Onbegrijpelijk lomp, van iemand die het zou moeten begrijpen

[Thijs]

Het heeft me een volle week gekost, om dit nog maar kunnen neer te schrijven. Ik was en ben er eigenlijk nog steeds echt kapot van.

Een collega waar ik toch redelijk vaak terecht kon met mijn (ons) verhaal omdat ze vroeger nog op een fertiliteitscentrum gewerkt had, raakt zwanger. Ze liet ook steeds weten dat ze wist hoe moeilijk het was voor mij.

Snapt er iemand dan waarom, uitgerekend zij, een paar dagen na de bevalling, samen met haar partner, ineens uit het niets, de inhoud van haar buggy moet komen showen op het werk? Om er dan ook nog speciaal mee tot aan mijn bureau te rijden?
Gelukkig zat ik er toen net niet. Maar toen ik ze er zag staan, was het net een dambreuk in mijn ogen. Veel meer dan huilen heb ik die dag niet meer gedaan. Een heel messenset in mijn rug, zo voelde het, waarom uitgerekend die vrijdag? Terwijl ze wist dat haar nauwe collega's er nooit zijn op vrijdag en mijn vrouw en ik net die dag gingen starten met de inspuitingen van IVF!

Ik ben er niet naar toe gegaan. Dat kon ik echt niet opbrengen. Een (deze hopelijk echt) begripvolle collega heeft me gelukkig wat "opgevangen". Bijna een uur heeft het gekost om me toch nog redelijk oké huiswaarts te krijgen. Alhoewel het snotteren en huilen onderweg me ook bleef overvallen.

Soms verwacht je toch gewoon (iets) meer van sommige mensen. Maar het zijn ook zij die je het diepst kunnen ontgoochelen en het hardst kunnen raken.

Eens thuis, was er mijn vrouwtje, die me naar de douche verwees, het zou me goed doen (en dat deed het ook), zeker omdat ze me voor het eerst die namiddag opnieuw deed lachen, het is een schatje. (En neen, ik schrijf dat nu niet omdat ik ondertussen weet dat ze "stiekem" meeleest, ).

[Valaki]

Misschien dat ik nog niet ver genoeg zit in het hele traject (pas 2x ivf achter de rug), maar eerlijk gezegd vind ik dat geen lompe actie. Bij mij op het werk is er ook nog een andere vrouw die probeert zwanger te geraken en waarbij het niet zo vlot lukt, en toch waren wij allebei even enthousiast toen een pas bevallen collega haar baby'tje kwam showen. Nu, de gevoelens die je erbij hebt, die zijn echt, hè. Ik wil alleen maar zeggen dat je misschien wat streng voor haar bent... Maar misschien dat anderen daar een andere mening over hebben.

[FantaCola]

En zo zie je maar dat iedereen anders reageert...
Want ik zou juist triest zijn als ze NIET bij mij zou komen... Zo van 'ja, zie je, de wereld draait en ik ben er geen deel van, ik ben een paria omdat ik niet zwanger geraak'...
Dus onthou:2 kanten aan elk verhaal, en zooooo lomp lijkt het me nu ook weer ni

[Thijs]

Nee, inderdaad, op het eerste zicht lijkt het ook zo lomp niet.

En eerlijk, ik zou ook triest zijn als ze niets van zich liet horen. Dat is het hem net. Ik moet via via vernemen dat ze bevallen is en heel plots zonder enige aankondiging komt ze ermee aan mijn bureau staan. Zoiets grijpt toch naar je keel, of ben ik daar dan alleen in? Zou het geen kleinere schok geweest zijn als ze eerst iets had laten weten. Ik begrijp dat ze niet aan iedereen kan vragen of het oké is als ze even langs komt. Maar een paar dagen voordien wel een SMS sturen om te laten weten dat ze begrijpt hoe moeilijk het allemaal is voor mijn vrouw en mij...

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ze me er precies mee probeert te raken. Zelfs meer dan een week later, terwijl ik ondertussen zou denken dat ik er al nuchterder naar kijk. Maar helaas, het is moeilijk te beschrijven en moeilijk allemaal uit te leggen. Al de nuances in heel het verhaal. En inderdaad elk verhaal heeft twee kanten, maar ik ben het een beetje moe van altijd alles vanuit een andere kant te moeten bekijken als er zo weinig vanuit mijn kant eens gekeken wordt.

Och ja, ik kan moeilijk beweren dat ik me echt begrepen voelde door die actie.

[Aria]

Hoi Thijs,

ik denk niet dat je collega dat bewust heeft gedaan, hoor. Zeker als je met haar zo een goeie band had, denk ik eerder dat zij nu eigenlijk van jou verwacht dat je ook gewoon blij kan zijn voor haar... En eigenlijk moet dat ook. Je schrijft dat je altijd bij haar terechtkon met jullie verhaal en dat ze altijd luisterde en begripvol was, maar dit is nu even haar moment. Je moet haar dat ook kunnen gunnen, hoe moeilijk je het daar zelf ook mee hebt, ik vind niet dat je haar met de vinger kan wijzen of dit kan beschouwen als een afbreuk aan jullie vriendschap. Zij is er altijd geweest voor jou, nu is het even tijd voor jou om jouw eigen gevoelens opzij te zetten en je sterk te houden voor haar en gewoon blij te kunnen zijn zonder dat zij het gevoel moet hebben dat ze zich moet *verstoppen*... Het werkt in 2 richtingen...

Ik denk dat iedereen hier maar al te goed begrijpt hoe pijnlijk confrontaties zijn met andere zwangeren, pasgeboren kindjes, ... En we zouden wat vaker wat meer begrip moeten kunnen krijgen van onze omgeving, maar het lijkt me dat ze toch in het verleden al veel begrip getoond heeft... Dus ik denk dat je nu even jezelf in haar schoenen moet plaatsen.

Een van mijn beste vriendinnen werd zwanger in de periode tussen mijn miskramen in. Ik vond dat enorm moeilijk, omdat ik wist dat ze graag alles met mij wou delen over de zwangerschap en ik eigenlijk het liefst van al in een holletje wou wegkruipen en er niks over wou horen. In het begin van haar zwangerschap heb ik daar 1 keer op aangestuurd, dat als ik eens wat minder enthousiast zou reageren op haar zwangerschapsnieuws, ze me het moest vergeven. Daar heeft ze toen niet echt heel begripvol op gereageerd, maar ondanks dat had ik mezelf snel voorgenomen dat ik mijzelf moest vermannen voor onze vriendschap en heb ik zo goed mogelijk geprobeerd betrokken te zijn bij die hele zwangerschap. Dat was enorm moeilijk, maar ik vond dat ik dat moest doen voor haar: uiteindelijk kon zij er ook niet aandoen dat ik miskramen kreeg... En ik wou haar geluk ook niet in de weg staan. Dus ik was op de hoogte van alle controles bij de dokter, kreeg als eerste verslag en fotootjes, kocht cadeautjes, ... Was dat gemakkelijk? Neen. Maar er was een moment voor mijn verdriet en een moment voor haar geluk en het was nu haar moment...

Uiteindelijk is onze vriendschap wel wat verwaterd door de maanden heen en ik weet eigenlijk niet of het nu te maken had met die moeilijke situatie (Miskramen vs zwangerschap), maar ik ben wel blij dat ik mezelf toen *gepusht* heb, ik zou het zo opnieuw doen.

Aria