Echt niet gemakkelijk hé Glenys. Een van mijn beste vriendinnen was samen met mij zwanger, vorig jaar. Kindjes zouden geboren worden met 2 weken verschil! We waren al plannen aan het maken om er samen op uit te trekken met onze kinderwagen. Terrasje hier, terrasje daar (we zouden bevallen eind april/begin mei). Spijtig genoeg liep het bij ons fout en kreeg ik miskraam op bijna 10 weken. Ik heb het daarna ook enorm moeilijk gehad met haar groeiende buik. Toen ze op 20 weken daar stond met haar 3D-fotootje van haar baby ben ik volledig ingestort. Niet dat ik het haar niet gunde, maar gewoon omdat ik me die verschrikkelijke onbeantwoorde vraag nog maar eens stelde: WAAROM WIJ NIET??? Proberen te blijven geloven dat jullie tijd ook nog komt, is niet altijd even gemakkelijk. Gelukkig hebben mijn vriendin en ik een lang gesprek kunnen voeren (allebei bleiten tegen de sterren op, ik krijg er nu nog de tranen van in mijn ogen) en heb ik haar duidelijk kunnen maken dat het niets met haar geluk te maken had.
Van die uitspraak dat je er niet te veel mee bezig mag zijn, krijg ik nog de kriebels. En het zit zo vastgeroest in de mensen hun gedachten! Niet te geloven... Ik vraag dan altijd naar de wetenschappelijke studie die BEWIJST dat er te veel mee bezig zijn ook daadwerkelijk conceptie bemoeilijkt of tegenhoudt. Grrrr!!!
Kom eens hier, meiden, dat ik jullie een hele dikke virtuele oppepknuffel geef.
bleitmonster
-
lyse
- Berichten: 1447
- Lid geworden op: 19 juni 2009, 16:59
Glenys, wat je schrijft, is allemaal zo herkenbaar voor mij. Dat je bang bent om zo'n jaloers mens te worden dat zelfs de mensen die het dichtst bij je staan hun geluk niet gunt. Maar soms vraagt het gewoon een bovenmenselijke inspanning om blij te zijn voor anderen en je eigen immens grote verdriet te vergeten. Dat gaat soms echt niet. Enkele maanden geleden zat ik heeel diep in de put toen ik hoorde dat iemand uit mijn naaste omgeving zwanger was: even oud als ik, net gestopt met de pil en direct zwanger. Een heel weekend heb ik gesnikt na dat nieuws. Ik was echt stikjaloers. 
Op 9 weken kreeg ze een miskraam. Tot mijn grote trots en opluchting merkte ik dat ik het toen vooral erg jammer vond voor haar. Ik had het dus allemaal al een beetje verwerkt denk ik.
Ik zou zeggen, wacht het een beetje af hoe je je erbij voelt. Misschien vind je het prettig om vanop aftsand wat bij haar zwangerschap betrokken te zijn, misschien kan je het helemaal niet aan. Zeg haar dat ook. Je hebt het recht te vragen dat ze daar begrip voor opbrengt vind ik.
En inderdaad die stomme dooddoener van je moet er niet zo veel mee bezig zijn. Waarom zegt iedereen dat tegen ons en niet tegen rheuma- of migrainepatienten of weet ik veel wat. Mijn moeder en mijn zus zeiden dat ook altijd tegen me. Zij waren altijd van de eerste maand zwanger dus ja ze moesten er niet veel mee bezig zijn. Ze hebben allebei chronische darmziekten en dus heb ik eens (heel gemeen, geef ik toe) geantwoord: "Jullie moeten ook niet zo veel met je darmen bezig zijn, daar krijg je diarree van." Nu begrijpen ze wel dat die opmerking niemand helpt...
Op 9 weken kreeg ze een miskraam. Tot mijn grote trots en opluchting merkte ik dat ik het toen vooral erg jammer vond voor haar. Ik had het dus allemaal al een beetje verwerkt denk ik.Ik zou zeggen, wacht het een beetje af hoe je je erbij voelt. Misschien vind je het prettig om vanop aftsand wat bij haar zwangerschap betrokken te zijn, misschien kan je het helemaal niet aan. Zeg haar dat ook. Je hebt het recht te vragen dat ze daar begrip voor opbrengt vind ik.
