Hallo,
ik ben 30 jaar, mn man is er 35 en wij probeerde/proberen al 8 jaar om kinderen te krijgen. Ondertussen al wat testen gedaan door mijn gynaecologe en er is bij beide vanalles mis waardoor het voor ons enorm moeilijk is om zwanger te geraken. Met al die info hebben we heel lang getwijfeld of we toch verder zouden gaan en naar een fertiliteitskliniek te stappen en de hele emotionele rollercoaster te starten. Omdat we ondertussen nog verbouwd hebben zat er voor ons ook niet echt zo een haast achter en hadden we tijd om alles op een rijtje te zetten, nu is het einde in zicht. En we hebben enkele maanden geleden de beslissing genomen om geen verdere stappen te zetten, een keuze die niet makkelijk was. Maar ik heb het enorm zwaar gehad toen we te horen kregen dat we nooit op natuurlijke wijze zwanger zouden kunnen geraken en dat de kans op kinderen heel klein was. Zware depressie gehad, niet meer verder willen. Heb toen echt heel diep gezeten. Er toch terug bovenop gekomen en aan de verbouwingen begonnen.
Nu heb ik dit recent aan de familie verteld en krijg ik direct een hele hoop verwijten naar mijn kop. "Blijkbaar is je kinderwens toch zo groot niet, waar heb je dan zolang over zitten klagen en zagen." "Is u eigen keuze, dus ge doet uzelf aan"
Ik voelde me enorm slecht bij hun reactie, kwaad, onbegrepen.
Ik wil heel graag kinderen, maar weet dat de kans klein is. En ik wil mezelf behoeden van een enorm zware teleurstelling, omdat ik niet weet of ik dan uit de depressie die daaruit zal volgen ga komen. Ik kan die emotionele rollercoaster gewoon niet aan. En het voelde alsof ik alles in handen had, ik had de beslissing genomen. Maar door mijn familie hun reactie ben ik beginnen twijfelen aan mijn eigen keuze...
Voel me alleen, onbegrepen, ik wordt totaal niet gesteund in de zware keuze die ik gemaakt had.
Ik weet het nu allemaal even niet meer.
Grts
Nieuw
-
pluimke
- Berichten: 48
- Lid geworden op: 16 augustus 2015, 18:31
Re: Nieuw
Beste Jeska,
Mensen kunnen soms zo een rotopmerkingen maken, meestal goedbedoeld, maar vaak o zo kwetsend.
Beslissen om te stoppen met behandelen of om niet te behandelen lijkt me zowat de moeilijkste beslissing die iemand kan nemen. Dit is een heel persoonlijke beslissing, die jullie als koppel maken. Je omgeving zou dit ten eerste moeten respecteren, en ten tweede zouden ze moeten inzien hoe moeilijk het is/was voor jullie om jullie grote droom op te geven. Het is niet omdat je stopt, dat het verdriet ook ineens weg is he. Ik vind het heel dapper van jou dat je dit belist hebt.
Ik zou me door hen zeker niet laten beinvloeden. Anderzijds, als je zelf voelt dat je nog niet klaar bent om het volledig op te geven, kan je ook wat meer informatie inwinnen over wat er mogelijk is en hoe de behandeling eventueel in zijn werk gaat. Zoals je zelf aangeeft, je moet redeljik sterk in je schoenen staan om te kunnen omgaan met de onzekerheid, spanning, en mogelijke teleurstelling die met een vruchtbaarheidsbehandeling gepaard gaan.
Ik wens je heel veel sterkte!
pluimke
Mensen kunnen soms zo een rotopmerkingen maken, meestal goedbedoeld, maar vaak o zo kwetsend.
Beslissen om te stoppen met behandelen of om niet te behandelen lijkt me zowat de moeilijkste beslissing die iemand kan nemen. Dit is een heel persoonlijke beslissing, die jullie als koppel maken. Je omgeving zou dit ten eerste moeten respecteren, en ten tweede zouden ze moeten inzien hoe moeilijk het is/was voor jullie om jullie grote droom op te geven. Het is niet omdat je stopt, dat het verdriet ook ineens weg is he. Ik vind het heel dapper van jou dat je dit belist hebt.
