Who's who

[ingridve]

had deze nog niet gezien,zal me eigen ook even voor stellen..

Ik ben Ingrid getrouwd met John,volgend jaar alweer 20 jaar samen,ben bijna 37 jaar,we zijn erg gelukkig,maar missen 1 dingetje in ons leven wat maar niet wil lukken,we blijven hopen dat het ooit gaat lukken
We zijn 8 jaar bezig,6 jaar geleden eindelijk zwanger na 2 jaar proberen,maar helaas na 10 weken een miskraam( op mijn verjaardag nogwel..)hier ben ik zo onderste boven van geweest,dat ik bang was dit weer mee te maken,dus rustig aan gedaan,en blijven proberen,maar we waren er niet meer zo mee bezig,we leefden gewoon ons leventje,en hadden gezegd het moet zo lukken en anders niet,wil niet in de mediche molen,en al zeker geen hulp..
maarre..we werden ouder,en wisten dat het zo niet zou gaan,dus hebben we toch de stap gezet,hebben alle onder zoeken gehad,dacht altijd er is iets mis,maar er was niets vreemds te ontdekken..
we waren "onverklaarbaar onvruchtbaar",en we mochten meteen gaan beginnen met IUI 6x,dan nog 3x IVF,dus we waren zo super blij dat we deze kans krijgen..
maar pfff..wat is het moeilijk als e een poging niet lukt..vreselijk!!
heb er steeds meer moeite mee,ik wil mijn man zo graag een kindje geven..waarom lukt het niet???

een verhaaltje van mij..Ingrid xx

[logost]

Ik ben "Logost" 26 jaar. Mijn man is er 33. We zijn in 2009 een huisje beginnen bouwen met 3 kinderslaapkamers en een eigen douche zodat onze dochter niet steeds onze badkamer inpalmt. Na lang overleggen (lees: overtuigen van de man om aan kinderen te beginnen) stoppen we in februari 2009 met die pil. De eerste cyclus duurde 35 dagen. Toen ik de tweede cylcus maar niet ongesteld werd en geen enkele zwangerschapstest vertelde dat ik zwanger was, belden we naar de gyn. Na 60 dagen was ik nog steeds niet ongesteld en dus ging ik naar de gyn. Die vertelde me dezelfde dag nog dat ik PCO had en dat we zouden starten met Clomid. Ik mocht eerst ook nog wat gewoon proberen maar de kansen dat het zou lukken waren heel klein omdat ik GEEN cyclus meer had. Dus wij startten de volgende dag (na controle van de bloedwaarden) met de Clomid. 50mg was niet genoeg om mijn eierstokken te doen werken. Zonder mijn regels op te wekken begon ik aan de 100mg en raad eens we waren zwanger... Ondertussen was het sperma van manlief geanalyseerd en volgens de gyn positief bevonden. Na 6 weken is het een miskraam geworden.
Dus terug aan de Clomid:
100mg => geen resultaat
150mg => late reactie
De gyn stelt voor om met spuiten te beginnen en stuurt me door naar de plaatselijke fertilietitsarts. De resultaten van manlief bleken toch niet erg positief te zijn: slechts 3% had een normale vorm. Oktober 2009 start ik met het spuiten van Fostimon. Op vraag van mijn man starten we nog niet met IUI. => niet zwanger.

We besluiten naar een echt fertiliteitscentrum te gaan: Jette. Eerste afspraak 23/11/09. We wachtten dus en startten nog niet met een nieuwe poging Fostimon omdat we geen pogingen willen 'verspillen' aan dokters die we niet betrouwen. Enfin plots krijg ik onverwacht een eisprong. Stel je voor: mijn eerste spontane eisprong in 10 maanden. Na 3 weken wisten we dat ik zwanger was.

Ik ben nu nog reeds 24 weken zwanger en heel erg gelukkig.

