoor. Ik doe mijn best om er voor haar te zijn, maar het is duidelijk dat ik haar steun evenveel, zo niet, nog meer nodig heb dan zij de mijne. We proberen gewoon elkaars steunpilaar te zijn en onze trouwgelofte (nu 3 jaar geleden) ook naar waarheid te vervullen, in goede maar ook kwade dagen.

Wat ons parcours betreft, is het allemaal wat afwachten hé. Ze is terug gestart met de pil en op het einde van de maand beginnen we met de inspuitingen. Die liggen op haar te wachten in de koelkast. Zo word je er ook elke dag meermaals mee geconfronteerd. Elke keer je de zo al kleine koelkast opentrekt, drukken de 50-tal mooi gestapelde doosjes vol spuiten je met je neus op de feiten: "IVF".

En toch drijven we precies stilaan verder in een roes, de drukte op allebei ons werk, ons huisje dat langzamerhand schreeuwt om bewoond te worden en waar we van hot naar her moeten lopen, tussendoor nog tijd maken voor ons tweetjes of familie en vrienden. Het geeft ons heel wat afleiding om de IVF-stress van ons schouders te laten rollen. En dan heb je nog de vernieuwde hoop, de nieuwe start die we maken met het begin van onze eerste IVF-ronde, waar we op teren tijdens de moeilijkere momenten. Want die zijn er wel hoor, vaker dan we zouden willen. Ook al is er zeker nog hoop, (voor veel "begripvolle" mensen is daar dan ook de kous mee af) toch is het vaak bijzonder moeilijk, het horen of zien van de zwangerschap van andere mensen, kleine kindjes die ravotte of het stralende gezicht van een fiere vader of moeder die naar hun zoontje of dochtertje kijken. Je ziet jezelf dan staan, zoals je je al zo vaak ingebeeld hebt, als papa/mama, je voelt precies even hoe het is om een ouder te zijn en dan neemt het gemis je lichaam over, je voelt dat in je benen, je armen, je buik, ... en dat doet gewoon pijn. En dan besef je ook ineens, dat de kans reëel is, dat hetgeen je nu mist, voor altijd een gemis kan blijven, dat je ergens een plaats zal moeten geven.

Setta
Berichten: 1425
Lid geworden op: 4 april 2014, 19:28

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door Setta » 13 augustus 2014, 14:23

Thijs schreef:Bedankt, allebei, voor jullie fijne reacties. Het voelt goed, om zo begrepen te worden.
Ik vermijd ook Facebook enzo omdat ik het niet meer kan aanzien, aankondigingen van blijde verwachtingen, foto's van kleine kindjes die gekke dingen uitsteken,... het is allemaal te pijnlijk.
Dat van Facebook begrijp ik echt volkomen. Een oude schoolvriendin van mij is bevallen enkele dagen geleden. Wel, ik durf gewoon niet op haar pagina te gaan kijken. Waarom niet? Schrik voor het rare gevoel dat ik dan krijg. En mensen laten ook vaak de allerleukste dingen zien...dat steekt.
'14-'15: 9 IUI's, neg. Ernstige Endo.
JP Gent Dr. D. : 3 ICSI's neg.(11EC- 15EC- 34EC)1 cryo(nt ontdooid).
Okt. '16: overstap Jette: 26 EC- 2 TP(1-ranking) - 15/12: 2 morula's, neg. - 16/02: 1 mor.- Nog 6 cryo's

Thijs
Berichten: 24
Lid geworden op: 11 juli 2014, 8:34

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door Thijs » 13 augustus 2014, 16:09

Het is ook net alsof nu iedereen ineens zwanger wordt... overal rond ons, de éne na de andere. Je zou je langs één kant opsluiten om al die pijn, al dat gemis niet te moeten voelen. Maar dat kan natuurlijk niet. Ik probeer dan maar te denken, dat elke keer we er mee geconfronteerd worden het ons ook een stukje bijleert om er mee om te gaan en het ergens, zonder dat de pijn daarom wegneemt, toch een plaats te geven.