Ik zou me door hen zeker niet laten beinvloeden. Anderzijds, als je zelf voelt dat je nog niet klaar bent om het volledig op te geven, kan je ook wat meer informatie inwinnen over wat er mogelijk is en hoe de behandeling eventueel in zijn werk gaat. Zoals je zelf aangeeft, je moet redeljik sterk in je schoenen staan om te kunnen omgaan met de onzekerheid, spanning, en mogelijke teleurstelling die met een vruchtbaarheidsbehandeling gepaard gaan.
Ik wens je heel veel sterkte!
pluimke
-
Jeska
- Berichten: 6
- Lid geworden op: 19 november 2016, 16:16
Re: Nieuw
Bedankt voor je lieve berichtje! Het betekent veel voor mij om begrepen te voelen.
Heb ondertussen toch even een afspraak gemaakt, maar ben zo bang om weer ontgoocheld te worden en durf gewoon op niks hopen. En ik wil gewoon dat de arts ons een heel eerlijke kijk op de situatie geeft en ons geen hoop probeert te geven als die er niet is.
Ik heb hier de vele verhalen gelezen en ik bewonder iedereen voor hun sterkte. Ik heb gehuild bij het lezen van sommige verhalen.
Vind het gewoon jammer dat sommige mensen niet beseffen wat dit met een mens doet en ze vinden het maar vanzelfsprekend dat je je laat behandelen alsof je een verkoudheid hebt.
Ze zien niet de nachten dat je jezelf is slaap weent, de machteloosheid.
8 jaar is een lange tijd. Ook al probeer je jezelf en andere wijs te maken dat je er niet mee bezig bent, toch denk je er constant aan. Elke maand hoop je stiekem dat de gynaecoloog het mis had en dat het geluk ons toch eens meezit, en elke maand wordt je diep ontgoocheld.
Ik ben een zware controlfreak en het feit dat ik geen vat heb op de gehele situatie maakt me gek.
Grts
Heb ondertussen toch even een afspraak gemaakt, maar ben zo bang om weer ontgoocheld te worden en durf gewoon op niks hopen. En ik wil gewoon dat de arts ons een heel eerlijke kijk op de situatie geeft en ons geen hoop probeert te geven als die er niet is.
Ik heb hier de vele verhalen gelezen en ik bewonder iedereen voor hun sterkte. Ik heb gehuild bij het lezen van sommige verhalen.
Vind het gewoon jammer dat sommige mensen niet beseffen wat dit met een mens doet en ze vinden het maar vanzelfsprekend dat je je laat behandelen alsof je een verkoudheid hebt.
Ze zien niet de nachten dat je jezelf is slaap weent, de machteloosheid.
8 jaar is een lange tijd. Ook al probeer je jezelf en andere wijs te maken dat je er niet mee bezig bent, toch denk je er constant aan. Elke maand hoop je stiekem dat de gynaecoloog het mis had en dat het geluk ons toch eens meezit, en elke maand wordt je diep ontgoocheld.
Ik ben een zware controlfreak en het feit dat ik geen vat heb op de gehele situatie maakt me gek.
Grts
-
pluimke
- Berichten: 48
- Lid geworden op: 16 augustus 2015, 18:31
Re: Nieuw
Dag Jeska,
Ik denk dat er hier veel mensen begrijpen hoe het voelt, ook al is iedere situatie anders.
Hopelijk heb je een goeie en eerlijke arts die je dossier grondig bekijkt!
Ik ben ook een controlefreak, dus ik had/heb het ook heel moeilijk met de onzekerheid. Ik heb enkele gratis webinars beluisterd van Rosanne Austin. Een van de adviezen die ze gaf, was: focus op wat je zelf kan controleren, niet op die zaken waar je geen controle over hebt. Dat heeft me zelf wel geholpen. Dingen die je zelf niet kan controleren, zijn dan niet alleen het verloop of al dan niet slagen van een eventuele behandeling, maar ook de reacties/opmerkingen van andere mensen. Ik kan ook boeken vullen met alle domme opmerkingen en adviezen die ik al gekregen heb.
