hoe vertel ik het aan mijn mama ?

[melika]

ik heb onze kinderwens en nu onze vruchtbaarheidsproblemen altijd verzwegen voor mijn mama omdat ze heel bezorgd is en ik haar geen verdriet wilde doen.
maar nu begin ik toch het gevoel te krijgen dat ik het haar wel wil vertellen het is tenslotte mijn mama en zoveel mensen weten ervan en zij niet
maar ik ben wel een beetje bang voor haar reactie en weet ook niet goed hoe ik ervoer moet beginnen
mijn mama vraagt zelf ook niets over onze kinderwens dus ja
heeft er iemand tips of hoe hebben jullie dat gedaan ?
waarom hebben jullie het wel of niet verteld en ho was de reactie ?

[lisa marie]

Je moeder durft je misschien niets vragen, omdat ze misschien bang is dat je er niets over wil zeggen.

Toen ik meer dan 2 jaar geleden voor de eerste onderzoeken ging, heb ik dat thuis ook gezegd. En toen het verdict IVF-ICSI al heel snel viel, heb ik dat ook gezegd. Tegen mijn moeder alleen, ik liet het haar liever tegen mijn vader vertellen. Hij verlangt zo naar nog een kleinkind (mijn oudste zus heeft maar 1 kindje, mijn andere zus geen). Hij moest toen echt eventjes wenen... Dat had ik zelf niet aangekund

Tijdens de pogingen zelf, heb ik niet veel verteld, om hen geen valse hoop te geven.
Nu zijn we 7 weken zwanger, maar we hebben nog niets gezegd. Volgende week hebben we weer een echo, en dan ga ik het toch zeggen. Ook al kan er dan nog een miskraam volgen... ze kunnen ons dan wel ten volle steunen.

[Sterretje]

Melika,
Het kan zowel voor jou als je mama een opluchting zijn om er over te praten.
Er is geen goeie manier om dit aan te kondigen. Ofwel neem je een aanloopje door terloops over kinderen te beginnen, ofwel val je met de deur in huis...
Ik kan zelf niet goed praten met mijn mama, maar op een gegeven moment (ik moest ook een operatie ondergaan) heb ik gezegd dat we al een tijdje aan het proberen waren maar dat we enkele problemen hadden en de medische mallemolen in gingen stappen. Over de behandelingen zelf ben ik altijd heel vaag geweest. Naar mate de pogingen volgden, gaf ik steeds een beetje meer informatie prijs. Bij de laatste poging zei ik kortaf dat het mislukt was en dat we een 'pauze' gingen inlassen. Zo kon ik enkele weken later aankondigen dat er een kleinkind op komst was.
Nu praten we er al wat vlotter over, omdat er in de familie blijkbaar nog neven en nichten zijn die hormoonbehandelingen en zo ondergaan, en dan kan mijn mama er met haar zus over praten.
Op een gegeven moment heb ik mijn verhaal uit de doeken gedaan in een krant en heb ik aan verschillende mensen gezegd dat ze meer konden te weten komen in de krant. Zo weten de mensen wat er aan de hand is, zonder dat je zelf te veel uit de doeken moet doen. En ik heb eigenlijk alleen maar positieve reacties gekregen.
Ik denk dat tegen je ouders openheid niet altijd slecht is, op voorwaarde dat je een goede band hebt en duidelijk kan aangeven dat je er enkel wil over praten als je er ZELF zin in hebt...

[Wendel]

Melika, ik snap wat je bedoelt.. Je wil eigenlijk toch liever goed nieuws geven ipv slecht nieuws hé?

Mijn mam weet ook nog van niets, maar er is gewoon nu bij ons niet veel concreets om te vertellen, behalve 'het lukt niet'. Ik vermoed wel, eens we door onze huidige pauze zijn, en na de hele chlomid-affaire, als we dan beginnen te spreken over kijkoperaties en IUI of zelfs IVF, dat ik het dan wel ga vertellen thuis..

