Weer een zwangere zus ...

Algemeen Discussieforum
Plaats reactie
Kieviet74
Berichten: 1
Lid geworden op: 28 april 2015, 17:37

Weer een zwangere zus ...

Bericht door Kieviet74 » 28 april 2015, 17:54

Hallo,

Waarom kan ik nu eens nooit echt gemeend "proficiat" zeggen aan mijn broers of mijn zus als ze zwanger zijn... Het is weer zover (ondertussen zijn er al 6 zwangerschappen geweest en nu dus terug één ...)... en het lukte me niet... Veel wenen en een enorm leeg gevoel blijven achter. Ik zou mijn ouders moeten proficiat wensen met hun nieuwe grootouderschap, maar het lukt niet... de vraag of het gevoel blijft: wanneer mag ik nog eens aan de beurt zijn?

We hebben sinds 2012 een zoontje via ICSI, een wonder! Het blijkt wel echt een wonder te zijn, want drie jaar later en zoveel mislukte pogingen en miseries nog steeds geen 2e kindje. We zijn nu zelfs met eiceldonatie bezig en dit lukt ook niet zo vlot.

Dan is het toch wel eens logisch dat ik niet meer kan? Niet kan blij zijn voor mijn zus? Of ben ik zo egoïstisch?

Verdrietig iemand

Jana F
Berichten: 43
Lid geworden op: 17 januari 2014, 16:55

Re: Weer een zwangere zus ...

Bericht door Jana F » 29 april 2015, 16:42

Dag Kieviet,

Ik heb geen zussen en mijn broer zijn gezin was al compleet nog voor ik maar aan kinderen dacht...toch herken ik je gevoel wel. Onlangs aan de schoolpoort een fiere papa die de geboorte van hun tweede kind kwam bejubelen...terwijl andere ouders: 'oh, proficiat' 'en alles vlot gegaan?' en meer van die typische zinnetjes uitspraken, dacht ik alleen maar 'ik moet hier weg', ik wacht ook al bijna 2.5 jaar op een tweede doorgaande zwangerschap...en een paar dagen later, kan ik het wel hoor, proficiat wensen, maar da's dan niet spontaan, da's dan in mijn hoofd gerepeteerd en een sociaal aangepaste reactie...omdat het zo hoort...zo weet ik ook bij aankondigingen van zwangerschappen dat ik proficiat moet zeggen, maar dat komt meestal pas nadat de grond even onder mijn voeten wegzakt en ik het even heel warm krijg. Het is dan echt of het bloed naar mijn hoofd stijgt en alles even helemaal lamlegt en je inwendig roept 'nee, nee, nee, ik wil dat, het is mijn beurt'
En nee, ik vind dat geen leuke eigenschap van mezelf en nee, het betekent ook niet dat ik het die ander niet gun. Maar ik voel het wel, ook al wil ik het niet.

Ongeveer een jaar geleden kwam mijn schoonzus (de zus van mijn man) aankondigen dat ze zwanger was. Ze wilden ons speciaal als eerst inlichten omdat ze weten dat wij al zo lang aan het proberen waren en ze waren ook echt meelevend met ons. Ik denk dat ze hun geluk in ons bijzijn wel wat onderdrukt hebben en hoewel het niet verandert dat je het dan even heel warm krijgt, ik vond het wel heel lief, want het kan ook echt anders.

Houden je zussen/broer ook rekening met jouw onvervulde verlangen?

Liefs J
PCO, mk 10 w, dochter °2012 - IVF1 (2014): neg, 1.1 mk 5wk, 1.2 en IVF2: neg, 2.1 mk 7 w, 2.2, IVF3 en 3.1:neg, - Van Middelheim naar Jette IVF 4: neg (voor t eerst geen cryo's) - pauze - spontaan zwanger °25/6/16 zoon

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 13 gasten