Help!!
We hebben nu beslist om thuis open kaart te spelen. Ik wil het graag aan mijn mam en mijn zus vertellen, en nu gaan we dit doen (het wordt ook wat ingewikkeld anders, blijven uitvluchten zoeken over onze ziekenhuisbezoekjes lijkt ook zo ingewikkeld en energie-opslorpend).
Dus zaterdag gingen we naar mijn mam.. En dan zitten we daar.. En ik kan enkel maar denken over hoe dit nieuws haar wereld gaat veranderen! Wij hebben de tijd gehad om hier geleidelijk aan aan te wennen, in te groeien, maar nu zou hun wereld veranderen van 'mijn dochter gaat trouwen en heeft een beloftevolle toekomst' naar 'mijn dochter geraakt niet zwanger en heeft een onzekere toekomst'..
Moet ik dus zeggen dat ik het niet over mijn lippen kreeg? En zelfs zondag bij de Tweede Poging ook niet?
Wie dit verteld heeft thuis, hoe hebben jullie dit aangepakt? Ik ging hen misschien mijn dagboek geven, maar bij het doorbladeren blijkt dat daar wel wat dingen in staan die ze niet mogen weten, zoals mogelijke babynamen en zo.. Dus die optie is van de tafel geveegd.
1 ding is zeker, ik wil het hen vertellen, maar hoe?
Mam... Ik moet je iets vertellen...
-
Wendel
- Berichten: 1047
- Lid geworden op: 9 maart 2009, 10:45
-
Loeki
- Berichten: 12951
- Lid geworden op: 8 mei 2008, 9:30
Ik heb met hetzelfde maanden rondgelopen, "hoe vertel ik het aan mijn zus" (is voor mij "thuis").
Ik wist 't niet. Uiteindelijk is het er in een of andere huilbui uitgekomen (aan de telefoon dan nog), hortend en stotend "we zijn al zooooo lang bezig voor een kindje en binnenkort beginnen we met IVF, en ik wilde het al eerder vertellen, maar ik wist niet hoe". Het was eventjes stil aan de andere kant van de lijn, en toen zei ze "maar zus toch, dat wist ik toch al lang, ik vroeg me alleen af wanneer je er klaar voor zou zijn om het te vertellen".
En ik dacht ook dat we nooit iets hadden laten merken...
Kdenk als je een goeie band hebt thuis, de kans er zeker inzit dat ze veel minder hard gaan "schrikken" dan je denkt. Misschien vermoeden ze al lang iets.
Veel sterkte ermee!
Ik wist 't niet. Uiteindelijk is het er in een of andere huilbui uitgekomen (aan de telefoon dan nog), hortend en stotend "we zijn al zooooo lang bezig voor een kindje en binnenkort beginnen we met IVF, en ik wilde het al eerder vertellen, maar ik wist niet hoe". Het was eventjes stil aan de andere kant van de lijn, en toen zei ze "maar zus toch, dat wist ik toch al lang, ik vroeg me alleen af wanneer je er klaar voor zou zijn om het te vertellen".
En ik dacht ook dat we nooit iets hadden laten merken...
Kdenk als je een goeie band hebt thuis, de kans er zeker inzit dat ze veel minder hard gaan "schrikken" dan je denkt. Misschien vermoeden ze al lang iets.Veel sterkte ermee!
-
Filka
- Berichten: 244
- Lid geworden op: 7 oktober 2009, 15:59
Wij hebben ook 2 jaar gewacht om het te vertellen. Totdat we met ivf zijn begonnen.
Ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Het moment zelf ging natuurlijk gepaard met vele traantjes, van beide kanten. Het traject van ivf vind ik zwaar om alleen te dragen. Al die uitvluchtjes verzinnen is al moeilijk genoeg voor de 'buitenwereld'. Ik kan nu op heel veel steun rekenen van mijn familie. De close familieleden zijn nu op de hoogte en ze leven mee met ons mee. Ze helpen ons op de moeilijke momenten.
Ons mama komt me vergezellen als ik thuis moet rusten van de PU, rijdt me naar het ziekenhuis als ik zelf niet kan, doet boodschappen als ik in de zetel moet liggen, ... Die kleine dingen kunnen dan zovéél betekenen. (M'n ventje helpt ook veel hoor
maar die kan natuurlijk niet altijd thuisblijven van 't werk.)
Je moet zelf aanvoelen of je het hen kan vertellen. Neem een moment waarop je rustig kan praten wanneer je je op je gemak voelt.
veel sterkte!
Ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Het moment zelf ging natuurlijk gepaard met vele traantjes, van beide kanten. Het traject van ivf vind ik zwaar om alleen te dragen. Al die uitvluchtjes verzinnen is al moeilijk genoeg voor de 'buitenwereld'. Ik kan nu op heel veel steun rekenen van mijn familie. De close familieleden zijn nu op de hoogte en ze leven mee met ons mee. Ze helpen ons op de moeilijke momenten.
Ons mama komt me vergezellen als ik thuis moet rusten van de PU, rijdt me naar het ziekenhuis als ik zelf niet kan, doet boodschappen als ik in de zetel moet liggen, ... Die kleine dingen kunnen dan zovéél betekenen. (M'n ventje helpt ook veel hoor
maar die kan natuurlijk niet altijd thuisblijven van 't werk.)Je moet zelf aanvoelen of je het hen kan vertellen. Neem een moment waarop je rustig kan praten wanneer je je op je gemak voelt.
veel sterkte!
-
K'tje
- Berichten: 1105
- Lid geworden op: 7 april 2008, 15:46
Wendy, ik heb er lange tijd geleden ook es een topic over gestart... Ik zoek het even op en probeer het bovenaan te krijgen. Ik kreeg toen redelijk wat reacties.
Ook ik heb Het Moment enkele keren uitgesteld hoor...
Zoals je zal kunnen lezen, is het er bij mij helemaal niet uitgekomen zoals ik het wou, ik gooide alles door elkaar enzo... Het enige wat m'n mama vroeg, was waarom ik niet eerder bij haar was geweest om dat te vertellen...
Mijn zus wist het een paar maand later, en die schrok natuurlijk omdat ze al heel vaak had zitten vissen wanneer we eindelijk een kindje zouden hebben... Ze voelde zich enorm schuldig...
Het is je moeder hé, en oké, ze zullen waarschijnlijk wel schrikken, maar steun zal je zeker ook krijgen! En reageert ze niet zoals je gehoopt had, dan spreek je gewoon af dat je zelf wel zal vertellen als je de behoefte hebt, en dat ze niet constant moeten vragen hoe het is...
Succes meid!!
Ook ik heb Het Moment enkele keren uitgesteld hoor...
Zoals je zal kunnen lezen, is het er bij mij helemaal niet uitgekomen zoals ik het wou, ik gooide alles door elkaar enzo... Het enige wat m'n mama vroeg, was waarom ik niet eerder bij haar was geweest om dat te vertellen...
Mijn zus wist het een paar maand later, en die schrok natuurlijk omdat ze al heel vaak had zitten vissen wanneer we eindelijk een kindje zouden hebben... Ze voelde zich enorm schuldig...
Het is je moeder hé, en oké, ze zullen waarschijnlijk wel schrikken, maar steun zal je zeker ook krijgen! En reageert ze niet zoals je gehoopt had, dan spreek je gewoon af dat je zelf wel zal vertellen als je de behoefte hebt, en dat ze niet constant moeten vragen hoe het is...
Succes meid!!
-
koala
- Berichten: 721
- Lid geworden op: 3 december 2009, 19:01
ik heb ook een tijd zitten twijfelen aan wie we het nu wel of niet vertellen. Uiteindelijk toch aan familie en een aantal vrienden en collega's verteld. En ik kan het alleen maar aanbevelen. Velen hadden wel een vermoeden dat we kinderen wilden maar durfden het niet te vragen omdat het vaak gevoelig ligt. Iedereen leeft nu ongelooflijk mee en steunt ons enorm. Er is een enorme last van mijn schouders gevallen.
An
An
-
Liefje
- Berichten: 1369
- Lid geworden op: 4 juni 2009, 12:44
he Wendy,
wij hebben vrij lang gewacht om het aan ouders en broer/zussen te vertellen. We wilden ze liever goed nieuws brengen, dan slecht, maar uiteindelijk werkt het zo niet: de meeste ouders willen weten hoe het met hun kind gaat, 'in goede én kwade tijden'.
Het ging bij mij gepaard met veel tranen, ik geloof dat ik zoiets zei van 'we zijn erg veel in het ziekenhuis de laatste tijd'. Papa en mama dachten eerst aan een erge ziekte, dus de daaropvolgende boodschap dat we graag kindjes wilden, viel daardoor enigszins mee. Mijn vader is zelf dokter en reageerde vrij rationeel door naar alle medische details te vragen en te besluiten dat het (statistisch gezien) wel goed zou komen. Met de daaropvolgende maanden, waarin het maar steeds niet goed kwam, hebben ze het volgens mij moeilijker gehad dan met de boodschap zelf.
Ik hoop dat je de kracht vindt om het je mama te vertellen, ze zal het misschien moeilijk hebben maar er daarna voor je kunnen zijn. Sterkte!
wij hebben vrij lang gewacht om het aan ouders en broer/zussen te vertellen. We wilden ze liever goed nieuws brengen, dan slecht, maar uiteindelijk werkt het zo niet: de meeste ouders willen weten hoe het met hun kind gaat, 'in goede én kwade tijden'.
Het ging bij mij gepaard met veel tranen, ik geloof dat ik zoiets zei van 'we zijn erg veel in het ziekenhuis de laatste tijd'. Papa en mama dachten eerst aan een erge ziekte, dus de daaropvolgende boodschap dat we graag kindjes wilden, viel daardoor enigszins mee. Mijn vader is zelf dokter en reageerde vrij rationeel door naar alle medische details te vragen en te besluiten dat het (statistisch gezien) wel goed zou komen. Met de daaropvolgende maanden, waarin het maar steeds niet goed kwam, hebben ze het volgens mij moeilijker gehad dan met de boodschap zelf.
Ik hoop dat je de kracht vindt om het je mama te vertellen, ze zal het misschien moeilijk hebben maar er daarna voor je kunnen zijn. Sterkte!
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
ik beken,
ik ben de ongelooflijk mega bofkont om de fiere zus te zijn van een superberoemde fertiliteitspsychologe. maar deze momenteel mega verwende bofkont vond dat vroeger niet zo.
fertiliteitsproblemen en aanverwanten waren bij ons thuis tijdens de familiebezoekjes gespreksonderwerp nummer 1. niet dat het me koud liet, zeker niet, ik leefde volledig mee maar trop is te veel en te veel is trop vooral als je leefwereld rond andere (voor mij veeeeeeeel interessantere dingen)dingen ging. tot nu. nu stijgt het schaamrood me naar de wangen, nu zak ik in de sneeuw en dieper zelf helemaal in de bevroren grond. nu nog steeds.
en toch, toch heeft het ook een jaar geduurd voor ik het durfde vertellen in de familie. weerom die schaamte maar dan om andere reden dan die van twee regels hoger. schaamte om mijn eigen lichaamlijke falen. want naast een heel empathisch en gedreven fertiliteits-onrecht-bestrijders zijn mijn zus en mijn moeder allebei (mijn andere zus is er nog niet mee begonnen, beware als ze daar na poging 1 met een positieve test staat) superfertiel.
de prestatiedruk overviel me en velde me.
dus ik beken nogmaals, ik ben een bofkont, al zijn alle eerste stapjes moeilijk en gingen ze ook bij mij met veeeeeel tranen gepaard nadat zus(sen) het eruit hebben moeten sleuren (want ja net als bij Loekie hadden ze wel iets in het snotje).
bij mij kwamen de traantjes op het moment dat ik mijn regels had na mijn eerste gecontroleerde cyclus (naïef als ik was dat het zo simpel zou zijn) en ik net dan op een familiefeestje zat.
ons hele verhaal heb ik (omdat schrijven net iets 'meer overwogen' gaat) op aanraden van diezelfde zus aan heel de familie(we zijn met vier kinderen thuis) geschreven per mail. dat was alsof ik mezelf helemaal uitkleedde en naakt voor een volle werchter-wei stond. zo kwetsbaar voelde ik me maar het was ook heel opluchtend. mijn familie praat er openlijk over met ons op onze vraag en wij zijn 'dirigent', wij geven aan waar we het moeilijk mee hebben en waar we over willen praten en waar niet.
laatste maal; ik ben een bofkont!
liesje
ik ben de ongelooflijk mega bofkont om de fiere zus te zijn van een superberoemde fertiliteitspsychologe. maar deze momenteel mega verwende bofkont vond dat vroeger niet zo.
fertiliteitsproblemen en aanverwanten waren bij ons thuis tijdens de familiebezoekjes gespreksonderwerp nummer 1. niet dat het me koud liet, zeker niet, ik leefde volledig mee maar trop is te veel en te veel is trop vooral als je leefwereld rond andere (voor mij veeeeeeeel interessantere dingen)dingen ging. tot nu. nu stijgt het schaamrood me naar de wangen, nu zak ik in de sneeuw en dieper zelf helemaal in de bevroren grond. nu nog steeds.
en toch, toch heeft het ook een jaar geduurd voor ik het durfde vertellen in de familie. weerom die schaamte maar dan om andere reden dan die van twee regels hoger. schaamte om mijn eigen lichaamlijke falen. want naast een heel empathisch en gedreven fertiliteits-onrecht-bestrijders zijn mijn zus en mijn moeder allebei (mijn andere zus is er nog niet mee begonnen, beware als ze daar na poging 1 met een positieve test staat) superfertiel.
de prestatiedruk overviel me en velde me.
dus ik beken nogmaals, ik ben een bofkont, al zijn alle eerste stapjes moeilijk en gingen ze ook bij mij met veeeeeel tranen gepaard nadat zus(sen) het eruit hebben moeten sleuren (want ja net als bij Loekie hadden ze wel iets in het snotje).
bij mij kwamen de traantjes op het moment dat ik mijn regels had na mijn eerste gecontroleerde cyclus (naïef als ik was dat het zo simpel zou zijn) en ik net dan op een familiefeestje zat.
ons hele verhaal heb ik (omdat schrijven net iets 'meer overwogen' gaat) op aanraden van diezelfde zus aan heel de familie(we zijn met vier kinderen thuis) geschreven per mail. dat was alsof ik mezelf helemaal uitkleedde en naakt voor een volle werchter-wei stond. zo kwetsbaar voelde ik me maar het was ook heel opluchtend. mijn familie praat er openlijk over met ons op onze vraag en wij zijn 'dirigent', wij geven aan waar we het moeilijk mee hebben en waar we over willen praten en waar niet.
laatste maal; ik ben een bofkont!
liesje
-
Repelsteeltje
- Berichten: 1422
- Lid geworden op: 23 juli 2009, 10:33
Interessante vraag,
Toen ik (naief als ik was), na 2 cycli dacht dat ik zwanger was (na 34d getest) en mijn moeder polste of we nog niet bezig waren, zei ik fier 'het zal niet lang meer duren, want ik was nu al overtijd, maar t was niks, t zal wel de volgende keer zijn'. Een paar maand later was mijn optimisme geslonken en besefte ik dat die lange cycli geen goed teken waren en heb ik haar toen vertelt (tijdens zo'n moeder dochter moment) dat we naar het ziekenhuis zouden gaan. Natuurlijk vroeg ze een tijdje later wat er al boven water was gekomen. Ik had mijn man belooft tegen niemand iets te zeggen over de azoöspermie, maar op dat moment kon ik mij niet inhouden, het kwam er allemaal uit.
En ook al is mijn mama niet de meest tactvolle (durft heel foute dingen te zeggen) en is ze niet altijd even empatisch, toch ben ik blij dat ik het haar heb gezegd, want zo zijn er toch enkele plaatsjes waar ik volledig mezelf kan zijn en die fake-smile van mijn gezicht kan halen. Op hun manier steunen ze ons heel hard.
En bovenal, zo hoeven we later nooit te zeggen 'lieve ouders, jullie zijn grootouder van een KID-kindje', hun verwerking is tegen dan al gepasseerd (hoop ik) en kunnen ze dan gewoon blij zijn dat ze grootouders worden.
Wendy, t is een moeilijke stap en ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is om het onderwerp uit het niets boven te halen, maar eens je het gedaan hebt, ga je zo blij zijn. Ouders zijn er om hun kinderen te steunen (ook al zijn ze al volwassen) en niet om enkel naar de goed-nieuws-show te kijken van hun kinderen! En als je zwanger bent, gaan ze toch zowiezo blij zijn, zelfs al weten ze dat het niet van een leie dakje is gelopen. (zoals Liefje hierboven al formuleerde)
Veel succes!
Repelsteeltje
Toen ik (naief als ik was), na 2 cycli dacht dat ik zwanger was (na 34d getest) en mijn moeder polste of we nog niet bezig waren, zei ik fier 'het zal niet lang meer duren, want ik was nu al overtijd, maar t was niks, t zal wel de volgende keer zijn'. Een paar maand later was mijn optimisme geslonken en besefte ik dat die lange cycli geen goed teken waren en heb ik haar toen vertelt (tijdens zo'n moeder dochter moment) dat we naar het ziekenhuis zouden gaan. Natuurlijk vroeg ze een tijdje later wat er al boven water was gekomen. Ik had mijn man belooft tegen niemand iets te zeggen over de azoöspermie, maar op dat moment kon ik mij niet inhouden, het kwam er allemaal uit.
En ook al is mijn mama niet de meest tactvolle (durft heel foute dingen te zeggen) en is ze niet altijd even empatisch, toch ben ik blij dat ik het haar heb gezegd, want zo zijn er toch enkele plaatsjes waar ik volledig mezelf kan zijn en die fake-smile van mijn gezicht kan halen. Op hun manier steunen ze ons heel hard.
En bovenal, zo hoeven we later nooit te zeggen 'lieve ouders, jullie zijn grootouder van een KID-kindje', hun verwerking is tegen dan al gepasseerd (hoop ik) en kunnen ze dan gewoon blij zijn dat ze grootouders worden.
Wendy, t is een moeilijke stap en ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is om het onderwerp uit het niets boven te halen, maar eens je het gedaan hebt, ga je zo blij zijn. Ouders zijn er om hun kinderen te steunen (ook al zijn ze al volwassen) en niet om enkel naar de goed-nieuws-show te kijken van hun kinderen! En als je zwanger bent, gaan ze toch zowiezo blij zijn, zelfs al weten ze dat het niet van een leie dakje is gelopen. (zoals Liefje hierboven al formuleerde)
Veel succes!
Repelsteeltje
-
Wendel
- Berichten: 1047
- Lid geworden op: 9 maart 2009, 10:45
Voila, het is gebeurd!!
Gister hebben we het thuis verteld.. Gelukkig was ventje mee, die heeft maar begonnen met 'we moeten eigenlijk iets vertellen' Mijn keel zat alweer toe van de emoties
Het hele verhaal is er vrij gemakkelijk uitgekomen.. We hebben verteld dat het niet lukt, dat ventje geopereerd moet worden, maar dat het waarschijnlijk niet enkel daar aan ligt, dat we bezig zijn met inseminaties, wat zo'n cyclus dan precies inhoudt.. Tranen over mijn wangen, tranen in mam haar ogen.. Ik denk dat het allemaal een beetje veel voor haar was, ze had het helemaal niet zien aankomen! Ze dacht dat we er na ons trouwfeest wel redelijk vlug zouden aan beginnen, maar dat we al zo lang bezig waren, daar verschoot ze wel van!
Eens we uitgepraat waren, hebben we weer wat gebabbeld over 'gewone' dingen, ik denk dat ze dat wel nodig had om wat te bekomen. Dan vertelde ik over de acu (was dat vergeten) en dan weer wat over gewone dingen, dan over hoe ik het aan mijn bazin verteld had..
Toen we buiten waren, was ik echt blij dat ze het nu weet! Nu hoef ik niet meer te liegen tegen mijn mam!
Daarna gingen we naar mijn zus, dan hebben we dat ook meteen achter de rug en hoeft mijn mam niet te liegen tegen haar.. Maar toen we daar aankwamen, stond ze net klaar om uit te gaan met een vriendin..
Dus jah, wordt vervolgd
Gister hebben we het thuis verteld.. Gelukkig was ventje mee, die heeft maar begonnen met 'we moeten eigenlijk iets vertellen' Mijn keel zat alweer toe van de emoties
Het hele verhaal is er vrij gemakkelijk uitgekomen.. We hebben verteld dat het niet lukt, dat ventje geopereerd moet worden, maar dat het waarschijnlijk niet enkel daar aan ligt, dat we bezig zijn met inseminaties, wat zo'n cyclus dan precies inhoudt.. Tranen over mijn wangen, tranen in mam haar ogen.. Ik denk dat het allemaal een beetje veel voor haar was, ze had het helemaal niet zien aankomen! Ze dacht dat we er na ons trouwfeest wel redelijk vlug zouden aan beginnen, maar dat we al zo lang bezig waren, daar verschoot ze wel van!
Eens we uitgepraat waren, hebben we weer wat gebabbeld over 'gewone' dingen, ik denk dat ze dat wel nodig had om wat te bekomen. Dan vertelde ik over de acu (was dat vergeten) en dan weer wat over gewone dingen, dan over hoe ik het aan mijn bazin verteld had..
Toen we buiten waren, was ik echt blij dat ze het nu weet! Nu hoef ik niet meer te liegen tegen mijn mam!
Daarna gingen we naar mijn zus, dan hebben we dat ook meteen achter de rug en hoeft mijn mam niet te liegen tegen haar.. Maar toen we daar aankwamen, stond ze net klaar om uit te gaan met een vriendin..
Dus jah, wordt vervolgd
-
Wendel
- Berichten: 1047
- Lid geworden op: 9 maart 2009, 10:45
Hihi, al die supporters! Doet wel deugd 
Het vervolg:
Gisteravond zijn we naar mijn zus geweest, die was al verbaasd om 'savonds nog bezoek te krijgen
Toen vertelde ik dat we de dag ervoor naar mam geweest waren om iets te vertellen dat we nu ook graag aan haar zouden vertellen.
- Ge zijt toch niet zwanger?
Neen..
- Haha, het lukt niet zeker?
Neen, het lukt niet..
- Hihi, en wil je dat ik draagmoeder word?
Euh.. Nu is't nog niet nodig, dank je..
Toen had ze ongeveer door, omdat ik begon te snikken gelijk een klein kind
, dat het dus niet om te zwanzen was..
Nuja, vond het wel grappig.. Dat wordt er eentje voor later 'weet je't nog toen we't kwamen vertellen en dat je dacht dat het voor te lachen was
'
Daarna heb ik gans mijn verhaal kunnen doen. Bijna zonder huilen zelfs! Bijna
Ze reageerde heel goed, maar misschien een beetje koeltjes, vond ik, maar ja, ze had het dus ook totaal niet zien komen, en dan krijgt ze in een verhaal van een half uur te verwerken dat wij én nu al willen gaan voor kindjes, én dat het niet lukt, én dat we al bijna 2 jaar bezig zijn daarmee! Da's toch al een heuse boterham om te verteren hé..
Ik heb haar mijn dagboek toch gegeven (heb iets gekleefd over de lijstjes met namen en zo ), zo kan ze toch lezen hoe ik deze laatste tijd heb ervaren. Ze kan het zich zo niet inbeelden, want zij wil helemaal geen kindjes.
Vandemorgen checkte ik dan eens mijn e-mail, en daar stond een heel emotioneel berichtje van haar..
Dus ja, de wereld is nu nog steeds dezelfde, maar toch ietje anders..
Het vervolg:
Gisteravond zijn we naar mijn zus geweest, die was al verbaasd om 'savonds nog bezoek te krijgen
Toen vertelde ik dat we de dag ervoor naar mam geweest waren om iets te vertellen dat we nu ook graag aan haar zouden vertellen.
- Ge zijt toch niet zwanger?
Neen..
- Haha, het lukt niet zeker?
Neen, het lukt niet..
- Hihi, en wil je dat ik draagmoeder word?
Euh.. Nu is't nog niet nodig, dank je..
Toen had ze ongeveer door, omdat ik begon te snikken gelijk een klein kind
, dat het dus niet om te zwanzen was.. Nuja, vond het wel grappig.. Dat wordt er eentje voor later 'weet je't nog toen we't kwamen vertellen en dat je dacht dat het voor te lachen was
'Daarna heb ik gans mijn verhaal kunnen doen. Bijna zonder huilen zelfs!
Bijna Ze reageerde heel goed, maar misschien een beetje koeltjes, vond ik, maar ja, ze had het dus ook totaal niet zien komen, en dan krijgt ze in een verhaal van een half uur te verwerken dat wij én nu al willen gaan voor kindjes, én dat het niet lukt, én dat we al bijna 2 jaar bezig zijn daarmee! Da's toch al een heuse boterham om te verteren hé..
Ik heb haar mijn dagboek toch gegeven (heb iets gekleefd over de lijstjes met namen en zo
), zo kan ze toch lezen hoe ik deze laatste tijd heb ervaren. Ze kan het zich zo niet inbeelden, want zij wil helemaal geen kindjes.Vandemorgen checkte ik dan eens mijn e-mail, en daar stond een heel emotioneel berichtje van haar..
Dus ja, de wereld is nu nog steeds dezelfde, maar toch ietje anders..
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 111 gasten