Ik weet zeker dat mijn mam goed zou reageren, al zal het wel zo zijn dat we daar dan samen een potje zitten te huilen

Hoe ik het zou vertellen, geen idee.. Misschien, als je beslist van het te vertellen, wachten op een dag dat je voelt dat je het aankan? Bij mij schommelt dat enorm, de ene dag kun je er al beter over praten dan de andere hé.

In ieder geval veel success,
Wendy

[Mani]

Ook ik herken je gevoel ... enerzijds wil je het wel delen, maar anderzijds is het toch ook pijnlijk en heel intiem. Ik dacht ook vaak dat het niet nodig was om het te zeggen, want dat ik binnenkort toch misschien zwanger zou zijn ... maar ja, de tijd ging vooruit en ikke nog altijd niet zwanger ...
Bij mij heeft het 'probleem' zichzelf opgelost ... op een dag heeft mijn mama het 'geraden' en heeft ze me er zelf over aangesproken ... nog maar eens een bewijs dat er niemand is die je zo goed kent als je moeder. Ze had in de vorige maanden gemerkt dat ik altijd vrij agressief reageerde op nieuws over zwangerschappen/geboortes/baby's. En ik die dacht dat ik altijd normaal reageerde en dat niemand iets zou vermoeden.
Intussen hebben we er al enkele keren over gesproken, maar ik moet toch zeggen dat het niet zo'n vlotte gesprekken zijn als die ik met een vriendin heb. Waarom dat is, kan ik niet verklaren. Al bij al was ik toch ook wel opgelucht toen mijn moeder me er zelf over aangesproken had. Nu voel ik me ook niet altijd verplicht om de schijn op te houden als het eens niet gaat. Toch blijft het een beetje een onwennige situatie, ik weet dat zij er ook verdriet van heeft en dat ze zich machteloos voelt omdat ze me niet kan helpen. Als ze dan zegt dat het wel goed zal komen, ben ik soms nogal kortaf en dan heb ik er meteen alweer spijt van, want ze zegt dat natuurlijk met de beste bedoelingen.
Voilà, dat is mijn ervaring .. voor iedereen zal het natuurlijk anders zijn, ook afhankelijk van de relatie die je met je ouders hebt.

[Dieke]

Hey, Melika. Ik en mijn ventje hebben het onmiddellijk open besproken met mijn ouders en zijn ouders. De drempel was wel wat lager, want mijn ouders hebben 7 jaar moeten "oefenen" om mij te krijgen, en de moeder van mijn ventje heeft 6 kindjes verloren vooraleer ze mijn ventje kreeg. Dus zij weten wat het is wanneer een kindje op zich laat wachten.

Ik ben blij dat we het hen verteld hebben, want ze steunen ons enorm. Tegelijkertijd laten ze ons ook de nodige ruimte en stellen ze niet constant vragen zoals "voel je al iets?", "wat moet je nu spuiten", "wanneer heb je weer afspraak"?

De vrienden die dicht bij ons staan, weten het ook.

Alleen ons werk en de collega's weten van niets.

Sterkte!

Dieke

[Sanjacky]

Hey Melika...

Heb je nu al de moed gevonden om het aan je mama te vertellen...xxx...

[melika]

wilde het gisteren vertellen , we waren samen gaan winkelen en nadien thuis gegeten maar ik wist niet goed hoe ervover te beginnen en dan kwam mijn zus binnen en dan was mijn papa er weer en ja het is er niet van gekomen
beetje teleurgesteld in mezelf maar ja wil er wel mijn tijd voor nemen
nu begin ik weer te twijfelen zou ik mss niet wachten tot na deze poging mss is het nu wel raak maar ja dat heb ik al zo vaak gedacht

[Wendel]

Melika,

Ik kan snappen dat je, eens dat je voor jezelf beslist hebt om het te vertellen, dat ook snel wil doen. Laat deze 'mislukte' poging je niet klein krijgen, misschien zal het volgende moment hiervoor wel het juiste moment zijn. En als je liever wilt wachten tot na deze poging, doe dat dan. Het is moeilijk om twee keer kort na elkaar de moed bijeen te roepen om je mam hierover te vertellen. Maar.. stel dat ze mislukt (ik hoop heeeel erg van niet!), dan zal het nóg moeilijker zijn voor jou om je verhaal te doen op dat moment.

