post behandelen depressie

[liezeke]

heej ladies,


zooo lang zijn we nog niet bezig met behandelen en ook de dosissen hormonen vielen eigenlijk wel mee. maar toch voel ik me naar het einde van 2009 toe verder wegzinken in een diep moeras van negatief denken. ook al de andere 'zorgen' (ontslag, bouw, nog steeds geen vaste job...) doen er geen goed aan
ik word apathischer, ik sluit me op, zoek geen contact met andere mensen omdat er overal wel iets over 'kinderen krijgen' ter sprake komt. en rondom mij draait de wereld maar door en door en verlangt iedereen dat ik op dezelfde kruissnelheid blijf voortgaan.
maar ik kan niet meer, het lukt me niet meer om gewoon mijn leven te leven zoals ik altijd deed vol vuur en liefde.
misschien voel ik me binnen een weekje beter en kan ik er weer beter tegenaan, momenteel overheest die zeer diepe stemming.
ben ik alleen met deze gevoelens of zijn er hier nog die zich door al dat behandelen, hormonen en tegenslagen van de sokkel geblazen voelen?

liesje

[leeuwtje]

hey Liesje,

ik denk dat er juist héél veel vrouwen onder ons zich zo voelen. Vorig jaar rond deze periode voelde ik me exact zoals jij. En typisch, het blijft de feestperiode, en je hebt het gevoel dat je inderdaad maar verder moet blijven draaien, en ook happy moet zijn en voor de schone schijn doe je maar mee aan die hele kerst-en nieuwjaarsmolen. Maar eigenlijk ben je op een punt gekomen, dat je het gevoel hebt dat je geleefd wordt, dat je maar niet verder geraakt, je zit vast. Overal wordt gepraat over kinderen, en overal krijg je te horen dat het nieuwe jaar een nieuw begin is en dat je misschien dan wel een kindje krijgt... Overal rond je lijken kerstkindjes geboren. Bij mij beviel mijn buurvrouw, net op de dag dat ik mijn menstruatie kreeg (en dus weer niet zwanger was). Ook ik wou niet meer buiten komen, ook ik was in niets meer geïnteresseerd, 't leek allemaal zo zinloos.
Ik begrijp wat je doormaakt, meisje. Bij ons was het nieuwe jaar toevallig wel een goed jaar, we hebben nu een dochtertje van 10 weken. Maar ik ben die gevoelens nog niet vergeten, ik denk momenteel heel veel aan mensen zoals jij Liesje. Ik weet hoe dat voelt en ik heb er veel moeite mee gehad om die gevolens een plaats te geven, te verwerken. Soms voel ik me zelfs nog een beetje zo, dat gevoel dat je maar mee moet met de maatschappij, dat ik geleefd wordt, en dat het toch dat niet is waar ik me gelukkig mee voel... Dat is blijven hangen. Mensen verlangen van je dat je dit en dat ... maar door dit te hebben meegemaakt, ben ik het leven (en sommige mensen van wie ik het niet had verwacht) heel anders gaan bekijken.

Sterkte Liesje, ik wens je oprecht beterschap met je gevoelens. Weet dat veel vrouwen je steunen!

Groetjes,
Eveline.

[babske]

Liezeke, ik weet maar al te goed hoe je je voelt. Wij zijn al bijna vier jaar aan 't proberen voor een kindje waarvan al drie jaar met behandelingen en ook hier nog steeds geen kindje op komst.
Ik herken je gedrag en je gevoelens heel goed hoor. Vroeger was ik altijd een vrolijke, opgewekte, plezante meid die altijd wel te vinden was voor grapjes en plagerijen. Maar die meid is er al enkele jaren niet meer. Vroeger wou ik overal waar er feestjes ofzo waren aanwezig zijn. Nu mijd ik feestjes of ik ga er met enorm grote tegenzin naar toe.... schrik dat het onderwerp 'kinderen' weer aan bod zal komen.
Zelfs naar het werk ga ik met een dubbel gevoel. Want er moest maar weer eens een zwangere collega op bezoek komen of een collega die pas bevallen is om haar wondertje te laten zien...
Ik voel ook dat mensen mijn reactie niet altijd begrijpen en zij denken soms wel eens dat ik anderen hun zwangerschap niet gun. Ik weet wel dat dat zo soms wel overkomt bij anderen, maar ik kan er zelf niets aan doen. Ik kàn de laatste tijd niet meer blij zijn voor een collega die mama of papa gaat worden... Wij wachten al vier jaar op zo'n wondertje en zij proberen 6 maanden (of soms zelfs nog minder) en zij mogen zo'n lief wondertje verwachten!!! Zo oneerlijk allemaal!!

Ik ben daarom ook graag gewoon thuis zodat ik kan zijn wie ik wil en zonder dat ik verantwoording moet afleggen over mijn gedrag of over mijn gevoelens....
Je wordt uiteindelijk toch alleen maar begrepen door mensen die hetzelfde meemaken!!

Veel sterkte meid!!!!

Liefs babske