En inderdaad die stomme dooddoener van je moet er niet zo veel mee bezig zijn. Waarom zegt iedereen dat tegen ons en niet tegen rheuma- of migrainepatienten of weet ik veel wat. Mijn moeder en mijn zus zeiden dat ook altijd tegen me. Zij waren altijd van de eerste maand zwanger dus ja ze moesten er niet veel mee bezig zijn. Ze hebben allebei chronische darmziekten en dus heb ik eens (heel gemeen, geef ik toe) geantwoord: "Jullie moeten ook niet zo veel met je darmen bezig zijn, daar krijg je diarree van." Nu begrijpen ze wel dat die opmerking niemand helpt...
-
Glenys
- Berichten: 586
- Lid geworden op: 19 juni 2008, 16:23
-
Repelsteeltje
- Berichten: 1422
- Lid geworden op: 23 juli 2009, 10:33
Ik herken je gevoel maar al te goed om je 'partner in crime' kwijt te zijn. Maar geloof me, dat is niet zo.
Mijn beste vriendin was 2 maanden voor mij begonnen met 'proberen'. Na een tijdje hadden we elk dezelfde problemen: heel lange cyclussen. veel te vaak hebben elk met onze predictor inonze handen gestaan om te testen (want nu waren we toch wel al 3 weken overtijd).
Op een bepaald moment zette zij de stap naar het fertiliteitscentrum: daar kreeg ze te horen dat ze PCO had. Ze kreeg Clomid voorgeschreven, werd opgevolgd met echo's en bloednames. Ze stelde me gerust dat het allemaal niet zo erg was, waardoor ook ik de stap zette naar het ferticentrum. Een maand later was ze zwanger, van de eerste keer. De dag dat ze het ons zei, was mijn ventje s ochtends in het fertiliteitscentrum langs geweest om zijn zaadjes te laten analyseren. 3 dagen later kregen we te horen dat mijn man geen zaadcelletjes aanmaakt. Ik heb toen van haar zoveel steun gehad. Maar ik was ook bang, dat er een moment zou komen dat ze me niet meer kon troosten omdat haar buik letterlijk en figuurlijk tussen ons in zou zitten.
Maar Glenys, als het je kan troosten, dat is tot nu toe nog niet het geval geweest. Ik ben wel altijd heel eerlijk tegen haar geweest. Ook als ik jaloers was, of boos op alle zwangere vrouwen
. Of zelfs boos was omdat het bij ons niet zo makkelijk liep als bij haar. Ze was gewoon heel begrijpend en heeft me altijd gezegd dat het niet meer dan normaal was als ik me zo voelde. De eerste keer dat ik met haar afsprak (wij lunchen een keer per week samen), nadat ik haar telefonisch op de hoogte had gebracht , ben ik er met knikkende knietjes naar toe gegaan, maar ze was zo lief. Soms is ze te lief, waardoor ik moet wenen, maar nu stuur ik haar soms op voorhand een berichtje dat ik alleen over koetjes en kalfjes wil praten 
Ik denk Glenys, dat als je eerlijk met haar over je gevoelens kan spreken, dat je je bondgenoot niet kwijt zult zijn. Kop op, Glenys!
Na het nieuws deze week, dat wij nog een eeuwigheid zullen moeten wachten voor we zelfs maar met de inseminaties kunnen beginnen had ik het ook wel moeilijk, want ik dacht toen ook direct ‘verdorie, dan ga ik zelfs nog geen uitzicht hebben op de start van de behandelingen, als zij al bevallen is’. Maar ik weet nu al, dat als ik met traantjes langs haar kraambed sta, ze me niets kwalijk zal nemen en alles zal doen om me te troosten.
Veel liefs en een dikke dikke knuffel!
Repelsteeltje
Mijn beste vriendin was 2 maanden voor mij begonnen met 'proberen'. Na een tijdje hadden we elk dezelfde problemen: heel lange cyclussen. veel te vaak hebben elk met onze predictor inonze handen gestaan om te testen (want nu waren we toch wel al 3 weken overtijd).