Het zou ook niet aangenaam geweest zijn, mocht je starten met je verhaal en dat je zus of pap dan halfweg binnenkomen..

Misschien moet je eens vragen om een wandelingtje te maken in de buurt? Dan zijn jullie met z'n tweetjes even het huis uit en krijg je weer een mogelijkheid?

Groetje,
Wendy

[Sanjacky]

Hey Melika...

Is inderdaad niet makkelijk om je moed bijeen te rapen en over zoiets te beginnen he meid... Je mama vermoed misschien ook iets en wacht dat gij erover begint ge moet moeders nooit onderschatten
Wat Wendy zegt is een goed idee spreek eens met uw mama ergens alleen af waar het rustig is en er is niks zo goed dan praten bij een wandeling... ik denk dat ge u opgelucht gaat voelen als ge het aan je mama verteld hebt... ik hoop dat je nog eens al je moed gaat kunnen bijeenrapen om je mama er over aan te spreken... veel sterkte meid...xxx... en veel goede moed

[Sterretje]

het is soms ook moeilijk om in te schatten wat je mama al 'vermoed' en wat niet, wat haar bezig houdt en wat niet.

Mijn mama is niet echt een prater. We praten vlot met elkaar over algemene zaken, over het huishouden, roddeltjes, ... maar als het op essentiële zaken en emoties aankomt, helemaal niet.
Zo kwam ik onlangs van mijn zus te weten dat ze zich afvraagt wie ik nu zou vragen om meter te zijn, en dat ze boos zou zijn moest ik haar niet vragen...
Terwijl ik zelf nog nooit daarover begonnen ben, en ze zelf ook nog geen vraag in die richting heeft gesteld. Ik wil het graag op een gepast moment vragen en ben er dus nog niet over begonnen, maar vraag me ook af waarom ze zelf tegen mij deze vraag niet stelt...

Zo zie je maar dat sommige dingen voor sommige mensen gevoelig liggen...

[wat is er mis?]

Melika,

Ik wil je veel succes wensen bij het vertellen van jullie "probleem" aan je mama. Denk eraan ze is je mama en zal je graag zien, no matter wat. Dus ja, het zal haar verdriet doen omdat ze niet wil dat jij zoiets meemaakt. Maar ze zal je ook proberen begrijpen. Ik zeg wel proberen. Mijn mama heeft het nooit echt begrepen en zal het ook nooit echt begrijpen omdat ze zelf nooit in de situatie gezeten heeft. Maar ik weet dat ze ook "pijn" heeft gehad omwille van mijn pijn.

Ik heb het ze verteld toen ik een laparoscopie moest ondergaan. Ik dacht "stel dat ik een dochter had, zou ik het dan willen weten als mijn dochter onder algemene narcose ging" en het antwoord was ja. Ik heb die laparoscopie dan ook als aanleiding genomen en het eigenlijk aan haar overgelaten om te zien of ze er meer naar vroeg. Ik heb gezegd "mama, ik moet je iets vertellen; je hoeft je niet ongerust te maken want het is niet iets heel ernstig. Ik moet een laparoscopie ondergaan om te kijken of ik geen endometriose heb". En toen is mama meer beginnen vragen. Wat is endometriose, hoe ik daarachter ben gekomen. En toen heb ik de rest verteld. Ook aan mijn vader heb ik het op dezelfde manier verteld. Mama mocht dit ook hem vertellen, maar dat wilde ze niet. Ze vond dat ik dat zelf moest doen, dus heb ik dat zelf gewoon gedaan. Ze hebben me beloofd er niets over te vertellen aan andere mensen en daaraan hebben ze zich gehouden.
Af en toe vroeg ze eens naar de pogingen, maar dat viel binnen de perken. Het enige dat haar denk ik lastig maakte was dat ik zelf er niet veel over vertelde. Ik wilde dat niet; ik ben niet zo een prater. En zeker niet met "leken" en gelukkig voor mijn mama is zij ook een "leek". Maar mijn mama is wel een prater en dat maakte het wel een beetje moeilijk voor haar. Af en toe maakte ze ook ongepast opmerkingen. Maar ik heb geen spijt dat ik het haar verteld heb.