[beurtflight]

Dag allemaal,

Ik ben Eefje, 27 jaar en probeer sinds januari 2007 een kindje op de wereld te zetten. We dachten binnen het jaar toch zwanger te zijn, maar het lot besliste anders. Ik had cyclussen tussen de 27 en 77 dagen. Maar dat was volgens de gyneacoloog geen probleem. We waren jong dus het zou wel lukken.
Op 1 jaar en half (mei 2008)stapte ik terug naar de gyneacoloog in het ziekenhuis te Aarschot en ze namen een cultuur van het sperma van mijn man. Een ontsteking was het verdikt. Antibiotica nemen en dan konden we 2 maanden wachten eer alles hersteld was.
Op 18 juli 2008 lieten we het sperma opnieuw testen en alles was in orde. Maar zo voelde het niet aan. Toen ik hem de vraag stelde dat er niets meer gedaan moest worden, zei hij "kom maar eens terug als je 2 jaar ver bent of als je cyclus terug langer is dan 40 dagen" Dit deed bij mij de deur toe. Ik informeerde bij de huisarts. Zij vond dit natuurlijk onverantwoord en stuurde me door.

Op 28 oktober 2008 stapte ik naar Life. Ik voelde me opgelucht aangezien ze hier wel tijd namen om alles te onderzoeken. Op 6 november kregen we een nieuw spermaonderzoek. Hieruit bleek dat ze met genoeg waren, de zeer beweeglijk waren maar morfologisch niet ok waren. Dus al een heel ander verhaal. Van mij dachten ze eerst dat ik PCO had, dus werd er een afspraak voor een Hydrolaproscopie gemaakt.

op 8 januari kreeg ik de laproscopie. Geen PCO was het verdikt, maar wel endometriose. Dit hebben ze in de baarmoeder verwijdert. De eileiders waren doorgankelijk.

En toen kregen we groen licht om te starten met IUI. We hebben nog even gewacht. Om alles even te laten bezinken. En dan zijn we er aan begonnen:

4 mei 2009: eerst IUI - neg resultaat
30 mei 2009 : tweede IUI - ????

Voila dit is mijn verhaal. Hopelijk met een positieve afloop.

Groetjes Eefje

Als aanvulling:
In totaal 4 IUI gedaan met negatief resultaat.

Start eerste IVF/ICSI poging:
Op 7 januari gestopt met de pil. 12 januari begonnen met Puregon. Bij eerste FM, 16 follikels, tweede FM 20 follikels, derde FM rond de 26 follikels. Direct stoppen met puregon en drie maal nog 150 eenheden Prygnil spuiten. Uiteindelijk 26 januari PU gehad en nu vrijdag 29 januari TP.

Afwachten dus.

[tine en filip]

Bij ons een heel ander verhaal... .
Omdat wij een kindje verloren hebben van 3.5 jaar oud en men niet heeft kunnen vaststellen aan welke ziekte zij leed weten we niet of het een erfelijke aandoening was of niet.
Wij durven niet meer aan biologische kinderen beginnen en besloten daarom over te gaan op adoptie.
In april 2009 hebben wij onze aanvraag gedaan bij Kind en Gezin , we hebben de voorbereidingscursus gevolgd en hebben een tussenvonnis.
Volgende week weten wr waarschijnlijk de data voor het gezinsonderzoek.We hopen dit jaar ons vonnis in handen te hebben en op een wachtlijst te staan voor een kindje tussen 0 en 2 jaar uit Ethiopië.
We hopen in 2013 ons kindje te mogen gaan halen... maar te veel hopen kan gevaarlijk zijn ... misschien wordt het wel pas 2014. Duimen maar!!

Groetjes,
Tine

[Loeki]

Ik ben "Loeki", 33 jaar. Wij hebben een probleem met de vorm van de zaadcellen van m'n ventje (aantal en beweeglijkheid ok, maar morfologie tussen 0-6% normale vormen), en zijn in behandeling in Gasthuisberg, Leuven.

