De Verdwaalde Ooievaar

Hallo,

Ik ben nieuw hier.
Mijn verhaal is waarschijnlijk belange nog niet zo lang of zwaar als dat van velen onder jullie, maar voor mij is er even een psychologische grens bereikt. Het punt waarop je geduld op is en je breekt... waarschijnlijk heel bekend voor velen...

Ik ben 12 jaar samen met mijn vriend. Zo'n 5 jaar geleden begon het bij mij erg te kriebelen. Mijn vriend wilde toen geen kinderen en wist ook niet of hij er ooit zou willen. Ik leefde jaren in onzekerheid.
Anderhalf jaar geleden besliste hij dan toch om 'eraan te beginnen'. Ik was in de wolken, was blij dat mijn droom eindelijk zou uitkomen en dat alle onzekerheid weg was...
Al snel na het stoppen met de pil, merkte ik dat ik enorm veel last had van pijn tussen mijn eisprong en mensturatie. De huisarts dacht aan endometriose en verwees mij door naar de gynaecoloog.
Alle klachten deden in die richting wijzen. Na bloedonderzoek en echo bleek er onvoldoende aanwijzing om endometriose vast te stellen, en dus werd er geen verder onderzoek (kijkoperatie) gedaan. Ik was toch 'nog maar' 4 maand aan het 'proberen'. Als er na 1 jaar geen resultaat zou zijn, kon verder onderzoek gedaan worden. De volgende stap was namelijk een kijkoperatie en deze zit standaard in fertiliteitsonerzoek... zo klonk het.

Ik probeerde dit te begrijpen, ondanks het feit dat ik er nog steeds van overtuigd ben dat ik endometriose heb. Ik had dus geduld. Intussen werden mijn jongere zus, een nicht en enkele vriendinnen zwanger en werden één voor één hun kindjes geboren. Steeds ging er een steek door mijn hart.

Ook mijn vriend kreeg het steeds lastiger: "ik had er vroeger aan moeten beginnen", "het is allemaal mijn fout", "ik kan u geen kinderen geven"...

In december (ronde 11) nam ik mij voor: als het nu niets wordt, ga ik terug naar de gynaecoloog en laat ik die kijkoperatie uitvoeren.
De week voor Kerstmis werd ik opeens heel misselijk en hield ik bijna geen eten binnen. Ik deed een test en bleek zwanger te zijn... eindelijk... mijn geluk kon niet op. Ik maakte meteen afspraken voor mijn eerste echo.
Tussen kerst en nieuwjaar vertrokken we voor een weekje naar Frankrijk. Lekker ontspannen met vrienden.
We waren nog maar 1 dag ter plaatse en ik kreeg bloedingen... ik probeerde positief te blijven, maar al vlug bleek het toch niet zo positief te zijn. Eenmaal terug in België bleek na enkele onderzoeken dat ik een vroege miskraam had gehad...
En dan breek je... maar ik recupereerde snel (ik geloofde dat het geen zin had om bij de pakken te blijven zitten). Ik kreeg van de huisarts te horen: "dat is een goed teken, nu weet je tenminste dat je zwanger kunt worden"...
Maar is dat wel zo?
We zijn ondertussen aan ronde 15 beland... sinds vorige maand doe ik ovulatietesten om nog beter voorbereid te zijn.
Gisteren ontdekte ik dat mijn eisprong deze maand al op dag 7 viel (zo vroeg !) Ik las op een site dat de eicel dan waarschijnlijk onvoldoende gerijpt is...

En ondertussen lijkt op facebook iedereen zwanger te raken...
En dan vraag je je af: had de huisarts gelijk? Was die miskraam een goed teken? Mag ik nog wel hopen? mag ik er nog wel in geloven? Het lukt even niet meer...
Ik heb mijn psychologische grens bereikt. Je kan niet eeuwig sterk blijven...

@jenneke, als je zo twijfelt, maak dan een afspraak bij een fertiliteitscentrum waar ze je dan verder kunnen onderzoeken. Dan kan je al je vragen stellen. Stel nu dat ze niets vinden, dan zullen ze daar je ook gewoon adviseren om op de natuurlijke manier verder te proberen. Scheelt er toch iets, dan ga je blij zijn dat je de stap hebt gezet. Alleen moeten jij en je vriend het zien zitten om enkele onderzoeken te ondergaan. En stel nu dat het intussen toch lukt, des te beter hé

Ik belde 14 dagen geleden voor een afspraak bij een andere gynaecoloog en over 10 dagen (donderdag 10 maart) gaan.
Ik hoop dat ik dan wat meer te weten kom.

Naar mijn mening kan je beter naar fertiliteitscentrum gaan, daar zijn ze gespecialiseerd in die problemen. Je hebt er bijvoorbeeld in Gent, Brugge, Leuven, Antwerpen en Jette.
Om een voorbeeld te geven, ik was naar gyn gegaan omwille van te lange cyclus, conclusie van gyn was dat ik aan clomid moest, gelukkig had zij de reflex van als ze mij vol hormonen ging stoppen, mijn man ook best getest moest worden. Resultaten waren NOK en icsi was enige optie. Velen in zelfde geval hebben bij hun gyn heel wat pogingen met hormonen gedaan vooraleer ze naar fertiliteitscentrum gingen waar blijkt dat er ook probleem us bij de man.

ter info, uzleuven heeft enkele specialisten in endometriose

Bedankt voor de tips
Zelf moet ik zeggen dat ik een fertiliteitscentrum een grote stap vind om te nemen.
Eerst en vooral is de afstand niet vanzelfsprekend, bovendien het plannen en vervoer dat erbij komt kijken... Het boezemt mij allemaal toch wat schrik in.
Ik heb voorlopig donderdag een afspraak in mijn eigen ziekenhuis (OLV in Aalst). ALs ik op de site kijk, heb ik toch de indruk dat ze ook veel bezig zijn met fertiliteitsonderzoek en -behandeling.
Ik hoop dat zij mij snel kunnen verder helpen en dat ik dus de stap naar een verder en meer gespecialiseerd centrum niet zal nodig hebben...
Ik ben echt bang voor wat ik donderdag te horen zal krijgen.
IK ben bang dat ik veel te lang positief ingesteld gebleven ben en dus veel te laat de stap naar hulp gezet heb. IK kan nu nog maar beginnen aan onderzoeken en behandelingen, terwijl ik eigenlijk al over mijn grenzen zit.
Ik had hier veel vroeger aan de alarmbel moeten trekken.

Het verdict is gevallen...
Blijkbaar is aan het ziekenhuis waar ik vandaag op gesprek ging, wel degelijk een fertiliteitscentrum verbonden, dus 2 vliegen in 1 klap. Dat dacht ik toch....
Jammer genoeg was het een grote ontgoocheling...
Had ik in december 1 week gewacht met de zwangerschapstest, dan had ik mijn zwangerschap en miskraam nooit ontdekt en konden we nu met verdere stappen starten.
Omdat er gegevens in de computer zaten dat ik wel binnen het jaar (11 maanden!) zwanger was, en op echo niets abnormaal vast te stellen is, kunnen ze mij niet helpen.
Er wordt pas verder onderzoek gedaan als ik tegen september nog niet zwanger ben...
Ik ben er kapot van...