Hey,
Ik heb soms het gevoel alsof ik helemaal alleen sta op de wereld en zo'n verdriet en teleurstelling meesleur dat m'n rug bijna breekt onder die last. Een mens kan veel aan zeggen ze, misschien kan ik niet zoveel aan.
Ik ben van nature al wat pessimistischer aangelegd denk ik en ik ben een enorme planner en controlefreak. Toen de gyn me vertelde dat ik niet snel en waarschijnlijk zelfs niet spontaan zou zwanger worden trof me dat heel erg maar ik dacht: goed we starten meteen met Clomid en dan zal het wel snel lukken. Toen er ondanks de behandeling nog steeds geen follikels groeiden, begon ik te vechten tegen doemgedachten. Elke follikelmeting had ik hoop en enorm veel angst voor een teleurstelling ook. Als er dan toch een follikel was dan sprong die gelukkig ook steeds. Als de Russen dan toch weer in het land kwamen, ging dat gepaard met vele traantjes want we hadden toch op de juiste moment geprobeerd en we hadden toch een mooi eitje. De volgende dagen kwam de hoop: 'mmm misschien ben ik toch nog zwanger want mijn borsten doen zo raar of ik heb toch niet zoveel bloed verloren...' tot er de volgende follikelmeting niks in de baarmoeder te zien was. Enfin die hoop was weer weg maar meteen mag je hopen op een rijpe follikel.
Dan eindelijk ben je zwanger en merk je: "he het is gelukt, we zijn zwanger..." en dan blijkt dat je zwangerschap niet doorzet. Je hebt amper 2 weekjes gelukkig kunnen zijn met dat vruchtje in je buik. Je denkt: "nu gaat het me snel wel lukken want we kunnen toch zwanger geraken en met wat geluk is die PCO nu weg" En opnieuw gaan er maanden voorbij met russen, hoop en teleurstelling.
- Dan breekt er een wervel van je rug door die zware last en vecht je om te kunnen blijven lopen.-
Je zoekt hulp via DVO en gaat naar een lezing. Bij die lezing aangekomen twijfel je: "zou ik nu naar binnen gaan of niet? Neen, ik wil nog niet. Ja, ik wil meer weten, ik wil hulp. Neen, ze gaan me allemaal aanstaren en raden wat mijn probleem is..." Plots hoor je bij de groep mensen met verminderde vruchtbaarheid. Wat een stap om te nemen en wat een rouwproces gaat hiermee gepaard. Toch neem ik de stap en begin ik te schrijven op het forum.
- Ik merk dat mijn gebroken wervel wordt ingespalkt en dat ik makkelijker kan verder wandelen. Ik loop weer wat rechter.-
Dan wordt je plots terug zwanger. Geheel onverwacht want je wachtte bang op de diagnose van het CRG. Plots komen alle gelukgevoelens van maanden geleden terug en daarmee gepaard komen de doemgedachten. Je hersens proberen je te behoeden voor nieuwe teleurstellingen en tegelijkertijd maakt je lichaam hormonen aan om de zwangerschap te ondersteunen.
Ik voel dat mijn wervelkolom terug begint te verzwakken, ik vecht weer vaak tegen de tranen want ik ben verdorie zwanger. Ik denk: hoe moet ik de dagen doorkomen en wanneer ga ik ooit gerust zijn? Bij 6 weken? 12 weken? 25 weken? 40 weken?
Ik voel me de laatste tijd weer heel vaak neerslachtig. Nog niet depressief (denk ik) want ik huil nog en kan erover praten (op het forum). Andere mensen durf ik er niet mee lastig vallen want wat weten zij van die angst en dit gevoel?
Ik wil geen andere mensen meer zien, ik wil niet meer buitenkomen ik wil geen nieuwjaar vieren met al die nieuwe mama's en papa's of zwangeren. Ik wil ze niet op mijn verjaardag... Ik wil het liefst van al verhuizen naar heel ver weg maar ik weet dat ook dit een vlucht zou zijn. Een vlucht voor de realiteit.
Ben ik gewoon een zwakkeling, ben ik te pessimistisch, moet ik gewoon maar blij zijn en er tegen blijven vechten of laat ik me gewoon vallen.
Hoewel het laatste al vaak in me is op komen duiken kan ik me niet laten vallen omwille van mijne schat. Ik kan het hem niet aandoen om hier niet meer voor te vechten maar ik denk ook dat ik nog een teleurstelling niet zou aankunnen.
Het vechten kost me zooooooooooveel moeite...
Ik hoop ergens dat er mensen zijn die willen reageren. Die dit zelf ook zo aanvoelen of hebben gevoeld en die tips kunnen geven. Of kunnen zeggen hoe zij zich recht hielden.
Vechten tegen doemgedachten
-
Orchidee
- Berichten: 425
- Lid geworden op: 23 augustus 2007, 15:51
logost,
die gevoelens zijn zooooo herkenbaar. Vandaag kreeg ik het slechte nieuws dat mijn (laatste) poging mislukt was. Nooit een kindje voor mij. Ik wil het niet geloven, ik wil het niet aanvaarden. Ik wil weg.
Heb hier via DVO al veel emoties kunnen neerpennen en da's nog altijd beter dan ze op te kroppen denk ik.
