AMBETANT NIET TE DOEN

Algemeen Discussieforum
new
Berichten: 62
Lid geworden op: 19 mei 2009, 13:50

Bericht door new » 18 augustus 2009, 11:29

Ja inderdaad Wendel zo is het.
Iedere maand opnieuw dubbele teleurstelling.
Maar ja ik ben het al gewoon ah worden.
Over één ding ben ik zeker ELKE maand: dat die maandstonden komen :twisted:

new
Berichten: 62
Lid geworden op: 19 mei 2009, 13:50

Bericht door new » 18 augustus 2009, 14:11

EN JA DIE GEVREESDE MAANDSTONDEN ZIJN DAAR EINDELIJK
DAT ZE MAAR VLUG VOORBIJ ZIJN
KUNNEN DAN TERUG BEGINNEN
PPPPFFFF KHOOP DAT HET TOCH VLUG EENS AAN MIJ IS ZE

fluffie
Berichten: 1582
Lid geworden op: 10 oktober 2008, 18:34

Bericht door fluffie » 18 augustus 2009, 20:50

dikke dikke knuffel newke!

Véro.
xx

Sanjacky
Berichten: 819
Lid geworden op: 18 mei 2009, 14:52

Bericht door Sanjacky » 18 augustus 2009, 21:04

Hey Newke...
zijn ze eindelijk doorgekomen :( dikke knuffel meid... Wie weet volgende maand is uwe maand ik blijf voor je duimen...xxx...

new
Berichten: 62
Lid geworden op: 19 mei 2009, 13:50

Bericht door new » 19 augustus 2009, 9:19

Dank je wel lieve meiden
Jullie zijn echt een fantastische steun
Hier begrijpen we elkaar tenminste
Gelukkig hebben we elkaar 8)

grootgevaarke
Berichten: 4815
Lid geworden op: 15 juli 2008, 14:20

Bericht door grootgevaarke » 19 augustus 2009, 10:02

ik heb hier ook altijd gigantisch veel steun gevonden (en nu nog). Ik ben nu zelf 17 weken zwanger, en toch blijft de pijn van de voorbije jaren van teleurstelling hangen. We waren dit weekend weg met een hoop vrienden. ONder hen een koppel, zwanger van hun derde kind op minder dan 3 jaar tijd. Op een bepaald moment kwam het te pas over hoe gemakkelijk ze zwanger geraakte. En er ging een gigantische steek door mijn hart, alle maandelijkse pijnlijke teleurstellingen kwamen weer boven. En iedereen kijkt dan verbaasd: van allé, ze is nu toch zwanger, is ze nu nog niet blij?
Natuurlijk ben ik blij, ik sprong een gat in de lucht toen het eindelijk gelukt was, maar het heeft me toch ook getekend.

Anyway, new, ik duim voor jou voor een volgende keer!

Sterretje
Berichten: 12336
Lid geworden op: 18 december 2007, 15:11

Bericht door Sterretje » 19 augustus 2009, 10:10

Inderdaad, wij blijven met het ambetante gevoel zitten. Zo van, waarom bij hen wel, en bij ons niet?

De frustratie wordt met de maand groter hé newke. je voelt je een beetje een buitenstaander en verlangt zo wanhopig naar iets wat voor anderen zo evident is.

Ik probeer er sommige mensen vaak van bewust te maken hoe blij ze mogen zijn met een lichaam dat duidelijke signale geeft en dat meegaat met de natuur. Dat ze blij mogen zijn met een spontane en vlotte zwangerschap...

En ja, zelfs nu blijft het pijnlijk om zwangerschapsaankondigingen te aanhoren, blij te 'moeten' zijn met anderen hun geluk, dat maakt mijn eigen geluk er precies weer wat minder fantastisch op :(

new
Berichten: 62
Lid geworden op: 19 mei 2009, 13:50

Bericht door new » 19 augustus 2009, 10:11

Ik begrijp volledig wat je bedoeld
Véél mensen hebben totaal geen besef van wat dat wel is.
Nu, dan weet je eens wie je echte vrienden zijn.
Ik heb al serieus geshift ze.
Egoïsten genoeg op de wereld...
Ik denk dat je dat altijd blijft meedragen die moeilijke periodes.
Dikke proficiat met je zwangerschap en probeer er toch met volle teugen van genieten.
Khoop dat ik snel mag volgen