September 2006 : wij willen een beebje! Op natuurlijke wijze...
Februari - juni 2008: onderzoeken (ellendige wachtlijst voor laparoscopie).
Augustus 2008 : 1ste IUI met 37.5 IE Menopur, Pregnyl en Utrogestan, mislukt
September 2008: NUVA-ring tegen cysten
Oktober 2008: 2e IUI gestart met 75 IE Menopur (5 eicelletjes in de maak, menopur verminderd, hormoonwaarden ineengestort, menopur verhoogd, hormoonwaarden door het dak, ingestort, gestegen, zo een hoop keren... Uiteindelijk toch IUI gehad). Mislukt.
November - december 2008: 3e IUI in natuurlijke cyclus. Follikel nog nooit zo snel gegroeid, voor de eerste keer een pijnloze HIUI (vorige keren inseminatie in cervix), maar helaas slechter sperma. Resultaat : alweer nougabollen, maar gelukkig mag ik direct aan de pil voor IVF!
Januari 2009: 1ste IVF, start suprefact op 11/1, stimulatie gestart op 22/01 met 150 IE Menopur, maar vier grote follikels. Bij de PU toch een vijfde verrassingsfollikeltje die zelfs een eitje had. Resultaat : vier rijpe eicellen, ééntje bevrucht. TP op dag 2, zwangerschapstest 18/2 : nogmaals nougabollen.
Maart 2009: 2e IVF/ICSI zonder pil. Start 19/03 met suprefact 7 dagen na eisprong in eigen cyclus, 30/03 start 225 IE gonal-f, 10 follikels. 10 rijpe eicellen, 5 proberen te bevruchten met IVF (alle 5 bevrucht ), 5 proberen te bevruchten met ICSI (1 bevrucht ). 3 goeie embykes waarvan 2 teruggeplaatst op 15/04. 1'tje zit in de diepvries. BN op 27/04 : zwanger!!! Bevallen van zoontje "Yveske" op 14/01/10, details zie topic geboorteverhalen bij forumonderdeel zwanger/kinderen.

[Stefi]

Update gedaan zie pg 11

[Sanjacky]

Hoi iedereen...

Ik ben Sandra en wij zijn aangewezen op ivf omdat ik gesteriliseerd ben op mijn 25ste na een slecht huwelijk... Ik ben nu 34 en sinds een zestal jaar heel gelukkig hertrouwd had nooit gedacht dat dit mij nog kon overkomen anders had ik mij nooit laten steriliseren toen... Na jaren twijfelen en het verlangen die groeide hebben mijn man en ik besloten om toch aan een kindje van ons twee te beginnen... We hebben onze eerste ivf poging achter de rug en die was jammer genoeg negatief... We hebben nog 6 cryootjes in de diepvries en in augustus gaan we voor een Tp van 2 cryootjes...xxx...

Update: onze tweede poging is ook negatief onze 2 cryootjes zijn niet blijven plakken... op naar poging 3... we hebben nog 4 cryootjes over en mogen dadelijk doorstarten...

Update: Onze 4de poging ondertussen ook negatief dat waren onze laatste 2 cryootjes... 23 fabruari naar de Gyn wat uitleg vragen en weer helemaal opnieuw opstarten...

[Jade]

Hey, ik ben Jade. Het is nu 1,5 jaar geleden dat ik met de pil ben gestopt in de hoop zwanger te worden.
In juli 2009 zijn we voor het eerst naar de gyne gestapt die een aantal onderzoeken heeft gedaan. Hieruit bleek dat de morfologie van mijn man varieert tussen 3-6% en dat dat waarschijnlijk de oorzaak is waarom een zwangerschap uitblijft. Van nov 09 tot jan 2010 hebben we 3 IUI's in natuurlijke cyclus geprobeerd maar zonder resultaat...

Februari 2010: start de pil en in maart (hopelijk) onze eerste IVF poging...

Liefs,

Jade

[rainbow]

Hey,
-ik, 'rainbow', ben 31 jaar, mijn ventje 33.
-ik wil al 4 jaar een kindje, mijn vriend zag dat toen nog niet zitten.
-pas 2 jaar later,in oktober 2007 gestopt met de pil
- maand erna gaan we ervoor
-in juli 2008 eerste testen (hormonen normaal, zaad ok)
-ik besluit toch nog even te wachten met behandelingen.
- november 2009 pas nood aan meer 'actie', HSj test kan nog niet, agenda gynae zit vol
- jan 2010 : resultaat HSJ: alles goed doorgankelijk, 'onverklaarbare infertiliteit' dus)
- feb 2010: eerste IUI
sindsdien regelmatig te lezen bij IUI-clubje

[MayaC]

Hallo,

Ik zie nu pas dit forum maar wil me toch nog graag voorstellen.