Op een bepaald moment zette zij de stap naar het fertiliteitscentrum: daar kreeg ze te horen dat ze PCO had. Ze kreeg Clomid voorgeschreven, werd opgevolgd met echo's en bloednames. Ze stelde me gerust dat het allemaal niet zo erg was, waardoor ook ik de stap zette naar het ferticentrum. Een maand later was ze zwanger, van de eerste keer. De dag dat ze het ons zei, was mijn ventje s ochtends in het fertiliteitscentrum langs geweest om zijn zaadjes te laten analyseren. 3 dagen later kregen we te horen dat mijn man geen zaadcelletjes aanmaakt. Ik heb toen van haar zoveel steun gehad. Maar ik was ook bang, dat er een moment zou komen dat ze me niet meer kon troosten omdat haar buik letterlijk en figuurlijk tussen ons in zou zitten.
Maar Glenys, als het je kan troosten, dat is tot nu toe nog niet het geval geweest. Ik ben wel altijd heel eerlijk tegen haar geweest. Ook als ik jaloers was, of boos op alle zwangere vrouwen
. Of zelfs boos was omdat het bij ons niet zo makkelijk liep als bij haar. Ze was gewoon heel begrijpend en heeft me altijd gezegd dat het niet meer dan normaal was als ik me zo voelde. De eerste keer dat ik met haar afsprak (wij lunchen een keer per week samen), nadat ik haar telefonisch op de hoogte had gebracht , ben ik er met knikkende knietjes naar toe gegaan, maar ze was zo lief. Soms is ze te lief, waardoor ik moet wenen, maar nu stuur ik haar soms op voorhand een berichtje dat ik alleen over koetjes en kalfjes wil praten Ik denk Glenys, dat als je eerlijk met haar over je gevoelens kan spreken, dat je je bondgenoot niet kwijt zult zijn. Kop op, Glenys!
Na het nieuws deze week, dat wij nog een eeuwigheid zullen moeten wachten voor we zelfs maar met de inseminaties kunnen beginnen had ik het ook wel moeilijk, want ik dacht toen ook direct ‘verdorie, dan ga ik zelfs nog geen uitzicht hebben op de start van de behandelingen, als zij al bevallen is’. Maar ik weet nu al, dat als ik met traantjes langs haar kraambed sta, ze me niets kwalijk zal nemen en alles zal doen om me te troosten.
Veel liefs en een dikke dikke knuffel!
Repelsteeltje
-
Janne
- Berichten: 373
- Lid geworden op: 10 oktober 2008, 17:17
Lieve Glenys
ik begrijp je volkomen... ik heb net hetzelfde meegemaakt zo'n negen maanden geleden. Wij proberen nu al 2.5 jaar om zwanger te geraken waarvan 1 jaar met behandeling (6 mislukte iui's en 1 mislukte ivf). Mijn schoonzus is 2 jaar geleden zwanger geraakt van haar vierde iui. Nu een jaar geleden was ze plots terug zwanger tijdens haar borstvoedingsverlof. Ik hoorde het nieuws en ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Ik heb haar (gemeend) proficiat gewenst en toen ik thuis kwam ben ik beginnen wenen... een heel weekend lang...
Ik 'keek er zo naar uit' om samen met haar aan alle behandelingen te starten, samen te hopen, ... en nu viel die persoon weg.
Maar ik moet eerlijk toegeven dat ze er echt wel voor me geweest is de afgelopen maanden en dat ik me niet gestoord heb aan haar dikker wordende buik...
Ik hoop dat dit voor u ook het geval gaat zijn en dat ze je steun en toeverlaat blijft, want die heb je echt wel nodig...
Alast een hele dikke knuf!
ik begrijp je volkomen... ik heb net hetzelfde meegemaakt zo'n negen maanden geleden. Wij proberen nu al 2.5 jaar om zwanger te geraken waarvan 1 jaar met behandeling (6 mislukte iui's en 1 mislukte ivf). Mijn schoonzus is 2 jaar geleden zwanger geraakt van haar vierde iui. Nu een jaar geleden was ze plots terug zwanger tijdens haar borstvoedingsverlof. Ik hoorde het nieuws en ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Ik heb haar (gemeend) proficiat gewenst en toen ik thuis kwam ben ik beginnen wenen... een heel weekend lang...
Ik 'keek er zo naar uit' om samen met haar aan alle behandelingen te starten, samen te hopen, ... en nu viel die persoon weg.
