Niet stilstaan met een leven op pauze

Algemeen Discussieforum
Plaats reactie
Thijs
Berichten: 24
Lid geworden op: 11 juli 2014, 8:34

Niet stilstaan met een leven op pauze

Bericht door Thijs » 13 november 2014, 11:56

Hoi,

Het duurt bij ons nu al enkele jaren. Elke keer als er iemand "het goede nieuws" meldt, verdwijnt er precies een stukje van jezelf. In het begin spreek je er met niemand over, het is iets intiems tussen jou en jouw partner. En dan beetje bij beetje vind je steun bij andere, mensen van wie je begrip krijgt, waar je jouw verhaal kwijt kan. Het helpt enorm als er naar je geluisterd wordt. Tot je op een zeker moment constateert dat steeds meer mensen jouw verhaal nog wel willen begrijpen, maar dat het hun meer en meer moeite kost om ook te begrijpen dat het nog steeds enorm zeer doet. Het begrip vervalt met de tijd, alsof men verwacht dat de pijn vermindert bij elk geboortekaartje in de bus, bij elke "blije dienstmededeling" van collega's of bij collega's, vrienden en familie waar je bij elke ontmoeting geconfronteerd wordt met een "boller wordende buik".

Is het omdat mensen vinden dat je moet verder gaan met het leven? Mag je niet stilstaan bij jouw verdriet of bij die onvervulde kinderwens?

Hoe kan je niet stilstaan als jouw leven op pauze wordt gezet?!

Psyche
Berichten: 35
Lid geworden op: 13 november 2013, 14:51

Re: Niet stilstaan met een leven op pauze

Bericht door Psyche » 13 november 2014, 14:27

Op verdriet en zeker op een onvervulde kinderwens, rust nog altijd een erg groot taboe. We krijgen hier ook elke dag te maken met het modieuze 'stiff upper lip-syndroom.' Dat veel mensen breed uitsmeren van 'kijk toch eens hoe gelukkig, vrolijk en blij we wel zijn!' Tja. Ze mogen me altijd het adres van hun psychiater eens doorspelen :twisted: Ondertussen probeer ik er vrede mee te nemen dat je de mensen toch niet kunt doen zwijgen, dat ze niet beter weten, dat ze het niet zo bedoelen, maar het lukt me allerminst. Ik probeer ze te vermijden, maar minstens één keer per week word ik geconfronteerd met ongelooflijk lompe uitspraken, volslagen idiote meningen enzovoort. Ofwel ren ik de kamer uit en zoek ik een plekje om te gaan uithuilen, ofwel krijgt de persoon in kwestie de volle laag. Weer vlammende ruzie :? Ik word er zo moe en giftig van...

Ik zoek zoveel mogelijk troost bij lotgenoten, want niemand anders begrijpt het, dat weet ik allang. Ook ga ik soms op pad met de kliek van vroeger om alles van ons af te dansen en te lachen zoals weleer, maar wel alleen met de mensen die hun principes nog niet zijn kwijtgeraakt ;), m.a.w. die niet zijn verworden tot 'wie we nooit wilden worden' ;)

Zo, ik hoop dat ik je een beetje kunnen helpen heb...( nu huil ik nog maar eens voor de verandering...)

Liefs, Psyche

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 22 gasten