Ons eigen verhaal

[YnthLl]

Hallo,

De dokter had me de raad gegeven om met mijn verhaal naar buiten te komen. Omdat ik het heel moeilijk vind om hierover met familie of vrienden te spreken ben ik op dit forum beland. Ik hoop hier ook wat steun en begrip te krijgen. Jullie weten wat ik meemaak, en hoe moeilijk het allemaal is. Met familie en vrienden kan je hier moeilijk over praten omdat zij soms niet weten of begrijpen wat het hele proces allemaal met zich meebrengt.

Ons verhaal,

Ik ben een jonge vrouw van 25 met een heel grote kinderwens.
Mijn verhaal begint 3 jaar geleden, na twee maand te proberen waren we al zwanger. Ons geluk kon niet op, familie vrienden iedereen was op de hoogte en deelde onze vreugde. Wie had er toen ooit durven denken dat we het nu zo moeilijk zouden hebben? Dus bloed laten trekken bij de huisarts, alle waarden bleken inorde, en hij had ons gezegd om te wachten tot ik de 3 maand naderde om by de gynecoloog op controle te gaan omdat alles perfect leek te verlopen. De 3 maanden naderden dus op controle by de gynecoloog. Je komt daartoe met het gedacht in je hoofd om het hartje al te horen kloppen en zo van die dingen. Maar niets was minder waar, ons babytje was gestopt met groeien op zen 6 weekjes en zat al die tijd al dood in men buik. Het gevoel was onwerkelijk Het kon niet, ik zag men buikje groeien, ik was misselijk.. De week nadien heb ik een curtage ondergaan, wat ik de meest traumatische ervaring vond. Je bent nog steeds niet over het verlies, en ze leggen je dan op de kraamafdeling waar je babytjes hoort huilen en mamas en papas ziet lachen. En je hoort iedereen dan zeggen volgende keer beter, je bent nog jong. Maar toch doet het zon verschrikkelijke pijn.

Na een paar maandjes had ik het toch een plekje kunnen geven, en zijn we er nog een keer voor gegaan. Direct weer prijs. De vreugde nam de plaats in van ongerustheid en schrik. Men gevoel liet me niet in de steek, heb terug een miskraam gekregen op 6 weekjes. Ik was kapot van verdriet, en heb dan na overleg met de gynecoloog besloten om terug aan de pil te gaan, en alles op het gemakje te verwerken. Alles een plaatsje te kunnen geven.

Pil een paar keer vergeten, en toen we weer zwanger werden ben ik het vruchtje na 4 weekjes verloren. Dan is de moed echt in men schoenen gezonken. Ik zat compleet in de put.

Ik ben toen gestopt met de pil, en hebben het dan terug geprobeerd. Maar het lukte niet meer.


Ben toen op gesprek gegaan by de gynecoloog, en heb alle onderzoeken ondergaan.
De resultaten waren goed, behalve dat men eisprong na het laatste miskraam volledig in de war was.
En het zaad van men vriend was goed, maar iets te traag.
Dus zijn we aan een hormonenkuur begonnen, dit hebben we 4 maand geprobeerd zonder resultaat.
Ben nu veranderd van gynecoloog, en zit nu in het Sint Lucas in het fertiliteitscentrum.
Daar zijn we nu gestart met de kunstmatige inseminatie. Onze tweede poging is zojuist gebeurt, en nu is het een tweetal weekjes wachten op het resultaat.
Maar het is zo moeilijk om positief te blijven, niemand kan me verzekeren dat ik ooit nog zwanger geraak, en als ik dit al geraak ga ik het dan weer niet verliezen?
Want denk niet dat ik dit een vierde keer zou aankunnen.

Bedankt om de tijd te nemen om dit allemaal te lezen!
Mvg

[babseke]

Bedankt om je verhaal te delen. Je hebt al heel wat meegemaakt, je dromen die telkens in duigen vallen. Verlies verwerken doe je niet zo maar op 1,2,3... ik kan me voorstellen dat het nu allemaal wat teveel wordt. Dit verwacht namelijk niemand als ze denken aan kindjes krijgen. Ik hooo dat je een positief resultaat krijgt van je laatste poging. En zo niet, hou de moed erin, niet opgeven. Soms is een pauze wel goed om alles op een rijtje te zetten. Vooral de feestdagen kunnen moeilijk zijn...
ik kan je maar 1 ding zeggen, na een hele omzwerving van iui's en ivf' s zijn wij zwanger geworden. Zelfs 2 keer. Het kan ook voor jou. Ik hoop het voor jou dat je wens uitkomt, want ik lees hier elke dag mirakels. Ze bestaan echt!
Kop op, go for it en heb vertrouwen...
dikken knuffel x

[Muse]

Hallo, jouw verhaal doet me aan iemand anders hier op het forum denken, vooral dan die herhaalde vroege miskramen. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar hebben ze jouw schildklier al nagekeken?