alsof de hele wereld je niet begrijpt

[leeuwtje]

Ik ken De Verdwaalde Ooievaar al een tijdje. Ik heb er altijd al zo'n steun in gevonden.
Gelukkig, na 3 jaar knokken, ben ik dit jaar zwanger geworden en ik beval in de eerste week van oktober normaal.
Gisteren ben ik - toevallig - te weten gekomen dat mijn schoonzus zwanger is. Ze is in juni gestopt met de pil en is nu al zwanger!
Ik had nooit gedacht dat het me zó hard zou raken.
En waarom moet ze dat nu vertellen? Ze is vier weken overtijd, had ze dan geen drie weekjes meer kunnen wachten om haar nieuws de wereld in te sturen? Tot ons kindje er is? Nu worden die laatste weken overschaduwd door alle gevoelens van de voorbije drie jaar die terug opgerakeld werden. Drie jaar vechten, ik dacht dat ik het een plaatsje gegeven had, maar niet dus. Dat nieuws is keihard in mijn gezicht terecht gekomen.
En ze ging het ons niet eens discreet vertellen hoor. Nee, ze ging het komende zondag op een verjaardagsfeestje de groep ingooien. Het is bijna ironisch, een geluk bij een ongeluk, dat we het toevallig drie dagen eerder zijn te weten gekomen.
Ze zei "ik begrijp jou wel, als je het er moeilijk mee hebt".
Begrijpen? Ja vast! Ze begrijpt er helemaal niks van.
Ik huil al een hele avond, nacht, ochtend en middag. Ik voel me alsof ik hiermee alleen sta. Alsof de hele wereld wel zegt dat ze me begrijpen, maar eigenlijk snappen ze niets van alles. Zal ik dan mijn hele leven moeten vechten tegen die gevoelens? Mijn hele geconfronteerd worden met het geknok en de herinneringen aan die voorbije drie jaar? Ik neem jaren de pil en ik heb nog drie jaar miserie. Madam neemt jaren de pil en is twee maanden later gezellig zwanger.
Nu heb ik echt zin om eens op het dak van de wereld te gaan staan en het uit te schreeuwen van verdriet, frustraties en woede.
Wat een koude douche. Net nu. Had ze nu echt geen drie weekjes meer kunnen wachten?
Moet ik nu blij zijn voor haar. Daar zal ik nog even moeten aan wennen. Denk ik.

[Sanjacky]

Hey Leewtje...

Ik denk dat ze niet beseft hoe zwaar gij er altijd onder geleden hebt dat je zo moeilijk kindjes hebt kunnen krijgen en dat ze dacht omdat je nu zwanger bent dat het wel ok zou zijn... ik begrijp dat je pijn hebt echt waar maar ik zou niet te hard zijn voor je schoonzus ze is zwanger idd en heel vlug maar daar kan zij ook niks aan doen de natuur is voor haar milder geweest dan voor u meid... Ze is gewoon blij dat ze zwanger is en wilt dat met iedereen delen een heel normale reactie voor iemand die zwanger is dat heb jij gedaan en dat zal ik doen als het mij ooit lukt en nog vrouwkes na ons waar het hopelijk vlug bij mag lukken... Huil maar eens goed uit en laat je verdriet nu maar toe en daarna kop op meid je bent zwanger en binnenkort kunt ge uw wondertje live bewonderen in je armen... geniet nog fijn van die laatste weekjes en laat ze door niemand verpesten Nog veel sterkte en dikke knuffel ...xxx..

[liezeke]

leeuwtje,

dat gevoel is onmiskenbaar diep. het haalt alle 'dooie' koeien uit de sloot die niet zo dood bleken te zijn.
en het zal je waarschijnlijk nog jaren blijven achtervolgen, maar het zal waarschijnlijk zijn plaats krijgen als jij je kinderen in harmonie ziet opgroeien en zij haar kinderen kweetniewat streken en onbezonnenheden de mist in gaan.
jij hebt er verdorie bewust bij stil gestaan en jij zal ze koesteren omdat het wachten zo lang heeft geduurd!
trek je daar aan op. de wereld is niet eerlijk, lieve leeuwtje, maar juist daarom worden we zo mooi en uniek!
ween maar, meid, ze zal nooit beseffen wat je doorgemaakt hebt en dus ook nooit zoveel waarde hechten aan nieuw leven als jij. en DAT, maakt jou duizend keer beter als moeder! en uiteindelijk is toch dat wat telt!
en trouwens,
proficiat met je spruit hé,

liesje

[wat is er mis?]

Leeuwtje,

Ik begrijp wat je bedoelt. Toen ik zwanger was (alé ben het nog steeds), kreeg ik ook het nieuws dat mijn neef zijn vriendin zwanger was. Ik had nooit gedacht daar zoveel problemen mee te hebben. Ik heb echt moeten slikken. En waarom???? Eigenlijk gun je iedereen het geluk van nieuw leven, toch? En toch doet het ergens pijn. Pijn omdat jij er zo hard voor moeten knokken hebt.
Maar leeuwtje, je hebt ook dingen geleerd die zij nooit zullen kennen. Je hebt geleerd zaken te relativeren. Je hebt geleerd dat niet alles vanzelfsprekend is. Probeer je op te trekken aan de positieve dingen van het "moeilijk zwanger worden".
En niemand die het heeft meegemaakt, zal het ooit echt begrijpen.

Liefs,

Bokje

[melika]

hey leeuwtje,

het moet inderdaad een intens verdriet zijn hé als ze jouw moment zo komen verstoren
jij hebt er immers zo op gewacht en wil ook die aandacht en die vreugde omdat je kindje er is
ik denk dat dat verdriet nooit helemaal weggaat en dat je het blijft moeilijk hebben met mensen die makkelijk zwanger worden
je mag nog zo erg het gunnen aan mensen en weten dat ze er ook niet aan kunnen doen dat het bij ons veel moeilijker gaat het blijft pijn doen als iemand zo makkelijk krijgt waar wij zoooveel moeite voor moeten doen
laat dat verdriet er maar eens uit meid dat kan deugd doen
en zoals bokje zegt weet dat jij sterker bent en je kindje meer zal apprecieren omdat je weet wat het is om erop te moeten wachten
hele dikke knuffel leeuwtje en ik wens je toch een pracht van een bevalling en een wolk van een kindje !!!

[Loeki]

Ik sta er soms ook nog van te kijken hoe hard sommige dingen me blijven raken. Ik denk wel dat we ergens "getekend zijn voor 't leven".

Maar zoals Bokje zegt, we hebben ervan geleerd en we zijn er betere mensen door geworden... Ze zeggen wel eens dat iedereen zijn portie "miserie" moet krijgen in de wereld maar ja, waarom krijgen sommigen een grote portie en anderen haast niks hé.

Zwanger of niet zwanger, hetgeen we meemaken kan je zien als een opportuniteit. Je kan ervan leren, je kan erdoor groeien, en een beter persoontje worden. En dat ga je doorgeven aan je toekomstige kinderen...

Intussen doet 't gewoon pijn, en is dat ook maar weer een gevoel dat je beter kan toelaten in plaats van weg te stoppen. Een plaatsje geven en loslaten, zoals ze dat zo "mooi" kunnen zeggen. Maar waar je op de moment zelf niks aan hebt.

Wij begrijpen 't Leeuwtje!

[leeuwtje]

Hey allemaal,

bedankt voor jullie lieve reacties. Jullie hebben gelijk, ik kan niet anders dan "even goed slikken en weer doorgaan". Het blijft steken, als anderen erover praten dat mijn schoonzus zwanger is.
Gisteren hadden we een verjaardagsfeestje, waarop ze het aan de hele groep zou vertellen, maar blijkbaar toen mijn man en ik arriveerden, had ze het al gezegd. Blijkbaar heeft ze dan toch een héél klein beetje tact.
Sorry, ik weet dat dat wat hard is, zij kan er ook niets aan doen, ik weet het. Maar zoals jullie zeggen, het is niet makkelijk te aanvaarden, voor mezelf, dat wij er zoveel meer moeite moeten voor doen.
Toch bleek dat ze het vooral voor de aandacht had gedaan, maar dat is dan weer voor haar verkeerd uitgekomen. Iedereen kijkt zo vol spanning uit naar de geboorte van ons kindje, iedereen gaf net mij zoveel aandacht en over haar zwangerschap werd zo goed als niet meer gesproken. Dat is uiteindelijk iets waar zij niet goed tegen kan. Maar wat had ze dan verwacht? Zij krijgt haar aandacht nog wel. Ze heeft nog negen maanden te gaan. Rare gedachtenkronkel misschien, maar ik vind het jammer dat ze zo strijdt voor wat aandacht met iemand als mijn man en ik. Dat is niet met gelijk "wapens". Jammer dat ze er sowieso een strijd van heeft gemaakt.

Intussen doe ik mijn best om weer aan andere dingen te denken.
Bovendien blijkt mijn buurvrouw weer zwanger te zijn (via IVF) van haar tweede. Het blijkt zelfs een tweeling te zijn. Toen ik dàt nieuws hoorde, was ik dan weer superblij voor haar. Omdat het een lotgenoot is zeker? Vreemd, maar dat kan ik dan direct weer aanvaarden. Zij is ook "één van ons" hé, het zal daarom zijn wellicht.

En nu ga ik mijn laatste drie weken proberen te genieten van deze zwangerschap, waarvoor ik intens dankbaar ben dat ik het heb mogen meemaken. Ik wens jullie met heel mijn hart hetzelfde toe, meisjes, echt waar. Dank je voor jullie steun, mijn steun heb je zeker ook!

[Lie_29]

Beste Leeuwtje,

Ik begrijp heel goed wat je wil zeggen want ik voel krak hetzelfde. Ook woede en frustratie wanneer mensen mij dingen vertellen à la 'Oh, wij stopten met de pil en hadden ons eigenlijk niet ZO snel aan een zwangerschap verwacht.'
Sommigen durven er dan nog bij zeggen dat het hen eigenlijk niet goed uitkomt wat ze zitten middenin de verbouwingen.

Toch wil ik je eventjes mijn verhaal meegeven:

Enkele weken geleden kregen we te horen dat onze prille zwangerschap niet zou doorzetten. HCG was gekelderd
Wij waren emotioneel helemaal op, wisten niet goed wat-of-hoe en moesten maar wachten tot het 'van zichzelf afkwam'.
Mijn mannetje zat stikkapot van verdriet en belde even zijn zus op. Die twee hebben (hadden dus) een goeie band.
Madame luisterde wel en vond het erg voor ons en blablabla. De volgende dag belt die effekes doodleuk op om haar eigen zwangerschap aan te kondigen.
IK WIST NIET WAT IK HOORDE!
Die wist dat enen dag seg!

Ik wil maar zeggen dat jij nog het geluk hebt dat er een kindje in je buik zit. Hier zit niks meer.
Bijna 3 jaar proberen en 2 prille miskramen.
Schoonzus heeft het maar enkele maandjes moeten proberen.
Steek je energie zo min mogelijk in dat mens en focus je op de geboorte van je oogappeltje.
Je hebt een 'troostprijs', een hele mooie zelfs

[leeuwtje]

Lie,

Bedankt voor je bemoedigende berichtje.
Ik weet het, je hebt volkomen gelijk, ik heb inderdaad, na drie jaar, eindelijk dat kleine wondertje dat eraan komt. En mijn man en ik hebben het al zo vaak tegen mekaar gezegd: we zijn zo blij dat we dit hebben mogen meemaken.

Wij vinden het heel erg voor je dat jouw zwangerschap niet doorzet. We wensen jou en je man dan ook heel veel sterkte en hopen dat je toch nog ergens de nodige steun vindt.

Onze steun heb je alleszins. Iedereen die hier langskomt bij De Verdwaalde Ooievaar. Wij wensen met heel ons hart iedereen toe wat wij over een paar weken mogen verwelkomen. Wij leven met ieder van jullie heel hard mee.

Mijn eigen schoonzus is er tegen mijn man ook nog eens over begonnen. Dat zij daar allemaal niks aan kan doen en zo. En dat klopt, het is haar schuld niet. Maar zij die dit niet meemaken, Lie, zij zullen nooit begrijpen wat wij doormaken, zij zullen nooit begrijpen hoe hard zo'n nieuws voor ons aankomt en zij zullen nooit leren hoe ze tenminste op een discrete begripvolle manier hiermee kunnen omgaan ten opzicht van ons. Dat is erg om te constateren, maar zoals er hier al enkele hebben aangegeven, des te méér zullen wij onze kindjes koesteren, des te méér hebben wij leren relativeren, des te méér hebben wij wél begrip voor anderen.

Veel moed, meisje, echt waar.