'k wens je heel veel positivisme om je zwangerschap te voldragen en het geluk van die baby te mogen ervaren!!
groetjes
orchidee
die gevoelens zijn zooooo herkenbaar. Vandaag kreeg ik het slechte nieuws dat mijn (laatste) poging mislukt was. Nooit een kindje voor mij. Ik wil het niet geloven, ik wil het niet aanvaarden. Ik wil weg.
Heb hier via DVO al veel emoties kunnen neerpennen en da's nog altijd beter dan ze op te kroppen denk ik.
'k wens je heel veel positivisme om je zwangerschap te voldragen en het geluk van die baby te mogen ervaren!!
groetjes
orchidee
-
logost
- Berichten: 981
- Lid geworden op: 18 november 2009, 10:49
Oh meid toch. Meen je dat nu?
Zijn er helemaal geen andere manieren meer?
AAAAAAAAAARGH het leven kan toch zo onfair zijn.
Het is helemaal niet eerlijk. Hoe moet een mens hier nu doorkomen?
Waarom moet dit allemaal? Je wilt iets zo graag, liever dan wat dan ook in de wereld. Je zou op straat kunnen leven, je zou de ergste ziektes willen doormaken mocht je toch maar een kindje kunnen krijgen...
Heel erg veel knuffels meid. Hoewel ik weet dat je daar niets mee bent op dit moment. Wat zegt je CRG hierover?
Zijn er helemaal geen andere manieren meer?
AAAAAAAAAARGH het leven kan toch zo onfair zijn.
Het is helemaal niet eerlijk. Hoe moet een mens hier nu doorkomen?
Waarom moet dit allemaal? Je wilt iets zo graag, liever dan wat dan ook in de wereld. Je zou op straat kunnen leven, je zou de ergste ziektes willen doormaken mocht je toch maar een kindje kunnen krijgen...
Heel erg veel knuffels meid. Hoewel ik weet dat je daar niets mee bent op dit moment. Wat zegt je CRG hierover?
-
Wendel
- Berichten: 1047
- Lid geworden op: 9 maart 2009, 10:45
Logost,
Die negatieve gevoelens, die ken ik ook. Tips om er mee om te gaan, die heb ik niet. Maar ik weet dat het in vlagen komt (bij mij toch), dat niet elke dag zo erg is, dat er momenten zijn dat ik mij ook vrolijk kan voelen
Ik geef aan mezelf toe om eventjes in die negativiteit mee te gaan, om eens goed te huilen, bleiten, tieren zelfs soms. Maar ik laat mezelf hiervoor niet té veel tijd toe, dan moet ik weer verder, en dat lukt ook wel. Dan focus ik me op leukere zaken, mezelf troosten met 'er is een leven zonder kinderen' doe ik niet, want ik wil/kan me geen zo'n leven voorstellen! Nu niet, nooit niet! Dus dan zet ik deze gedachten gewoon uit mijn hoofd, voor zoverre dat lukt, ze blijven altijd wel nog ergens op de achtergrond aanwezig.
Maar het is gewoon zo dat er in deze fase van ons leven een donkere wolk boven ons hoofd hangt. Zo ga ik bvb trouwen binnen een half jaar, superleuk natuurlijk
, maar ook wil ik heeel erg zwanger zijn op dat moment, en dat moment komt dichter en dichter, terwijl een zwangerschap uitblijft. Als ik op die dag zwanger ga zijn, kan die dag niet meer stuk! Maar als ik die dag niet zwanger ga zijn, zal er dan toch ook een schaduw over hangen.. Intens geluk, maar ook intens verdriet, tesamen in mijn lijf. Maar toch weet ik nu al dat ik van die dag ga genieten, ik laat hem niet verknallen door dingen waarop ik toch geen invloed heb!
Zo zie je, bij mij is het toch ook een constante strijd tegen negativiteit, maar meestal win ik toch (nu toch nog)
Die negatieve gevoelens, die ken ik ook. Tips om er mee om te gaan, die heb ik niet. Maar ik weet dat het in vlagen komt (bij mij toch), dat niet elke dag zo erg is, dat er momenten zijn dat ik mij ook vrolijk kan voelen
Ik geef aan mezelf toe om eventjes in die negativiteit mee te gaan, om eens goed te huilen, bleiten, tieren zelfs soms. Maar ik laat mezelf hiervoor niet té veel tijd toe, dan moet ik weer verder, en dat lukt ook wel. Dan focus ik me op leukere zaken, mezelf troosten met 'er is een leven zonder kinderen' doe ik niet, want ik wil/kan me geen zo'n leven voorstellen! Nu niet, nooit niet! Dus dan zet ik deze gedachten gewoon uit mijn hoofd, voor zoverre dat lukt, ze blijven altijd wel nog ergens op de achtergrond aanwezig.
Maar het is gewoon zo dat er in deze fase van ons leven een donkere wolk boven ons hoofd hangt. Zo ga ik bvb trouwen binnen een half jaar, superleuk natuurlijk
, maar ook wil ik heeel erg zwanger zijn op dat moment, en dat moment komt dichter en dichter, terwijl een zwangerschap uitblijft. Als ik op die dag zwanger ga zijn, kan die dag niet meer stuk! Maar als ik die dag niet zwanger ga zijn, zal er dan toch ook een schaduw over hangen.. Intens geluk, maar ook intens verdriet, tesamen in mijn lijf. Maar toch weet ik nu al dat ik van die dag ga genieten, ik laat hem niet verknallen door dingen waarop ik toch geen invloed heb!Zo zie je, bij mij is het toch ook een constante strijd tegen negativiteit, maar meestal win ik toch (nu toch nog)
-
logost
- Berichten: 981
- Lid geworden op: 18 november 2009, 10:49
Ik ben blij om te horen dat je tot nu toch nog altijd wint.