Maar ik moet eerlijk toegeven dat ze er echt wel voor me geweest is de afgelopen maanden en dat ik me niet gestoord heb aan haar dikker wordende buik...
Ik hoop dat dit voor u ook het geval gaat zijn en dat ze je steun en toeverlaat blijft, want die heb je echt wel nodig...
Alast een hele dikke knuf!
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
heejkes,
is raar bij mij, ik heb ook altijd iets van 'damn, waarom ik niet' als ik hoor dat iemand zwanger is maar eigenlijk hangt het echt van de zwangere zelf af of ik dat verdriet blijf hebben. die afgunst en die kwaadheid kunnen echt omslaan in totaal andere gevoelens voor die zwangere. ik heb een collega die zwanger is en die is zooooo lief voor mij dat ik me zelfs een beetje mee-zwanger voel.
mijn schoonzus daarentegen houdt geen sikkepit rekening met mij en die heeft het ongelooflijk verkorven.
ik voel het nogal vlug of een zwangere uit mijn buurt 'lief' is of juist het tegenovergestelde. ik hoop dat je schoonzus bij de eerste hoort!
goh, 'er minder mee bezig zijn' is zo'n quatsch, mensen zeggen dat om indruk te maken van ' wij-zijn-toch-zo'n-ontspannen-koppel' maar stiekem hebben ze zitten hopen op een spontane zwangerschap. want hopen doe je toch hoor, hoe weinig je er ook mee bezig bent....
liesje
is raar bij mij, ik heb ook altijd iets van 'damn, waarom ik niet' als ik hoor dat iemand zwanger is maar eigenlijk hangt het echt van de zwangere zelf af of ik dat verdriet blijf hebben. die afgunst en die kwaadheid kunnen echt omslaan in totaal andere gevoelens voor die zwangere. ik heb een collega die zwanger is en die is zooooo lief voor mij dat ik me zelfs een beetje mee-zwanger voel.
mijn schoonzus daarentegen houdt geen sikkepit rekening met mij en die heeft het ongelooflijk verkorven.
ik voel het nogal vlug of een zwangere uit mijn buurt 'lief' is of juist het tegenovergestelde. ik hoop dat je schoonzus bij de eerste hoort!
goh, 'er minder mee bezig zijn' is zo'n quatsch, mensen zeggen dat om indruk te maken van ' wij-zijn-toch-zo'n-ontspannen-koppel' maar stiekem hebben ze zitten hopen op een spontane zwangerschap. want hopen doe je toch hoor, hoe weinig je er ook mee bezig bent....
liesje
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
heej L***,
cava zunnu! russen zijn er niet maar voel aan mijn onderbuik, mijn emoties en mijn borsten dat ze er wel eens vlug kunnen zijn. die eerste HSG van dinsdag zal wel niet kunnen doorgaan maar heb gelukkig nog een tweede volgende week gepland, dubbelboeking, hihi.
maar heb deze week woensdag nog vruchtbaar slijm verloren dus het kan goed zijn dat ik pas eind tegen vrijdag (als ik rekening houd met mijn korte luteale fase) en dan mag ik die volgende HSG ook gaan annuleren... amai, ze zullen nogal zeggen op 't crg, zo'ne lastige klant, die weet ook niet wat ze wil...
allee ja, da weet ik wel zunnu; een kindje
en bij jou?
ook nog een hoopje?
liesje
cava zunnu! russen zijn er niet maar voel aan mijn onderbuik, mijn emoties en mijn borsten dat ze er wel eens vlug kunnen zijn. die eerste HSG van dinsdag zal wel niet kunnen doorgaan maar heb gelukkig nog een tweede volgende week gepland, dubbelboeking, hihi.
maar heb deze week woensdag nog vruchtbaar slijm verloren dus het kan goed zijn dat ik pas eind tegen vrijdag (als ik rekening houd met mijn korte luteale fase) en dan mag ik die volgende HSG ook gaan annuleren... amai, ze zullen nogal zeggen op 't crg, zo'ne lastige klant, die weet ook niet wat ze wil...
allee ja, da weet ik wel zunnu; een kindje
en bij jou?
ook nog een hoopje?