Hou je goed!
pluimke
Ik denk dat er hier veel mensen begrijpen hoe het voelt, ook al is iedere situatie anders.
Hopelijk heb je een goeie en eerlijke arts die je dossier grondig bekijkt!
Ik ben ook een controlefreak, dus ik had/heb het ook heel moeilijk met de onzekerheid. Ik heb enkele gratis webinars beluisterd van Rosanne Austin. Een van de adviezen die ze gaf, was: focus op wat je zelf kan controleren, niet op die zaken waar je geen controle over hebt. Dat heeft me zelf wel geholpen. Dingen die je zelf niet kan controleren, zijn dan niet alleen het verloop of al dan niet slagen van een eventuele behandeling, maar ook de reacties/opmerkingen van andere mensen. Ik kan ook boeken vullen met alle domme opmerkingen en adviezen die ik al gekregen heb.
Hou je goed!
pluimke
-
Jeska
- Berichten: 6
- Lid geworden op: 19 november 2016, 16:16
Re: Nieuw
Hallo,
ik ga jammer genoeg m'n droom volledig moeten opbergen. Mijn man heeft een hele grote bom laten vallen en vertelde me dat hij eigenlijk toch geen kinderen wil en heeft de afspraak geannuleerd.
Ikzelf heb een zware vorm van endometriose en kan geen enkele pil of andere vorm van hormonen verdragen, want krijg daar gewoon constant 24/24 7op7 migraine van waar ik m'n zicht langs links door verlies. Ben in september pas geopereerd en voel dat het alweer niet meer helemaal juist zit. Dus vrees dat er jammer genoeg niks anders opzit dan een hysterectomie. Heb toch maar pas in maart een afspraak kunnen krijgen met mijn gynaecoloog, dus heb nog even tijd om alles goed op een rijtje te zetten. En eventueel professionele hulp zoeken, want heb het gevoel dat de aarde van onder mijn voeten weggezakt is.
ik ga jammer genoeg m'n droom volledig moeten opbergen. Mijn man heeft een hele grote bom laten vallen en vertelde me dat hij eigenlijk toch geen kinderen wil en heeft de afspraak geannuleerd.
Ikzelf heb een zware vorm van endometriose en kan geen enkele pil of andere vorm van hormonen verdragen, want krijg daar gewoon constant 24/24 7op7 migraine van waar ik m'n zicht langs links door verlies. Ben in september pas geopereerd en voel dat het alweer niet meer helemaal juist zit. Dus vrees dat er jammer genoeg niks anders opzit dan een hysterectomie. Heb toch maar pas in maart een afspraak kunnen krijgen met mijn gynaecoloog, dus heb nog even tijd om alles goed op een rijtje te zetten. En eventueel professionele hulp zoeken, want heb het gevoel dat de aarde van onder mijn voeten weggezakt is.
-
pluimke
- Berichten: 48
- Lid geworden op: 16 augustus 2015, 18:31
Re: Nieuw
Beste Jeska,
Wat een klap moet dat zijn... Ik weet niet wat zeggen... Hopelijk kunnen jullie samen tot een beslissing komen waar je je allebei kan mee verzoenen. Het is wellicht een goed idee om iemand te zoeken waarmee je dit kan uitpraten, eventueel met je man erbij.
Heel veel sterkte!
pluimke
Wat een klap moet dat zijn... Ik weet niet wat zeggen... Hopelijk kunnen jullie samen tot een beslissing komen waar je je allebei kan mee verzoenen. Het is wellicht een goed idee om iemand te zoeken waarmee je dit kan uitpraten, eventueel met je man erbij.
Heel veel sterkte!
pluimke
-
Jeska
- Berichten: 6
- Lid geworden op: 19 november 2016, 16:16
Re: Nieuw
Hallo,
is inderdaad een hele zware klap, we zijn reeds in behandeling bij een psycholoog om beter over onze gevoelens te praten en alles een plaats te geven en het was tijdens een van die sessies dat hij dit zei.
Voel me gelijk een bal die van de ene kant naar de andere kant gesmeten wordt tussen hoop en wanhoop.
