Ik ben Nele. En helemaal nieuw op dit forum. Alhoewel... het voelt niet nieuw: ik volg nl al een tijdje allerlei forums over zwanger worden en alles daarrond maar heb nog nooit zelf een berichtje gepost. Tot ik vorig weekend met mijn gezicht plat tegen de muur van frustratie liep en dacht "misschien wordt het toch maar eens tijd om toe te geven hoe moeilijk je het allemaal vind". Het raakt me heel erg, dat niet zwanger worden.
Ik en manlief zijn ondertussen alweer meer dan een jaar aan het proberen om zwanger te worden van ons eerste kindje. Ik ben vijfentwintig, hij is er net negenentwintig geworden (ergerlijke uitspraak nummer één: jullie zijn nog jong, geen paniek. Het heeft gewoon wat tijd nodig.). We willen allebei - ik al iets langer als hem - heel graag kinderen (ergerlijke uitspraak nummer twee: je moet er niet teveel mee bezig zijn. Laat het los, dan lukt het vanzelf wel). Uiteraard hadden we nooit gedacht dat het "moeilijk" zou worden. Ik kom uit een heel vruchtbare familie (lees: mama's, tantes en zus worden maar hoplaaaaaa zwanger) dus je begint er - misschien net zoals iedereen - aan met het idee dat het wel vanzelf zal gaan. Je bent jong en je wilt wat, bij wijze van spreken
Na 10 maanden vruchteloos proberen hebben we dan toch maar in samenspraak met de huisarts beslist om eens wat dingen te laten checken. Je gaat gewoon twijfelen aan jezelf, dat kennen jullie waarschijnlijk wel? Wat als er iets mis is? Dan kunnen we proberen tot in de eeuwigheid! Omdat we van regio Leuven zijn hebben we beslist om dan maar meteen naar het fertiliteitscentrum te gaan en niet nog eerst via een andere gynaecoloog te werken. We hebben gekozen voor Life Leuven omdat ik me in het HH altijd meer op mijn gemak voel (minder een nummer) dan in GHB.
De eerste onderzoeken (bloedafname, echo en spermaonderzoek man) waren allemaal oké. Om de doorgankelijkheid van de eileiders te checken en eens aan de binnenkant van de baarmoeder te kijken hebben ze een tweetal weken geleden een hysteroscopie en THL gedaan. Ik heb mijn postoperatieve consultatie pas morgen dus heel veel weet ik er nog niet over (ik heb een hoop vragen, laten we maar zeggen) maar ze vonden een hele lichte vorm van endometriose in de buikholte. Oud en niet actief heb ik me laten vertellen door de "opererend" specialist en zou dus geen invloed mogen hebben op de vruchtbaarheid. Maw: alle onderzoeken later zijn we onverklaarbaar verminderd vruchtbaar. Een titel die ze mogen houden hoor, voor mij part. We zouden het perfect moeten kunnen, dat zwanger worden, maar toch lukt het niet. Ergens een geluk natuurlijk dat er geen ernstige problemen zijn, maar soms denk ik "was er maar wel een probleem. Dan had ik iets om aan te werken". Nu is het zo'n onzeker vraagteken dat me blijft achtervolgen: kan het echt dat we al meer dan een jaar gewoon pech hebben gehad? Of hebben ze iets over het hoofd gezien? Iets verkeerd ingeschat? Wie weet heb ik wel een probleem dat ze gewoon niet kunnen ontdekken? En wat moet ik nu dan doen? Afwachten? Nog meer afwachten? Nog meer hopen en elke maand teleurgesteld zijn? Mag dat? Of moet ik niet zeuren omdat er eigenlijk niks aan de hand is? Is het gek dat ik nadenk over mogelijkheden op medisch vlak zoals IUI? Of moet ik gewoon geduldig zijn en zelf verder blijven proberen? Ik hoop alvast dat de consultatie van morgen daar wat duidelijkheid brengt... wat zijn de voor- en nadelen van alle opties? Zijn er opties?
Ik merk aan mezelf dat ik emotioneel echt een beetje een wrak aan het worden ben, vooral omdat mensen om me heen maar zwanger worden in een vingerknip. Het duwt je toch altijd weer in die onzekerheid van "waarom bij ons niet" en ondertussen denk ik er ook nog eens lelijk achteraan "het is niet eerlijk en je verdient het niet". Bah.
Deze week heeft mijn aller-aller-allerbeste vriendin (we zien/spreken elkaar minimum 3-4 keer per week) heel lief en voorzichtig aangekondigd dat ze zwanger is van hun tweede kindje. En ik overdrijf niet als ik zeg dat beide kinders zijn verwekt op minder dan een maand proberen. Echt ONEERLIJK: zij beslissen dat ze een kindje willen en het zit er boenk in. Waarom dan bij ons niet? Ik moet echt moeite doen om niet bitter en boos te worden, om het anderen nog te gunnen zonder mezelf zo ongelofelijk zielig te vinden. En ik merk ook dat het voor mensen die er niet middenin zitten echt moeilijk is om te snappen hoe het is. Ze bedoelen het goed als ze zeggen dat ik moet blijven hopen en me er niet te druk in moet maken en dat het wel zal komen en ... maar het enige dat ze ermee bereiken is dat ze eens loeihard in hun gezicht wil slaan. Herkennen jullie dit? (Alsjeblieft zeg van wel, dan moet ik me misschien al wat minder zorgen maken over mijn labiele zelf).
Ik heb tegelijkertijd ook eens geïnformeerd naar de psycholoog van Life Leuven, omdat ik soms denk "misschien moet ik het eens met een professional besrpeken ipv met familie en vrienden. Die hebben er een andere kijk op". Ik word soms een beetje bang van mezelf denk ik: bang over wat het met me doet het verdriet, bang dat ik nooit meer vrolijk zal worden zoals vroeger, bang dat het gewoon nooit zal lukken om zwanger te worden...
Hoe gaan jullie er mee om?
Liefs,
Nele