Setta
Berichten: 1425
Lid geworden op: 4 april 2014, 19:28

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door Setta » 14 augustus 2014, 17:58

Dat is ook als je iets graag wil hé: dan let je er extra op. Bij mij is dat zelfs zo erg dat ik niet meer graag zie dat iemand verkering heeft en/of gaat trouwen. Dan denk ik meteen "Dat is de volgende die zwanger wordt". Je geraakt verbitterd vind ik.
'14-'15: 9 IUI's, neg. Ernstige Endo.
JP Gent Dr. D. : 3 ICSI's neg.(11EC- 15EC- 34EC)1 cryo(nt ontdooid).
Okt. '16: overstap Jette: 26 EC- 2 TP(1-ranking) - 15/12: 2 morula's, neg. - 16/02: 1 mor.- Nog 6 cryo's

Lie_29
Berichten: 1063
Lid geworden op: 12 januari 2009, 23:18

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door Lie_29 » 17 augustus 2014, 10:43

Ik herken het zeker hoor. Ook al sta ik nu aan de andere kant (2 kindjes, 1x ICSI, 1x spontaan): ik heb ook meer dan 5 jaar mogen vechten om een gezin te krijgen en kon de laatste 2 jaren ook staan walgen als ik facebook open deed of als er weer eens een aankondiging kwam van iemand die zwanger was. Vaak waren die mensen zelfs nog geen koppel toen wij al aan het proberen waren. ik heb me jaren gevoeld alsof ik aan de kassa van de GB stond en dat iedereen mij voorstak en dat ik niks kon doen om dat te verhinderen.
Mijn schoonzus heeft 2 dagen na 1 van onze miskramen met veel bombarie haar zwangerschap aangekondigd. Ik ga niet in detail, maar het was ongelooflijk lomp, geloof me. Ik heb toen ook echt gewenst dat ze hetzelfde mocht meemaken. Is niet gebeurd en ik heb eigenlijk zelfs op geen enkel moment echt spijt gevoeld van dat idee, maar ben er wel van geschrokken dat ik zo kon/durfde denken.
Wenen in het openbaar heb ik nooit gedaan, vooral omdat mensen dat meestal toch niet begrijpen. 'Ge zijt toch gezond... Die of die collega heeft kanker, da's veel erger' Enfin, dat soort reacties krijg je dan. Er zijn altijd mensen die het erger hebben, uiteraard, maar dat doet geen afbreuk aan jouw verdriet natuurlijk.

Waar ik het ook wel wat van krijg: mensen die vergeten zijn waar ze vandaan kwamen. Wat kan ik genieten van facebookpagina's van lotgenoten waar het 'rustig' is. Een een occasionele foto en dat is het. Ik heb me zelf zo rot gevoeld met al die mama's die elke dag 50 foto's van hun zwangerschap en kinderen postten dat ik gezworen heb dat nooit te doen: geen sticker op de auto, geen halve ooievaar tegen de muur, geen heel verslag van de bevalling op facebook en vooral:geen echo's of buikfoto's. Er moet maar 1 van mijn vrienden problemen hebben.... Ik ben heus wel heeeeeeeeeeeel blij met mijn kroost, maar ik hoef dat niet zo uit te wrijven. Misschien dat ik dat wel zou gedaan hebben zonder al die problemen, dat weet ik niet.

Ik wens jullie in alle geval allemaal veel succes, weet gewoon dat jullie gevoelens -hoe erg soms ook- normaal zijn.

Muse
Berichten: 572
Lid geworden op: 19 januari 2014, 22:51

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door Muse » 17 augustus 2014, 22:00

Wel lie, dat laatste kan ik alleen maar bijtreden. Ik erger me, nog steeds, aan al die mensen die hun leven op Facebook uitsmeren. Ik heb bij onze zoon niets op fb gezet en nu opnieuw niet. Heel bewust. Ik heb ook gevraagd aan mijn naaste vrienden en familie om niets op fb te posten. Ik weet goed genoeg hoe hard die klop elke keer weer was. En dat heeft weinig te maken met het al dan niet blij zijn voor andere mensen.
Enkele weken geleden is er iemand uit mijn kennissenkring vader geworden en hij heeft 2 keer iets op fb gezet: de eerste keer op zo'n drie maanden zwangerschap, maar heel subtiel en nu bij de bevalling de tweede keer en in dat berichtje kon je lezen dat ze er 6 jaar hebben op gewacht. Er zijn echt veel meer mensen in onze situatie als we zelf weten en het is voor hen dat iedereen die wel het geluk heeft, zich wat moet leren inhouden.
Zo las ik hier ergens nog op het forum iemand die 6 weken ver is en het op fb ging zetten. Ik moest meteen denken: waarom? Ok, je bent blij, en terecht, maa. waarom toch meteen al die media gebruiken?

