Koppen 22-10

[Katy]

dag allemaal,

Ik ben allang hier niet meer komen kijken, gezien ik ook na jaren behandeling mijn kinderwens heb moeten opgeven. Ik vond vooral de getuigenissen van de beide koppels goed, maar wil toch een kanttekening maken bij de opmerking van de arts.
Uit de reportage blijkt precies of de arts meevoelt met zijn patiënten. Maar schijn bedriegt. Diezelfde arts zei me tijdens mijn laatste consult, botweg : "het is hier voor u over en uit !" en maakte daarbij de daarbijhorende gebaren met zijn handen. Ik moest maken dat ik buiten was. Weinig gevoelig en absoluut respectloos. Ik kan best begrijpen dat die psycholoog verlieslatend zou kunnen zijn voor het ziekenhuis, zeker als op die manier aan het licht komt dat patiënten afgeblaft worden door die zogezegde topartsen. Niemand heeft het recht een patiënt zo te behandelen. Heb veel betere ervaringen gehad met artsen in het buitenland. Misschien dat we ze allemaal eens op cursus moeten sturen. Want op dat vlak schort er hier in België nog heel veel, heel veel.
katy

[babske]

Ik ben heel tevreden dat onze problematiek EINDELIJK eens voor de buitenwereld werd besproken. Al vond ik het vrij kort. Er valt nog zoveel meer over te vertellen...
Ook hier is het niet zonder de nodige tranen gebleven. Ik ben dan nu wel zwanger, maar toch blijft al hetgene dat we hebben moeten doorstaan diep in me zitten en ik vrees dat ik er ook eeuwig mee zal blijven lopen.
Zoiets draag je mee voor de rest van je leven!!

Chapeau aan de koppels voor de mooie en moedige getuigenis!!!

babske

[camille]

Ik vond het een zeer ontroerende reportage en leefde er helemaal in mee,ik vond er zoveel van ons in terug.Hoop juist dat veel mensen van de buitenwereld (familie en vrienden)gekeken hebben dat ze eens weten hoe zwaar het allemaal is want veel mensen weten niet wat het allemaal inhoud.Mocht inderdaad nog wat langer geduurd hebben dat ze er nog een beter beeld van hebben!

Groetjes,
Camille

[liezeke]

katy,

ik leef met je mee. botte fertiliteitsartsen, die heb je liever niet als je slecht nieuws krijgt. heb het zelf al meegemaakt, echt niet leuk. denk dat de traantjes bleven komen net na die consultatie. en ja, een ziekenhuis moet renderen en rendement is gelijk aan aantal prestaties, een psycholoog daarin is verlieslatend. bittere, stomme waarheid.
daarom dit forum. zodat we als mantelzorg een beetje aan elkaar kwijt kunnen en delen.
kweet zelf ook dat er op hulpverleners en artsen veel druk gelegd wordt als het op time-management komt dus heb nog steeds veel respect voor hen ook. en ja, een arts kan ook eens een bad hair day hebben en echt niet lief zijn. en dat is voor de patiënt niet leuk. zeker als je zo'n existentieel slecht nieuws moet vernemen.
zo'n beperking verwerken, tja, twerd pijnlijk in beeld gebracht en verwoord door de man van karen; het slijt maar weg gaat het nooit.
denk aan je!

verwerking van ongewenste kinderloosheid is nog steeds ongelooflijk zwaar en niet erkend, ik hoop dat door zulke reportages het een bespreekbaarder thema wordt in de maatschappij. het is deels een illusie want het cliché; 'je begrijpt het pas als je het meemaakt' is nog steeds waar al kan het wel anders en beter op maatschappelijk vlak.

liesje

[Miekec]

Amai Miek Anna, chapeau voor je verhaal op Koppen! Heel mooi gedaan en duidelijk verteld. Veel mensen bewonderen je hiervoor daar ben ik zeker van!

Ik vond de reportage ook wel oké. Maar mijn man en ik hadden nadien er een zwaar gevoel van. We verschoten van een aantal uitspraken. Mijn man verschoot bijvoorbeeld van het feit dat er nog steeds 10 % van de koppels niet zwanger geraken bij deze behandelingen. Voor mij was het eindelijk een bevestiging want mijn gyneacologe vertelde dat mijn psychologische toestand (Ik had steeds een hevige tip tijdens het nemen van clomid) flauwekul was. Ik moest maar wat sterker zijn.
De reportage heeft voor ons al een aantal vragen opgelost voor binnenkort. De timing van de uitzending was ideaal aangezien we zelf op 2 nov onze eerste afspraak hebben bij de dienst fertiliteit in het Middelheim ziekenhuis.
groetjes

[wat is er mis?]

Ik wil benadrukken dat ik het chapeau vind van de koppels dat zij hbb meegedaan. Je gevoelens proberen te verwoorden naar de buitenwereld, je moet het maar doen hé. En al die gevoelens zijn niet echt in woorden om te brengen hé. En het eindigt ook niet eens je zwanger bent. Jij blijft daar dingen van meeslepen. Ik denk dat het onmogelijke opdracht is om de buitenwereld het te laten begrijpen.

[Mona Lisa]

aan reacties uit mijn omgeving op deze reportage heb ik gemerkt dat wij er inderdaad met andere oren en ogen naar luisteren/kijken.
Wij merken bepaalde gevoelens op, die de niet-wetenden er niet uithalen. Mijn vriend en ik zeiden ook telkens van "ja maar, het is echt wel zo hoor. Je ervaart al die dingen letterlijk zoals ze het uitdrukken".

De koppels hebben het super goed uitgedrukt, ook niet-wetenden kunnen zich er dus een beeld van vormen, maar zij voelen die extra dimensie niet. Zij voelen niet hoe zwaar die emoties wel zijn.
Moeilijk om uit te drukken wat ik bedoel, maar hopelijk druk ik het een beetje naar behoren uit.

[Hanne.lore]

Heb gisteren eindelijk de moed gehad om te kijken naar de reportage.

Echt ferm van die twee koppels dat ze wilden naar buiten komen met hun verhaal. Het is zo nodig, en toch zou ik het zelf niet aandurven.

Triest dat het niet voor iedereen die er zo hard voor werkt ook lukt.

[bieke01]

Ik was vooral opgelucht dat ze in de reportage ook toegaven dat het van 10% koppels dan toch nog niet lukt met behandelingen
want in mijn omgeving zijn er soms mensen die denken dat t gewoon maar iets 'inplanten' is en dat het feit dat t dan toch niet lukt dan waarschijnlijk aan mij zou liggen
en veel te veel de troostende opmerking die je krijgt: "maar ja, ze kunnen toch al veel hé... "

[SN]

herkende me ook helemaal in de reportage... die emoties... en niemand die dat echt begrijpt behalve lotgenoten... en wij zijn het enige koppel, buiten nog kennissen, die problemen hebben gehad.
Wij zijn intussen wel de trotse ouders van een tweeling maar zijn wel 4 jaar bezig geweest... ben intussen 35 en de tweeling net 1 jaar... had mijn limiet ook op 35 gezet, gewoon om mezelf niet het gevoel te laten "overkomen" dat ik zot werd van behandelingen en alles daarrond. Ik vond ook dat ik niet echt recht had op klagen als ik dan hoorde dat die of die kanker had... want ik had toch niets levensbedreigend hè... maar toch is er dat hartzeer dat niemand weg kan nemen... dat wel zal minderen met de tijd, maar nooit zal en kan weggaan.
Zelfs nu moet ik nog vaak naar mijn kindjes kijken en tegen mezelf zeggen dat het wel echt MIJN kindjes zijn.. heel raar... ik kan die verhalen ook niet begrijpen als ik weer lees dat iemand zijn kind mee de dood in neemt, mishandelt, misbruikt... man toch .... ook dan vraag ik mij af in welke wereld ik mijn kinderen ooit ga moeten loslaten.
Ik weet wel één ding héél zeker, zij gaan ooit weten hoe hun leven tot stand is gekomen en dat zij meer dan ooit gewenst zijn. En dat ze de dingen niet van zelfsprekend moeten nemen.
ik denk nog wel eens terug aan de tijd dat er nog geen zwangerschap was, enkel behandelingen, ziekenhuizen, medicatie, emoties, woede,.... en die tranen komen vanzelf. Wat het leven ook brengt, dit is een "zeer" dat tijd nodig heeft om te helen. ook al ben ik nu moeder...

[oligo]

Wat het leven ook brengt, dit is een "zeer" dat tijd nodig heeft om te helen. ook al ben ik nu moeder...

Dit is denk ik op de meeste plaatsen zo wel. Die behandelingen hebben zelfs als ze eindigen in een kind, nog een grote impact emotioneel. Soms denken we nu zelfs, waren we er maar niet mee begonnen, maar die gedachten zijn niet waar, want we houden zo van ons zoontje. Dus ja, aandacht hierrond zou ook meer mogen.

[Jul]

Hallo,

In vond de uitzending ook iets te oppervlakkig. Te korte zendtijd. Ik vind het toch al een goede aanzet om anderen iets te laten voelen hoe wij moeten omgaan met dit proces. Ik kan me helemaal vinden in het rouwproces dat we moeten doormaken.
Het is zoals in een file dat je zit, aanzetten...stoppen...aanzetten...stoppen met de onzekerheid hoe lang het zal duren.

groeten aan iedereen
en een warme knuffel voor iedereen die het kan gebruiken.

[DVO pixi]

Ik was vooral opgelucht dat ze in de reportage ook toegaven dat het van 10% koppels dan toch nog niet lukt met behandelingen
want in mijn omgeving zijn er soms mensen die denken dat t gewoon maar iets 'inplanten' is en dat het feit dat t dan toch niet lukt dan waarschijnlijk aan mij zou liggen

Hey Bieke,

Ik ben ook 'blij' dat dit eens onder de aandacht wordt gebracht! Wij horen ook tot die 10% ook al vinden vele mensen dat 6iui en 2 verse ivf tp en 4 cryootjes ' wel snel opgeven is'
Vele leken zijn door de verFLAIRing en het LIBELLE -effect zoals ik dat noem van indruk dat iui en ivf 'gewoon maar wat medicatie nemen' is, altijd tot zwangerschap leidt (en nog liefst een tweeling, 'want dat is toch zooo schattig!') en dat het een nieuwe moderne manier is om op latere leeftijd kinderen te krijgen. Dat er per iui maar een slagingspercentage is van 15% en per ivf maar 30%, dat wordt al snel over het hoofd gezien, net als de emotionele en relationele impact van ferti behandelingen.
Geen kinderen kunnen op de wereld zetten zonder dat er een arts aan te pas komt, het is een onzichtbaar rouwproces. Vele van ons rouwen om de kinderen die ze misschien nooit op de wereld zullen zetten , om een toekomst die je beetje bij beetje loslaat... Het werd tijd dat daar eens aandacht aan besteed werd, en niet alleen beperkt blijft tot de wereld van onze lotgenoten.

[grootgevaarke]

ik vond de reportage ook te oppervlakkig, al heb ik gigantische bewondering voor de 2 koppels.
En die fertiliteitsarts: 't is gemakkelijk om je weg te steken achter budgettaire beperktheid en er dan gewoon de ogen voor te sluiten en hun medische machine te laten draaien. Een ziekenhuis moet in de eerste plaats toch oog hebben voor de patiënten en NIET voor winst/verlies? (maar ja, dat is de laatste jaren al sterk geëvolueerd in die richting hé: een ziekenhuis moet geld opbrengen )

En ja, ook ik heb achteraf tranen met tuiten gejankt...

[Mona Lisa]

grootgevaarke, ik bedoel dit absoluut niet slecht hoor. Hoe jij de situatie van ziekenhuizen beschrijft is hoe het "zou moeten zijn". Dus focus op patiënten en niet op winst. Maar in realiteit is dit absoluut niet zo.
je moet een ziekenhuis zien als een groot bedrijf, het is echt een economische instelling.

Een economische instelling dient winst te maken om te kunnen evolueren, om nieuwe technieken te kunnen onderzoeken, om nieuwe technieken te kunnen toepassen, om de nodige machines aan te kopen, ...

Op die manier komen er nieuwe inzichten en kunnen er ook meer dingen gerealiseerd worden op medisch vlak.

Dit even off topic.

Ik ben het ook met je eens hoor dat deze focus er eigenlijk niet mag zijn, maar ik denk dat het onvermijdelijk is.
En oog voor het psychologische zou inderdaad een goede meerwaarde zijn.
Maar als puntje bij paaltje komt gaat de hoofdfertiliteitsarts van elk ziekenhuis aangesproken worden over de rendabiliteit van zijn afdeling.