Ik ben Maya, 31 jaar en mijn vriend 32.
We zijn 7 jaar samen waarvan we 7 jaar samen wonen en af en aan verbouwen aan ons huisje.

In 2005 beslissen we dat we een kindje willen.
Maar de natuur beslist daar anders over.

We starten onze zoektocht naar wat er mis is eind 2007. We beginnen in het HH ziekenhuis in Leuven, maar door een aantal dingen die daar gebeurten beslissen we om naar het UZ over te stappen. Wat een hele goede beslissing leek uiteindelijk!

In 2008 beginnen de onderzoeken. Ik onderga een kijkoperatie waar ze een kleine cyste wegnemen. Deze kon eigenlijk geen kwaad. Uiteindelijk denken ze dat het probleem bij mijn vriend ligt. Een 'normale' man heeft een zaadlozing van ong 2ml en mijn vriend 'slechts' 0,6ml. Daarom starten we met inseminaties. Die alle 3 mislukken.

Daarna eind 2008 begin 2009 starten we met IVF. Maar onze relatie heeft reeds zoveel geleden onder dit alles dat ik in mijn spuitfase beslis om te stoppen.
Het is de juiste beslissing maar een moeilijke periode voor mij.

In oktober 2009 starten we terug met IVF onze relatie is terug stabiel en we denken dat het nu echt tijd is. Ik stop met mijn 2de job en we gaan voluit.
In nov krijg ik mijn pu en tp. Op 26 nov krijg ik het verlossende telefoontje, proficiat mevrouw u bent zwanger! Vandaag ben ik 18 weken en geniet volop op mijn roze wolk!

Ben ook dit forum dankbaar om steeds op terug te vallen want soms sta je echt wel alleen en niemand die je begrijpt behalve hier dan. Bedankt dames van het dvo! en hopelijk voor degene die nu nog proberen evenveel geluk als wij!

[Njota]

Hoi,


Ik ben 30, mijn vriend is er 34, de leeftijd waar het regent van schattige kindjes in onze omgeving en mijn hartje bij elk kraambezoek een lichte deuk krijgt. (al is het erg gegund!)

Begin 2008 beslissen we met om ERaan te beginnen. Tegen mijn 30 zou het zeker lukken…!

Lukken deed het niet en eind 2009 beslist mijn gyné om toch eens te gaan kijken via laparascopie.

Verdict: afgesloten eileiders door endometriose. IVF bij Sint Augustinus lijkt de enige oplossing!

Mijn eigenlijke IVF cyclus start half maart 2010 en momenteel ben ik aan de pil. Het tijdperk van puffen – spuiten – pick up – terugplaatsing komt eraan.

Mijn geduld wordt op de proef gesteld – toch veel enthousiasme – maar onzekerheid slaat toe – veel vragen – en veel hoop – angst voor teleurstelling in het kwadraat- maar blij dat het probleem op tijd wordt aangepakt!

Veel succes gewenst aan iedereen – sterkte – engagement - geduld - steun bij partner, omgeving en jezelf– en vooral: een klein jullie-tje in afzienbare tijd.

Groetjes Njota

[Repelsteeltje]

Topicje nog eens afgestoft.
Ondertussen zit ik hier bijna een jaar, hoog tijd dus voor een samenvattinkje.

- sept08: gestopt met de pil en een maandje later zijn we voor echt begonnen
- okt08-maart09: verschillende negatieve zwangerschapstesten in de vuilbak gekegeld
- april09: ik hoorde ergens de term PCO waaien, wat opzoekingswerk deed me vermoeden dat ik dat ook had
- juni09: bezoek bij de gyn, we moeten nog 2 cycli temperaturen maar als we echt willen mogen we al een spermatest laten uitvoeren.
- juli09: via huisarts diagnose azoöspermie vernomen -> gelukkig snel een plekje bij het fertiliteitscentrum kunnen bemachtigen -> nog wat extra onderzoeken bij ventje
- sept09: TESE --> geen zaadcelletjes gevonden
- okt09-dec09: we ploeteren door de KID-intake-procedure
- dec09: laparoscopie: gelukkig geen endometriose gevonden
- febr10: eerste KID met clomid
- mei10: verandering van medicatie naar menopur, 3de KID --> positieve test!!!!

Hopelijk in feb11 een gezond kindje

[Jip]

Dag allemaal,

mag ik me even voorstellen: Jip, 32 jaar
Wij zijn sedert eind 2003 aan het werken aan ons gezin. Met goeie moed begonnen, we wilden er 3 en ik zelfs vier!
Na anderhalf jaar proberen zijn we bij de huisarts gaan aankloppen. Hij vond het eigenlijk nog te vroeg om te panikeren maar schreef dan toch Clomid voor. Na nog een half jaar stuurde hij ons door naar prof. De Sutter van UZ Gent. Na de nodige onderzoeken konden we in februari 2006 van start: eerste cyclus Clomid met opvolging van de eisprong en natuurlijke bevruchting. Een wonder geschiedde: ik was direct zwanger! November 2006 sloten wij af met een prachtige dochter.
Februari 2008: tijd voor een tweede wonder dus terug naar het UZ. Dat doen we gauw eventjes dachten we toen nog... er kwamen 3 cycli met Clomid en opvolging, 6 IUI en uiteindelijk in maart 2009 de eerste IVF. Pijnloze PU, 100% bevruchting, 1 vers embryo teruggeplaatst en 3 cryo's de diepvries in. Na nog twee mislukte TP (telkens 1 embryo - in kunstmatige cyclus) kwam in augustus de 2de IVF. Ik ging tot het randje van overstimulatie, had een pijnlijke PU met nog een week 'naweeën' en een buik alsof ik 7 maanden zwanger was. Wel veel eicellen, goeie bevruchting en uiteindelijk 1 verse TP en 9 cryo's. De verse poging mislukte, de twee volgende TP (1 embryo - in natuurlijke cyclus) ook. In januari 2010 volgde de 3 cryopoging, 2 embryootjes overleefden de ontdooiing. Na twee weken had ik menstruatiepijn en bruinverlies. Niets geworden, dacht ik maar het zette niet door en ik deed dan maar een test: positief! De bloedtest gaf een hcg van 98. Het bruinverlies bleef echter duren en op 6 weken had ik echt bloedverlies. De eerste echo toonde een dood vruchtje van 5 weken.Ik heb nog een drietal weken met een dood vruchtje rondgelopen, wilde geen curettage maar doordat de vruchtzak bleef zitten steeg mijn hcg en voelde ik me steeds meer zwanger... Uiteindelijk is de miskraam vervolledigd de avond voor de curettage dan toch zou uitgevoerd worden.
In juni de volgende poging, helaas had geen embryo de ontdooiing overleefd dus geen TP.
In juli zou de TP in natuurlijke cyclus midden in de sluiting van het labo vallen, dus koos ik voor progynova. Op 6 juli kreeg ik een TP van 2 embryo's. De wachtweken duurden me te lang, ik mocht op maandag een bloedtest doen maar deed de donderdag ervoor al een urinetest. Er verscheen een lichte plus. Zaterdag nog een keer en nu was er een mooie duidelijke plus! Op dinsdag dan bloed laten nemen: hcg 464 en progesteron 13,65 en alles ging goed, geen bloedverlies en heerlijk pijnlijke borsten.
Gisteren was het dan zover: de eerste echo! En het hartje klopte! Maar dan: geen signaal op de doppler. Het klopte toch echt? Jawel, wij zagen het ook. Maar de doppler niet. En dan de meting: '7 weken en 2 dagen dat moet 1 cm zijn'...het was te klein, slechts 0,49 mm
Wat een klap. De prof geeft ons een kans van 1 op 2, volgende week moet ik terug om te zien of het een groeispurt gedaan heeft of afgestorven is. Ik vrees , nee ik wéét, het laatste: de pijn in mijn borsten is verdwenen en ik heb menstruatiepijn. Het is voorbij.

Waarom kan het niet gewoon eens goed gaan? Is dat teveel gevraagd, een tweede kindje en eindelijk dat broertje, maar toch liever een zusje, waar ons meisje maar naar blijft vragen?

[Shadow]

Hallo iedereen,

Een fijn idee om je hier voor te kunnen voorstellen.

Mijn vriend en ik zijn beide 27. Dit is ons verhaaltje...

Augustus 2008: huisje gekocht en beginnen verbouwen en ook gestopt met de pil. Na zeven jaar studeren en ontelbare kindjes in onze omgeving mocht het nu voor ons ook wel beginnen!

Maart 2009: een zeer stipte cyclus maar nog steeds geen baby'tje. Misschien moesten we toch maar eens beginnen met dagen tellen.

September 2009: nog steeds zeer stipte MS, elke keer weer een teleurstelling. Toch maar eens gaan luisteren bij de gyneacoloog.

Maart 2010: verschillende onderzoeken gedaan (ken niet de juiste benamingen) Bloedafnames, controle van de doorgang van de eileiders, sperma-onderzoek, alles was tip top in orde. Gyn zei zelfs dat ze zelden zo'n goed zaad was tegengekomen... :s

Mei - augustus 2010: Begeleiding met pregnylspuiten, tot nu toe geen resultaat. Na veel praten hebben we de beslissing genomen om naar het UZ van Gent te gaan. Op 3 september hebben we onze eerste afspraak...

Oktober 2010: net laparoscopie achter de rug. Het probleem heeft een naam: Endometriose. Nu hopen dat we op onze volgende afspraak (16/11) snel weten wat de volgende stappen zijn...

[~Joke~]

Dag iedereen,

Heb na 2 jaar "miserie" deze site ontdekt... spijtig genoeg. Ik heb er 3 dagen lang alles op gelezen, uitgepluist, en mij vooral eindelijk begrepen gevoeld.

Ik was echt beginnen denken dat ik de enige vrouw was die zoveel moeite had met al het psychologische rond het hele gedoe van "kindjes maken".

Mijn verhaal:
Zoals vele mensen waarschijnlijk: huisje gekocht, een beetje verbouwd, gestopt met de pil... maar daara was er stilte.
Na 8 maand geen menstruatie (zelf geen druppeltje!) uiteindelijk toch naar de dokter gegaan, bloed getrokken, ik moet het niet uitleggen zeker? Niets te zien in mijn bloed. Doorverwezen naar gynaecoloog.

Daar eerst een lang gesprek gehad met gynaecoloog, die eerst dag dat ik een vorm van anorexia had, en daardoor neit meer menstrueerde. (ik was 1 jaar eerder 15kg verloren door gezonder te eten, maar nog steeds een gezond gewicht!). Was wel wat verontwaardigd toen ik dat hoorde, en wou toch een verder onderzoek om alles uit te sluiten. Na een echo was er onmiddellijk te zien dat ik het PCO-syndroom heb.
Onmiddellijk begonnen met clomid en pregnyl, van in het begin opgevolgd met echo's en bloedcontroles.
na 7 cycly niets, dus kijkoperatie, waar alles in orde was. (bij mijn man was alles trouwens ook in orde)
erna weer 3 cycly doorlopen, ondertussen ook al met utrogestan, wegens tussentijdse bloedingen.
dan zijn we doorverwezen naar UZ Gent voor kennismakingsesprek, alle onderzoeken opnieuw te doen, plan op te stellen.
Daar is gebleken dat het zaad van mijn man toch niet zo goed is, dus onmiddellijk inseminatie met "powerfood" voor de zwemmers

dus na 2 jaar, volgende week eerste inseminatie.

Hopelijk kan ik hier een beetje steun vinden, want ik heb het gevoel dat iedereen vind dat ik overdrijf...