Hoe omgaan met gevoelens?

[Sijsje]

Hallo iedereen,

Ik schets even kort mijn verhaal. Wij hebben een dochtertje van 2,5 jaar. Zij kwam er meteen in de eerste ronde dat we probeerden zwanger te worden. Een luxe, dat besefte ik toen al. Nu proberen we al bijna anderhalf jaar voor een broertje of zusje te zorgen, maar zonder resultaat. Na één jaar proberen gingen we op controle bij de gynae: alles in orde volgens hem. Spermastaal en echo waren goed, én we hebben al een kindje, dus waarschijnlijk hebben we gewoon pech. We moesten nog minstens een half jaar verder proberen voor ze ons gaan helpen. Eind september hebben we nu opnieuw een afspraak.

Lange tijd vond ik het mentaal niet zo zwaar. We zijn gelukkig en hebben eigenlijk niets om over te klagen, dat besef ik ook wel. Maar de laatste maanden krijg ik het moeilijk. Vooral door reacties van vrienden en familie. Ze vinden dat we onze dochter 'onrecht' aandoen doordat ze nog steeds enig kind is. Ze moesten eens weten... Alle opmerkingen kwetsen me enorm (bvb als ze aan mijn dochter vragen: Wat wil je voor je verjaardag? Een broertje of zusje zeker?). Daardoor ben ik er nu ook veel meer mee bezig en is het elke maand een zware teleurstelling als het weer niet gelukt is. Het werkt in op mijn humeur, en dus ook wel op onze relatie.

Hoe gaan jullie om met deze emoties? Voor mij is het allemaal nieuw, dus ik hoop hier wat tips/steun te krijgen.

Alvast bedankt!
Sijsje

[Sterretje]

Dag Sijsje,

eerst en vooral proficiat met je dochter. en ja, velen van ons zullen hier jaloers zijn wegens 'direct' raak... maar je ziet dat de natuur dus zo zijn grillen heeft en jammer genoeg een brusje op zich laat wachten...natuurlijk is dit frustrerend en natuurlijk ben je er veel mee bezig... 't is immers je diepste wens, en elke maand opnieuw wordt je ermee geconfronteerd.

ik hoop dat je afspraak eind september wat zekerheid brengt. Eventueel eens ovulatietesten proberen of een begeleide cyclus bij de gyn? dit kan ahv medicatie die je eisprong bepaalt en dan mag je steeds nogzelf 'klussen'.

wat betreft je omgeving: mijn persoonlijke ervaring is dat de opmerkingen gauw stoppen als je zegt: we zijn er mee bezig... of als je zegt dat het je nog niet gegund werd. ik begrijp wel dat je er misschien niet voor uit wil komen, en dan moet je natuurlijk iets kunnen zeggen om de mensen de mond te snoeren.
als je bijvoorbeeld zou zeggen: we willen geen tweede, dan volgen er mss onaangename opmerkingen idndien jullie opnieuw zwanger zijn.
je kan ook zeggen: we willen nog even wachten, we genieten nog van ons drietjes...
heb je al vriendinnen of familie ingelicht waarbij je je hart kan luuchten?

'k hoop in elk geval dat er snel een brusje volgt, want uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het heerlijke is, zo een tweede erbij!

[Sijsje]

Dag Sterretje,

Heel erg bedankt voor je antwoord. Ik denk dat je gelijk hebt en dat we er beter eerlijker in zouden zijn. Maar dat vind ik net zo moeilijk. Ik ben er zelf niet mee in het reine en voel me bij momenten minderwaardig omdat het niet wil lukken. Ik veronderstel dat vele dames hier deze gevoelens wel kennen.

Ovulatietesten heb ik al gedaan, maar ik heb ze eigenlijk niet nodig omdat ik m'n eisprong kan voelen. Ik ben ook heel regelmatig, een cyclus van 35 dagen. Daarom ook dat de gynae denkt dat er geen probleem is, er zijn alleszins geen aanwijzingen voor.

Ik heb enkele goeie vriendinnen ingelicht, waarvan sommigen ook via de medische weg zijn zwanger geraakt. Daar heb ik wel veel steun aan. Ik moet mss toch maar eens gaan denken aan wat we gaan zeggen tegen andere mensen, maar liegen is idd geen goed idee denk ik. Dan kunnen we beter eerlijk zijn. Misschien neemt dit een deel van de druk al wel weg. Het is vooral de familie die moeilijk doet, erg hé. En dan nog de naaste familie ook, ouders en schoonouders. Mijn mama kan er maar niet over zwijgen, over dat brusje dat maar niet komt...

Jij hebt twee kindjes? Hoe oud zijn ze? En zijn ze er via de medische weg gekomen? Als je dit te privé vindt, hoef je niet te antwoorden hoor!

Groetjes,
Sijsje

[Sterretje]

sijsje,

ik heb twee dochtertjes: de eerste na 2 jaar behandelen (eerst met hormonen en zelf klussen, dan IVF). de tweede kwam er na 1 ICSI (ze schelen maar 17 maand). ik heb een relatief zwaar traject achter de rug met complicaties maar het is het meer dan waard.
ik ben vrij 'eerlijk' geweest tegen mijn directe omgeving zonder in detail te treden. niemand moest weten dat ik NU aan het spuiten was, dat ik NU een terugplaatsing had. ik bleef vaag en zei steeds: we zijn bezig... tegen vreemden die zeiden: hoe zit het, zei ik soms dat we nog naar een ooievaar zochten...

ik wens je veel succes meid...

[valentijn]

Dag Sijsje,

Dat wachten, hopen en de daarop volgende ontgoocheling is niet gemakkelijk he. Wij hebben op onze (mag ik het zeggen) prachtige dochter 3 jaar moeten wachten.
Als jong gehuwd koppel krijg je natuurlijk niet anders dan de vraag "En voor wanneer ist?". Daarbij komt dat wij er voor gekozen hebben om niemand, ook de familie niet, te vertellen over onze vruchtbaarheidsperikkelen. Nu besef ik dat ik het eigenlijk voor mijzelf moeilijk maakte. Maar ja, een mens wil graag sterk zijn.

Wij zijn ondertussen al een groot 1.5 jaar aan het werken aan een brusje. Ook dit keer loopt niet alles over rozen. heb de afgelopen 6 maanden 2 miskramen gehad.

Na mijn eerste miskraam, waarvan niemand op de hoogte was buiten mijn man, waren vragen over een brusje erg confonterend. Daarom antwoordde ik eerlijk: 't is ons nog niet gegund of den ooievaar vind de weg niet.

Mijn tweede miskraam is vrij recent en verliep met wat complicaties. Hierdoor zijn dichte familie zoals ouders en schoonouders op de hoogte gesteld en zijn de vragen ook onmiddellijk gestild.
Maar onze kleine meid is ondertussen 2 jaar dus overal waar je komt, bij vrienden, kennissen is het van "en nog geen 2e?". Dat doet ongelooflijk veel pijn. Ik heb echter geen zin om te zeggen "we zijn al aan het werken aan ons 4e" of om het hele verhaal te doen. Meestal antwoord ik gewoon met "we zien wel". Ook niet echt ideaal, ze zouden moeten weten.

Wachten is nooit leuk. hier hoop ik om binnenkort terug te kunnen starten. Het kan niet snel genoeg gaan en toch ben ik bang voor de ontgoocheling. Ik denk dat je dat ook wel kunt begrijpen.
Dan toch maar hopen op een mirakel en liefst eentje dat 40 weken blijft duren. Hopelijk komt dit brusje ook bij jullie heel vlug.

veel succes.