tegen wie vertel je over je kinderwens

[lotje83]

Hallo lotgenoten,

toen we besloten te stoppen met de pil, hebben we dit voor onszelf gehouden. Na een tijdje heb ik wel enkele vriendinnen ingelicht. Ondertussen zijn we 16 maanden verder en weten we dat het zonder hulp waarschijnlijk niet zal lukken. Ik wou gewoon eens polsen wie het aan de buitenwereld vertelt en wie niet met positieve of negatieve ervaringen.
Dank je

[@nne]

@lotje83

Als ik het kon overdoen vertelde ik het niemand .
We staan al zoveel jaren verder en er is nog steeds niet .
Het rotte is dat je dan steeds de vraag krijgt ;
En nog niks , nog geen kindjes , allee wa meer uw best doen he , moet ik het jullie eens komen leren ...........

Iedereen weet intussen dat we al heel heel lang op en af lopen ervoor ; gisteren weer telefoon en de eerste vraag die ze stellen , en hoe ist nog niets ???, Waarop ik reageerde nee nog steeds op en af naar de kliniek lopen he , dan vragen ze domweg oei naar de kliniek wat mankeer je dan , je hebt toch geen kanker ......

Ookal weten ze dat je er hemel en aarde moet voor verzetten ze vergeten gewoon dat dat zo is . Men kan zich niet voorstellen hoe frustrerend het is , hoe zwaar het is , hoeveel tijd je er moet insteken

Moest ik het overdoen ik zou het zwijgen en volhouden dat we geen willen tot het eventueel wel zou lukken en je in een ''veilige periode'' zit qua doorgaan van de zwangerschap ja of nee .

Maar ja dat is mijn ervaring

[Sterretje]

wij waren zo naief om te zeggen dat we met de pil gingen stoppen. en ja hoor, na enkele maanden zag je de mensen al vragende en onderzoekende blikken werpen naar mijn buik. was enkel tegen naaste familie.
al heel snel moest ik hormonen gaan nemen en begeleide cyclustiming doen, maar hier heb ik nooit iets van gezegd.
toen ik een laparoscopie moest ondergaan heb ik wel de ouders ingelicht. Daarna mijn 1e IV hebben zij ook gevolgd, want had overstimulatie met ziekenhuisopname.
De buitenwereld - andere familie, vrienden, buren, ...- begonnen intussen ook stomme vragen en opmerkingen te stellen. Ik zei ook altijd: we hebben nog tijd, we zijn ermee bezig, 'k zal het je wel zeggen als het zover is, jullie eerst, ...
ik had het geluk om binnen de twee jaar zwanger te zijn maar hebben tegen de meeste mensen wel gezegd dat het via IVF was. MAar veel mensen hebben daar zo een vertekend beeld van. Ze denken vaak dat je vreemd materiaal gebruikt(donatie) of dat ze werkelijk een 'baby' in een proefbuis hebben.
Maar we zijn altijd vaag gebleven, hebben nooit in detail meer getreden van nu zijn we bezig of morgen heb ik PU of echo of...
alleen bij een goede vriendin kon ik eens in detail treden.
in mijn naaste omgeving had ik het meeste begrip, maar steun vond ik zelden.
mijn schoonmoeder kon echt domme kwetsende opmerkingen geven zoals: als je dan toch geen kinderne kan krijgen, dan moet je maar kweken met de diertjes hé (hadden geiten, kippen, ...)!!
Bij het brusje hebben we niemand ingelicht. We wouden een big suprise aankondigen, maar wederom had ik overstimulatie, deze keer met zwangerschap en dus moesten we al bij het begin van de zwangerschap het goede nieuws verkondigen. enkel aan directe familie en vrienden.

Of ik het anders zou aanpakken? ik weet het niet
als je niets zegt, gaan de mensen ook denken: 'willen ze geen kinderen'? 'lukt het hen niet'? of gaan ze vragen blijven stellen
Als je wel iets zegt is de kans groot dat ze je willen 'volgen'...
'k vind persoonlijk wel dat wij het goed hebben aangepakt. Bij de mensen die ons het naaste stonden gewoon gezegd: we willen er niet over praten tenzij we er zelf over beginnen... en dat ging goed vond ik

mijn moeder snapte niet hoe pijnlijk emotioneel hetwas: zij bleef de hele tijd maar zeggen: en die is zwanger, en die proberen kinderen te krijgen, en die is bevallen, ... alsof ik daar iets aan had.

maar mensen die het nietmeemaken weten niet wathet is, echt niet!

Zelf heb ik nu een vriendin waarvan ik vermoed dat ze niet zwangerkan geraken. 'k heb al eens voorzichtig gepolst of ze graag kindjes wil en ze zei dat haar man er nog niet klaar voor was. vond het een heel rare uitleg want hij isheel kindvriendelijk. Dus ik vermoed iets, ik zie ook heel vaak een herkenbare gekwetste verdrietige blik in haar ogen. Ze is de laatste tijd zichzelf niet. ik probeer haar aan het praten te krijgen maar 't is precies nooit de moment niet. dus ja, als ze zich in zichzelf terugtrekt kan ik niet meer doen dan aangeven dat ik er ben... ook al is dat niet simpel als zij constant geconfronteerd wordt met mijn twee kindjes. zelfs al zijn het 'ooievaarskindjes'

[Marit]

Hej lotje83,

Wij hebben sommige mensen wel op de hoogte gebracht en anderen niet. Mijn vriendinnen heb ik vrij snel verteld dat we gestopt waren met de pil. Het was fijn dat ik daardoor later ook al eens mijn hart kon luchten dat het niet meteen lukte. Mijn vriendinnen hebben wel zelf nog geen kinderplannen op korte termijn en wonen niet meteen naast de deur. Als dat wel 't geval was geweest, dan was ik waarschijnlijk iets terughoudender geweest.

Dan mijn familie: toen we naar een ferti-arts zijn gestapt voor een 'tweede opinie' heb ik 't verteld aan mijn ouders. Die hebben er heel begripvol op gereageerd. Ik ben heel open geweest over 't traject dat we door moesten, maar ben altijd zo vaag mogelijk bleven over waar in de behandelingen we zaten. Verder mochten ze me alles vragen.

Dan kwam de laparoscopie en is eigenlijk heel mijn familie het te weten gekomen omdat een week erna een familiefeest was (ik zag er echt slecht uit toen). Om te vermijden dat de mensen vragen zouden stellen, had ik mijn ma gevraagd om 't nieuws te verspreiden dat ik 'geopereerd was en dat niet meteen lukte' en verder niks. Dat heeft erg goed gewerkt. Een neef kwam met zijn vriendin met me praten en stelde zoveel vragen dat ik meteen doorhad dat zij ook wat probleempjes ervaarden

En mijn toenmalige collega's heb ik 't ook verteld na die operatie. Daar had ik wel meteen spijt van. Die bleven maar speuren naar alle mogelijke tekens en vragen hoe het ermee was. Mijn huidige collega's weten niks, enkel dat we er een tijdje mee bezig zijn geweest (ik ben nu 26w zwanger).

Langs mijn vriend zijn kant was/is bijna niemand op de hoogte, op twee hele goeie vrienden na. Mijn vriend wou 't zo.

Sommige mensen reageren er goed op en anderen niet.
Helaas is 't koffiedik kijken wie hoe zal reageren. Wat we wel nooit gehad hebben is van die echt flauwe opmerkingen van 'moet ik 't eens komen tonen' of zo. Gelukkig... En de mensen die wel op de hoogte waren mochten me alles vragen over de behandelingen, behalve waar we zaten. Dat liep erg goed (behalve bij m'n collega's...)

Ja, je geeft wel een groot stuk prijs uit je privéleven, maar de hele tijd zwijgen en smoesjes verzinnen leek me nog zoveel zwaarder. Plus dan moet je alle onnozele mopjes slikken over 'en wanneer beginnen jullie nu eens?' Nu kregen we die enkel van een beperkte groep en dat was al vermoeiend genoeg...

Veel succes ermee, he, wat jullie ook beslissen.

[lotje83]

Mijn man wil het heel graag voor zich houden, maar in onze vriendenkring wordt al erg druk gespeculeerd. We zijn de enige met een lange relatie die nog geen kinderen hebben. Ik respecteer mijn man zijn beslissing, meestal vind ik het ok, soms is het moeilijk.

Een andere reden waarom het me bezig houdt om het te vertellen is beroepsmatig. Ik ben zelfstandige en ik weet niet wat ik mijn "klanten" moet zeggen wanneer ik afspraken zou moet annuleren. Ik woon in een klein dorp, dat maakt het ook niet makkelijker
Ik krijg nu al elke week dé vraag.

Ik ben misschien wat te voorbarig, pas eind september weten we wat ons te wachten staat. Bij het eerste consult bij de gyn sprak ze van hormonen, bij het tweede werden we doorgestuurd naar de fertiliteitskliniek. Daar was het eerst iui, bij de volgende afspraak was het ivf of zelfs direct icsi.

Het zal zich wel vanzelf uitwijzen hoop ik.
Dank je voor jullie reacties

[E-ke84]

Dag lotje,

wijzelf hebben het wel verteld, en vrijwel onmiddellijk. We zijn nu twee jaar getrouwd en na een paar maanden begonnen de vragen al van: en,... nog geen kinderen? (we zijn nu ook al 5 jaar samen)

Ik was het op den duur zo beu om telkens die vraag te krijgen, dat we beslist hebben om het aan onze familie en vrienden te vertellen waar we mee bezig zijn. Ok, geen details van wat en wanneer, maar wel dat we nu met IVF bezig zijn. Of dat we met inseminatie bezig waren.
Onze ouders weten wel meer, maar de rest moet er maar naar raden.

Domme opmerkingen hebben wij gelukkig ook niet gekregen. Wel een paar rare opmerkingen van naaste familieleden en vrienden, die kwetsen, maar die zijn echt gesproken uit onwetendheid. Want zoals al vaak gezegd, mensen die er weinig van weten, kunnen soms echt bizarre uitspraken doen!

Als ik het opnieuw zou moeten doen, zou ik niet zoveel veranderen eigenljk. Ik heb er geen spijt van dat we ervoor gekozen hebben om het te vertellen.

Groeten,
E-ke

[mit777]

Dag Lotje,

Had ik het geweten, had ik echt tegen niemand gezegd. Zelfs tegen ouders of broers/zussen twijfel ik of ik t zou zeggen. Die dichte familie leeft natuurlijk met je mee, maar ik merk van mezelf dat ik heel boos word.
Telkens die ontgoochelingen, iedereen dat het plots altijd beter weet, altijd opnieuw kaart iedereen dat onderwerp aan.. Alsof ik daar wil over babbelen.
De mensen doen/zeggen dingen om te steunen, maar als t puntje bij t paaltje komt, maken ze t alleen maar moeilijker. Er niet over babbelen en zo weinig mogelijk aan denken, is t gemakkelijkste om door te gaan met het gewone leven. Want als je er mee bezig, blijf je steeds de pijn in hart voelen.
Als ik bv. nog 1 keer het verhaal hoort, van mensen die anderen kennen die ook met IFV bezig waren en plots natuurlijk zwanger werden.. dan krijg ik het. Ik zou het dan echt willen uitschreeuwen en zeggen.. BIJ ONS GAAT DAT NIET LUKKEN!!!! Als ze niks van je dossier kennen, moeten ze niet met zo'n onbenulligheden afkomen. Maar dat kan je natuurlijk ook niet zeggen, omdat men dat uiteindelijk met de beste bedoelingen zegt.
Echt denk er goed over na voor je het zegt. Zelfs de mensen die het dichtst bij je staan, zeggen soms ook de verkeerde dingen. (zo zei mijn vriendin:'als t nodig is, mag je een eitje van mij hebben'.. terwijl er met mijn eitjes niets fout is! En daarbij, t is niet gezegd dat bij haar de eitjes zomer van zelfsprekend groeien)
Zelfs op mijn toekomstige job, hoop ik het niet te moeten zeggen.
Wat @nne verteld kan ik volleidg mee akkoord gaan.
Succes

[marb]

wij hebben onze onmiddellijke omgeving ingelicht wanneer we aan behandelingen begonnen. Voor ons was dat absoluut de beste keuze. We konden rekenen op begrip, onze afwezigheid of teruggetrokken houding op familiefeestjes en andere sociale verplichtingen werd gerespecteerd, we werden gevrijwaard van lastige vragen.
MAAR! Daarover hebben we dan ook heel duidelijk onze eisen gesteld. WIJ bepalen wanneer we het erover willen hebben. Zwijgen wij erover, dan zij ook.
Het is het advies dat Tineke Van Haecke op alle infosessie geeft om duidelijke afspraken te maken en het het is daardoor, daar ben ik zeker van, dat het goed uitgepakt heeft voor ons. Ik kan me heel goed inbeelden dan wanneer je deze afspraken niet maakt, je stekezot wordt van gezeur aan je hoofd. Buitenstaanders kunnen nu eenmaal niet weten hoe het is om in de MM te zitten. Nooit niet. Ook al bedoelen ze het goed, vragen en advies komt altijd slecht uit. Met goede bedoelingen ben je nu eenmaal niet, wel met begrip en tact. En deze moet je, helaas, soms zelf afdwingen.
Conclusie: als je denkt dat je met je omgeving goede afspraken kan maken, zou ik het zeker durven vertellen. Kan je dat niet, zou ik daar een stuk terughoudender in zijn. Hoe dan ook, veel sterkte.
Kleine tip nog: kijk ook eens naar deze pagina op de site: http://www.deverdwaaldeooievaar.be/je-o ... sprobleem/

[lotje83]

Veel uiterste meningen

dank je voor de tip marb, ik zie het alleen nog niet zitten om het deel emotionele feiten door te nemen.

groetjes