waarom??

[ingetje]

waarom moeten ze u altijd voor zijn he
waarom zijn de bananen krom

mijn schoonzus is weer zwanger (van haar 2de) en ik kan niet zwanger geraken zo pfff

waarom kunnen die gemakkelijk zwanger geraken en wij niet

[Bjorn en Kim]

Ik denk dat dit een vraag is die iedereen zich hier stelt... Helaas zijn dat ook vragen zonder antwoord en kunnen we enkel maar hoop putten uit de wetenschap.

Soit, er blijven in geloven zou ik zo zeggen want zonder erin te geloven lukt het toch zeker niet!

Dikke knuf

[Loeki]

Ik had soms een schamele troost aan de gedachte dat dit ons niet zou overkomen moesten we het niet aankunnen. Noem het god / het lot / de krachten van het universum / je hogere zelf / weet ik veel ...

Bottom line is dat we als mens groeien door hetgeen we meemaken. Misschien is dit ons stukje leed van het leven waar we nu eenmaal doormoeten. En ja, sommige mensen krijgen een groter deel van de "leed-koek" dan anderen. Of zo kan het lijken, want iedereen heeft problemen en alles is relatief...

Ik vond het ook altijd een troost in de moeilijke momenten om de verdere behandelingen te plannen. Ik had dat nodig. Ik moest weten van wanneer tot wanneer IUI, van wanneer tot wanneer IVF. Gewoon om zeker te zijn dat er, ooit, met of zonder kindje, een einde zou komen aan die periode van ons leven.

Kheb ook veel gehad aan nadenken over "wat als het nooit lukt". Velen zeggen dat je er niet aan mag denken, dat het wel zal lukken enzovoorts, en je hebt ook de meeste kans dat het wel zal lukken (statistisch gezien), maar puur gevoelsmatig heeft het me erg geholpen om verder te plannen wat we zouden doen als het niet zou lukken. Op een gegeven moment besefte ik wel dat zelfs als er nooit kinderen zouden komen, dat er nog altijd een leven zou zijn daarna.

Knuff!

[Lie_29]

Ik ken dat gevoel helemaal... Ik wortel vooral met het feit dat ik niet weet waaraan het gelegen is.

Belachelijk, hoor, maar misschien wil ik wel 'iemand de schuld geven', mezelf of m'n partner. Niet dat ik die zou gaan verwijten of zo eh!
Gewoon... Weten wààrom we al die jaren zo sukkelen. Het blijven aanmodderen en niet weten wat of hoe is slopend vind ik...

[Wendel]

Dikke knuffel, Ingetje..

Ik heb dat hier ook veel. Ik reken eigenlijk in volgorde van het starten met proberen. In diezelfde volgorde zou iedereen eigenlijk moeten/mogen zwanger worden van mij!
Als er iemand van vóór mij in de rij zwanger wordt, ben ik altijd blij (voor hen)en denk ik 'oef', want dat is toch weer iemand die ik niet zou kunnen kwetsen door eventueel vroeger dan hen zwanger te worden..
Als er iemand van achter mij in de rij zwanger wordt, ben ik gewoon boos

Logische redenering, toch?

[Loeki]

Al veel boos geweest dan Wendy? Super logisch hoor! Hihi. Alleen waarom zijn zo'n dingen niet vatbaar voor logica hé.

Lie ik had in 't begin ook zoiets. Ik wou weten "wiens fout het was", ook zonder dat ik de schuld ergens wou leggen, ik wilde het gewoon weten. Toen ze dan iets gevonden hadden bij 't sperma, was ik ergens opgelucht. En toen zei de gyne "aja het is een duidelijke factor, maar sommige vrouwen worden wel zwanger met zo'n sperma". Met andere woorden je weet 't eigenlijk nooit precies...

[liezeke]

Heej Ingetje,

Gevoel hetzelfde hier.
Maar net als Loekie zegt; we groeien door wat we meemaken. Hierna zijn we veel 'vollere' mensen die kleine dingen weten te appreciëren!

Ik ken mensen die het allemaal op een dienbladje krijgen aangereikt, ik ben ongelooflijk jaloers op hen maar aan de andere kant vind ik zo ook zo 'saai', gesprekken gaan meestal in zagende toon.
Hoe zwaar het ook is 'Keep hoping some kind of change might occure!' en het lukt om je erdoor te spartelen!

Ik heb ook veel aan de gedachte dat we ook volluit voor adoptie gaan, het geeft me een heel goed gevoel ook al zal ook dat vaak een lijdensweg lijken.

liesje

[lyse]

Ik heb ook het gevoel dat ikzelf en ook mijn relatie met mijn man sterker geworden zijn door wat ik meemaak. Ik heb ook dat dubbele gevoel van Liesje: jaloers op iedereen bij wie alles vlot gaat maar anderzijds ben ik ook best een beetje trots op mezelf dat ik sterk genoeg ben om dit aan te kunnen en besef ik nu meer wat echt telt in het leven.

Ik denk ook vaak na over een toekomst zonder kinderen en praat daar ook vaak over met mijn man. Het idee van met z'n 2tjes te blijven schrikt mij hierdoor al niet meer zo erg af als vroeger. (Mijn man heeft een andere culturele achtergrond en ziet adoptie niet meteen zitten.) Zoals Loeki zegt vind ik het ook belangrijk om dit als een fase te zien in ons leven samen waar ooit een einde aan komt, met of zonder kinderen. Ik heb ook graag het gevoel dat ik controle heb over de situatie, dat ik kan plannen en ten allen tijde kan beslissen om te stopppen of door te gaan met de behandelingen en dat allebei die opties OK zijn...

[Cassyke]

Ik had het ook moeilijk in het begin. De maanden vlogen maar voorbij en er was nog steeds geen kinneke in het zicht. Op den duur jaag je der in op en dan lukt het zeker niet. Dit zorgt ook voor spanningen in de relatie en daardoor voel je je nog slechter en zo geraak je uiteindelijk in een vicieuze cirkel he.
Het is inderdaad erg als je niet weet wat de oorzaak is. Een goede maand geleden vroeg ik me dat nog af en voelde mij super slecht. Nu weet ik wat het is en kan ik er beter mee omgaan. Het doet dus wel veel dat je weet wat er gaande is. Onze relatie is daardoor ook veeeeeeeeel sterker geworden.

Ik heb het er wel moeilijk mee als iemand, die na ons begonnen is, nu al zwanger/bevallen is en bij ons nog altijd niets maar dan probeer ik me op te trekken aan het feit dat onze tijd nog komt. Dan denk ik natuurlijk ook "wat als het niet lukt". We hebben dat al besproken en bij ons is adoptie ook niet echt een optie. Mij zou het zo niet storen maar men ventje wilt niet...

Allesinds ik wens iedereen veel moed toe!!!!

Greetz
Cassyke

http://onvervuldewens.blogspot.com/

[wat is er mis?]

Ik heb heel erg vaak die "waarom"-vragen gesteld. Waarom wij? Waarom lukt het niet bij ons? Waarom? Waarom? Waarom? Er komt geen einde aan die vragen. En niemand heeft er een antwoord op. Ik geloof niet dat iemand dit "verdient". Het overkomt ons gewoon. We zijn gewoon de pechvogels: de ene net iets meer dan de andere.

Ik heb wel steeds geprobeerd om er iets positief aan te koppelen. Ik heb hier mensen leren kennen (ook al blijft het vaak virtueel). Maar ik heb geleerd hoe fijn lotgenotencontact is en hoe je een bepaalde "band" creëert met mensen die je eigenlijk zelfs niet kent en toch is die band er sterker en specialer dan met sommigen (lees: velen) die je wel echt kent.
Iedereen hier weet hoe je je voelt en niemand verwijt je iets. Je kan je ei hier kwijt.
Ik heb geleerd dat je niet alles als vanzelfsprekend mag aannemen. Ik heb geleerd te relativeren en de "futiliteiten" in het leven ook al futuliteiten te aanzien.
Ik heb geleerd vooroordelen niet te snel te vellen. Dat is te gemakkelijk. Ik heb geleerd dat je bepaalde dingen pas kan weten en echt begrijpen als je zelf in de situatie zit.
En ga zo maar door. Ik ben erdoor veranderd. Het heeft me gevormd.
En dat vind ik belangrijk. Ik denk dat ik er een stukje een beter mens door ben geworden. En dat vind ik belangrijk. Het is niet voor niets geweest.

Maar ik weet dat ik nu heel gemakkelijk praten heb. Ik heb slechts een klein trajectje doorgemaakt. Misschien had ik dit wel nodig, achteraf bekeken.

Liefs,

Bokje

[pink]

Dag iedereen,

Ik vind dat jullie zo sterk zijn. Jullie kunnen als eens denken aan een leven zonder kinderen. Dat kan ik me nu niet voorstellen en ik wil het me ook niet voorstellen. Ik hoop alvast dat het me lukt maar moest het mij niet lukken om zwanger te worden hoop ik dat er toch nog een leven ernaast is. Nu is het nog te vroeg om dat te zien, ik ben ook nog niet zo lang bezig. Dus moed houden hé. Ook voor jullie!

[Wendel]

'k Zat hier gister nog knuffels uit te delen, nu heb ik er zelf eentje nodig: Ingetje, 'k heb het ook zitten...

Gister vertelde mijn mam dat mijn nicht in verwachting is van haar tweede kindje. Haar eerste is geboren 2 maand nadat ik met mijn pil gestopt was. Toen dacht ik, op bezoek in het moederhuis, met zoveel ontroering van 'goh, binnenkort maak ik dit ook mee'.. Maar nu zijn we dus al zoveel verder, en maakt zij dat nog eens mee, maar ik nog altijd nougabollen Ik hoop echt dat ik met een wondertje in mijn buik op babybezoek mag gaan bij haar. Anders ga ik gewoon niet , denk ik..
Pff, da's dus officieel de eerste in mijn omgeving die vóór mij zelfs al aan 'ronde 2' mag beginnen.. Het zal de laatste niet zijn ook, zeker?

Dus ja, Loekie, alweer zo'n moment om mijn mooie gezichtje te trekken:

[Wendel]

En Pink, ik kan mij dat ook niet inbeelden.. Ik hoop dat dat mag komen naarmate we dat mogelijke scenario naderen, maar wij staan nu ook pas op de drempel van het ziekenhuis. Ik houd er dus (meestal) nog geen rekening mee, en hoop écht dat ik dat nooit hoef te doen.

Ik kan mij dat echt niet inbeelden.. En adoptie zou voor mij dan wel iets moois kunnen zijn, mijn ventje is er niet zo voor te vinden (maar misschien heeft hij gewoon meer tijd nodig om daar naartoe te groeien). Maar dan word ik moedeloos, want dan is het wel nog een heeeeeeel lange tunnel tegen dat we aan dat lichtpuntje komen

[K'tje]

Amai, ik heb jullie berichten met tranen in m'n ogen zitten lezen...

Waarom, pfff, eigenlijk mag je jezelf die vraag niet al te vaak stellen...

Ik ben er ook van overtuigd dat m'n vriend en ik hier allebei ooit sterker uit gaan komen, we zijn zoveel "rijker", gewoon door alles wat we samen al meemaakten. (en jammer genoeg is dat niet alleen ons ferti-probleem en het verlies van Laura*)

Maar toch, op sommige dagen kan ik zo niet denken. Ik ben ook vaak jaloers op mensen bij wie het allemaal vanzelf gaat, en vergelijk dan onze miserie met die van anderen. Dat is natuurlijk fout, iedereen heeft problemen, en je eigen ding is altijd het ergste.

Maar soms wou ik dat mensen gewoon eens konden voelen hoe het is voor ons.

En dan heb ik het zowel over onze lange lijdensweg naar een zwangerschap, als over het grootste verlies van ons leven.

Ik wens het niemand toe, echt echt niet. Maar moest er een manier bestaan om eventjes, heel eventjes, in iemands schoenen te staan, dan zou ik toch wel enkelen weten aan wie ik mijn schoenen wil aanbieden. Gewoon, zodat ze in de toekomst misschien twee keer zouden nadenken voor ze ons kwetsen met goedbedoelde dooddoeners.

Want niet zomaar zwanger worden wordt nog veel te vaak afgedaan alsof het niks is. Terwijl het verschrikkelijk zwaar is.
En ja, het taboe op de behandelingen is inderdaad al veel kleiner. Maar tegelijk krijg je dan vaak reacties als "oh, maar ik ken iemand die via IUI/IVF/ICSI zwanger geworden is, dat zal wel lukken, wees gerust".
En daar zijn wij niks mee.

In mijn persoonlijk geval ook, iedereen wenst ons vlug een ander kindje toe, alsof ons eerste nooit bestaan heeft. En omdat ik al eens zwanger ben geweest, "zal het wel vlug terug lukken".
Maar wat als het onze enige kans was? Wat als onze komende pogingen nooit meer slagen?

Over een leven zonder kinderen denk ik liever niet na, ik mag er gewoon niet aan denken, ik zou de zin van m'n leven echt moeten zoeken vrees ik...
En adoptie, dat hebben we nog niet echt besproken. Zijn we wel opgewassen tegen de beproevingen die dat met zich mee zal brengen?
Waarschijnlijk wel, maar toch...

[pink]

Dag Wendel en K'tje,

Ik zit hier met kippevel jullie berichtjes te lezen. Ik begrijp jullie zooooooo goed.

Tis inderdaad zo dat niemand het kan begrijpen zoals wij elkaar begrijpend hier op dit forum. Gelukkig dat dit bestaat hé want anders blijf je maar met je gevoel zitten. Zelfs tegen mensen die je zo goed kent kun je het niet altijd vertellen. Zoals mij ma bv. ik zie ze echt als een vriendin maar ze begrijpt het niet. Je moet er niet aan denken, mijn chef heeft er 10 jaar over gedaan, als de tijd er is zal het wel komen, je wist het op voorhand. Ik haat gewoon die dingen die ze zegt. Het helpt je niets vooruit. Maar eigenlijk kan je het ze niet kwalijk nemen want ze weten niet waarover ze het heeft. En je kan het ook niet blijven vertellen aan mensen of ze zeggen ze is daar weer.

Och ja als ons boeleke in ons armen zal liggen zullen we de miserie wel wat kunnen vergeten en er beter mee omgaan.

Ik zou alles doen voor een wondertje, ook adoptie al moet ik wel wat wennen aan dat idee. ook het idee van embryodonatie is griezelig. We gaan er maar van uit gaan dat we dat niet gaan nodig hebben.

Het doet inderdaad soms zo'n pijn als iemand in je naaste omgeving zwanger is of moet bevallen, ik ken dat gevoel zo goed. Heb vorige week 2 babybezoeken moeten brengen. Twas lastig maar het maakt ons sterker, daar ben ik zeker van.

Dikke knuffel aan allemaal.

Ik denk aan jullie.