Running out of time...

[mama76]

Hallo, versteld van mezelf dat ik me voor het eerst in mijn leven waag op een forum en dan nog met zoiets persoonlijks...
Ik ben een 38-jarige mama van 2 zoontjes. Het oudste is 2jr en het jongste 10 maanden. Beiden zijn er gekomen na een probleemloze zwangerschap van puur genot. Na de geboorte van mijn tweede stond voor mij dadelijk vast dat ik nog een laatste keer zwanger wou worden. Aanvankelijk omdat ik heel graag nog een dochtertje erbij had gehad. Naarmate tijd verstreek simpelweg omdat ik mijn gezin nog niet als 'af' beschouw en er nog zo graag een derde kindje bij zou willen. Maar dat bleek buiten mijn wederhelft gerekend. Toen de jongste 2 maand was (op mijn verjaardag nota bene!) vond hij het nodig me koudweg mede te delen dat het wat hem betrof 'klaar' was. Hij vond ons gezin compleet, de gedachte aan een derde kindje verstikte hem. Het was of ik figuurlijk tegen de muur werd gekwakt. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik heel graag nog een derde wil en nu werd me dit ijskoud meegedeeld alsof ik daar niets meer in te zeggen had. Ik heb hem onomwonden gezegd dat ik het hem nooit zou vergeven als hij dit hard zou maken. Als ze natuur niet meewil, dan zou ik me daar (dacht ik toen!) nog mee kunnen verzoenen, maar als hij aan de oorzaak zou liggen dat ons gezin bleef zoals het was, dan zou dit voor de rest van onze dagen tussen ons in blijven staan, daar was ik zeker van! Hij is trouwens in mijn ogen wel de laatste die de eindbeslissing hiervan mag nemen, want ik ben degene die dag in dag uit, 24u op 24u voor mijn kinderen zorgt. Ik heb loopbaanonderbreking genomen om zelf voor hen te kunnen zorgen, hij is nog nooit (met uitzondering van de week dat ik in het ziekenhuis opgenomen ben) 's nachts uit zijn bed moeten komen, en de luiers die door hem zijn ververst kan ik op 1 hand tellen... Maar soit, daarmee heb ik allemaal geen probleem. Dat hij dan echter degene is die hier meent eindbeslissingsrecht te hebben: no way!

Wat blijkt een maand later: ik ben ongepland, zonder kopzorgen, onverwacht zwanger!
Bij mij euforie alom. Nu moesten er geen knopen meer worden doorgehakt. De natuur had in onze plaats gekozen. En ik was dolgelukkig! Mijn man allerminst. En daar maakte hij ook geen geheim van. Alsof ik het hem had 'gelapt'... In een vlaag van woede en ontgoocheling heb ik hem toen naar zijn hoofd geslingerd 'dat hij nog altijd kon hopen dat het mis zou gaan, dan was hij weer gerust'.
Niks in mij vermoedde dat mijn woorden profetisch waren. Toen ik na 6weken op controle mocht bij de gynaecoloog, was ze verontrust dat het vruchtje er te klein uitzag voor zijn 'leeftijd' en dat we zouden moeten afwachten. Ik had er meteen geen goed oog in. Twee dagen later liep het inderdaad fout en heb ik een miskraam gehad.
Ik compleet de grond onder mijn voeten kwijt, mijn man met een schuldgevoel omdat ik het hem verweet dat het bij hem toch niet gewenst was. En totaal ontmoedigd omdat ik verwachtte dat hij nu wel zou zorgen dat dit niet nog es kon gebeuren.
Bleek dat het miskraam bij hem toch het één en ander in gang had gezet, want hij leek stilzwijgend in te stemmen met mijn smeekbede om de natuur gewoon zijn gang te laten gaan en af te wachten.

Twee maand later bleek ik weer zwanger: weer grote blijdschap en de overtuiging dat het dit keer niet fout zou lopen. Mijn man was zelfs blij voor mij. De eerste controles bleken positief en ik was in gedachten al 9 maanden verder.
Op 6weken kreeg ik een kleine bloeding die gelukkig meteen weer ophield: paniek ingedijkt, het zou wel gaan om een innestelingsbloeding... Twee weken later: weer van dat. Op echo niks te zien, en baby ok, dus ik gerustgesteld... Maar toch niet meer onbezorgd zwanger. Na 12 weken (de nacht nadat we van een rustvakantie waren teruggekomen) 's nachts beginnen bloeden. Dit keer stopte het niet, dus 's morgens via spoed naar de gynae van wacht (mijn eig dr. was met vakantie). Zij vermoedde een scheurtje in de placenta, met de baby was alles nog ok, dus: platte rust. Gezien mijn gezinssituatie met twee kleintjes betekende dat ziekenhuisopname). De bloeding zou wel snel ophouden...
Na drie dagen met massaal bloed- en klonterverlies nieuwe echo: kindje bleek overleden. Waarschijnlijk was de placenta volledig losgekomen: geen oorzaak. Ik werd naar huis gestuurd met enkele pilletjes die mijn lichaam moesten voorbereiden op een vroegtijdige 'bevalling' en zou twee dagen later ingeleid worden. 's Avonds 22u krijg ik vreselijke buikpijn. Ik zeg nog tegen mijn man dat het wel weeën lijken. Ik ga nog even naar de wc, omdat dat de enige plaats lijkt waar ik de pijn 'meester' ben en net als ik denk dat ik dit niet redt, glipt er een vuistgroot ballonnetje tussen mijn benen in het toilet. Ik besef dadelijk geschokt dat dit het vruchtzakje met ons kindje moet zijn geweest. Weer via spoed kraamkliniek binnen, dr. v wacht (nr3 inmiddels) bevestigt (hoewel hij eerst zijn twijfels had geuit) mijn vermoeden. Dag erna curettage...
Weg droom!

Intussen zijn we een aantal maanden verder zonder dat het ons opnieuw is gelukt. Elke maand weer die teleurstelling, die wanhoop van misschien wel nooit meer... Ik wordt er binnenkort 39! Mijn man is er al 44.
En ik snap al die goedbedoelde opm. dat we al 2 schone gezonde kindjes hebben, maar ik wil zo graag een derde!

Ik besef dat ik t.o.v. velen wellicht geen recht van spreken heb. Ik heb er al 2 en ik zit niet al maanden/jaren in een sukkelstraatje, maar ik ben zo bang dat het ons geen derde keer zal lukken op de natuurlijke manier en ik ben te oud voor jaren van medische behandeling en dat zou mijn man zeker ook niet willen.

Ik hoop dat ik niemand pijn heb gedaan met dit verhaal, weet ook niet of dit forum de juiste plek voor mij is, of ik hier wel MAG ventileren, maar ik moet dit gewoon ergens kwijt...

[wiko]

Ventileren mag altijd hé.
En of je nu al kinderen hebt of er nog geen, als je het gevoel hebt er (nog) één te willen dan kan je dat niet loslaten en vult dat elk deel van je ziel
Ik wou je gewoon zeggen dat ik niet denk dat je al te oud bent voor de medische aanpak, je bent echt niet alleen!
En ik denk ook dat je in jouw geval, na die miskramen wel goed opgevolgd zult worden en dat zij wel zullen melden vanaf wanneer je de medische weg zult moeten bewandelen...
Ik ben je misschien ook wel dankbaar voor je bericht, want ik had tot nu toe wel altijd het gevoel dat moeders die al kindjes hadden inderdaad geen recht van klagen hadden, maar nu kijk ik er toch wat anders tegenaan.

Good luck met het verdere verloop!!