Ik voel me verwarmd, boos, verdrietig en heb geprobeerd met familie te praten maar die vinden dat ik niet moet klagen want is al 8 jaar dat ik weet dat het moeilijk tot niet ging gaan dus moet ik me hier maar direct mee verzoenen. Ik probeerde duidelijk te maken dat het voor mij moeilijk was omdat ik het kind in m'n hoofd, m'n hart en m'n toekomst moest loslaten en kreeg als commentaar dat er nooit iets geweest was, dus niets had om over te treuren.
Heb gelukkig 1 vriendin die goed kan luisteren, maar die is nu hoogzwanger en kan elk moment bevallen, dus alle contact is via telefoon. Dus er schiet niemand meer over die me eens vastneemt en waar ik gewoon eens kan bij uithuilen.
Daarbij komt dat net nu m'n zus doodleuk vertelde dat ze aan kindjes ging beginnen en omdat ik niet dolenthousiast was voor haar vindt m'n familie dat heel egoïstisch en ik ben een aandachtzoeker.
Soms vraag ik me nog af waarom ik moeite doe, ik ben op, kapot en gebroken.
Vandaag wist m'n man dan te vertellen dat hij een beetje in paniek was, maar ik weet even niet meer wat te geloven.
Ik probeer alles een plaats te geven, maar het is vooral chaos in mijn hoofd.
Lijkt net een scenario uit een slechte tv serie en ik hoop dat ik snel wakker wordt en dat dit inderdaad allemaal fictie is.
Grts
is inderdaad een hele zware klap, we zijn reeds in behandeling bij een psycholoog om beter over onze gevoelens te praten en alles een plaats te geven en het was tijdens een van die sessies dat hij dit zei.
Voel me gelijk een bal die van de ene kant naar de andere kant gesmeten wordt tussen hoop en wanhoop.
Ik voel me verwarmd, boos, verdrietig en heb geprobeerd met familie te praten maar die vinden dat ik niet moet klagen want is al 8 jaar dat ik weet dat het moeilijk tot niet ging gaan dus moet ik me hier maar direct mee verzoenen. Ik probeerde duidelijk te maken dat het voor mij moeilijk was omdat ik het kind in m'n hoofd, m'n hart en m'n toekomst moest loslaten en kreeg als commentaar dat er nooit iets geweest was, dus niets had om over te treuren.
Heb gelukkig 1 vriendin die goed kan luisteren, maar die is nu hoogzwanger en kan elk moment bevallen, dus alle contact is via telefoon. Dus er schiet niemand meer over die me eens vastneemt en waar ik gewoon eens kan bij uithuilen.
Daarbij komt dat net nu m'n zus doodleuk vertelde dat ze aan kindjes ging beginnen en omdat ik niet dolenthousiast was voor haar vindt m'n familie dat heel egoïstisch en ik ben een aandachtzoeker.
Soms vraag ik me nog af waarom ik moeite doe, ik ben op, kapot en gebroken.
Vandaag wist m'n man dan te vertellen dat hij een beetje in paniek was, maar ik weet even niet meer wat te geloven.
Ik probeer alles een plaats te geven, maar het is vooral chaos in mijn hoofd.
Lijkt net een scenario uit een slechte tv serie en ik hoop dat ik snel wakker wordt en dat dit inderdaad allemaal fictie is.
Grts
-
pluimke
- Berichten: 48
- Lid geworden op: 16 augustus 2015, 18:31
Re: Nieuw
Dag Jeska,
Hopelijk voel je je intussen al wat beter. Ik kan me inderdaad voorstellen dat je man wat in paniek was toen hij dat zei. Misschien voelt hij zichzelf wat machteloos bij het aanzien van jouw verdriet, en is ermee stoppen voor hem een manier om jou niet langer te laten afzien? Mijn man heeft mij dat in het verleden ook al voorgesteld, dat we konden stoppen. Ik heb de indruk dat mannen zich er sneller bij kunnen neerleggen dat het niet lukt.
