Alleen met twee
Geplaatst: 11 november 2018, 5:12
Dag iedereen,
Ik ben momenteel heel erg verdrietig en gelukkig op hetzelfde moment: ik heb een pracht van een zoontje van 4 maanden oud. Hij is erg lief, braaf en grappig, ik zie hem ongelofelijk graag.
De keerzijde is echter de relatie met mijn vriend. Een grote keerzijde. Mijn vriend werkt veel (van 8 tot 18, op donderdag zelfs om 6u beginnen, behalve 1 namiddag in week vrij). Voor we aan kinderen begonnen was dit niet zo: na een ontslag op zijn werk in juni (ik moest bevallen in juli) vond hij ander werk, maar wel met veel langere uren. Daarnaast voetbal hij op een redelijk niveau: 2 tot 3x per week trainen, 1x match. Om lang verhaal kort te maken: op dinsdag en donderdag zien we hem sowieso niet, op zondagmiddag en avond ook niet.
Vandaag was er eens match op zaterdag. Daarna moesten ze gaan eten met de ploeg, om middernacht zijn ze pas beginnen eten in dat restaurant. Meneer is om 2u45 thuis gekomen, nadat ik zelf belde waar hij in godsnaam bleef. Ik kan hem maar niet duidelijk maken dat ik dit niet kunnen vind: “dit is toch eenmalig”, “je bent toch aan het slapen”, “ik zal er morgen staan voor onze zoon”, “1u of 2u30 thuis, maakt dat een verschil?”, ... zijn dan dingen die ik te horen krijg.
Ik haat de mentaliteit van die voetballers, dacht dat mijn vriend anders was, en zeker met een kindje... hij ziet het als 1 keer langer weg gaan, terwijl hij al zoveel van huis is voor werk en voetbal.
Ik had hem zo anders ingeschat bij de komst van ons kindje, ik voel me zo schuldig tov mijn zoontje. Ik ben diep ongelukkig, wil graag weg bij hem, maar het geluk van mijn zoontje houdt me zo tegen. Hij is amper 4 maanden... mijn hart breekt iedere dag opnieuw...
Ik doe enorm veel alleen, sta voor de zorg van mijn zoontje er erg veel alleen voor en ik had eigenlijk verwacht dat de voetbal hem minder zou zeggen na de geboorte... ik heb de impact ervan ook enorm onderschat. Nu eindigen we iedere dag in ruzies na verwijten en frustraties. Ik wil zo graag dat hij stopt met voetballen, en zijn gezinsleven opneemt, ik vind het niet langer haalbaar met zijn werk. Aan de andere kant kan ik het niet eisen, hij zou dat zelf moeten inzien...
Ik ben momenteel heel erg verdrietig en gelukkig op hetzelfde moment: ik heb een pracht van een zoontje van 4 maanden oud. Hij is erg lief, braaf en grappig, ik zie hem ongelofelijk graag.
De keerzijde is echter de relatie met mijn vriend. Een grote keerzijde. Mijn vriend werkt veel (van 8 tot 18, op donderdag zelfs om 6u beginnen, behalve 1 namiddag in week vrij). Voor we aan kinderen begonnen was dit niet zo: na een ontslag op zijn werk in juni (ik moest bevallen in juli) vond hij ander werk, maar wel met veel langere uren. Daarnaast voetbal hij op een redelijk niveau: 2 tot 3x per week trainen, 1x match. Om lang verhaal kort te maken: op dinsdag en donderdag zien we hem sowieso niet, op zondagmiddag en avond ook niet.
Vandaag was er eens match op zaterdag. Daarna moesten ze gaan eten met de ploeg, om middernacht zijn ze pas beginnen eten in dat restaurant. Meneer is om 2u45 thuis gekomen, nadat ik zelf belde waar hij in godsnaam bleef. Ik kan hem maar niet duidelijk maken dat ik dit niet kunnen vind: “dit is toch eenmalig”, “je bent toch aan het slapen”, “ik zal er morgen staan voor onze zoon”, “1u of 2u30 thuis, maakt dat een verschil?”, ... zijn dan dingen die ik te horen krijg.
Ik haat de mentaliteit van die voetballers, dacht dat mijn vriend anders was, en zeker met een kindje... hij ziet het als 1 keer langer weg gaan, terwijl hij al zoveel van huis is voor werk en voetbal.
Ik had hem zo anders ingeschat bij de komst van ons kindje, ik voel me zo schuldig tov mijn zoontje. Ik ben diep ongelukkig, wil graag weg bij hem, maar het geluk van mijn zoontje houdt me zo tegen. Hij is amper 4 maanden... mijn hart breekt iedere dag opnieuw...
Ik doe enorm veel alleen, sta voor de zorg van mijn zoontje er erg veel alleen voor en ik had eigenlijk verwacht dat de voetbal hem minder zou zeggen na de geboorte... ik heb de impact ervan ook enorm onderschat. Nu eindigen we iedere dag in ruzies na verwijten en frustraties. Ik wil zo graag dat hij stopt met voetballen, en zijn gezinsleven opneemt, ik vind het niet langer haalbaar met zijn werk. Aan de andere kant kan ik het niet eisen, hij zou dat zelf moeten inzien...