liesje
-
melika
- Berichten: 522
- Lid geworden op: 2 april 2008, 22:45
eender wie die zwanger wordt terwijl jij dat niet bent doet pijn hé
maar het hangt inderdaad af van hoe die zwangere zelf zich gedraagt vind ik
ik zou ook afwachten hoe de situatie evolueert en eerlijk met haar praten over je gevoelens
jij kent je vriendin het best en je zal dan ook wel weten wat je aan haar kan zeggen en vragen
heel veel sterkte voor alle dames die hun maatje verliezen maar hopelijk kunnen er toch nog mooie momenten zijn hé
heb dat ook nog mogen horen deze week van mijn "icsicollega" dat ik mss teveel ermee bezig ben en teveel gestresseerd
heb haar ook gezegd dat je wel moet ermee bezig zijn met al die spuitjes en pufjes wat ze natuurlijk wel wist
zij heeft wel het geluk gehad om 2 keer van de eerste behandeling zwanger te zijn dus ja dan is die impact al direct veel minder hé
liezeke
ze zullen dat daar wel begrijpen zeker , jij kan er toch ook niet aan doen hé dat je cyclus zo onzeker is en ze zouden ook niet kunnen lachen als je ineens een afspraak zou willen
succes meid !
maar het hangt inderdaad af van hoe die zwangere zelf zich gedraagt vind ik
ik zou ook afwachten hoe de situatie evolueert en eerlijk met haar praten over je gevoelens
jij kent je vriendin het best en je zal dan ook wel weten wat je aan haar kan zeggen en vragen
heel veel sterkte voor alle dames die hun maatje verliezen maar hopelijk kunnen er toch nog mooie momenten zijn hé
heb dat ook nog mogen horen deze week van mijn "icsicollega" dat ik mss teveel ermee bezig ben en teveel gestresseerd
heb haar ook gezegd dat je wel moet ermee bezig zijn met al die spuitjes en pufjes wat ze natuurlijk wel wist
zij heeft wel het geluk gehad om 2 keer van de eerste behandeling zwanger te zijn dus ja dan is die impact al direct veel minder hé
liezeke
ze zullen dat daar wel begrijpen zeker , jij kan er toch ook niet aan doen hé dat je cyclus zo onzeker is en ze zouden ook niet kunnen lachen als je ineens een afspraak zou willen
succes meid !
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
dag lief bleitmonstertje van mij!
jawel, ik mag het weer begroeten ons bleitmonstertje, de enige van wie zijn 'come back' helemaal niet wordt geapprecieerd...
maar ook blij dat het kan losbreken, goed getimed, net in het weekend zodat 'mijn kindjes ' op het werk er geen last van hebben!
go, bleitmonstertje, verlos me van al mijn verdriet,
liesje
jawel, ik mag het weer begroeten ons bleitmonstertje, de enige van wie zijn 'come back' helemaal niet wordt geapprecieerd...
maar ook blij dat het kan losbreken, goed getimed, net in het weekend zodat 'mijn kindjes ' op het werk er geen last van hebben!
go, bleitmonstertje, verlos me van al mijn verdriet,
liesje
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
zit mer een megagroot mopperei,
voel me vqndqg niet echt 'in form', hoewel ik doorslaap zoals een echt schqqpke luk thet me niet mezelf deftig te concentreren. soms val ik echt 'in slaap' voor mijn sherm en soms ben ik boordevol energie en zit ik vol leuke ideeën...
brr, beetje off-day vandaag!
liesje
voel me vqndqg niet echt 'in form', hoewel ik doorslaap zoals een echt schqqpke luk thet me niet mezelf deftig te concentreren. soms val ik echt 'in slaap' voor mijn sherm en soms ben ik boordevol energie en zit ik vol leuke ideeën...
brr, beetje off-day vandaag!
liesje
-
Styx
- Berichten: 32
- Lid geworden op: 29 juli 2009, 23:06
Ook bij mij is de concentratie helemaal zoek en rollen er dikke tranen over mijn wangen...
Gisteren kreeg ik te horen dat ik mijn behandeling moest onderbreken wegens geen reactie op de hormonen en bloedverlies. Waarom moet het altijd zo zijn dat ik het slechte nieuws ontvang terwijl op je hetzelfde moment een berichtje van vrienden krijgt met de woorden "Goed nieuws, we zijn zwanger!" (da's dus echt niet de eerste keer dat mij dat overkomt)?