Wat reacties van je omgeving betreft, ik denk dat er hier veel dames kunnen over meespreken dat die reacties nogal bot kunnen zijn. Een argument dat je geen verdriet mag hebben omdat er niets geweest is, is helemaal fout. Het gaat niet om wat er niet (meer) is, maar om wat er misschien nooit zal zijn. Je rouwt niet om het verleden, maar om je toekomstdroom die je in duigen ziet vallen.
Ik weet niet of het voor jou mogelijk is om een rustperiode in te lassen, waar je in de eerste plaats focust op hoe je je beter in je vel kan voelen? Misschien vind je daarna wel de rust die je nodig hebt om een beslissing te nemen van hoe het verder moet, en hoe je daarmee kan omgaan?
Jammer dat er niemand is bij wie je kunt uithuilen. Ik stuur je langs deze weg een dikke virtuele knuffel!
Hou je goed!
pluimke
Hopelijk voel je je intussen al wat beter. Ik kan me inderdaad voorstellen dat je man wat in paniek was toen hij dat zei. Misschien voelt hij zichzelf wat machteloos bij het aanzien van jouw verdriet, en is ermee stoppen voor hem een manier om jou niet langer te laten afzien? Mijn man heeft mij dat in het verleden ook al voorgesteld, dat we konden stoppen. Ik heb de indruk dat mannen zich er sneller bij kunnen neerleggen dat het niet lukt.
Wat reacties van je omgeving betreft, ik denk dat er hier veel dames kunnen over meespreken dat die reacties nogal bot kunnen zijn. Een argument dat je geen verdriet mag hebben omdat er niets geweest is, is helemaal fout. Het gaat niet om wat er niet (meer) is, maar om wat er misschien nooit zal zijn. Je rouwt niet om het verleden, maar om je toekomstdroom die je in duigen ziet vallen.
Ik weet niet of het voor jou mogelijk is om een rustperiode in te lassen, waar je in de eerste plaats focust op hoe je je beter in je vel kan voelen? Misschien vind je daarna wel de rust die je nodig hebt om een beslissing te nemen van hoe het verder moet, en hoe je daarmee kan omgaan?
Jammer dat er niemand is bij wie je kunt uithuilen. Ik stuur je langs deze weg een dikke virtuele knuffel!
Hou je goed!
pluimke
-
Jeska
- Berichten: 6
- Lid geworden op: 19 november 2016, 16:16
Re: Nieuw
Hallo,
ondertussen is alles wat bezonken en heb ik wat afstand genomen van iedereen die toch alleen maar negatieve commentaren kan geven en zijn wij met z'n tweetjes gewoon gestart met de behandeling.
In het begin had ik wat schrik dat m'n man zich weer ging bedenken , maar hij is er zelfs meer mee bezig dan ik en is al volop vooruit aan het plannen, terwijl ik eerder nog niet teveel hoop wil hebben en nog wat afwachtend ben.
De resultaten van de onderzoeken van 5 jaar terug waren ze eerst kwijt in het labo van een ander ziekenhuis, maar heb deze bij mijn gynaecoloog kunnen opvragen. Zo slecht als die resultaten waren van het spermaonderzoek, zo goed waren die nu.
Dus wij hebben ons jaren gebaseerd op die slechte resultaten en gedacht dat het ons waarschijnlijk nooit zou lukken.
De arts zag het met de nieuwe resultaten volledig zitten en vol goede moed zijn we nu dus bezig met onze eerste poging via IUI. Vorige week Clomid genomen en gisteren controle-echo gehad en morgen nog een, en als alles goed is begin volgende week onze eerste poging. Op de een of andere reden blijf ik daar helemaal kalm onder, is alsof ik alles nog niet zo goed besef. Terwijl ik altijd had gedacht dat ik de muren zou oplopen van de stress.
Het heeft me allemaal meer hoop gegeven en onze slaagkansen vergroot, ik weet dat ze nooit zekerheid kunnen geven, maar heb nu toch iets meer het gevoel dat de kans heel groot is dat onze droom toch nog werkelijkheid gaat worden. Voel me rustiger daardoor, heb het gevoel dat er meer controle is over de situatie en ben m'n grootste schrik een beetje kwijt.
Grts
ondertussen is alles wat bezonken en heb ik wat afstand genomen van iedereen die toch alleen maar negatieve commentaren kan geven en zijn wij met z'n tweetjes gewoon gestart met de behandeling.
In het begin had ik wat schrik dat m'n man zich weer ging bedenken , maar hij is er zelfs meer mee bezig dan ik en is al volop vooruit aan het plannen, terwijl ik eerder nog niet teveel hoop wil hebben en nog wat afwachtend ben.
De resultaten van de onderzoeken van 5 jaar terug waren ze eerst kwijt in het labo van een ander ziekenhuis, maar heb deze bij mijn gynaecoloog kunnen opvragen. Zo slecht als die resultaten waren van het spermaonderzoek, zo goed waren die nu.
Dus wij hebben ons jaren gebaseerd op die slechte resultaten en gedacht dat het ons waarschijnlijk nooit zou lukken.
De arts zag het met de nieuwe resultaten volledig zitten en vol goede moed zijn we nu dus bezig met onze eerste poging via IUI. Vorige week Clomid genomen en gisteren controle-echo gehad en morgen nog een, en als alles goed is begin volgende week onze eerste poging. Op de een of andere reden blijf ik daar helemaal kalm onder, is alsof ik alles nog niet zo goed besef. Terwijl ik altijd had gedacht dat ik de muren zou oplopen van de stress.
Het heeft me allemaal meer hoop gegeven en onze slaagkansen vergroot, ik weet dat ze nooit zekerheid kunnen geven, maar heb nu toch iets meer het gevoel dat de kans heel groot is dat onze droom toch nog werkelijkheid gaat worden. Voel me rustiger daardoor, heb het gevoel dat er meer controle is over de situatie en ben m'n grootste schrik een beetje kwijt.
Grts
-
dreams
- Berichten: 2
- Lid geworden op: 27 februari 2017, 13:31
Re: Nieuw
hallo jeska..
Ik kan me niet inbeelden hoe het voelt wanneer ze zeggen dat de kans heel klein is..
ik begrijp jou standpunt.... dat van de mensen helemaal niet
wie het niet meemaakt kan er niet over meespreken..
het is inderdaad een emotionele rollercoaster... dat zal niemand ontkennen, waarbij heelveel bange dagen van wachten
maar weet dat wanneer je het wel doet je jezelf het nooit zal kwalijk nemen omdat je het geprobeerd hebt..
ik wil je helemaal niet ompraten.. maar ik zou er toch nog eens over nadenken..
je moet je niet laten afschrikken omdat ze zeggen op de natuurlijke manier zal het niet lukken...
ze kunnen tegenwoordig zo veel..
ik hoop je wat moed te hebben ingesproken
groetjes
Ik kan me niet inbeelden hoe het voelt wanneer ze zeggen dat de kans heel klein is..
ik begrijp jou standpunt.... dat van de mensen helemaal niet
wie het niet meemaakt kan er niet over meespreken..
het is inderdaad een emotionele rollercoaster... dat zal niemand ontkennen, waarbij heelveel bange dagen van wachten
maar weet dat wanneer je het wel doet je jezelf het nooit zal kwalijk nemen omdat je het geprobeerd hebt..
ik wil je helemaal niet ompraten.. maar ik zou er toch nog eens over nadenken..
je moet je niet laten afschrikken omdat ze zeggen op de natuurlijke manier zal het niet lukken...
ze kunnen tegenwoordig zo veel..
ik hoop je wat moed te hebben ingesproken
groetjes
-
Jeska
- Berichten: 6
- Lid geworden op: 19 november 2016, 16:16
Re: Nieuw
Heel erg bedankt voor je reactie, we zijn ondertussen gestart en net de 2de poging achter de rug, jammer genoeg tot nu toe zonder een positief resultaat. Voel de moed nu al zakken en als ik van sommige hoor dat ze al enkele jaren bezig zijn dan bewonder ik hun.
Heb toevallig ontdekt dat een vriendin ook dezelfde behandeling gestart is en dat we maar enkele dagen uit elkaar liggen en door met haar te praten heb ik het gevoel dat ik meer aankan.
