wat doen?

[Ilse2000]

Hallo,

Ik weet niet of ik op dit forum op de juiste plaats ben maar weet niet goed waar ik mijn vraag kan stellen.
Om een lang verhaal (zo) kort (mogelijk) te maken.
Mijn broer en zijn vrouw ondergaan sinds iets meer dan een jaar IVF behandelingen. Ze hebben ondertussen twee mislukte pogingen achter de rug maar zijn altijd optimistisch gebleven over hun kinderwens.
Nu wil het dat ikzelf zwanger ben geworden op het moment van hun tweede poging. Ik vond het erg moeilijk om hun op de hoogte te stellen, gezien de negatieve uitkomst van hun tweede poging maar heb na iets meer dan 3 maand mijn moed bijeengeraapt om het hun te vertellen. In eerste instantie reageerden ze verrast maar positief. Vier dagen nadien hebben ze echter een erg kwade mail naar mijn ouders gestuurd waaruit bleek dat ze enorm kwaad en teleurgesteld waren. Ik ben nog maar 2 jaar samen met mijn vriend en we wonen nog maar net samen. Ze vinden onze beslissing om zwanger te worden totaal onverantwoord (want we zijn nog niet getrouwd en hebben nog niet samengewoond). Ook vonden ze blijkbaar de manier waarop ik het hun gezegd heb totaal onrespectvol en kwetsend. Ze willen mijn vriend en mij alsook mijn ouders tijdelijk niet meer zien. Nu heb ik het ganse filmpje al vaak in gedachte her-speeld en ik kan niet exact vinden wat zij als zo kwetsend ervaren. Nu ben ik misschien een beetje flapuit maar ik heb hun op een zo normaal mogelijke manier verteld dat ik zwanger was. Ook heb ik voornamelijk gereageerd op vragen die ze mij stelden... Toen ze vroegen hoe mijn ouders hadden gereageerd heb ik hun eerlijk geantwoord dat mijn moeder blij was. Dit is vb één van de zaken die zij als degoutant hebben ervaren.
Nu ik kan er inkomen dat ze kwaad zijn op mij (ik heb het "juiste moment" verkeerd ingeschat) en dat ze mij tijdelijk niet meer willen zien of spreken. Ik respecteer dan ook volledig hun keuze om geen contact op te nemen. (Hoe verschrikkelijk ik het ook vind want heb altijd erg goede band gehad met mijn broer) Met mijn ouders heeft mijn broer erg sporadisch contact en dit vind ik heel erg. Ik begrijp niet waarom ze zo kwaad zijn op mijn ouders. Ze zeggen dat ze niet begrijpen dat mijn ouders hun niet hebben eerst gewaarschuwd, omdat ze toch wel zouden weten dat ik totaal niet capabel ben om zo'n nieuws op een "degelijke" manier aan te brengen. Ik heb met mijn moeder uitvoerig overlegd over het wanneer ik het het beste zou zeggen en het uitgekozen moment leek mij het beste. Ook omdat ondertussen redelijk wat vrienden op de hoogte waren en dat ik niet wilde dat ze het van iemand anders zouden horen. Ik vind persoonlijk dat mijn ouders volledig geen schuld treft.
Ik heb ook de indruk dat ze zich steeds meer afsluiten van iedereen (mijn oma zien ze ook niet meer omdat zij mijn zwangerschap niet als iets negatiefs ervaart). Nu is Ivf waarschijnlijk veel en veel zwaarder om te dragen dan wat dan ook. En ik kan het mij waarschijnlijk helemaal niet inbeelden... Zij reageerden voordien altijd redelijk oppervlakkig en zelfs "luchtig" als men hen vroeg hoe "het" was geweest. Iedereen in ons gezin stond (staat) enorm achter hun in deze moeilijke tijd en mijn ouders zijn er altijd voor hun geweest, dag en nacht voor om het even wat. Ze hebben het dan ook enorm zwaar met de situatie. Ze zijn niet meer zo jong en vinden het verschrikkelijk dat ze geen contact meer hebben met hun zoon die de goedheid zelve is. Ze respecteren hun keuze om amper tot geen contact te hebben (ze kwamen vroeger elke elke dag langs) maar zien er echt heel erg van af.
Nu wend ik mij op dit forum omdat ik echt ten einde raad ben. Ik heb het gevoel dat het allemaal wat te ver aan het gaan is. (we hebben nu al 3 maanden geen contact met mijn broer nog zijn vrouw) en ze trekken zich volledig terug. Nu is dit misschien helemaal normaal en moeten we gewoon nog wat geduld hebben. Maar ik heb soms schrik dat ze zich dermate gaan afschermen dat het misschien echt niet meer goed komt. Ik heb me ondertussen via mail uitvoerig ge-excuseerd voor mijn inschattingsfout en ik begrijp hun frustratie en woede mijnentwege. Ik respecteer hun keuze en doe mijn best om ze niet per ongeluk hier of daar tegen het lijf te lopen. Maar ik zie het verdriet van mijn ouders en vind het ergens onterecht dat zij zo zwaar worden afgestraft op iets dat helemaal hun schuld niet is.
Wat denken jullie hiervan? Ben ik overbezorgd en moeten we het allemaal wat laten gedijen of is het misschien iets dat iemand van ons gezin met mijn broer en of schoonzus gaat spreken? Of net vooral niet? Ik hoop dat ik op dit forum misschien wat meer duidelijkheid kan krijgen over hoe mensen die een ivf behandeling ondergaan dergelijke zaken ervaren. Veel dank.
Ilse