De moeilijkste periodes zijn nu wanneer ik op mijn werk zit. Wanneer ik thuis ben in het weekend of als we vakantie nemen dan ben ik alleen bezig met de bouw van ons huis en dan vergeet ik al de rest. Maar hoe erg ik ook probeer soms lukt het me gewoon niet meer om die doemgedachten stop te zetten. Dan denk ik: normaal gezien was ik nu 7 maanden zwanger en konden we lachen met mijn dikke buik. Of hoe leuk zou het geweest zijn om op nieuwjaar een cadeau'tje onder de kerstboom te leggen met de boodschap: gelukkig nieuwjaar peter en meter... Of hoe leuk was het geweest om in de zomermaanden met een dikke buik rond te lopen.
Ik snap je dus helemaal met die gedachten van het trouwfeest. Hoewel ik er toch ook zeker van ben dat je nog niet beseft hoe mooi een trouwdag kan zijn met of zonder zwangerschap... Als je niet zwanger zou zijn, dan nog gaat het de voorlopig mooiste dag van je leven zijn. Ik wens je alleszins een pracht van een huwelijk!
De moeilijkste periodes zijn nu wanneer ik op mijn werk zit. Wanneer ik thuis ben in het weekend of als we vakantie nemen dan ben ik alleen bezig met de bouw van ons huis en dan vergeet ik al de rest. Maar hoe erg ik ook probeer soms lukt het me gewoon niet meer om die doemgedachten stop te zetten. Dan denk ik: normaal gezien was ik nu 7 maanden zwanger en konden we lachen met mijn dikke buik. Of hoe leuk zou het geweest zijn om op nieuwjaar een cadeau'tje onder de kerstboom te leggen met de boodschap: gelukkig nieuwjaar peter en meter... Of hoe leuk was het geweest om in de zomermaanden met een dikke buik rond te lopen.
Ik snap je dus helemaal met die gedachten van het trouwfeest. Hoewel ik er toch ook zeker van ben dat je nog niet beseft hoe mooi een trouwdag kan zijn met of zonder zwangerschap... Als je niet zwanger zou zijn, dan nog gaat het de voorlopig mooiste dag van je leven zijn. Ik wens je alleszins een pracht van een huwelijk!
-
bbfc
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 25 februari 2009, 21:51
Orchidee, ik vind het verschrikkelijk voor jou. Ik kan me inbeelden hoe jij je nu voelt, en dan nog... Ik wens je heel heel veel sterkte!! Wat is het toch zo oneerlijk.
Ik heb de laatste tijd in stilte mee gelezen op het forum en duimde zo hard voor jou...meiske toch, ben er niet goed van. Dikke knufs.
De doemgedachten en gevoelens herken ik volkomen. Ik ben ook niet de meest optimistische denker. Ik zal altijd rekening houden met de worst case.
Bij mij liggen die gedachten en gevoelens ook in periodes. Ik heb een moeilijke periode achter de rug. In oktober had ik alweer een negatief resultaat en heb het tot een paar dagen geleden er zeer moeilijk mee gehad. Hoe het komt dat het nu beter gaat weet ik niet echt. De tijd die een beetje de wonden heelt ofwel is het omdat ik weet dat ik in februari een nieuwe poging zal starten en dat ik nu toch over de helft zit van mijn drie maanden wachttijd.
De kerstperiode vindt ik ook niet zoals vroegere jaren, er hangt een schaduw over.
Ik heb ook veel de neiging om te vluchten. Ik wil continu bezig zijn en weg zijn want als ik tot rust kom, voel ik al de pijn en het verdiet. En toch dwing ik mezelf soms om met mijn aandacht naar die pijn te gaan en ze te beleven. Want als je er continue van vlucht en het niet wil voelen of doen of het er niet is moet je echt opletten dat je ineens niet instort. Geloof me, want om er dan bovenop te geraken is het dan nog moeilijker.
Zorg goed voor jezelf en misschien een troost om te weten dat je niet alleen bent. Probeer blij te zijn en je te ontspannen. Je bent zwanger, en dat wilde je zo graag maar toch is het de angst en de onzekerheid die je allemaal al meegemaakt hebt die nu de kop opsteekt.
Ik hoop dat het je lukt. Ik wens je heel veel geluk toe en een flinke dosis gemoedsrust, dat is mijn wens voor jou in 2010!!
Ik heb de laatste tijd in stilte mee gelezen op het forum en duimde zo hard voor jou...meiske toch, ben er niet goed van. Dikke knufs.
De doemgedachten en gevoelens herken ik volkomen. Ik ben ook niet de meest optimistische denker. Ik zal altijd rekening houden met de worst case.
Bij mij liggen die gedachten en gevoelens ook in periodes. Ik heb een moeilijke periode achter de rug. In oktober had ik alweer een negatief resultaat en heb het tot een paar dagen geleden er zeer moeilijk mee gehad. Hoe het komt dat het nu beter gaat weet ik niet echt. De tijd die een beetje de wonden heelt ofwel is het omdat ik weet dat ik in februari een nieuwe poging zal starten en dat ik nu toch over de helft zit van mijn drie maanden wachttijd.
