mijn ivf/pgd verhaal
Geplaatst: 27 februari 2017, 13:45
Hallo allemaal..
Ik ben zelf als meer als een jaar bezig met mijn proces.. en ik ben nu op een punt gekomen dat ik er nood aan heb om mijn verhaal te delen om erover te praten met lotgenoten..
Ongeveer 2 jaar geleden, ben ik te weten gekomen dat ik draagster ben van het erfelijke BRCA2 gen (mutatie), wat wilt zeggen dat ik een sterk verhoogd risico heb op borst, eierstokkanker..
net toen ik en mijn man op het punt waren om aan kinderen te beginnen was dit een slag in ons gezicht aangezien er 50% kans is dat je het doorgeeft...
Lang hebben we er niet over nagedacht om dit niet te willen doorgeven dus was de keuze naar pgd/ivf snel gemaakt.. ondertussen 2 jaar geleden begon ik aan mijn vooronderzoeken (controle van mijn partner, innestelingstest,...)
mijn eerste pick-up dateert van vorig jaar februari waar er maar 1 gezond embryotje het haalde van 8 uitgenomen eicellen..
deze terugplaatsing zonder succes..
Mijn tweede pick-up heb ik in september 2016 gehad waar uit 8 eicellen toch 2 goede embryotjes uitkwamen, waarvan 1 terugplaatsing gehad in oktober zonder succes, ondertussen heb ik het tweede embryotje teruggeplaatst gekregen vorige week en ik zit dus weer in spanning af te wachten.. ondertussen dus mijn derde terugplaatsing...
van heel het proces kan ik jullie vertellen dat het wachten het ergste is.. want spuitjes zetten oke.. best wel vervelend maar je hebt het gevoel dat je actief bezig bent met je behandeling en je zelf je steentje kan bijdragen naar een goed eind..
maar na de terugplaatsing is er niets wat je nog kan doen buiten wachten wachten wachten...
de eerste keer na mijn terugplaatsing voelde ik mijn misselijk, waarschijnlijk door de utrogestan.. dit was ook voor mijn lichaam vreemd maar ik denk dat de zenuwen ook praten speelde..
de tweede keer voelde ik niets na de terugplaatsing al was de klap eens zo groot na het negatieve nieuws
nu voel ik al enkele dagen zo een kleine krampjes in mijn buik, en ik haal me van alles in mijn hoofd zou het de innesteling zijn... zou het mijn baarmoeder zijn die wat gewoon samentrekt.. het is erg frustrerend en het duurt zo lang het wachten..
elke keer neem ik me voor niet te blij te zijn en al tegen mezelf te zeggen het zal wel niet lukken.. maar toch Na e bloedname, en nadat het fertiliteitscentrum belt met negatief nieuws stort mijn wereld in..
ik moet nu nog een dikke week wachten voor de bloedname het is erg spannend
hopen doen we altijd op een gunstig resultaat
ik wil jullie gewoon meegeven.. het leven is niet gelijk je het plant..
ondertussen vliegen de jaren voorbij zeker als je niet veel goede embryotjes hebt... deze keer was het een blastocyst dag 5 (de eerste keer dat de vroedvrouw me wat meer informatie gaf) en als ik het opzoek dan staat er dat het al wat meer overlevingkans heeft
toitoi dus
blij mijn verhaal te mogen delen
Ik ben zelf als meer als een jaar bezig met mijn proces.. en ik ben nu op een punt gekomen dat ik er nood aan heb om mijn verhaal te delen om erover te praten met lotgenoten..
Ongeveer 2 jaar geleden, ben ik te weten gekomen dat ik draagster ben van het erfelijke BRCA2 gen (mutatie), wat wilt zeggen dat ik een sterk verhoogd risico heb op borst, eierstokkanker..
net toen ik en mijn man op het punt waren om aan kinderen te beginnen was dit een slag in ons gezicht aangezien er 50% kans is dat je het doorgeeft...
Lang hebben we er niet over nagedacht om dit niet te willen doorgeven dus was de keuze naar pgd/ivf snel gemaakt.. ondertussen 2 jaar geleden begon ik aan mijn vooronderzoeken (controle van mijn partner, innestelingstest,...)
mijn eerste pick-up dateert van vorig jaar februari waar er maar 1 gezond embryotje het haalde van 8 uitgenomen eicellen..
deze terugplaatsing zonder succes..
Mijn tweede pick-up heb ik in september 2016 gehad waar uit 8 eicellen toch 2 goede embryotjes uitkwamen, waarvan 1 terugplaatsing gehad in oktober zonder succes, ondertussen heb ik het tweede embryotje teruggeplaatst gekregen vorige week en ik zit dus weer in spanning af te wachten.. ondertussen dus mijn derde terugplaatsing...
van heel het proces kan ik jullie vertellen dat het wachten het ergste is.. want spuitjes zetten oke.. best wel vervelend maar je hebt het gevoel dat je actief bezig bent met je behandeling en je zelf je steentje kan bijdragen naar een goed eind..
maar na de terugplaatsing is er niets wat je nog kan doen buiten wachten wachten wachten...
de eerste keer na mijn terugplaatsing voelde ik mijn misselijk, waarschijnlijk door de utrogestan.. dit was ook voor mijn lichaam vreemd maar ik denk dat de zenuwen ook praten speelde..
de tweede keer voelde ik niets na de terugplaatsing al was de klap eens zo groot na het negatieve nieuws
nu voel ik al enkele dagen zo een kleine krampjes in mijn buik, en ik haal me van alles in mijn hoofd zou het de innesteling zijn... zou het mijn baarmoeder zijn die wat gewoon samentrekt.. het is erg frustrerend en het duurt zo lang het wachten..
elke keer neem ik me voor niet te blij te zijn en al tegen mezelf te zeggen het zal wel niet lukken.. maar toch Na e bloedname, en nadat het fertiliteitscentrum belt met negatief nieuws stort mijn wereld in..
ik moet nu nog een dikke week wachten voor de bloedname het is erg spannend
hopen doen we altijd op een gunstig resultaat
ik wil jullie gewoon meegeven.. het leven is niet gelijk je het plant..
ondertussen vliegen de jaren voorbij zeker als je niet veel goede embryotjes hebt... deze keer was het een blastocyst dag 5 (de eerste keer dat de vroedvrouw me wat meer informatie gaf) en als ik het opzoek dan staat er dat het al wat meer overlevingkans heeft
toitoi dus
blij mijn verhaal te mogen delen