beste vriendin in nood

[mamavan]

M'n beste vriendin en haar vriend zijn al jaren samen, sinds 3 jaar proberen ze zwanger te geraken, zonder succes, ze hebben beide al tests ondergaan en zullen een stapje verder moeten gaan, nu ik zwanger ben is dat voor hen heel confronterend. Ik heb haar in die 5 maand zwangerschap maar één keer gezien. Ze wil er wel voor me zijn maar kan het gewoon niet, ik heb de indruk dat ze steeds verder weg zakt in haar verdriet en afstand neemt van mij. Enerzijds voel ik me in de kou gelaten door haar, want nu ik haar echt nodig heb is ze er niet en anderzijds ben ik bang dat ze eronderdoor gaat...ik mis haar maar weet echt niet hoe ik dit moet aanpakken...iemand gelijkaardige ervaringen?

[liezeke]

mamavan,

eerst en vooral: heel lief dat je dit berichtje stuurt! wil zeggen dat je je vriendin ziet afzien en daar mee van afziet...
helaas kan ik je niet vanuit jouw kant mee helpen, kan enkel vanuit de kant van je vriendin een blik werpen. tkan enorm sterke, diepliggende gevoelens naar boven brengen bij je vriendin om je met een bolle buik te zien terwijl net dat waar ze al zo lang op wacht niét komt. heel je toekomstbeeld (want ze wacht al drie jaar en dat is vre-se-lijk lang) staat op wankele poten. het is als een droom die niet meer zo vanzelfsprekend is en waar je weinig controle over hebt. en garantie krijg je niet, zelfs niet in de medische wereld.je raakt heel je (olifanten)vel kwijt en kruipt terug in je schulp.
en tlijkt alsof jij net nu het meeste hulp nodig hebt maar een normaal verlopende zwsch krijgt heel veel steun en hulp, en is goed gestut door alle bezorgde mensen rondom. jouw vriendin heeft vlgs de buitenwereld geen recht op klagen terwijl ze net elke mislukte cyclus door een zware rouwperiode gaat. een niet erkend rouwproces.
het kan zijn dat je vriendin zichzelf liever wat afsluit vr je zwsch, denk dat het beste wat je kan doen is je openstellen voor haar manier vn verwerken en haar de tijd en het beslissingsrecht te geven om jou te zien met dikke buik en nadien baby. beschouw het als quality time: je stopt nu tijd om jouw prioriteiten wat achterop te stellen (ik veronderstel dat je nog veel andere vriendinnen hebt zonder fertiprobs die er nu even knn zijn ivm. je zwsch) en krijgt nadien dubbel en dik vriendschap terug nét omdat je haar die tijd hebt gegund.

wil je meer lezen over dit topicje kan je altijd bij begrijpen bij familie en vrienden kijken.

succes!

liesje

[Noa09]

Hoi mamavan,

Vind het echt superlief dat je je afvraagt hoe je je best gedraagt tegenover je beste vriendin.

Het beste dat je kan doen is gewoon aangeven dat je er voor haar bent als zij dat wil, zowel op de momenten dat het haar iets beter gaat als op de momenten dat ze diep in de put zit.

Toen mijn beste vriendin zwanger was van haar tweede durfde ze dat niet tegen me te zeggen, ze heeft me bij haar thuis uitgenodigd om gezellig bij te praten en ik kreeg al snel haar beginnend buikje in het oog maar durfde niks te vragen. Ze heeft toen heel voorzichtig aangekondigd dat ze zwanger was, en dat ze het heel moeilijk vond om het tegen mij te zeggen.

Ik was echt blij voor haar maar ben toch in huilen uitgebarsten... Doorheen de zwangerschap ben ik haar verschillende keren gaan opzoeken, maar enkel op de momenten dat ik dacht het aan te kunnen. Ik zei dat ook gewoon eerlijk tegen haar en ze begreep dat perfect.

Een dag na de bevalling ben ik zelfs op kraamvisite geweest, op een moment dat het rustig was. Ik vond het tegelijkertijd heel mooi en heel moeilijk. Toen ik vertrok zei ze dat haar kleintje voortaan mijn geluksbrenger zou zijn, vond dat zo mooi gezegd...

Misschien lukt met elkaar bellen beter dan elkaar in real life zien nu met je dikke buik? Zo houden jullie toch contact maar is het iets minder confronterend.

Ik hoop dat jullie een manier kunnen vinden om er mee om te gaan.

Noa09

[Marit]

Hej Mamavan,

Ik vind het ook ontzettend lief van je dat je zo bezorgd bent om je vriendin.

Laat het haar zeker weten, per telefoon of per mail als ze de confrontatie met je buik niet aankan en gun haar de tijd.

Gewoon al weten dat er iemand is die klaarstaat om te luisteren, doet ontzettend veel. Dus zeg haar dat dan ook, dat je er bent voor haar. De rest komt wel.

Veel succes voor jullie beide
Marit

[nathalie v]

Hoi,

Twee jaar geleden zat ik met een lotgenote- vriendin in hetzelfde schuitje, ik toen aan de "gelukkige" kant.

We hadden beiden een gelijkaardig medisch probleem om zwanger te worden, werden geopereerd, en dachten na over hoe we het zouden aanpakken als één van ons beiden zou zwanger worden... ik was de eerste, zij zakte dieper en dieper weg. We hebben elkaar in mijn zwangere periode weinig gezien of gehoord. Ze kon het niet aan en ik respecteerde dat, ik wist zelf hoe het voelde. Ik ben haar wel blijven steunen, stuurde haar bloemen, schreef een brief of kaartje om te vragen hoe het met haar ging, dat ik haar miste, maar dat ik het begreep en haar wel wilde zien alleen maar als zij het kon en er geen verdriet van zou hebben. Ik denk dat ik haar de eerste keer zag op 30 weken zwangerschap: ik hulde me in slobberkleren om "alles" te verbergen, was doodnerveus, wilde haar niet nog meer pijn doen. We huilden, lachten, babbelden, knuffelden... ik krijg nog altijd de tranen in m'n ogen als ik eraan denk.

nieuw blad...

[nathalie v]

De volgende keer dat ik haar zag had ze onverwachts goed nieuws; ook zij was toch zwanger geraakt! Onze droom was nog even uitgekomen, samen zwanger zijn!

Ik huilde harder dan haar denk ik!

Nu zijn we beiden bij de gelukkigen. Ik hoop dat dat voor jouw vriendin ook zo zal uitdraaien.

[Sterretje]

ik denk dat het heel moeilijk is om daar een goed antwoord op te geven. Het hangt er ook vanaf hoe 'open' jouw vriendin nog wil zijn. het kan echt gebeuren dat ze een karakter verandering ondergaat en zich helemaal inzichzelf terugrekt.
Ik denk dat je niet meer kan doen dat er zijn voor haar (en dat ook laten weten). zoals nathalie het gedaan heeft, vind ik heel lief en attent.
Als het echte vriendschap is, zal jouw vriendin zich hierdoor gesteund voelen, ook al kan ze het niet tonen.
probeer haar regelmatig eens te bellen. en idd vermijden om het over jouw zwangerschap te hebben. als ze iets wil weten, zal ze het zelf wel vragen. Neem het haar niet kwalijk dat ze jouw zwangere buik niet kan zien, ook al heb jij het moeilijk, ook al wil jij ook een uitlaatklep. Besef dat zij nog altijd ergens 'benadeeld' is, dat het voor haar pijn doet, dat ze mss wel jaloers is, ook al gunt ze het je wel diep in haar hart!
succes!!

[valentijn]

Lieve mamavan,
Het is mooi dat je zoveel om je vriendin geeft en dat je begrijpt dat ze het moeilijk heeft. Ik heb reeds aan beide kanten van het verhaal gestaan.
Voor ons is zwanger raken helemaal niet evident. Mijn collega (en goede vriendin) en haar man probeerden ongeveer evenlang als mijn man en ik om zwanger te raken.
Toen ik eindelijk zwanger was durfde ik het bijna niet te vertellen, ergens voelde ik mij schuldig dat ik zo gelukkig was en dat haar dat geluk niet gegund werd. Voor haar was mijn zwangerschap een echt dieptepunt, ze ging er onderdoor en mijn geluk leek dat alleen erger te maken. Ik had een erg moeilijke zwangerschap en had eigenlijk ook nood aan steun maar probeerde die ergens anders te vinden. Ik schreef brieven naar haar met daarin alles wat ik niet kon zeggen.
mijn dochter is ondertussen 2 en nog steeds probeer ik niet over mijn dochter te spreken tenzij ze er zelf over begint.
De 3 jaar voor de geboorte van mijn dochter en het laatste 1.5 jaar sta ik aan de andere zijde van het verhaal.
Zelf heb ik in de laatste 6 maanden 2 miskramen achter de rug. één van mijn vriendinnen is in deze periode bevallen en ik heb het erg moeilijk om haar of het kindje te zien en vermijd haar ook. Ook al zou ik dat beter niet doen maar ik kan dit momenteel niet aan. Ik weet ook niet hoe ik haar dat moet uitleggen, maar ergens denk ik dat ze me wel begrijpt.
Het is sommige momenten zo erg dat ik zelfs niet aan telefoon wil komen met een vriendin omdat ik bang ben dat ze me zullen vertellen dat ze zwanger zijn. Ik vind dit vreselijk van mezelf. Ik wil niet jaloers of afgunstig zijn maar de emoties, de pijn, het is sterker dan mezelf. Tegelijkertijd wil ik er ook wel zijn voor hen. moeilijk dus.

[sammie]

Hoi mamavan,

Ik ben heeeeeel blij dit te lezen en ook de reacties van alle anderen ik zat ook al n hele tijd met n gelijkaardige situatie en ik weet ook niet goed wat ik ermee aan moet.....

Hier is t zo dat wij net n mirakelbabietje gekregen hebben, het was echt onwaarschijnlijk maar na 2 jaar ellende ben ik zwanger geraakt van ons enige embryo ooit en heb nu n prachtig dochtertje van 5 weken.
Toen we bezig waren met behandelen kreeg ik n nieuwe collega die een vrouw als partner heeft en ook bezig waren eerst met IUI en daarna IVF....we gingen er allemaal samen door en dat was zooooooo fijn om die steun aan elkaar te hebben maar we konden het op veel meer vlakken dan dat samen super vinden.
Maar toen ik dan zwanger was werd daar inderdaad ook met geen woord meer over gerept en toen ik een dikke 5 maanden was werkten we niet meer samen en sindsdien heb ik haar ook niet meer gezien, ondanks vele beloftes en nog meer afgezegde afspraken.Ik heb haar eens 1 keertje gezegd van is er iets en kunnen we er niet over praten maar werd de mond gesnoerd met neenee er is niks aan de hand en alles is normaal......dus ik kon er ook niks meer over zeggen erna.
Ik vind dit allemaal super pijnlijk en ik mis haar en laat dat ook wel voelen maar haalt niets uit mijn zwangerschap werd genegeerd en ik verwachtte hen toen ik pas zwanger werd als eerste in het ziekenhuis maar mijn dochter is al meer dan n maand en ik heb hen nog steeds niet gezien.....ik ben ook door de MMM gegaan en ik begrijp als geen ander hoe moeilijk het allemaal kan zijn maar toch vraag ik me af hoe dit nu verder moet.........de dag dat het bij haar zal lukken wil ze misschien samen gaan shoppen voor babyspullen enzo maar ik weet niet of ik dat wel kan, ze is er totaal niet geweest voor me in heel deze belangrijke periode en hoewel ik het begrijp is het toch pijnlijk en weet ik niet meer hoe het verder moet omdat er blijkbaar ook niet over gesproken kan worden vooral...anyway, ik vond t heel leuk dit topic te lezen en mamavan ik hoop dat je er uit raakt met je vriendin


groetjes
Sammie