De kerstperiode vindt ik ook niet zoals vroegere jaren, er hangt een schaduw over.
Ik heb ook veel de neiging om te vluchten. Ik wil continu bezig zijn en weg zijn want als ik tot rust kom, voel ik al de pijn en het verdiet. En toch dwing ik mezelf soms om met mijn aandacht naar die pijn te gaan en ze te beleven. Want als je er continue van vlucht en het niet wil voelen of doen of het er niet is moet je echt opletten dat je ineens niet instort. Geloof me, want om er dan bovenop te geraken is het dan nog moeilijker.
Zorg goed voor jezelf en misschien een troost om te weten dat je niet alleen bent. Probeer blij te zijn en je te ontspannen. Je bent zwanger, en dat wilde je zo graag maar toch is het de angst en de onzekerheid die je allemaal al meegemaakt hebt die nu de kop opsteekt.
Ik hoop dat het je lukt. Ik wens je heel veel geluk toe en een flinke dosis gemoedsrust, dat is mijn wens voor jou in 2010!!
-
Cassyke
- Berichten: 2048
- Lid geworden op: 1 oktober 2009, 13:19
Hey Logost,
Voor mij zijn deze gevoelens eveneens zooo herkenbaar!
Ik word ook heen en weer geslingerd tussen positieve en negatieve gedachten. Het is altijd moeilijk om die negatieve gedachten te verdringen en positief te blijven denken. Het lukt me niet altijd. Ik probeer mij vast te houden aan het feit dat we voor de rest alles hebben maar dit helpt niet echt omdat mijn leven gewoon niet perfect is zonder kind. Men ventje probeert me dan te troosten en ik chat veel op DVO, dit helpt me wel enorm. Zou deze site niet bestaan dan zou ik het gewoonweg niet aankunnen.
Volgens mij ga je steeds die onzekerheid hebben tijdens een zwangerschap. Iedereen hier op de site trouwens. Dit komt omdat we al zoveel teleurstellingen i.v.m. zwangerschap/zwanger worden meegemaakt hebben die andere koppels niet meemaken. Hierdoor kunnen die koppels deze gevoelens niet verstaan. Daarom is het belangrijk dat je praat met mensen die deze gevoelens kennen. Je vraagt ons een tip maar je bent eigenlijk zelf heel goed bezig! Je schrijft naar mensen die dit ook hebben meegemaakt/meemaken en je trekt je aan je ventje op. Dit is gewoon het beste dat je kunt doen! Doe zo voort zou ik gewoon zeggen...
@Orchidee: ooo neen ik vind het zo erg voor jou! En dat juist nu te weten komen, met de komende feestdagen... Ik wens je heel veel sterkte toe meisje!
@Wendel: geloof me op je trouwdag ben je zodanig gelukkig dat het zeker geen schaduw er zal overhangen. Je moet het trouwens ook niet toelaten! Geniet van één van de mooiste dagen van je leven. Geniet er 200% van want het is zo snel voorbij dat je het spijtig gaat vinden als je er niet van genoten hebt.
@bbfc: ik duim voor jou dat februari je geluksmaand is!
Greetz
Cassyke
http://onvervuldewens.blogspot.com/
Voor mij zijn deze gevoelens eveneens zooo herkenbaar!
Ik word ook heen en weer geslingerd tussen positieve en negatieve gedachten. Het is altijd moeilijk om die negatieve gedachten te verdringen en positief te blijven denken. Het lukt me niet altijd. Ik probeer mij vast te houden aan het feit dat we voor de rest alles hebben maar dit helpt niet echt omdat mijn leven gewoon niet perfect is zonder kind. Men ventje probeert me dan te troosten en ik chat veel op DVO, dit helpt me wel enorm. Zou deze site niet bestaan dan zou ik het gewoonweg niet aankunnen.
Volgens mij ga je steeds die onzekerheid hebben tijdens een zwangerschap. Iedereen hier op de site trouwens. Dit komt omdat we al zoveel teleurstellingen i.v.m. zwangerschap/zwanger worden meegemaakt hebben die andere koppels niet meemaken. Hierdoor kunnen die koppels deze gevoelens niet verstaan. Daarom is het belangrijk dat je praat met mensen die deze gevoelens kennen. Je vraagt ons een tip maar je bent eigenlijk zelf heel goed bezig! Je schrijft naar mensen die dit ook hebben meegemaakt/meemaken en je trekt je aan je ventje op. Dit is gewoon het beste dat je kunt doen! Doe zo voort zou ik gewoon zeggen...
@Orchidee: ooo neen ik vind het zo erg voor jou! En dat juist nu te weten komen, met de komende feestdagen...
Ik wens je heel veel sterkte toe meisje!@Wendel: geloof me op je trouwdag ben je zodanig gelukkig dat het zeker geen schaduw er zal overhangen. Je moet het trouwens ook niet toelaten! Geniet van één van de mooiste dagen van je leven. Geniet er 200% van want het is zo snel voorbij dat je het spijtig gaat vinden als je er niet van genoten hebt.
@bbfc: ik duim voor jou dat februari je geluksmaand is!