Verder nog dit: tijdens onze pogingen voor ons zoontje was vrijwel niemand op de hoogte, wat moeilijk was. Ook erna, telkens die vraag: en wanneer nr 2, waarvan ik na 4 pogingen dacht dat die er nooit ging komen. Dan ben ik van job veranderd en daar heb ik meteen open kaart gespeeld. Ik had ook meteen collega's die zwanger waren en dan eentje die net een miskraam had meegemaakt en dan wat later eentje die een zwangerschap moest laten afbreken en doordat iedereen van mij wist dat ik graag een tweede wilde, maar dat die kans klein was, kreeg ik ook al die vragen niet. Ze ontweken me niet, maar hielden wel rekening met ieders gevoelens en eigenlijk vond ik dat fijn zo.
En nu die laatste poging dan gelukt was, was iedereen mee blij en maar ook voorzichtig blij, ze begrepen die ongerustheid.
Een hele leuke ervaring: ik zou het niet meer zitten verstoppen zoals de eerste keer. Zelfs niet met de dooddoeners: wee blij je hebt er al ene. In mijn geval was het begrip groter dan de lompheid, maar dat kan uiteraard ook komen door het feit dat ik geluk gehad heb, maar ook dat besef ik maar al te goed.
Ik hoop dat iedereen uiteindelijk aan het langste eind mag trekken en dat de weg ernaartoe zo kort mogelijk is!
Dikke knuffel aan alle hopenden!

Setta
Berichten: 1425
Lid geworden op: 4 april 2014, 19:28

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door Setta » 21 augustus 2014, 17:44

Ik kan Muse alleen maar bijtreden. Ik begrijp ook niet waarom iedereen alles van je moet weten. Ik kan begrijpen dat je blij bent als je een nieuwe job hebt, een huis hebt gekocht en zeker als je een kindje hebt gekregen, maar moet je daar echt zo mee opscheppen? Mensen plaatsen echt alles op hun facebook, soms tegen het belachelijke af.

Ik hoop enorm hard dat ik een "ja' krijg in het Jan Palfijn, maar van mij moet je dan niet veel foto's en berichten op facebook verwachten. Ik ben nog maar 23 jaar, maar mijn activiteiten worden voor mij gehouden. Zeker wat betreft mijn dierbaren. Je moet ook altijd een beetje nadenken over de impact van dat soort berichten op je facebook vind ik.
'14-'15: 9 IUI's, neg. Ernstige Endo.
JP Gent Dr. D. : 3 ICSI's neg.(11EC- 15EC- 34EC)1 cryo(nt ontdooid).
Okt. '16: overstap Jette: 26 EC- 2 TP(1-ranking) - 15/12: 2 morula's, neg. - 16/02: 1 mor.- Nog 6 cryo's

Aria
Berichten: 702
Lid geworden op: 2 januari 2014, 11:08

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door Aria » 17 september 2014, 0:11

Hoi allemaal,

ik begrijp jullie gevoelens omtrent fb maar al te goed. Er was een periode net na mijn 2de miskraam dat er elke week wel een aankondiging was van een zwangerschap... En elke keer opnieuw met tranen. Ik heb mijn account toen een tijdje afgesloten, zodat ik daarmee niet hoefde geconfronteerd te worden.

Toen ik zelf zwanger bleek te zijn, was ik aanvankelijk ook niet van plan veel te posten op fb. Maar uiteindelijk ben ik dat toch beginnen doen. Waarom? Heel simpel eigenlijk: ik woon in het buitenland en fb is de beste manier om met mijn familie en vrienden thuis in contact te blijven... De eerste maanden van de zwangerschap was ik in Belgie, maar de echte dikke buik heeft niemand van mijn vrienden of familie al gezien, dus onlangs heb ik dan wel eens een buikfotootje geplaatst (Weliswaar in besloten groep, ik ben sowieso niet zo expliciet op fb en zal zelden foto`s publiek posten.) Maar eerste stampje, hikje, ... Dat zijn wel dingen die ik via fb ook heb gedeeld. Weliswaar niet elke dag, maar af en toe een update vind ik wel kunnen. Moest ik in Belgie wonen zou ik dat misschien niet doen, maar nu vind ik dat anders: niemand maakt mijn zwangerschap echt van dichtbij mee, dus dat is de enige manier om hen toch een beetje te betrekken... Ik heb vriendinnen op fb die ook met problemen zitten om zwanger te worden, maar die vriendinnen weten ook allemaal van mijn eigen moeilijkheden, dus dat maakt het voor hen iets makkelijker om blij te zijn voor mij (Dat zeggen ze toch.) en eigenlijk zijn ze ook blij dat ze op die manier betrokken worden.

Ergens denk ik ook: ondanks mijn eigen verdriet ben ik wel altijd blij geweest voor anderen en heb ik altijd iedereen gefeliciteerd, hen om updates gevraagd over hoe het ging met de zwangerschap, cadeautjes gekocht, ... Ondanks dat ik dat absoluut niet gemakkelijk vond... Dus ik denk nu ook: het is mijn moment nu... De mensen die me goed kennen weten goed genoeg hoe moeilijk het is geweest, dus ik voel eerder dat mensen oprecht blij zijn en meeleven en dat vind ik fijn...

En moest het mijn vriendinnen of iemand anders storen op fb is er altijd nog het knopje waarmee je iemand kan ontvolgen (Maar toch nog mee bevriend kan zijn), je krijgt dan gewoon hun nieuws niet meer op je tijdslijn. :) Ik zou er niet mee inziten moest iemand dat bij mij doen, ik heb dat zelf bij een aantal vriendinnen gedaan destijds.

We mogen meer begrip krijgen vanuit onze omgeving, maar uiteindelijk vind ik ook dat we onze eigen gevoelens soms opzij moeten zetten. `t Is niet de schuld van iemand anders dat ie zwanger is (Zonder problemen, maar hoe vaak weten we eigenlijk wat er allemaal niet aan die aankondiging is vooraf gegaan?) en dat die persoon dat wil delen, he... Iemand anders moet zich niet voortdurend inhouden omdat wij het moeilijk hebben... We moeten ook kunnen erkennen dat we in de eerste plaats zelf met onze eigen gevoelens van kwaadheid en jaloezie moeten leren omgaan en niet kunnen verwachten dat iedereen daar altijd rekening mee houdt... Je zou soms versteld staan van hoeveel mensen hetzelfde of iets soortgelijks meemaken... Ik kan de vrouwen in mijn omgeving die miskramen hebben gehad al niet meer bijhouden... Voor wij aan kindjes begonnen wist ik het reeds van een aantal, maar toen ik zwanger werd en daar ook eerlijk voor uitkwam, kwamen nog meer vrouwen *uit de kast*. Er zijn veel mensen die met problemen geconfronteerd worden om zwanger te worden, alleen weten we dat meestal niet. Dat is een gedachte die ik probeer te onthouden als ik het moeilijk vind om blij te zijn voor een ander.

Liefs,
Aria
Aug `13 *
Okt `13 **
Nov `14 Ons zoontje is geboren. (3,460 kg - 51 cm)
Afbeelding
Mei`16 Ons dochtertje is geboren. (3,450 kg - 51 cm)
Afbeelding

xiore
Berichten: 14
Lid geworden op: 28 april 2014, 11:29

Re: Huilen om een zwangere collega

Bericht door xiore » 23 september 2014, 21:22

Dankjewel voor je openheid. Je gevoelens zijn heel herkenbaar.
Evenals het gevoel dat iedereen om je heen zo makkelijk zwanger wordt.

Soms lijkt het oneerlijk en soms is het gewoon moeilijk om daar mee om te gaan.

Veel sterkte samen en ik hoop dat jullie ook snel goed nieuws kunnen vertellen!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 21 gasten