Het "goeie" en het slechte nieuws hebben als enig effect gehad dat zowel mijn man als ik even zijn ingestort.
Dat brengt me bij volgende vraag:
Bij mij loopt de emmer even over en nadien lukt het me wel weer mezelf bijeen te rapen en met een lachend gezicht er weer tegenaan te gaan maar bij mijn ventje lukt dat niet meer. Hij kropt zijn gevoelens steeds meer en meer op en begint zijn geduld te verliezen (na 10 maanden behandelen nog maar 3 kansen gehad). Vrienden met kinderen of zwangere koppels zijn momenteel persona non grata geworden. Er zelfs maar over praten maakt hem nerveus. Het drukt hem iedere keer te veel met zijn neus op de feiten.
Hoe gaan jullie om met het verdriet van jullie partners?
Gisteren kreeg ik te horen dat ik mijn behandeling moest onderbreken wegens geen reactie op de hormonen en bloedverlies. Waarom moet het altijd zo zijn dat ik het slechte nieuws ontvang terwijl op je hetzelfde moment een berichtje van vrienden krijgt met de woorden "Goed nieuws, we zijn zwanger!" (da's dus echt niet de eerste keer dat mij dat overkomt)?
Het "goeie" en het slechte nieuws hebben als enig effect gehad dat zowel mijn man als ik even zijn ingestort.
Dat brengt me bij volgende vraag:
Bij mij loopt de emmer even over en nadien lukt het me wel weer mezelf bijeen te rapen en met een lachend gezicht er weer tegenaan te gaan maar bij mijn ventje lukt dat niet meer. Hij kropt zijn gevoelens steeds meer en meer op en begint zijn geduld te verliezen (na 10 maanden behandelen nog maar 3 kansen gehad). Vrienden met kinderen of zwangere koppels zijn momenteel persona non grata geworden. Er zelfs maar over praten maakt hem nerveus. Het drukt hem iedere keer te veel met zijn neus op de feiten.
Hoe gaan jullie om met het verdriet van jullie partners?
-
Wendel
- Berichten: 1047
- Lid geworden op: 9 maart 2009, 10:45
Goh Styx, niet leuk zeg! 10 maanden voorbij en maar 3 kansen gehad..
Hier gaat het ventje er heel anders mee om. Hij is zo meer ingesteld van 'tja, bij ons gaat het gewoon wat langer duren'.. Ik hoop soms dat bij vanbinnen toch wat meer voelt dan dat, dat het bij hem ook pijn doet als de nieuwe trotse papa in onze vriendenkring tegen heb zegt van 'zie je jezelf al zitten, de hele tijd die babysitter doen wiegen', alsof mijn ventje dat niet zou kunnen/willen??.. Hij houdt zich altijd sterk voor mij.
Nuja, wij staan ook op het punt om, na anderhalf jaar, met behandelingen te starten. Ik denk dat hij nog gewoon vol goede hoop zit, er liggen nog zoveel mogelijkheden voor ons open, aangezien we tot nu toe geen oorzaak hebben. Bij mij gaat dat veeeel meer met ups en downs.
Zo zie je maar dat iedereen toch anders reageert hierop hé..
Dikke knuffel, meid
Wendy
Hier gaat het ventje er heel anders mee om. Hij is zo meer ingesteld van 'tja, bij ons gaat het gewoon wat langer duren'.. Ik hoop soms dat bij vanbinnen toch wat meer voelt dan dat, dat het bij hem ook pijn doet als de nieuwe trotse papa in onze vriendenkring tegen heb zegt van 'zie je jezelf al zitten, de hele tijd die babysitter doen wiegen', alsof mijn ventje dat niet zou kunnen/willen??.. Hij houdt zich altijd sterk voor mij.
Nuja, wij staan ook op het punt om, na anderhalf jaar, met behandelingen te starten. Ik denk dat hij nog gewoon vol goede hoop zit, er liggen nog zoveel mogelijkheden voor ons open, aangezien we tot nu toe geen oorzaak hebben. Bij mij gaat dat veeeel meer met ups en downs.
Zo zie je maar dat iedereen toch anders reageert hierop hé..
Dikke knuffel, meid
Wendy
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 93 gasten