Greetz
Cassyke
http://onvervuldewens.blogspot.com/
-
Glenys
- Berichten: 586
- Lid geworden op: 19 juni 2008, 16:23
Hey lieve schatten,
Vanavond vertrekken we op reis maar ik kwam toch nog eventjes kijken op DVO. De verhalen hierboven grijpen me aan. Vooral omdat het zo herkenbaar is. Net zoals Wendel trek ik me op aan de gedachte dat het meestal periodes zijn van verdriet die overgaan. Het is echt met ups en downs. Op die downs kan ik het ook heeeeeeel moeilijk hebben.
Ik schrijf nog even op het forum omdat ik al degenen die het nu moeilijk hebben een hart onder de riem wil steken. 2010 is een nieuw jaar en een nieuw begin. Volgend jaar jaar zullen er weer heel veel meiden die nu op het forum schrijven, zwanger worden. Anderen gaan misschien adopteren of proberen te leven zonder een kindje. Maar hoe je het ook draait of keert, we gaan ons er volgend jaar doorheen slaan en er gaan gelukkige momenten komen. We hebben dit verdriet niet verdiend maar we moeten verder en dat zullen we net zoals in 2009 ook doen! We mogen trots zijn op onszelf, geen één onder ons heeft het opgegeven terwijl de doemgedachten enorm ondraaglijk kunnen zijn.
Logost, ik wens jou een geweldige zwangerschap toe en een pracht van een kindje.
Orchidee, mijn hart breekt bij het lezen van jou berichtje. Je moet het nu echt heel moeilijk hebben. Ooit gaat er een einde komen aan je inmense verdriet maar nu nog niet. Ik weet niet goed wat ik moet schrijven om je te troosten of hoe ik je pijn kan verlichten. Ik ben nu gewoon even bij je.
Cassyke, Wendel en bbfc, ook jullie wens ik het beste toe!
Vanavond vertrekken we op reis maar ik kwam toch nog eventjes kijken op DVO. De verhalen hierboven grijpen me aan. Vooral omdat het zo herkenbaar is. Net zoals Wendel trek ik me op aan de gedachte dat het meestal periodes zijn van verdriet die overgaan. Het is echt met ups en downs. Op die downs kan ik het ook heeeeeeel moeilijk hebben.
Ik schrijf nog even op het forum omdat ik al degenen die het nu moeilijk hebben een hart onder de riem wil steken. 2010 is een nieuw jaar en een nieuw begin. Volgend jaar jaar zullen er weer heel veel meiden die nu op het forum schrijven, zwanger worden. Anderen gaan misschien adopteren of proberen te leven zonder een kindje. Maar hoe je het ook draait of keert, we gaan ons er volgend jaar doorheen slaan en er gaan gelukkige momenten komen. We hebben dit verdriet niet verdiend maar we moeten verder en dat zullen we net zoals in 2009 ook doen! We mogen trots zijn op onszelf, geen één onder ons heeft het opgegeven terwijl de doemgedachten enorm ondraaglijk kunnen zijn.
Logost, ik wens jou een geweldige zwangerschap toe en een pracht van een kindje.
Orchidee, mijn hart breekt bij het lezen van jou berichtje. Je moet het nu echt heel moeilijk hebben. Ooit gaat er een einde komen aan je inmense verdriet maar nu nog niet. Ik weet niet goed wat ik moet schrijven om je te troosten of hoe ik je pijn kan verlichten. Ik ben nu gewoon even bij je.
Cassyke, Wendel en bbfc, ook jullie wens ik het beste toe!
-
kimpy
- Berichten: 60
- Lid geworden op: 7 januari 2009, 19:18
hallo allen,
Ik ervaar al de vruchtbaarheidsbehandeling als volgt:
Leven tussen hoop en wanhoop.
Pas mijn 3e IVF en 5e terugplaatsing achter de rug en het is weer wanhoop, maar ik hoop dat ik zo snel mogelijk verder kan, ik hoop dat ik eindelijk in 2010 een zwanger mag zijn en ik hoop dat deze wanhoop ooit kan stoppen.
Maar dames, ik denk dat we ons aan deze kleine hoop moeten vasthouden en zo doorgaan tot er ook voor ons een klein wonder geschiedt.
Vele groetjes en veel hoop toegewenst kimpy
Ik ervaar al de vruchtbaarheidsbehandeling als volgt:
Leven tussen hoop en wanhoop.
Pas mijn 3e IVF en 5e terugplaatsing achter de rug en het is weer wanhoop, maar ik hoop dat ik zo snel mogelijk verder kan, ik hoop dat ik eindelijk in 2010 een zwanger mag zijn en ik hoop dat deze wanhoop ooit kan stoppen.
Maar dames, ik denk dat we ons aan deze kleine hoop moeten vasthouden en zo doorgaan tot er ook voor ons een klein wonder geschiedt.
Vele groetjes en veel hoop toegewenst kimpy
-
logost
- Berichten: 981
- Lid geworden op: 18 november 2009, 10:49
Jullie reacties doen me echt deugd. Ik vind het jammer dat het zo herkenbaar is want ik wens niemand die geveolens toe.
Zoals Gelnys zegt: we verdienen dit echt niet maar zoals cassy en kimpie en wendel zeggen er zijn idd nog mooie momenten ook. Hoewel ik die nu nog maar amper zijn, maar te weten dat ze nog wel terug zullen komen, is hoopgevend.
