Nieuw, bang en onzeker

[Sofie1992]

Hallo,

Ik ben Sofie en ik word in mei 25 en mijn man wordt er 26. We zijn getrouwd in maart 2016 en besloten vlak na ons huwelijk te stoppen met de pil. Klaar om een nieuwe stap te zetten in ons leven. Vrienden rondom ons hadden dezelfde plannen, het was dan ook leuk om dit met hen te delen. Al snel kregen we van verschillende vrienden te horen dat ze zwanger waren. Wat waren we oprecht blij voor hen, maar ergens deed het ook pijn. Want bij ons kwam er maar geen regelmaat in de cyclussen.

Na 6 maanden dan toch uiteindelijk eens met een bang hartje naar de gynaecoloog. Alles zag er op het eerste zicht goed uit, ook de bloedwaarden gaven geen verontrustende resultaten. Waarschijnlijk had mijn lichaam iets langer nodig om te ontpillen, niets om ons zorgen over te maken. Intussen hadden we ook resultaat van het spermastaal, hier was alles goed. Dit is toch een heel opluchting.

4 maanden na mijn eerste bezoek aan de gynaecoloog besloot ik toch nog eens terug te gaan. Ik kreeg een afspraak op dag 16 van mijn cyclus. ‘Ideaal,’ dacht ik ‘vlak bij mijn eisprong, dan kan hij kijken of mijn follikel(s) goed groeien.’

Eindelijk is de dag van mijn afspraak aangekomen, de zenuwen gieren door mijn lijf. Ik wil zo graag weten waarom het nu maar niet wil lukken. Bang wacht ik af, de minuten in de wachtzaal lijken wel uren.

Samen met de gynaecoloog bekijken we de bloedresultaten. Ik liet namelijk op 6 dagen voordien reeds bloed nemen bij de huisarst. Volgend mijn bloedwaarden zat ik toen midden mijn cyclus. Dit is wel raar, mijn cyclus was namelijk nog maar 10 dagen ver toen. De gynaecoloog staat hier verder niet bij stil, wat me achteraf wel verbaasd. Er wordt een echo genomen, maar op de echo is in geen van beide eierstokken een follikel te zien. Dit is geen goed nieuws. Hij vertelt me dat dit kan verholpen worden met Clomid. Wel wil hij graag eerst een röntgen onderzoek (HSG) laten doen, om te kijken of mijn eileiders toch niet verstopt zitten. Met deze informatie en een afspraak voor HSG wandel ik het ziekenhuis uit.

Als ik mijn auto stap, begint alles tot me door te dringen en barst in tranen uit. Hoe verder ik weg rij van het ziekenhuis, hoe meer vragen er in me opkomen. Hoe komt het dat er geen follikel groeit, mijn bloedwaarden beweren namelijk van wel. Ik menstrueer om de 30 à 35 dagen, dus zou ik dan toch een ovulatie moeten hebben? Waarom gaf bloedonderzoek aan dat eisprong eraan kwam. Kan het zijn dat ik toch reeds een eisprong had, maar de gynaecoloog niets kon zien op de echo? De gynaecoloog zag niets in mijn eierstokken, wil dit zeggen dar er geen follikels aanwezig zijn en ik dus onvruchtbaar ben? Waarom kom de gynaecoloog eind september al niet onmiddellijk doorverwezen hebben voor verder onderzoek?

Ben ik de enige die met zoveel vragen zit?

[Sterrie]

Dag Sofie,

Ik kan geen antwoord bieden op je vragen, maar ik wil je wel even een hart onder de riem steken. Je bent zeker niet de enige die met zoveel vragen en onzekerheid zit, ik denk dat de meeste vrouwen hier op het forum je heel goed begrijpen. Horen dat je (of je man) verminderd vruchtbaar bent, komt hard aan. Je begint met zoveel goeie moed aan die nieuwe stap, aan kindjes, en dan is zo'n nieuws het laatste wat je wil horen. En al de zwangeren in de omgeving terwijl jij net het fertiliteitstraject instapt maken het er inderdaad helemaal niet makkelijker op...

Ik heb dit enkele maanden geleden ook gehoord (mijn verhaal staat een paar onderwerpen lager) en ben ondertussen aan mijn eerste IVF-poging bezig. Toen ik het nieuw pas hoorde, heb ik ook de hele avond liggen wenen, ik dacht dat ik nooit eigen (genetische) kindjes zou hebben. De weken daarop stond ik op met een knoop in mijn maag en ging ik ermee slapen... Maar de tijd verstrijkt, er volgen meer onderzoeken en je 'went' stilaan aan de situatie. Eens dat ik wist wat er aan de hand was en we aan de behandeling konden starten, werd de moedeloosheid minder en leef je op hoop. En kan je meer aan dan je eerst gedacht had. Ook al kan de weg nog lang zijn...

Ik hoop dus dat jij dit ook stilaan kan laten bezinken en het een plaats kan geven. Met de extra onderzoeken zullen ze wel achterhalen waarom ze geen follikels zien en hoe ze jou kunnen behandelen. Zeker niet meteen denken dat je onvruchtbaar bent en de ergste doemscenario's bedenken, dat helpt je niets verder zolang je niet weet wat er precies scheelt. Maar dat is natuurlijk veeeeel makkelijker gezegd dan gedaan he, konden we onze emoties en zwarte gedachten soms maar eens uitschakelen he En een tip naar je volgende afspraak: schrijf al je vragen (maar dan ook echt alle vragen) op een papiertje en stel ze een voor een aan je gyn, zodat je weet waar je staat.

Veel moed de komende weken en maanden! En kom op het forum zeker je hart luchten als je dat nodig hebt

x Sterrie

[Sofie1992]

Hallo Sterrie,

Bedankt voor je bericht. Momenteel is de moed tot in mijn schoenen gezakt, maar ergens weet ik dat we vooruit moeten. Blijkbaar is dit ons lot en moeten we hiermee verder. Al komt het toch hard aan.

Jou tip ga ik zeker onthouden, ik zal een blad opstellen waar zowel ik als mijn man al onze vragen kunnen opschrijven. Want niet alleen ik zit met heel veel vragen.

Ik heb intussen al heel wat zitten lezen op het forum, in de hoop zo energie te kunnen putten uit anderen hun verhaal.

mvg Sofie