Ik moet het allemaal eens kwijt

[Leelooke]

"Lieve collega's, ik heb een fles cava mee, want ik heb goed nieuws..." Meer heb ik tegenwoordig niet nodig om zomaar ineen te krimpen en mijn tranen de vrije loop laten...

Even kort geschetst: ik ben 28 jaar en al 19 maanden intens aan het verlangen naar goed nieuws... Na 5 rondes clomid ben ik vorige cyclus begonnen aan IUI met menopur. Opnieuw hoop die opnieuw is uitgemond in groot verdriet op het moment dat je beseft dat je ongesteld aan het worden bent en je opnieuw je wens moet opschuiven... Mensen troosten je (dat denken ze toch) door te zeggen dat je er moet in blijven geloven en jouw tijd ook wel komt... Diep in je binnenste wordt er opnieuw een kras gemaakt en wordt de wonde telkenmale groter en groter... Ik weet niet hoe sterk een mens is, maar ik voel me de laatste tijd toch telkens dichter en dichter bij mijn grenzen aankomen...

De constante hoop, teleurstelling, angst, verdriet, jaloezie,... Maken van mij iemand die ik niet wil zijn... Het spookt constant door mijn hoofd en belet mij om te genieten.

Ik moet morgen om 8u45 naar het ziekenhuis voor een folikkelmeting en krijg geen hap door mijn keel. Help!

[Thijs]

Hey,

dat het zo lang stil blijft, als je hier zo iets neerschrijft, moet je vooral interpreteren dat iedereen die dit begrijpt er ook werkelijk stil van wordt. Ik wil niet spreken voor anderen, maar ik begrijp enorm goed je gevoel en dit dan zelfs gewoon als "echtgenoot van". Het is voor mij, dit is misschien wat cru gezegd, een opluchting dat ik als man sowieso het "genot" van het fysieke zwanger te zijn, moet missen. Maar het psychische deel mis ik enorm, het deel om samen met je partner te genieten van het zwanger zijn. Ook al zal het zwanger zijn op zich (hopelijk komt het ooit zo ver), niet enkel genieten worden.

De juiste woorden om hierop te reageren bestaan niet, behalve dan, "Ik begrijp je." met daarachter een lange begrijpende stilte.

Groetjes

[Evy.v]

Hey, leelooke, ik wilde graag eens mijn situatie met jou delen, ik ben 24jaar en al 11maanden proberen mijn man en ik zwanger te geraken van ons eerste kindje. Na 7maanden en maar 3 cycl voelde ik dat er iets niet klopte, na een paar testjes kregen we idd de bevestiging dat er iets niet klopte, bij ons is er nooit een naam opgekleefd geweest, mijn eitjes zijn gewoon te klein. Ik heb al lutenyl, clomid, pregnyl en utrogestan moeten in nemen in de laatste 4maanden, en de vrolijke goedlachse jonge vrouw die ik ben/was is soms ver te zoeken, van lutenyl was ik enorm neerslachtig en grote stemmingswisselingen van clomid had ik last van temperatuurschommelingen en van vette huid met puistjes tot gevolg en snel vettig haar van utrogestan pijnlijke borsten, vermoeid en prikkelbaar, ik voel me soms een tikkende tijdbom die bij het minste kan ontploffen. Maand december staan 2 babyborrels gepland, een van mijn neef (hun 2de kindje) en een van een bevriend koppel (ook hun 2de) mijn beste vriendin heeft nu een zoontje van 10maand waar mijn man Peter van is en is op de hoogte van onze situatie en zelfs bij haar stuit ik op onbegrip, tzal wel lukken, je bent er teveel meebezig, en de afgelopen week was ze toch zo jaloers op mijn neef die terug een baby'tje heeft en dat haar zoontje al 10maanden is... Komt woensdag nog mijn Ex collega eens goeiedag zeggen op mijn werk met haar bolle buik (ze is uitgerekend voor binnen 6weken ) ik kon met moeite mijn jaloezie verbergen! We hebben ronde 2 van clomid achter de rug, mijn ovulatie was op mijn man zijn verjaardag, en we waren net een weekendje naar de Ardennen dus we waren in een ontspannen sfeer, nu 16dagen later was de zwangerschapstest negatief. Terug een teleurstelling... Vandaag een baaldag en kom ik mijn zetel niet meer uit. Morgen hopelijk alle moed terug bij elkaar geraapt en op naar ronde 3. Ik hoop dat je folikelmeting positief was voor je en dat je binnenkort goed nieuws hebt, het is je van ganser harte gegund ! En weet dat je niet alleen bent... Warme groetjes Evy

[Leelooke]

Bedankt voor de reacties... Had me na de inseminatie (met één goed eitje) weer even toegelaten om gewoon even te genieten... Stiekem te hopen terwijl je iedereen wijsmaakt dat je toch weet dat het niet zal lukken en je even er niet aan wil denken... En dan komen opeens die signalen die je er keihard opnieuw op wijzen dat je menstruatie eraan komt...
Terug voetjes op de grond en terug naar het ziekenhuis bellen om te zeggen dat je opnieuw een voorschrift zal nodig hebben voor menopur... IK WIL HET NIET MEER!!! Maar ik besef dat het mijn enigste kans is... Hoch, wa is het leven schoon...

[Evy.v]

Ooh wat jammer dat het deze keer niet gelukt is.. K*T ! wij mogen volgende dinsdag terug op folikelmeting (fingers crossed) Ik focus mij op onze nieuwe badkamer en dressing dat we van plan zijn te verbouwen binnenkort en ik heb me ook voorgenomen om elke dag bij tenminste een iets stil te staan waar ik dankbaar voor ben, mijn metekind, mijn man, vrienden en familie, mijn job, ons huis. Bij mij helpt het voorlopig toch om het wat meer los te laten deze keer, 1x per week die ik volledig mijn eigen zin, naar de film, een bos wandeling, eindelijk afspreken met die ene vriendin die ik al zolang niet meer had gezien, dat ene kleedje toch kopen die ik eindelijk niet nodig had, noem maar op. Hou de moed er in ! Ooit worden wij de gelukkigste mama's die er rondlopen of het nu is, of nog wat meer op zich laat wachten wat zullen we dankbaar zijn en genieten... Veel liefs x

[Leelooke]

Inderdaad Evy, ik wens het iedereen op dit forum ontzettend hard toe! Vandaag is alles weer beter, heb altijd enkele baaldagen en dan huP, op naar de volgende ronde! De laatste met IUI in mijn geval, hierna wil de gyneacoloog starten met ivf... Woensdag ook op follikelmeting, spannend! Alvast veel succes voor jou dinsdag! Ook menopur aan het inspuiten dan nu? Ik heb ontzettend veel last van mijn menstruatie sinds ik iui doe met menopur, pregnyl en utrogestan... Moet gans de dag door dafalgan forte nemen en perdofemina om de pijn te kunnen verdragen... Zou normaal zijn, zei dokter... Hebben er nog dames last daarvan?

[Evy.v]

Gisteren goed nieuws 1eitje van 20mm! En heb onmiddellijk mij spuit pregnyl gekregen, en vandaag al goed mijn eisprong gevoeld, wat een opluchting. Menopur moet ik niet inspuiten, vanaf morgen wel terug utrogestan innemen (iets waar ik niet naar uitkijk) en nu wordt het terug afwachten tot 19december of we misschien een extra kerstcadeautje krijgen dit jaar. Hopelijk was je folikelmeting goed vandaag en lukt het jullie ook deze keer ! Toitoitoi ! X

[wiko]

Hoi Hoi Hoi,
Ik ben hier wat aan het panikeren.
Eerste poging met menopur (na verschillende met Clomid)
Nu volop utrogestan aan het nemen.
Morgen om 9u ziekenhuis voor testje.Om 16u weet ik dan meer.
Ik ben zoooo in paniek.
Ik haat deze momenten zo hard.
Tis veel te stresserend.
Heb de laatste dagen wel onderbuikpijn gehad.(was dus enthousiast want dacht dan dat het innestelingspijn was)
Maar die is nu gestopt. Ik had ook wat acne en vet haar. das ook over...
Voor de rest geen signalen.
Nu denk ik natuurlijk dat progesteron is uitgewerkt en dat alle symptomen daardoor
zijn gestopt. En dat ik nu dan maar moet wachten op maandstonden.
En maar wenen en wanhopen want ik was zo hoopvol.
Pff, gewoon wachten op test zou ik dan maar zeggen.

Sorry moest het gewoon even kwijt...ik kan deze stress echt niet langer aan...

wiko

[Ilona86]

Hey allemaal,

Ik weet niet of ik in de juiste rubriek zit, maar ik wil toch eventjes mijn hart luchten hier.
Ik ben 28,5 jaar (zelfstandig verpleegkundige) en al 2 jaar aan het hopen op een eigen kind met mijn schat van een man.
Even kort: mijn man heeft 2 slechte huwelijken achter de rug heeft daaruit 3 kinderen (17,10 en 8j zijn ze)
Hij zelf scheelt 18jaar met me (46 dus). In 2007, na de geboorte van zijn laatste kind, heeft hij zich laten steriliseren.. Nu op zich geen probleem want via IVF, ICSI... Is dat zo opgelost.. Maar de wil is er blijkbaar (nog) niet of niet meer..
We hebben er al 100den keren over gepraat maar altijd is het weer hetzelfde verhaaltje, het gaat nu niet want, zijn leeftijd, jobs, opvang (die we niet hebben) en blablabla...
Hij wil dan wel dat ik mede in de opvoeding sta van ZIJN kinderen, wat ik ik heel goed uitvoer vind ik van mezelf, zelfs meer dan hun eigen moeders... Maar op den duur is je dat zo beu, dat je zelf iets wil, iets van jullie beiden.. Niet iets dat er al is van een andere vrouw...
Ik neem nu allemaal verschillende jobs aan uit afleiding.. Op termijn is dit ook niet goed natuurlijk.
4juli trouwen we, ik bedoel ik hou enorm veel van die man, we zijn een prachtteam in alles wat we doen/ondernemen.. Maar er is een deel dat ontbreek van me, het wordt een leegte die niet opgevuld word.

Enkele maanden geleden zijn we naar een fertiliteitscentrum geweest. Hij vertelde me achteraf in de auto dat hij zo graag ren kindje wilde met me.. Nog geen maand later twijfelde hij weer.. Het is alsof je hoop krijgt en plots...
Ook Moederdag is heel moeilijk voor me.. Aan "plusmamas" denken ze ook niet altijd.

Ik wilde dit even met jullie delen.
Het lucht me toch al wat op het hier neer te schrijven.

Groetjes

[Leelooke]

Goeiemorgen,
Ik wou toch even een late update doen en dan vooral om mensen die misschien in een gelijkaardige positie als ik indertijd een hart onder de riem te steken... Intussen zit ik hier met een flinke dochter van 3 weken oud naast mij in haar bedje! Zoals toen vermeld ben ik in april 2015 gestart met IVF en na een mislukte poging met maar één eicel die ze daarom gewoon laten passeren hebben (was opnieuw ontzettend pijnlijk!!) ben ik bij de 2de poging zwanger geworden van onze Paulien...

Laat dus zeker de moed niet zakken lieve mensen, ik weet dat dit ongelofelijk stom klinkt als je in de ganse molen zit... Maar wat ik zeker wil meegeven is om op tijd hulp te zoeken... Voor ik opgestart ben met de ivf, heb ik mij aangemeld bij een psychologe gespecialiseerd in vruchtbaarheidsproblemen. Ik zou dit aan iedereen aanraden! Ze kan je niet zwanger maken, maar ze gaf mij wel ontzettend veel handvaten om zelf weer de baas te worden over mijn lichaam en emoties.

Heeeeel veel lieve groetjes!

[Evyvandewiele]

Ooh! Leelooke mijn hart word warm bij het lezen dat je een prachtige dochter hebt!
Dike dikke proficiat en geniet, geniet, geniet!!

In mijn laatste berichtje kon je lezen dat wij vorig jaar toen hoopvol moesten wachten op 19 december of ik effectief zwanger was en wat bleek ik was zwanger! Wat was de vreugde groot toen ook de dokter de zwangerschap bevestigde na bloed onderzoek. Enkele weken later heb ik echter een miskraam gehad, verscheurd van verdriet was ik. Mijn lichaam had nogmaal eens gefaald. Ik ben 'maar' 6 weken zwanger geweest en heb geen curetage nodig gehad, een vroege miskraam zei de gynaecoloog. Maar ik ben wel 100% zwanger geweest en heb dat kleine vruchtje met alles in mij heel graag gezien.

Pas in februari 2015 mochten we voor een 4de poging clomid gaan. Op 2maart heb ik mijn spuit pregnyl gekregen en 2 weken later had ik terug een positieve zwangerschapstest in mijn handen maar wat was ik naast de hoopvolle vreugde ook ontzettend bang.

Nu ligt ons 11weken oude zoontje Rein in zijn park te slapen en wat is het allemaal waard geweest.
Ik wens iedereen op dit forum de moed niet verliest want ook wij hebben gestreden, gevallen en terug opgestaan.
En ik zou het zo weer over doen want de dankbaarheid en geluk is zo groot.

Veel liefs, Evy xx