Jullie zijn schatten van mensen en ik hou enorm van dit forum.
@Orchidee: ik vind het heel jammer dat ik je niet beter kan helpen dan gewoon je berichtjes lezen en te reageren met hoe erg ik het voor je vind. Ik hoop echt dat je de moed hebt om verder te gaan en dat je verdriet overgaat. Ik wens je alleszin een verdrietloos 2010 toe. Als je gewoon je hart wilt luchten of zelfs kwaad zijn op mij omdat ik me zo voel terwijl ik eigenlijk blij zou moeten zijn. Je mag steeds een pb sturen hoor.
@Kimpy: Dat leven tussen hoop en wanhoop is ontzettend moeilijk. Maar zoals je zegt, je hebt telkens nog dat beetje hoop en dat sleurt je door de dagen. Veel succes en ik hoop mee voor jou voor een zwangerschap in 2010.
@Glenys: ik kan niet veel anders zeggen dan dat je me ontroerde met je woorden. Er straalt veel optimisme uit en dat terwijl je je vaak hetzelfde voelt als mij. Ik wil jou een prettige en zalige reis toewensen en veel succes in 2010.
@Cassyke: je hebt gelijk van DVO en mijn ventje. Gelukkig dat die er zijn en gelukkig dat jullie er zijn mo te reageren en te troosten. Het helpt wonderwel.
@BBFC: zullen we de feestdagen gezamelijk doorbrengen. Beiden achter onze computer
Ik zal proberen aan alle andere vrouwen/mannen op dit forum te denken tijdens de feestdagen zodat ik weet dat ik niet alleen ben met zo'n problemen.
Aan iedereen: heel erg bedankt om me te willen helpen en bedankt voor de troostende woorden.
Zoals Gelnys zegt: we verdienen dit echt niet maar zoals cassy en kimpie en wendel zeggen er zijn idd nog mooie momenten ook. Hoewel ik die nu nog maar amper zijn, maar te weten dat ze nog wel terug zullen komen, is hoopgevend.
Jullie zijn schatten van mensen en ik hou enorm van dit forum.
@Orchidee: ik vind het heel jammer dat ik je niet beter kan helpen dan gewoon je berichtjes lezen en te reageren met hoe erg ik het voor je vind. Ik hoop echt dat je de moed hebt om verder te gaan en dat je verdriet overgaat. Ik wens je alleszin een verdrietloos 2010 toe. Als je gewoon je hart wilt luchten of zelfs kwaad zijn op mij omdat ik me zo voel terwijl ik eigenlijk blij zou moeten zijn. Je mag steeds een pb sturen hoor.
@Kimpy: Dat leven tussen hoop en wanhoop is ontzettend moeilijk. Maar zoals je zegt, je hebt telkens nog dat beetje hoop en dat sleurt je door de dagen. Veel succes en ik hoop mee voor jou voor een zwangerschap in 2010.
@Glenys: ik kan niet veel anders zeggen dan dat je me ontroerde met je woorden. Er straalt veel optimisme uit en dat terwijl je je vaak hetzelfde voelt als mij. Ik wil jou een prettige en zalige reis toewensen en veel succes in 2010.
@Cassyke: je hebt gelijk van DVO en mijn ventje. Gelukkig dat die er zijn en gelukkig dat jullie er zijn mo te reageren en te troosten. Het helpt wonderwel.
@BBFC: zullen we de feestdagen gezamelijk doorbrengen. Beiden achter onze computer
Ik zal proberen aan alle andere vrouwen/mannen op dit forum te denken tijdens de feestdagen zodat ik weet dat ik niet alleen ben met zo'n problemen.Aan iedereen: heel erg bedankt om me te willen helpen en bedankt voor de troostende woorden.
-
L***
- Berichten: 2172
- Lid geworden op: 27 december 2008, 16:51
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
heej ladies,
en het doemt verder in mijn hoofd.
net de aflevering gezien waarin addison te weten komt dat ze maar 2 follikels meer heeft zitten en dus vrij onvruchtbaar is...
zelfs met de champagne bij nog een voltreffer op mijn gemoed!
het lijkt ook bij mij allemaal zo raar als bij haar. ik wil al sinds ik zelf een kindje was kindjes koesteren, opvoeden, verzorgen, sterk maken voor de buitenwereld... en ik kon het ook doen bij klein broertje en zusje (tien jaar leeftijdsverschil). want één ding wist ik zeker; ik moest en zou moeder worden. ik maakte van dat zorgende-voor-kinderen zelfs mijn beroep verdorie. mijn grote zus trok zich daar helemaal niets van aan en leefde haar leven in haar tienerwereldje (god, wat had ik dat toen ook beter gedaan) en kreeg zonder problemen twee prachtige kinderen... en ik sta hier nu te blinken... de kinderspecialist zonder kinderen. het maakt me allemaal zo ongeloofwaardig, wie ben ik om iets te zeggen over een kindje zijn/haar ontwikkeling als ik zelf niet eens kinderen heb? ouders vragen me standaard of ik ook kinderen heb, standaard een gewoon antwoord: nee. verder niets, ze speculeren het zelf verder maar uit. en ze weten dat ik al vijf jaar getrouwd ben, dat ik al 32 jaar ben, veel aanzet hebben ze niet nodig. en ik hou van wat ik doe, ik heb altijd gehouden van werken en leven met kinderen, ik ben misschien meer tijd van mijn dag intensief bezig met kinderen dan de meeste ouders bezig zijn met hun kinderen. en toch, en toch ... kan ik er geen krijgen...kinderen zij me eigenlijk niet gegund.
de woorden van de neurologe waar ik onlangs voor mijn (familiale) epilepsie op consult ging zinderen meer en meer na: 'de natuur houdt het tegen' en dan de woorden van johan 'te veel spanning, je baarmoeder is te koud'... en dan volgens crg en gyn 'alles zou moeten werken, er is een goede kans..' ik weet het allemaal niet meer, ik raak verstrikt in mijn eigen impulsen, mijn eigen veronderstellingen en die zijn ook niet evidence based, die zijn vooral feeling based op dit moment. ik krijg geen adem meer want het klopt niet, het klopt niet...
en eigenlijk is het gewoon een kwestie vn loslaten en lang, lang nakijken want (hoe negatief de winter mij ook maakt) dat is het doemdenken dat me nu overheerst. gisteren nog 'zen', vandaag volledig down. ik denk nu heel half-leeg; het is niet voor mij, ik moet het loslaten...
misschien moet ik zelfs beter een andere job zoeken.
liesje
en het doemt verder in mijn hoofd.
net de aflevering gezien waarin addison te weten komt dat ze maar 2 follikels meer heeft zitten en dus vrij onvruchtbaar is...
zelfs met de champagne bij nog een voltreffer op mijn gemoed!
het lijkt ook bij mij allemaal zo raar als bij haar. ik wil al sinds ik zelf een kindje was kindjes koesteren, opvoeden, verzorgen, sterk maken voor de buitenwereld... en ik kon het ook doen bij klein broertje en zusje (tien jaar leeftijdsverschil). want één ding wist ik zeker; ik moest en zou moeder worden. ik maakte van dat zorgende-voor-kinderen zelfs mijn beroep verdorie. mijn grote zus trok zich daar helemaal niets van aan en leefde haar leven in haar tienerwereldje (god, wat had ik dat toen ook beter gedaan) en kreeg zonder problemen twee prachtige kinderen... en ik sta hier nu te blinken... de kinderspecialist zonder kinderen. het maakt me allemaal zo ongeloofwaardig, wie ben ik om iets te zeggen over een kindje zijn/haar ontwikkeling als ik zelf niet eens kinderen heb? ouders vragen me standaard of ik ook kinderen heb, standaard een gewoon antwoord: nee. verder niets, ze speculeren het zelf verder maar uit. en ze weten dat ik al vijf jaar getrouwd ben, dat ik al 32 jaar ben, veel aanzet hebben ze niet nodig. en ik hou van wat ik doe, ik heb altijd gehouden van werken en leven met kinderen, ik ben misschien meer tijd van mijn dag intensief bezig met kinderen dan de meeste ouders bezig zijn met hun kinderen. en toch, en toch ... kan ik er geen krijgen...kinderen zij me eigenlijk niet gegund.
de woorden van de neurologe waar ik onlangs voor mijn (familiale) epilepsie op consult ging zinderen meer en meer na: 'de natuur houdt het tegen' en dan de woorden van johan 'te veel spanning, je baarmoeder is te koud'... en dan volgens crg en gyn 'alles zou moeten werken, er is een goede kans..' ik weet het allemaal niet meer, ik raak verstrikt in mijn eigen impulsen, mijn eigen veronderstellingen en die zijn ook niet evidence based, die zijn vooral feeling based op dit moment. ik krijg geen adem meer want het klopt niet, het klopt niet...
en eigenlijk is het gewoon een kwestie vn loslaten en lang, lang nakijken want (hoe negatief de winter mij ook maakt) dat is het doemdenken dat me nu overheerst. gisteren nog 'zen', vandaag volledig down. ik denk nu heel half-leeg; het is niet voor mij, ik moet het loslaten...
misschien moet ik zelfs beter een andere job zoeken.
liesje
-
Orchidee
- Berichten: 425
- Lid geworden op: 23 augustus 2007, 15:51
Liesje,
je kan het niet beter bewoorden ... bij mij juist hetzelfde .... al van toen ik 3 was wilde ik vroedvrouw worden, kindjes ter wereld helpen, het mooiste wat er is... na mijn studies (en grote ontgoocheling op de dienst waar ik langst stage deed) heb ik het roer omgedraaid naar een volledig andere wereld, maar steeds met de wrange nasmaak ... had ik niet beter op het verloskwartier gebleven. En nu, na al die teleurstellingen, het moeten tot de vaststelling komen dat het waarschijnlijk niet mag bij mij (ik wilde ook al kindjes van toen ik klein was, heb nooit de ware tegen gekomen, en aan 40 ben ik er dan maar alleen aan begonnen; intussen 44). Ik kan me er gewoon niet bij neerleggen. Als allerlaastst strohalm heb ik nu een afspraak in Jette, want ik kon niet verder , ik liep heel te tijd te huilen na het nieuws dat het weer mislukt was bij mijn (eigenlijk) laatste poging. OOk al moest ik sinds vorig jaar al alles zelf betalen, dus daar werk ik voor ...; ik kan het nog niet 'opgeven' en hoop dat ze me in Jette nog die 2ne kans kunnen geven. Ik zeg kunnen want 'k ga proberen eerlijk te zijn met mezelf, indien ze daar géén kansen meer zien, dan zal ik ook aan die emotionele rollercoaster niet meer beginnen .
'k wens je heel veel sterkte, en als Johan het nog ziet zitten en het CRG ziet niet direct problemen, ga er nog eens voor
Weet dat wij hier allemaal achter je zullen staan!!
dikke knuffel
orchidee
je kan het niet beter bewoorden ... bij mij juist hetzelfde .... al van toen ik 3 was wilde ik vroedvrouw worden, kindjes ter wereld helpen, het mooiste wat er is... na mijn studies (en grote ontgoocheling op de dienst waar ik langst stage deed) heb ik het roer omgedraaid naar een volledig andere wereld, maar steeds met de wrange nasmaak ... had ik niet beter op het verloskwartier gebleven. En nu, na al die teleurstellingen, het moeten tot de vaststelling komen dat het waarschijnlijk niet mag bij mij (ik wilde ook al kindjes van toen ik klein was, heb nooit de ware tegen gekomen, en aan 40 ben ik er dan maar alleen aan begonnen; intussen 44). Ik kan me er gewoon niet bij neerleggen. Als allerlaastst strohalm heb ik nu een afspraak in Jette, want ik kon niet verder , ik liep heel te tijd te huilen na het nieuws dat het weer mislukt was bij mijn (eigenlijk) laatste poging. OOk al moest ik sinds vorig jaar al alles zelf betalen, dus daar werk ik voor ...; ik kan het nog niet 'opgeven' en hoop dat ze me in Jette nog die 2ne kans kunnen geven. Ik zeg kunnen want 'k ga proberen eerlijk te zijn met mezelf, indien ze daar géén kansen meer zien, dan zal ik ook aan die emotionele rollercoaster niet meer beginnen
.'k wens je heel veel sterkte, en als Johan het nog ziet zitten en het CRG ziet niet direct problemen, ga er nog eens voor
Weet dat wij hier allemaal achter je zullen staan!!dikke knuffel
orchidee
-
logost
- Berichten: 981
- Lid geworden op: 18 november 2009, 10:49
Oh Liezeke toch. Ik ken je gevoel 100% ik heb het ook heel moeilijk met het gegeven dat het bij ons zo moeilijk lukt. Wij, de mensen wiens hele leven rond kinderen draait, moeten leren 'geduld' hebben. Ik ben logopediste en behandel voornamelijk heel jonge kinderen. Ook ik ken het vervelende vragen naar: heb je kinderen? Telkens voelt het alsof er ergens een snaar springt in m'n lichaam. Neen, ik heb geen kinderen, nog niet. EN die nog niet weegt enorm zwaar door.
Ik trooste me met de gedachte dat ik nog jong was en dat ben jij ook nog steeds. Wanner ik me afsluit van de wereld gat het goed met mij. Ik heb best nog wat geduld om kinderen te krijgen. Het is de wereld rondom mij die ervoor zorgt dat ik gisteren een kindje wou. Zij praten over niks anders...ik sluit me dan ook bewust af. Ik heb al met heel donkere gedachten rondgelopen over mijn toekomst en kan die soms nog hebben, maar dan denk ik dat ik gelukkig getrouwd ben en dat er steeds uitwegen zijn. Enkele weekends op een jaar MOET ik naar die vrienden maar de meeste blijf ik wel thuis.
Hoe ik je concreet kan helpen is heel moeilijk. Weet alleen dat als je een luisterend oor nodig hebt, je me steeds kan vinden. Weet ook dat ik je gevoelens heel hard ken en ook ik heb me de vraag al gesteld of dit een depressie zou kunnen zijn... Maar goed ik weiger nog steeds om dat te geloven. Momenteel gat het met mij ook wel goed. Ik heb weer een beetje kracht om te vechten. Eén dag per keer.
Meid, sterkte en je weet me te vinden.
@Orchidee: ik duim voor je mee dat ze in Jette kunnen helpen. Wanneer heb je een afspraak?
Ik trooste me met de gedachte dat ik nog jong was en dat ben jij ook nog steeds. Wanner ik me afsluit van de wereld gat het goed met mij. Ik heb best nog wat geduld om kinderen te krijgen. Het is de wereld rondom mij die ervoor zorgt dat ik gisteren een kindje wou. Zij praten over niks anders...ik sluit me dan ook bewust af. Ik heb al met heel donkere gedachten rondgelopen over mijn toekomst en kan die soms nog hebben, maar dan denk ik dat ik gelukkig getrouwd ben en dat er steeds uitwegen zijn. Enkele weekends op een jaar MOET ik naar die vrienden maar de meeste blijf ik wel thuis.
Hoe ik je concreet kan helpen is heel moeilijk. Weet alleen dat als je een luisterend oor nodig hebt, je me steeds kan vinden. Weet ook dat ik je gevoelens heel hard ken en ook ik heb me de vraag al gesteld of dit een depressie zou kunnen zijn... Maar goed ik weiger nog steeds om dat te geloven. Momenteel gat het met mij ook wel goed. Ik heb weer een beetje kracht om te vechten. Eén dag per keer.
Meid, sterkte en je weet me te vinden.
@Orchidee: ik duim voor je mee dat ze in Jette kunnen helpen. Wanneer heb je een afspraak?
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten