brief aan mijn dochter
Geplaatst: 6 november 2008, 17:40
Hoi allemaal,
ik kijk al een hele tijd op het forum, maar nu pas schrijf ik iets.
Het is een brief aan mijn ongeboren dochter.
Ik deel 'm graag met jullie in de hoop dat iemand er troost uit kan putten.
Lieve dochter,
je bent er al, ook al ben je er nog niet
zoals rouwen na de dood komt
kom jij voor het leven
je bent het omgekeerde van rouw
ook al lijk je er op
als een palindroom
als een acht op een omgekantelde acht
een omgekantelde eeuwigheid
je bent een belofte
en hoop
een duizendmaal gefluisterd verlangen
we denken elke dag aan je
kan dat?
denken aan iemand die er niet is?
nog niet is?
nee, dat klopt niet,
je bent er al, je bestaat al
ook al ben je er nog niet
zelfs al zal je er nooit zijn
dan nog ben je er al
je bent een God in het diepst van onze gedachten
ik mis je
elke dag
we tellen niet langer de dagen
we tellen de halve
en vanaf morgen de uren
en dan de minuten en seconden
nu er een vreemde soort rust over ons is gekomen
is er plaats voor de nieuwe onrust
blijkbaar kunnen we niet meer zonder
zijn we verslaafd
de trein van de ziekenhuizen
we weten alleen niet waar naar toe ze ons brengt
en langs hoeveel stations
daar komt de onrust van
het gaat zo:
er is een verrassing voor je!
doe deze blinddoek om,
niet kijken hoor
…
tadaa!
maar tussen die 'niet kijken hoor' en die 'tadaa!'
ligt ze
de oceaan van wachten
van ongeduld, van onrust
wachten op iets waarvan je niet weet of het komt
of iemand
het lijkt soms alsof ik dit aan een personage uit een boek schrijf
die bestaan ook niet, ook al zijn ze er
Lolita, Ophelia, Julia,
allemaal a's
je moeder verklaart me vast voor gek
brieven schrijven aan iemand die er niet is
maar ben je er niet?
je bent pas echt dood als niemand meer aan je denkt, als niemand je nog herinnert
er wordt aan je gedacht
zoals een kunstenaar die denkt aan het nog niet gemaakte kunstwerk
jij bent ons schilderij, onze symfonie
we moeten je alleen nog even op de wereld zetten
maar je bent er al, je bestaat al
vandaag heb ik weer om je gehuild
voel je daar niet schuldig om, jij kan er ook niet aan doen dat je verdwaald bent
verdwaald in ellenlange ziekenhuisgangen
ik zou je zo graag de weg wijzen
maar ik ben mee verdwaald
samen zijn we verdwaald
samen dolen we
hand in hand in hand, je mama, jij, ik
en ik voel me machteloos
hebben ze daar geen medicijn voor?
in één van die gangen?
een zoen,
je vader.
ik kijk al een hele tijd op het forum, maar nu pas schrijf ik iets.
Het is een brief aan mijn ongeboren dochter.
Ik deel 'm graag met jullie in de hoop dat iemand er troost uit kan putten.
Lieve dochter,
je bent er al, ook al ben je er nog niet
zoals rouwen na de dood komt
kom jij voor het leven
je bent het omgekeerde van rouw
ook al lijk je er op
als een palindroom
als een acht op een omgekantelde acht
een omgekantelde eeuwigheid
je bent een belofte
en hoop
een duizendmaal gefluisterd verlangen
we denken elke dag aan je
kan dat?
denken aan iemand die er niet is?
nog niet is?
nee, dat klopt niet,
je bent er al, je bestaat al
ook al ben je er nog niet
zelfs al zal je er nooit zijn
dan nog ben je er al
je bent een God in het diepst van onze gedachten
ik mis je
elke dag
we tellen niet langer de dagen
we tellen de halve
en vanaf morgen de uren
en dan de minuten en seconden
nu er een vreemde soort rust over ons is gekomen
is er plaats voor de nieuwe onrust
blijkbaar kunnen we niet meer zonder
zijn we verslaafd
de trein van de ziekenhuizen
we weten alleen niet waar naar toe ze ons brengt
en langs hoeveel stations
daar komt de onrust van
het gaat zo:
er is een verrassing voor je!
doe deze blinddoek om,
niet kijken hoor
…
tadaa!
maar tussen die 'niet kijken hoor' en die 'tadaa!'
ligt ze
de oceaan van wachten
van ongeduld, van onrust
wachten op iets waarvan je niet weet of het komt
of iemand
het lijkt soms alsof ik dit aan een personage uit een boek schrijf
die bestaan ook niet, ook al zijn ze er
Lolita, Ophelia, Julia,
allemaal a's
je moeder verklaart me vast voor gek
brieven schrijven aan iemand die er niet is
maar ben je er niet?
je bent pas echt dood als niemand meer aan je denkt, als niemand je nog herinnert
er wordt aan je gedacht
zoals een kunstenaar die denkt aan het nog niet gemaakte kunstwerk
jij bent ons schilderij, onze symfonie
we moeten je alleen nog even op de wereld zetten
maar je bent er al, je bestaat al
vandaag heb ik weer om je gehuild
voel je daar niet schuldig om, jij kan er ook niet aan doen dat je verdwaald bent
verdwaald in ellenlange ziekenhuisgangen
ik zou je zo graag de weg wijzen
maar ik ben mee verdwaald
samen zijn we verdwaald
samen dolen we
hand in hand in hand, je mama, jij, ik
en ik voel me machteloos
hebben ze daar geen medicijn voor?
in één van die gangen?
een zoen,
je vader.