Ik volg dit forum ondertussen al een dikke twee jaar! Ik heb nooit echt actief deelgenomen, maar ik heb hier wel enorm veel steun gehad aan al die herkenbare verhalen van verdriet, teleurstelling, maar ook hoop en doorzetting! Iedereen die op dit forum komt, heeft zijn eigen rugzak met zijn eigen verhaal, maar twee dingen zijn altijd hetzelfde die droom van een gezin en die kracht om er volledig voor te gaan!
Wat een prachtige en vooral sterke mensen/koppels zitten er hier! Want laten we eerlijk zijn de fertiliteits-rollercoaster is geen pretje!! Opstappen doe je omdat het moet, de rit is lang met hoge hoogtes en diepe laagtes en afstappen dat is al helemaal onzeker! Niemand weet wanneer dat komt en vooral hoe dat komt en met hoeveel je zal afstappen! Verschrikkelijk vond ik het! Wij zijn vorig jaar in november afgestapt! Na 3 jaar, 2 ziekenhuizen en 12 behandelingen in totaal, zowel IUI als IVF als ICSI! Alles uit de kast gehaald, alles in mijn lijf gestopt om die droom werkelijk te laten worden!
2015 was verschrikkelijk! Het jaar van de diagnose, de schaamte, de start van de behandelingen, het verlies en gemis! Tegen december dacht ik echt dat we niet meer dieper is onze put konden vallen! Ik heb dat jaar de ogen uit mijn kop gehuild, geroepen, getierd, de oneerlijkheid uitgeschreeuwd! Zowel de natuur als ikzelf hadden gefaald... tenminste zo voelde ik mij toch! Het heeft me letterlijk een harde klop op mij hoofd gekost (gevallen met hoofd op de stoeprand) en een hersenschudding om opnieuw wat relativeringsvermogen te vinden en om te beseffen dat zelfmedelijden je niet vooruit helpt!
Met 2016 starte het jaar van de aanvaarding! Langzaam maar zeker groeide het besef dat de natuur ons niks verschuldigd is, langzaam verdween het zelfmedelijden en nam de relativering de bovenhand! Langzaam begon ik te beseffen dat ik een fantastische man had, een fantastische familie, een mooi huis en een leuke job met vrienden en collega's die voor mij door het vuur zouden gaan! Oké er ontbrak iets, iets groots zelfs, maar tegelijkertijd had ik zoveel redenen om wel gelukkig te zijn! We besloten het wat rustiger aan te doen en niet meer van behandeling naar behandeling of van cyclus naar cyclus te leven! We gingen terug meer op reis, genoten van daguitstapjes en de mooie zomer! We planden de behandelingen naar ons leven en niet meer ons leven naar de behandelingen!
Ook groeide het besef dat je ook op andere manieren kan proberen een gezin te zijn! We informeerden uitgebreid over adoptie en pleegzorg en besloten beide procedures op te starten! Het liefst van al wou ik zwanger zijn, maar als de natuur niet wil meewerken, dan nemen we het lot in eigen handen!
Helaas bleven de mislukte pogingen zich opstapelen en ook al ging het makkelijker op ze te verwerken tegen eind oktober vorig jaar hadden we het echt gehad! We hebben er uren, dagen, weken over gepraat! Maar we beseften allebei dat het genoeg was, ook fysiek!
Eind november viel de beslissing! We stappen af van de rollercoaster, met ons twee! Het was een hartverscheurende beslissing! En als ik eraan terug denk, krijg ik nog steeds een krop in de keel! Het voelde plots zo echt.... Er komt geen eigen kindje! Gelukkig waren we volop bezig met de inloopfase voor adoptie en pleegzorg en dat bracht veel troost want ik zou toch misschien in 2017 een beetje mama zijn van een pleegkindje en in de verdere toekomst hopelijk ook van een adoptiekindje.
2017 is gestart en zoals verwacht, mochten wij heel erg snel ons pleegkindje ontvangen! Ik was zo gelukkig met dat telefoontje! En het voelt zo dubbel! Al drie jaar wil je een kindje, drie jaar doe je er alles voor en krijg je niks terug en dan plots op een paar weken tijd, krijg je een kindje waar je echt mag voor zorgen! Trotse, stralende pleegouders
. Twee weken geleden kregen we echter de kers op de taart! Ik zat al een maand met maagpijn en bij een uitgebreid bloedonderzoek, kregen we het prachtige nieuws dat ik zwanger ben!!!! Na een bezoek aan de gyne bleek ik al 11 weken ver!!? Ik ben zelden met stomheid geslagen, maar die dag, die week was ik echt in shock van het ongelofelijk goede nieuws! 2 jaar geleden hebben ze letterlijk gezegd dat we meer kans hadden om ooit de lotto-jackpot te winnen, dan om natuurlijk zwanger te worden... Maar Alles gaat goed en hopelijk blijft het zo en worden we komend najaar dan toch mama en papa.
Ik hoop dat ons verhaal voor vele hier een beetje hoop kan brengen! Want ik besef hoe zwaar velen van jullie het hebben en wat jullie doormaken! Ik besef ook dat een verhaal als het onze een groot cliché is! Dit zijn de verhalen waar ik tot voor kort een grote hekel aanhad! Want mensen vertellen dit vaak om je troost en hoop te geven en ik kon alleen maar denken: dat gebeurt bij iedereen behalve bij mij! Dat is ook de reden waarom ik het toch wou delen hier! Zonder het te weten hebben vele mensen hier me vaak geholpen en mij troost gebracht! Mij het gevoel gegeven dat ik me niet moest schamen en dat ik niet alleen was! Bedankt daarvoor!!!
Er zijn helaas geen garanties in het leven!! Maar clichés bestaan en ik hoop echt dat ieder van jullie dit ook ooit mag meemaken!!
Omdat hoop alleen soms leven geeft!
Good Luck!!!
Java