Heejkes,
Ben bijna op het einde van de wachttijd maar denk niet dat het een lucky shot wordt (intuïtie).
Neem ook utrogestan waardoor ik me voel opzwellen (vooral mijn borsten, buik en achterste!) en zwoelen (warm dat ik heb!) en misselijk en zweverig ben. Ik noem die utrogestan een superliegebeest maar negeren kan ik het niet omdat ook mijn emoties in een rollercoaster zitten (heb medelijden met mijn omgeving).
En met de nakende ontgoocheling beetje angst voor de terugval, heeft iemand tips om zo'n ontgoocheling beter te verwerken?
grtz,
Liezeke
nog iemand aant zwellen en zwoelen?
-
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
-
- Berichten: 12951
- Lid geworden op: 8 mei 2008, 9:30
Zo dapper mogelijk afwachten, en als 't zover is en tis niks, al huilend een fles martini soldaat maken. Da vond ik m'n beste "verwerkingsproces" van alle pogingen.
Ach nee, moeilijk blijft het altijd, zeker zo de laatste loodjes... Kzou willen zeggen laat je niet vangen door je intuïtie, die kan er best naast zitten, maar ja, je doet 't toch hé, je kan het niet helpen gewoon niet te hopen soms. Zelfbescherming?
Wat voor mij altijd het beste geholpen heeft, is om bij slecht nieuws vooral niet dapper willen zijn. Lekker een weekje jezelf wentelen in zelfmedelijden, wanhopig denken "het gaat noooooooit lukken", en tranen met tuiten huilen. Zolang er bloed is mogen er tranen zijn ook vind ik, das voor mij altijd de "officiële rouwperiode" geweest.
Als ik mezelf dat gunde, kon ik er precies de volgende keer toch weer beter tegenaan.
Thumbs up voor Liezeke!
Ach nee, moeilijk blijft het altijd, zeker zo de laatste loodjes... Kzou willen zeggen laat je niet vangen door je intuïtie, die kan er best naast zitten, maar ja, je doet 't toch hé, je kan het niet helpen gewoon niet te hopen soms. Zelfbescherming?
Wat voor mij altijd het beste geholpen heeft, is om bij slecht nieuws vooral niet dapper willen zijn. Lekker een weekje jezelf wentelen in zelfmedelijden, wanhopig denken "het gaat noooooooit lukken", en tranen met tuiten huilen. Zolang er bloed is mogen er tranen zijn ook vind ik, das voor mij altijd de "officiële rouwperiode" geweest.
Als ik mezelf dat gunde, kon ik er precies de volgende keer toch weer beter tegenaan.
Thumbs up voor Liezeke!
-
- Berichten: 2449
- Lid geworden op: 20 mei 2009, 19:17
-
- Berichten: 12951
- Lid geworden op: 8 mei 2008, 9:30
Prutske de eerste keer had ik zeker 10 dagen last van de PU. Opgezwollen buik en steken, vooral als ik naar het toilet ging. 't Was alsof na het plassen mijn eierstokken naar een andere plek moesten verhuizen.
De tweede keer was het na een paar dagen al over, maar kreeg ik nadien een heel dikke buik, een paar dagen voor test-dag. Dat was een lichte overstimulatie dat ik toen had, maar in tegenstelling tot de eerste keer, deed die dikke buik eigenlijk helemaal geen pijn.
Verwen jezelf maar lekker, flink rusten is de boodschap tussen PU en TP!
De tweede keer was het na een paar dagen al over, maar kreeg ik nadien een heel dikke buik, een paar dagen voor test-dag. Dat was een lichte overstimulatie dat ik toen had, maar in tegenstelling tot de eerste keer, deed die dikke buik eigenlijk helemaal geen pijn.
Verwen jezelf maar lekker, flink rusten is de boodschap tussen PU en TP!
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 19 gasten