Heb toevallig ontdekt dat een vriendin ook dezelfde behandeling gestart is en dat we maar enkele dagen uit elkaar liggen en door met haar te praten heb ik het gevoel dat ik meer aankan.
-
pluimke
- Berichten: 48
- Lid geworden op: 16 augustus 2015, 18:31
Re: Nieuw
Hallo Jeska,
Jammer te lezen dat het nog niet gelukt is. Goed dat je iemand hebt die (helaas) hetzelfde meemaakt en waarmee je kan babbelen.
Je schrijft dat je anderen bewondert die al enkele jaren bezig zijn. Vergeet niet om jezelf een schouderklopje te geven want jij bent al veel langer dan enkele jaren bezig, en dat vind ik echt dapper!
Ik kan enkel zeggen: hou de moed erin en geef niet op! Probeer jezelf eens te verwennen na een mislukte poging, dat deed ik ook. Dan kookte ik iets lekkers of we gingen eens wandelen. Iets simpels om op voorhand te plannen, voor het geval de test negatief was. Zo was er toch iets om naar uit te kijken. Maar het blijft hard om telkens na een teleurstelling weer vooruit te kijken en te beginnen aan de volgende poging.
Heel veel succes! Ik duim voor jou!
pluimke
Jammer te lezen dat het nog niet gelukt is. Goed dat je iemand hebt die (helaas) hetzelfde meemaakt en waarmee je kan babbelen.
Je schrijft dat je anderen bewondert die al enkele jaren bezig zijn. Vergeet niet om jezelf een schouderklopje te geven want jij bent al veel langer dan enkele jaren bezig, en dat vind ik echt dapper!
Ik kan enkel zeggen: hou de moed erin en geef niet op! Probeer jezelf eens te verwennen na een mislukte poging, dat deed ik ook. Dan kookte ik iets lekkers of we gingen eens wandelen. Iets simpels om op voorhand te plannen, voor het geval de test negatief was. Zo was er toch iets om naar uit te kijken. Maar het blijft hard om telkens na een teleurstelling weer vooruit te kijken en te beginnen aan de volgende poging.
Heel veel succes! Ik duim voor jou!
pluimke
-
Carlijne80
- Berichten: 16
- Lid geworden op: 6 maart 2017, 9:24
Re: Nieuw
Hallo Jeska,
Ik heb net je verhaal gelezen. Het moet vreselijk zijn om negatieve reacties uit je omgeving te horen. Gelukkig zijn jouw man en jij het er wel over eens geworden en dat is het allerbelangrijkste! Ikzelf heb een dochter van vier en die is er gekomen na 3 miskramen. Ik had de hoop op een kindje ook al opgegeven. Nu overwegen wij een tweede kindje, maar eigenlijk ben ik ook bang voor de reacties van onze omgeving. Mijn man en ik zijn allebei enig kind, niet zo jong meer en ik weet zeker dat zowel mijn ouders als zijn ouders er helemaal niet blij mee zouden zijn als er nog een tweede kindje komt. Toch is dit onze beslissing. En dat moet jij ook voor ogen houden. Je moet je eigen hart volgen en je niet laten ompraten door anderen. Ik wens je heel veel geluk en goede moed!
Ik heb net je verhaal gelezen. Het moet vreselijk zijn om negatieve reacties uit je omgeving te horen. Gelukkig zijn jouw man en jij het er wel over eens geworden en dat is het allerbelangrijkste! Ikzelf heb een dochter van vier en die is er gekomen na 3 miskramen. Ik had de hoop op een kindje ook al opgegeven. Nu overwegen wij een tweede kindje, maar eigenlijk ben ik ook bang voor de reacties van onze omgeving. Mijn man en ik zijn allebei enig kind, niet zo jong meer en ik weet zeker dat zowel mijn ouders als zijn ouders er helemaal niet blij mee zouden zijn als er nog een tweede kindje komt. Toch is dit onze beslissing. En dat moet jij ook voor ogen houden. Je moet je eigen hart volgen en je niet laten ompraten door anderen. Ik wens je heel veel geluk en goede moed!
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten