Kraam visite..

[mies]

Ik begrijp jullie ook allemaal!!

Ik heb die kraambezoekjes zo hard vermeden, zo hard gehaat, ik ben zoooo jaloers geweest, zo vaak excuses gezocht... ik heb de domme praat van sommige mensen die ik heb aanhoord zo verwenst...

Ik ben net als grootgevaarke nu 7 maand zwanger, en ik vrees nu eigenlijk ook voor de kraambezoeken die men bij mij zal komen afleggen. Ik weet niet hoe ik zal reageren als mensen die wat verder af staan beginnen te polsen naar hoe lang wij bezig waren, naar de zwangerschap en bevalling (waarbij ik alle ongemakken en zogezegd stoere bevallingsverhalen nog steeds totaal ondergeschikt vind aan het feit dat je eindelijk een KINDJE hebt!!), laat staan als ze beginnen vragen naar of we nog een tweede willen en zo ja wanneer we dat ongeveer "plannen"!!
Diezelfde onnozele praat gaat uit diezelfde mensen hun mond komen vrees ik, en juist op kraambezoek denken ze dat al die onderwerpen geoorloofd zijn om aan te snijden! En ik kan ze dan moeilijk buitensmijten he, zoals ik vroeger op één of andere manier kon maken dat ik zo snel mogelijk van het kraambezoek weg kon gaan... Het blijft nog altijd pijnlijk, en zal het vermoedelijk nog lang blijven... Misschien dat ik dan subtiel zal overschakelen op andere onderwerpen, zoals politiek of milieuvervuiling ofzo

Ik weet het, waarschijnlijk nogal pijnlijk voor jullie om dat nu te lezen, maar ik hoop dat jullie binnen enkele maandjes ook allemaal in deze omgekeerde situatie zullen komen te staan!!

[boterham]

Ik zie het ook steeds minder en minder zitten om op kraambezoek te gaan. Er liggen nog twee kaartjes klaar voor borelingen, maar ik ga ze opsturen, denk ik... Het gaat gewoon niet.
nu is het nog 2,5 maand rustig op "bevallingsvlak", maar vanaf half februari zijn er al 14 vriendinnen, collega's en oud-klasgenoten die moeten bevallen op 3.5m tijd. Trop is te veel, echt... En zoals sommigen hier zeggen: die zwangerschapsaankondiging is ook al heel moeilijk. Ook al ben ik meestal oprecht blij. Dat begint nu wwel wat te verminderen en hangt af van 't koppel. Meestal voel ik me gewoon "voorbijgestoken". Bij iedereen lijkt het als vanzelf te gaan, en wij...
Als het koppel begint te stoefen van hoe rap het wel niet gelukt was, tja... dan kunnen ze ontploffen... Maar als ik weet dat het ook niet van een leien dakje liep, zou ik wellicht minder last hebben. Maar zo zijn er niet veel in mijn kennissenkring.
Als je in de familie de eerste en / of enige bent die voor kleinkinderen kan zorgen, wordt het ook heel ambetant... Ik zie nu al op tegen de verplichte kerst-toestanden... Iedereen gelukkig met kindjes en "wanneer is 't jullie toer??????" Hmmm... Gelukkig mijn reddende engel: mijn ventje: ik klap toe en hij dient hen van antwoord. Oh, wat ben ik blij dat hij daar wel iets over kan zeggen. En dan zwijgen ze wel.
Grtjes

[logost]

Idem hier hoor. Het doet deugd om te weten dat ik het niet alleen moeilijk heb met kraambezoekjes.
Toen wij begonnen met het proberen om zwanger te worden, vond ik het super om bevallingsverhalen te horen en fantaseerde ik vollop over de onze. Toen er een diagnose viel van verminderde vruchtbaarheid kon ik het initieel ook nog aan omdat er nog steeds niemand zwanger was of toch al lang uit de pampers. Dan werd ik zwanger heel plots en wat waren we blij en we dachten: joepie kunnen we het vertellen op de babyborrel in augustus (want dat was het eerste kindje van vrienden dat geboren werd). En op de trouw van vrienden zal ik al een speciaal jurkje moeten dragen want dan zou ik 7 maanden zwanger zijn. Helaas liep het fout af na amper 6 weken. Ik hoopte snel terug zwanger te zijn maar dit bleek niet meer zo te gaan en we moesten verder behandeld worden. Op de babyborrel in augustus had ik het al heel lastig, maar ik MOEST. Ik kon niet stoppen met te denken dat ik nu 3 maanden zwanger had moeten zijn. Op de trouw van onze vrienden in augustus zat niet ik met zwangerschapskledij maar een van onze beste vrienden die terug zwanger waren van hun tweede kindje... Tranen met tuiten heb ik gehuild... (uiteraard thuis) twee weken daarna vertelde een andere vriendin dat ze zwanger was... Toen al zat ik in een gigantisch groot zwart gat. Ik heb toen ook met mijn man afgesproken dat ik vanaf nu niet meer meega naar die vrienden. Ik kan ze niet zien, ik krijg geen hap door mijn keel en kan niets zeggen dan... De vraag 'wat als het nooit lukt' is te groot dan en te confronterend. Het is zoals iemand hierboven mooi verwoorde.
Ikzelf en mijn man kunnen nog vrij gemakkelijk om met het feit dat we moeite moeten doen om zwanger te geraken. Misschien ook omdat we nog niet zooo lang bezig zijn. Maar het feit dat mensen ons voorsteken of om geconfronteerd te worden met het geluk van een baby is me te moeilijk. Eerlijk: mocht ik zwanger zijn, weet ik ook niet of ik het al zou aankunnen om bij een ander op kraambezoek te gaan. Het verdriet om het niet hebben van zoveel geluk is gewoon te groot en zal ik waarschijnlijk nooit meer vergeten... Stom he

[Prins22]

Niet alleen kraambezoekjes zijn vreselijk, nog erger vind ik de aankomende feestdagen en uitnodigingen om met vrienden te vieren. Ik wil écht geen oudjaar vieren met 2 koppels die allebei zwanger zijn. Eén van hen zal op dat moment 8 mnd zwanger zijn en ik wil gewoon die confrontatie niet.

Vanavond moeten we naar een feestje waar diezelfde vrouw waarschijnlijk ook zal zijn en ik heb echt GEEN goesting om haar te zien. Haar vriend was nog geen jaar geleden echt kei-lomp aan 't vissen "of ik de pil nog pakte" en "wanneer de kindjes zouden komen". Om nog maar te zwijgen van 't feit dat ze vanavond wellicht gaan beginnen over oudjaar. We hebben nog niks gepland, maar ik wil NIET met hen vieren!

Zet dan nog eens 2 zwangere vrouwen samen en ze stoppen niet met praten over baby's en over hun kwaaltjes en .... Ik wil het gewoon niet weten, ik begin al te wenen bij de gedachte alleen! Ik haat het echt. De kast staat hier vol geboortekaartjes, op het werk zijn er sinds juli al zeker 6 collega's bevallen, 't is me echt teveel van 't goeie.

Wij weten intussen nog niks, de eerste onderzoeken zijn gebeurd maar nu moeten we 2 mnd wachten tot de volgende afspraak met de specialist. Balen!

Hehe. Dat luchtte op. Thanks!

[ingridve]

prinss22,
erg he,iedereen om je heen raakt maar zwanger,kan je gevoelens zijn echt herkenbaar..

succes met alles,dat het snel mag gaan lukken..

[Prins22]

Tja, en daarnet ook nog een aanvaring met m'n vriend erbovenop toen ik zei dat ik écht geen zin had om zwangere vrouwen te zien vanavond. Ik ga dus waarschijnlijk niet mee, en hij gaat wel.
Ben trouwens doodop van de werkweek. Als je al moe bent, kan de boel soms onverwacht snel fout lopen. Beter geen risico nemen zeker, en met ne zak chips de zetel in! En bellen met een vriendin ofzo die GEEN kinderen heeft.

[buffalogirltje]

Hey,

Ik heb het daar raar maar waar niet moeilijk mee. t Rare is dat ik zelfs graag baby's om me heen heb en ze cst wil vastnemen. De afgelopen 2 maanden zijn er 6 vriendinnen/familieleden v mij bevallen. Enkel bij ene, waar ik al een jaar ruzie mee heb, ga ik niet, haar gun ik het eigenlijk ook niet, vind da zo erg da k zo denk ma bon. Mijn vriend reageert anders en is nog geen enkele keer mee gegaan, ook al zijn het ook zijn vrienden. Die zwangerschapsaankondigingen da s pas beu!

[Jo'tje]

buffalogirltje, ik ben zo blij met jou reaktie, ik voelde me al bijna abnormaal en schuldig dat ik helemaal geen last heb met zwangere vrienden, familieleden, collega's, zussen, schoonzussen.
Ik kan wel emotioneel reageren als er een onverwachte aankondiging komt, maar dat is bijna normaal bij mij, is ook bij andere aankondigingen, ik ben dan zo blij voor hen!
Mijn man en ik kunnen er gelukkig ook tegen jan en alleman over praten, en dat is volgens mij echt een enorme luxe. Als er niet over begonnen wordt, maar het "hangt" er precies wel, dan beginnen we er zelf over! Je ziet de mensen dan zo zuchten van: oef het is bespreekbaar.

Het is er eens helemaal uit nu! Sorry als ik met dit bericht anderen ongelukkig maak...

[Wendel]

Ik vind het heel leuk voor jullie dat jullie daar geen problemen mee hebben! Zeker daar geen schuldgevoel over kweken hé!

Bij mij valt het in vlagen, is ook heel erg te zien wie er juist zwanger wordt/bevalt..

Morgenavond is het sint-feestje bij ons in de familie, en da's dubbel confronterend, er zal weer geen cadeau'tje zijn voor ons kindje en het is de eerste keer dat ik mijn schoonzus zie sinds die aankondigde dat haar VIERDE kindje onderweg is
Dan denk ik gewoon 'en wij krijgen er niet eens ééntje??' En dan voel ik me zooo moedeloos..

Ik zou het ook graag hebben dat ik gewoon oprecht blij voor hen kan zijn, maar dat lukt niet, ik kan dat in mijn hoofd niet loskoppelen aan onze problemen. Ik ben opgelucht om te lezen dat dat bij anderen dan wel weer lukt! Dat wil gewoon zeggen dat ik moet blijven proberen

[logost]

Weet je, als ik iets geleerd heb van DVO is het wel dat deze reacties en vaak jaloersheid heel normaal zijn. Dat luchtte voor mij enorm op.

Wendel, je hoeft niet te hard te proberen om die kraambezoekjes, aankondigingen en feestdagen makkelijk te vinden. Het doet je alleen extra pijn omdat je er zoveel moeite voor moet doen. Je hoeft je echt nergens schuldig om te voelen.

Degene die er geen last van hebben, hebben gewoon geluk. Ik gun het jullie van harte dat jullie er geen last van hebben. Echt waar, ik wou ook dat ik zo was dan zou ik het makkelijker hebben met mezelf. Jullie hoeven zich er ook helemaal niet schuldig om te voelen omdat jullie ook onze reactie begrijpen.

Wat mij heel erg stoort is dat buitenstaanders zo weinig pogingen doen om het verdriet, de jaloersheid en de kwaadheid soms te begrijpen. In mijn omgeving lacht iedereen het weg of denken ze dat het na een weekje wel over is. Ze beginnen ook doodleuk over hun zwangerschap te praten terwijl ze weten dat het HEEL gevoelig ligt bij ons. Weet je, wij zijn een huisje aan het bouwen. Wij hebben vrienden die niet zoveel geluk hebben gehad dat hun ouders konden helpen en zij zouden ook heel graag gebouwd hebben maar kunnen het niet alleen (logisch, wie wel zonder hulp ). WIj praten dus bewust niet over ons hele bouwavontuur, terwijl dat wel het leukste is op dit moment. We doen het niet omdat we weten dat dat echt niet leuk is voor hen. IS dat niet wat vrienden doen?
Ik neem mensen dat soms kwalijk. Zoals mijn mama die zegt doodleuk: "komt wel goed" om dan verder te gaan over zichzelf!!!!!!!!! Komaan als moeder kan je toch echt wel eens surfen naar de problemen en wat meer lezen op deze site bijvoorbeeld....
(Mmm ik merk dat ik weer gefrustreerd geraak als ik het neerschrijf)

Prins22: WIj vieren oudejaar om die reden ALLEEN. Ik wil ook ECHT niet bij vrienden zitten met kinderen of zwangeren.... Dat hebben we twee jaar geleden eens gedaan.... niets anders dan: zindelijkheid, eten, borstvoeding....om depressief te worden.

Nog iets dat in me opkomt. Er is een vriendin (weet uiteraard niet van onze problemen) die een gelukkig gezinnetje heeft met 2 schatten van kinderen en zo vriendelijk is me steeds uitnodigingen te sturen van kinderkleedjes en kinderpartijtjes... Lief van haar maar toch ook pijnlijk als je zelf geen kinderen hebt.

[bieke01]

Het eerste jaar ging ik supergraag op kraambezoek, want ik dacht toen nog 'oh, zalig zo'n boeleke, over een jaartje hebben wij er ook zo eentje, maar dan nog mooier'.

dat is bij ons ook net hetzelfde, eigenlijk had ik nu al met nen eerste communicant gezeten ...
of vriendinnen die dan zeggen 'als t nu lukt gaan ze samen kunnen spelen want ze gaan ongeveer even oud zijn' ...tja als we daarop moeten wachten

ik kan alleen op kraambezoek gaan bij mensen die ook meelevendheid hebben getoond tov onze situatie, ik voel me dan meer op mijn gemak, omdat die dan geen domme dingen gaan zeggen

groetjes

[Prins22]

Logost, je hebt misschien wel gelijk: liever ALLEEN op oudjaar dan tussen zagende zwangeren. Ik ben momenteel niet gemotiveerd om te zoeken naar activiteiten op die dag. Alleen jammer dat mijn lief zich er uit heeft moeten praten toen zijn vrienden in kwestie vroegen wat we gaan doen op oudjaar.
Heeft je man het er dan ook zo moeilijk mee? Ik heb soms de indruk dat de mijne het allemaal niet snapt...

[logost]

Prins 22: Mijn man reageerde in het begin net zo als jij. Toen ik hem echter het verhaal van DVO doorstuurde 'brief naar familie en vrienden' begreep hij pas echt hoe mensen zich voelden en dat dit gevoel mocht. Sinds die dag hoef ik niet meer mee te gaan!!!! Dat is ook een enorme stap voorwaarts geweest op relationeel vlak. Sindsdien begrijpt hij me meer en doet hij echt veel meer moeite. Wij hadden hiervoor echt zo'n perfecte relatie. Nu gelukkig terug door die ene stomme tekst.
Hoewel hij soms wel 'vergeet' dat ik bepaalde dingen echt niet wil doen. Zoals hij kreeg de vraag van vrienden of wij oudejaar met hen wilden vieren met drie koppels die dit jaar bevallen zijn.... KOmaan dat hij dit nog maar overweegde vond ik al erg. uiteindelijk had hij wel gezegd dat we al iets hadden maar dat hij het nog eens ging vragen aan mij
Dus een aanrader: die brief en eventueel eens naar een lezing gaan van DVO. Heel confronterend maar wel goed voor de relatie

Succes en lucht je hart maar hier hoor

[Prins22]

logost: ik had 'm al gesproken over die brief... ik ga 'm die echt ook es sturen. Hij doet wel zijn best hoor, maar het laatste woord is toch dikwijls "ge moet zo jaloers ni zijn" en dat kwetst toch wel.
Alleen oudjaar vieren vindt hij blijkbaar vreselijker dan ik. Het ís ook wel leuker met vrienden, maar niet als ze de hele avond over geboortelijsten en prenatale kine babbelen!
Een zegen dat deze site bestaat, ik heb er echt al veel aan gehad!
Vandaag nog een domme opmerking van m'n bazin (evaluatiegesprek) in de trant van "ge kunt het niet weten hoe die zwangere zich voelt, want ge zijt zelf nog nooit zwanger geweest". Het ging net over empathie... Dough!

[logost]

Oh god, wat kunnen mensen vreselijk onempathisch zijn he. Op dat vlak heb ik een SUPER bazin. Vorige keer moest ik een test laten doen en ik kreeg een doktersbriefje voor afwezigheid dat niet werd goedgekeurd op het werk en ze heeft me gewoon een halve dag 'gratis' verlof gegeven. Vond ik wel echt lief.
Een andere vriendin die vertelde een maand geleden dat ze voor de tweede keer zwanger was, nota bene op een vrijgezellenfeestje wat lekker leuk zou moeten zijn. De volgende dag was ze zo 'onempathisch' dat ze vroeg 'en wanneer beginnen jullie eraan' terwijl ze vroeger die vraag haatte als mensen die aan haar vroegen. Toen ik in tranen uitbarste en vertelde dat het niet lukte bij ons, begon ze na 5 minuten standaard peptalk gewoon te praten heo fantastisch die eerste echo was en toen ze zag dat hun kindje al volledig gemaakt was.... sindsdien heb ik haar niet meer willen zien of horen. Het spijtige is dat dat de beste vrienden van mijn man zijn en ook de vrienden die ons uitnodigden voor oudejaar. Een klein detail: die vriendin is psycholoog!!!!!!!!!!!!!
Gisteren waren mijn schoonouders nog bezig over hoe erg het was voor mijn mans nicht dat die niet zwanger kon geraken en hoe dat voor relatieproblemen zorgde enzo... ze weten uiteraard niks van ons dus kan ik hen dat misschien niet kwalijk nemen.
Vandaag vertelde ze dan het volgende: "Gelukkig hebben jullie nog geen kinderen, want in jullie nieuw huis (moderne woning in de eindfase) zou het levensgevaarlijk zijn voor kinderen... Tja wat zegt een mens dan, ik heb mmmmm geantwoord.