[Margot_80]

Dag Ilse,

Ik begrijp hen helemaal (en jou nu ook, ben nu zwanger na 2 jaar ivf-hel),
Tuurlijk ben jij megaslecht, onverantwoord en een vreselijk mens...

Alle natuurlijk zwangere vrouwen zijn dat immers... Hoe je het ook aanbrengt... Het is ondraaglijk voor ons allen..

Staar je dus niet blind op het feit dat ze boos zijn of ze je niet willen zien. Ze hebben pijn en zitten in doffe ellende.
Geniet van je zwangerschap en voel je niet verongelijkt, ik denk dat het gewoon te moeilijk is om joiw steeds dikker wordende buik te moeten aanschouwen, om je verhalen over kwaaltjes te aanhoren (trut die je bent, wij eisen ook kwaaltjes te mogen hebben!!!!!!), om je te zien genieten..

Terwijl ze, geloof me, je echt niet haten en je dit echt wel gunnen, en jouw plezier niet willen ontnemen..

Die mail naar de ouders, daar heb ik mijn mening over, maar ik vermoed dat ze er gewoon doorzaten door de shock na enkele dagen..

Dus meisje: gefeliciteerd! Geniet! Wij zouden een moord begaan om in jouw plaats te mogen zijn! (Telkens we weer vieze hormonen ingespoten hebben..)

Ps: velen hier mijden de zwangeren, dat heb ik ook gedaan bij mijn aller aller beste vriendin. Tot de geboorte, toen stond ik er weer, en blij dat ik was voor haar!

Geef hen de ruimte die ze nu vragen, dat is maar een kleine moeite die veel voor hen betekent. En laat ze weten dat je aan hen denkt en voor hen duimt.

Groet, Margot

[Ilse2000]

Dank je voor je reactie Margot. Brengt wat meer duidelijkheid in het hele verhaal. Ik volg je goede raad en gun ze alle tijd die ze nodig hebben. Kan me zeker wel inbeelden dat mij zien en spreken ontzettend hun ontzettend zwaar valt.
Veel succes met je zwangerschap en veel strekte aan eenieder die probeert zwanger te worden.

groet Ilse

[Leniemienie]

Dag ilse,

Het is heel moeilijk om als "buitenstaander" te begrijpen wat je als koppel allemaal doormaakt. Ik vind het zelf een beetje een sluipende killer, elk stapje in ivf valt op zich wel mee maar het geheel heeft echt een enorme impact, je verlegt elke keer je grenzen.

Ik heb in een gelijkaardige situatie gezeten en hopelijk kan mijn verhaal jou wat helpen. Ik waardeerde het als ik wist dat mijn zus of vrienden aan het proberen waren. Als ze dan effectief zwanger waren, dan was ik er al een beetje op voorbereid. Mijn zus heeft het op haar eentje tegen ons komen zeggen, zonder haar man, zonder veel poeha of champagne ofzo. Ze vond het moment even pijnlijk en is ook beginnen wenen. Wij hebben ons groot gehouden en haar proficiat gewenst. Het feit dat zij zwanger was, gaf mij een heel dubbel gevoel, het deed pijn want dit kwam niet overeen met mijn toekomstvisie. Het was de bedoeling dat ik eerst kindjes kreeg en dan pas zij. Ze was nog maar 26, had ze niet nog even kunnen wachten? Ons nog even de tijd gegeven? Maar juist door mijn situatie is ze er op tijd aan begonnen, zij was op haar 26 al klaar voor kindjes (ik pas om mijn 30ste) en ze heeft het geluk gehad dat het vrij snel is gelukt.
Maar het is mijn zusje en ik zie haar graag dus ik zou haar NOOIT onze problemen of zelfs maar een fractie ervan willen toewensen. En ik ben blij dat ze ervan gespaard is gebleven. Dus na enkele weken had ik er vrede mee en was blij voor haar en ze is ondertussen bevallen en het moederschap is precies op haar lijf geschreven. Wat mij heel hard heeft geholpen, is ook het feit dat ze tijdens familie-etentjes nooit heeft gesproken over zwangerschapskwaaltjes of baby-uitzet ofzo. Ze was op die momenten gewoon mijn zus met een dikkere buik en enkel en alleen als ik iets vroeg, vertelde ze erover maar voor de rest zorgde ze ervoor dat ik er geen last van had en ik ben haar daar eigenlijk ENORM dankbaar voor.

Dus ik zou je hetzelfde aanraden. Geef hen wat ruimte om aan het idee te wennen en laat weten dat je er voor hen bent als ze een luisterend oor nodig hebben. Dat is alles wat je kan doen.

[Ilse2000]

dank je voor je reactie Lienemie,

'T is inderdaad moeilijk om te beseffen hoe zwaar z'on ivf behandeling is.
Ik heb hen niet gezegd dat ik aan kinderen zou beginnen omdat ik niet had verwacht het zo snel zou gaan bij mij. Ben ondertussen 31, mijn moeder heeft 8 jaar moeten proberen om kinderen te krijgen, ik heb lang de pil geslikt en toen ik zag dat zij alsook een goeie vriendin van me moeilijk kinderen konden krijgen begon mijn biologische klok weer vollop te tikken. (Had om mijn 26, in mijn voorgaande relatie, aan kinderen willen beginnen maar mijn toenmalige vriend wilde er geen.) Ik dacht dat ik minstens nog een jaar of misschien meer zou moeten proberen.
Nu dit terzijde heb ik hun op mijn eentje, op de hoogte gebracht. Zonder champagne, natuurlijk , zonder poeha. Ik wilde het zo normaal mogelijk zeggen. Ik wilde hen niet laten zien dat ik enorm veel medelijden met hun had. Heb erg hard geweend toen ik hoorde dat hun tweede poging was mislukt omdat ik het allemaal zo onfair vond, vind. Ik dacht dat medelijden hebben met hun situatie het voor hun nog erger zou maken. Natuurlijk leef ik mee met ze maar dacht dat het voor hun ook niet leuk zou zijn als ik ze plots met "ocharm jullie" zou gaan aanspreken. Nu is dit een fout geweest mijnentwege. Ik besef dat ik wel had moeten tonen hoe verschrikkelijk ik het voor hun vond. En hoe vaak ik het allemaal heb vervloekt en zo, maar net omdat zij er zo gewoon over deden dacht ik dat het beter was om het gewoon op een neutrale manier te zeggen. NIet in grote blijdschap noch in een strortvloed van tranen.
Ik respecteer hun keuze volledig en begrijp hoe moeilijk het is om me te zien. Ik maak geregeld omwegen om niet in de buurt van hun huis te moeten passeren. Ik heb het alleen erg moeilijk met het feit dat ze mijn ouders amper , of zelfs niet meer, willen zien of horen. Mijn ouders die er voor niets tussen zitten worden het hardst gestraft.
Heel erg bedankt alvast voor je verhaal, maakt dat ik het mijne wat in perspectief weer kan plaatsen. Veel sterkte en bedankt.
Groetjes,
Ilse

[Julie80]

Dag Ilse,

Op het gevaar af dat ik hier op tere zieltjes trap, wil ik toch zeggen dat ik de reactie van je broer en schoonzus buiten proportie vind, en behoorlijk egoïstisch. Ik wil best aannemen dat je je aankondiging misschien wat omzichtiger had kunnen doen, of het tijdstip beter had kunnen kiezen, maar dat rechtvaardigt geenszins hun reactie.

Ik heb recht van spreken denk ik, zelf eindelijk zwanger na 5 jaar, 4 IUI's, 5 IVF-en, 1 miskraam met curettage, 2 hysteroscopieen en 1 laparoscopie. Tijdens die 5 jaar heb ik al m'n vriendinnen zwanger zien worden - vaak voor de tweede of zelfs derde keer. Ik heb het bij élke aankondiging zeer lastig gehad. Maar nooit is het in me opgekomen om die vriendin dan maar te negeren of te dumpen omdat ze toevallig op dat vlak meer geluk heeft dan ik. Ik vond dat ik het recht niet had op zoveel egoïsme. Ik heb ze gesteund, heb vaak met tranen in m'n ogen geluisterd naar hun verhalen over kwaaltjes en ongemakken en ben hun baby's gaan bezoeken toen ze geboren waren. Nu ik zelf zwanger ben, zijn ze ongelooflijk blij voor mij en m'n grootste supporters.

IVF ís een hel, dat ga ik niet ontkennen, maar ik denk dat je van je broer en je schoonzus redelijkerwijs kunt verwachten dat ze even de tijd nemen, maar zichzelf daarna bij hun nekvel grijpen en terugkomen. Dat zijn ze jou, en zeker je ouders, ook verplicht.

[Ilse2000]

Dank je voor je reactie Julie. Ik heb goede hoop dat het over zal gaan en heb begrip voor hun situatie. Ik denk inderdaad dat elke mens anders op zoiets reageert en vind het heel knap dat je zo goed met jou situatie hebt kunnen omgaan. Helaas kunnen zij dat momenteel niet en ik gun hun de tijd die ze nodig hebben om dit te verwerken. Maar je reactie doet deugd en stilt mijn schuldgevoel ook een beetje...Heel veel sterkte en plezier met je zwangerschap.
Groetjes,
Ilse

[Ineke004]

Dag Ilse,

Misschien wat laat, maar wil toch even reageren.
Allereerst proficiat met je zwangerschap! Ik hoop dat de contacten binnen je familie ondertussen hersteld zijn.
Ik kan me perfect inleven in de situatie van je schoonzus en broer. Zelf zijn we 3 jaar bezig, 3 miskramen, 4 inseminaties en net 2e Ivf poging achter de rug. Ik had al twee miskramen achter de rug voordat we aan de medische mallemolen begonnen en ik kan je zeggen dat het zwanger proberen worden toen al emotioneel erg zwaar was. De medische mallemolen maakt het enkel nog moeilijker om je dagdagelijkse leven op af te stemmen.
In mijn familie/vriendenhoop heb ik ook tijdens onze probeerperiode veel van hen zwanger zien worden, bevallen, vaak al van hun tweede en derde. En telkens valt dat heel zwaar en sluit ik mij op momenten ook af. Binnen de familie geconfronteerd worden met zwangere schoonzusters is het allerzwaarste. Het is sowieso al moeilijk om de confrontatie met zwangere vriendinnen aan te gaan, laat staan dat het binnen de meest intieme kring van familie gebeurt!! Dat zijn zware klappen om te verwerken.

Ik kan twee soorten personen onderscheiden:
- personen die van dag 1 zeggen dat ze proberen zwanger te worden of snel vertellen dat ze zwanger zijn
- personen die niets zeggen: niet dat ze aan het proberen zijn en als ze dan effectief zwanger zijn er weken over laten heen gaan voordat ze het vertellen en ondertussen anderen al wel ingelicht hebben.

Uit je verhaal leid ik af dat jij onder de tweede categorie valt. Er is nooit een goed moment om het te vertellen, nooit een goede manier, het zal altijd pijnlijk en confronterend zijn, zeker binnen de eigen familie. Het feit dat je 'lang' gewacht hebt, dat al heel veel anderen op de hoogte waren, dat je het uitvoerig met je ouders hebt besproken, dat zal hen heel veel pijn hebben gedaan. Je zegt een goede band te hebben met je broer, waarom hen dan niet als allereerste inlichten? Ik besef dat dat niet simpel is, maar dat is een raad die ik ieder kan geven die zwanger is en een familielid heeft die daar zelf niet in lukt.
Dat je broer en schoonzus geen contact hebben met je ouders, zal zwaar voor jou en je ouders zijn..Maar geloof mij, voor hen zal het ook zwaar zijn. Zij voelen zich niet begrepen en hun verdriet zal niet erkend worden.Ik denk dat ze zich een beetje achteruit geschoven voelen omdat je het niet eerst met hen hebt besproken. En het feit dat je ouders grootouders worden van jouw kind ipv hun kind, doet pijn. Niet omdat ze je het niet gunnen, maar omdat zij het geluk dat jij hebt niet kunnen delen met hun ouders. Zij hebben enkel verdriet.

Ik hoop echt dat jullie snel terug contact hebben en er open over kunnen praten. Op dit forum kan je veel lezen en daardoor kan je misschien hun situatie beter begrijpen. Het is misschien niet slecht om je ouders in te lichten over dit forum, zodat zij ook vragen krijgen op hun verdriet.

Groetjes en veel sterkte