Dus Melika, veel succes!

Liefs,

Bokje

[x Elske x]

het nieuws dat het zo ni lukt, is vr niemand leuk, maar je zou mss wel versteld kunnen staan van haar reactie!!! mijn moeder is ook altijd al overbezorgd geweest!!! en hun verlangen nr een kindje bij mij is haast even groot als mijn eigen verlangen hieromtrend!!! ik heb zelf nog een broer en een pleegzus! ik was altijd diegene die absoluut kids wou, mijn broer interesseerde zicg daar ni in, en mijn zus wou er absoluut geen.Ik was vr mijn ouders diegene die vr kleinkinderen zou zorgen,... wel, je kan het al wel raden, zusje heeft 2 zonen van 7 en 8 jaar, broer heeft zoontje van 5 en dochtertje van 1, en ik... nu verlang ik al wel jaren nr kinderen, maar omdat er vr mij geen tijdsdruk opstond vloog de tijd voorbij! nu ben ik 33 en vond toch dat het stilaan tijd werd om eraan te beginnen, maar had al snel door dat dat ni zomaar ging lukken!! geen stondjes = problemen hé! wel, ik heb daar van de eerste keer uitgebreid met ons mama over gepraat, en ik kan me geen betere steunpillaar indenken doorheen deze periodes van onzekerheid e.d. Maar daarentegen zie ik dan ook het volledige tegenovergestelde hier gebeuren!! mijn vriend heeft daar ook nog met geen letter over gerept bij zijn familie! nogthans ook een heel close gezin, maar bij hun word er over zoiets dan weer absoluut niet gepraat! hij (zij) zien dat als iets dat zich voor de volle 100 procent prive afspeeld tussen 2 mensen, en waar verder niemand iets mee te maken heeft,... Ons mama is ook ongerust natuurlijk, ongerust dat het ni gaat lukken, ongerust dat haar dochter dit moet meemaken, ongerust over mijn emoties etc... MAAR ALS IK ECHT H22L EERLIJK MOET ZIJN,... ik zou me echt ni kunnen inbeelden dat ik dit enkel met mijn vriend zou kunnen delen, en niet voluit met ons mama of mijn vrienden over zou kunnen praten!! dan zou ik pas instorten, en dan zou ons ma ook weten dat er iets aan de hand is, maar niet weten wat er mij zo ongelukkig maakt, en daar zou ze haar zeker ni beter bij voelen!! iedereen is natuurlijk anders, en ik zowel als ons ma hebben ons hart op de tong,.. maar zij is allesinds mijn grootste steun hier door deze periode, en ook al maakt ze zich zorgen, zij zelf is toch ook blij dat als ik er dan toch door moet, zij er voor me kan zijn en samen deze tijd overwinnen! k weet ni of je er wat aan hebt, maar wsou je dit verhaal toch ook ff meegeven!!! Ikzelf word bvb gek van het stilzwijgen aan zijn kant van de familie,...

groetjes, en succes ermee!!
ze zou je mss nog wel dichter aan het hart kunnen komen te liggen als je zoiets samen doorzwemt!En zij op haar plaats zal mss blij zijn dat ze het weet en er voor je kan zijn!!