Wendel
Berichten: 1047
Lid geworden op: 9 maart 2009, 10:45

Bericht door Wendel » 19 augustus 2009, 11:17

Dikke knuffel Newke,

Nooit leuk hé.. Maar zoals je schrijft is't bij mij ook.. Toch altijd ergens wel hopen, maar ik zou al heel erg verbaasd geweest zijn mochten die :twisted: vorige week niet gekomen zijn.
Ik merk dat het bij mij in't begin elke maand weer was: de hoop opbouwen, goesting om lekker te vrijen om een babietje te maken, en dan twee weken op een roze wolk en dan teleurstelling tot en met, de hemel viel naar beneden, mijn wereld stond stil, bleiten en bleiten om dan weer te beginnen hoop opbouwen en goesting krijgen in een volgende poging.
Maar nu is dat gelijk een beetje voorbij. Die dagen dat mijn wereld instortte, dat heb ik niet meer, als ik nu ongesteld ben, ben ik meer apatisch, ik voel gewoon zelfs die pijn niet meer.. Terwijl ik ook de rest van mijn cyclus niet meer zo positief ingesteld ben. Die hele rollercoaster is gelijk aan het uitvlakken.. Geen diepe dalen meer, maar ook geen hoge toppen..

Zijn er nog die dit zo ervaren? Ik maak me sons wel wat zorgen dat ik geen variatie in mijn gevoelens meer heb. Echt een beetje apatisch aan het worden.. (het wordt tijd dat het december is dat ik aan mijn medische behandelingen kan beginnen..)

En van die vrienden.. Er zijn er bij ons niet zoveel die het weten. Eén ervan gaat er in mijn ogen heel slecht mee om, en ik kan die persoon niet zo goed meer verdragen (enige nadeel: is Ventje zijn beste maat..) De anderen die het weten, probeer ik duidelijk te maken hoe het er in mijn koppeke aan toe gaat. Ze kunnen niet weten hoe het is, en dat besef ik en gelukkig beseffen zij dit ook. Dus als ze iets verkeerds zeggen, duid ik hen daar meestal wel op.

Dikke knuffel aan iedereen,
Wendy

Dieke
Berichten: 653
Lid geworden op: 6 juli 2009, 13:02

Bericht door Dieke » 19 augustus 2009, 12:39

Die apathie versta ik wel hoor, Wendel. Nu ja, ik ben nog niet zo lang bezig met de medische mallenmolen (net eerste ICSI gehad), maar na die eerste poging waar ik superenthousiast was, ook even op vakantie ging naar die roze wolk, en dan een teleurstelling te verwerken kreeg, merk ik op dat ik nu ook meer gelaten reageer.

Vorige week was echt het ergste want ik dacht dan haast luidop "ach, al die baby-zever, ik word het wat beu" :oops: En da's stom, stom, stom, want natuuuurlijk verlang ik naar een lekkere zwangerschap en een schattig baby'tje... Ik ben ervan overtuigd dat het toch een zekere zelfbescherming is.

Nu verlang ik weer "op een gezonde manier" naar een kindje en de volgende TP (maar met de nodige voorzichtigheid) en tracht ik verkeerde reacties, artikels, negatieve info en ideetjes wat te bannen. Maar goh, da's niet altijd makkelijk.

Veel moed hoor voor je volgende procedure, en stap maar weer op de rollercoaster... Zij het met een veiligheidsriem :wink:

liezeke
Berichten: 2798
Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23

Bericht door liezeke » 19 augustus 2009, 13:21

heej dames,

ik begrijp jullie volkomen. op den duur word je een beetje apathisch, een beetje defaitistisch zelfs. het kan me soms niet zoveel meer schelen allemaal en wil ik het allemaal gewoon opgeven.
en 't is onmogelijk van niet te hopen, want je blijft het doen ook al weet je dat het eigenlijk niet kan, dat je niet kan lopen als je geen benen hebt.
en soms kan ik het weer aan en doe ik verder en verder...
goh, mensen die verkeerd reageren als ik het zeg heb ik nog niet veel tegengekomen en hoop ik niet veel tegen te komen, wel dat men erover zwijgt en het onderwerp vermijdt en dat is ook best wel pijnlijk...
maar ik ben wel een stuk 'egoïstischer' geworden, ik blijf niet ergens en zit vanbinnen te huilen van verdriet omdat er een verkeerde opmerking (meestal goedbedoelde zunnu) is gemaakt. en ventje begrijpt dat ook, al verwerkt hij alles anders.

tja, dit is ook 't leven hé,
en wie weet, 't kan verkeren...

liesje

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 26 gasten