We waren al twee jaar en drie maanden aan het proberen om zwanger te worden. Ik had voor express lang gewacht om verdere stappen te ondergaan omdat ik echt schrik had voor heel die hormonenbrol. Na onderzoeken (gedaan na één jaar proberen)bleek dat mijn vriend antistoffen heeft en ik een heel onregelm cyclus. We konden dus zwanger worden maar het zou wat langer duren.
Uiteindelijk hield ik het dan toch niet meer vol en zijn we deze zomer gestart met gesprekken en de eerste clomid-pillen. En van hier begint mijn moeilijke zwangerschap...
Ik moest starten met het nemen van clomid op de derde dag van mijn menstruatie. Dat heb ik dan netjes gedaan. Na vijf dagen clomid kreeg ik ineens een druppeltje vocht uit mijn tepel en wat bleek... vier (
) positieve zwangerschapstests! Meteen naar het ziekenhuis gebeld en daar verzekerden ze ons dat het niet erg was dat ik die clomid had genomen. Ik had zowieso een afspraak in het ziekenhuis om te zien of er een eicel klaar zat (zodat we konden starten met kunst insem)maar... er was wel degelijk een vruchtzakje te zien!!! We konden het echt onmogelijk geloven..Op 6,5 week kreeg ik een felle bloeding. Gelukkig was er al een mini-vruchtje en een hartslag aanwezig, maar er zat ook bloed in de baarmoeder. Ik moest twee weken plat liggen. Vanaf dan ben ik ook thuis gebleven van het werk (ik zou nu normaal terug aan het werken zijn, ben turnjuf wat vrij actief is , zeker in combinatie met bloedingen...)
Op de volgende echo, twee weken later, was alles veel beter en mocht ik terug gaan werken. Maar na 1 dag had ik weer een bloeding en ben ik uit voorzorgen thuis gebleven. Zo ging dat geregd : bloeding : naar spoed, super echo met perfect gegroeid kindje, blij naar huis, weer bloeding, spoed, weer goede echo,... Ik werd er bijna aan gewoon, maar zorgeloos is het zeker niet.
Dan nekplooimeting en bloedonderzoek: allebei heel goed. Beweeglijkheid en hartslag super, drie weken lang geen bloedingen meer... ok, we durfden het aan om een koets en buggy te kopen en begonnen stilletjesaan te genieten. de oorzaak van de bloedingen is nooit gevonden (placenta lag hoog, baarmoederhals ok...)
Dan afgelopen maandag : ik verloor een beetje vocht. Ik maakte me niet echt zorgen maar omdat ik ondertussen 16 weken was, vertrouwde ik het ook niet helemaal. Zijn dan dinsdag toch maar naar spoed gereden (met de hoop dat ik bv een blaasontsteking of zo zou hebben, en ondertussen kregen we wel mooi een echo....) Maar dat liep dus anders...
De echo leek eerst zo perfect : ons prutske lag mooi te bewegen en te drinken, maagje was goed gevuld, goede en stabiele hartslag maar... er was precies toch wel weinig vruchtwater te zien. Ik verloor echter geen vocht en alles leek potdicht te zitten. Moest dan toch in het ziekenhuis blijven ter observatie. Eigenlijk waren we blij want nu zouden we misschien eindelijk weten vanwaar die bloedingen kwamen en kwam er wat actie in de zaak.
Dinsdag werd er niets meer gedaan, op woensdag kwam mijn eigen gynaecoloog. 's Morgens was ik echter veel rood vocht verloren en ik voelde dan ook dat het niet goed zat. Ze hadden dit onderzocht en het bleek wel degelijk vruchtwater te zijn... We kregen de keuze : ofwel dagen wachten in het ziekenhuis totdat de bevalling vanzelf zou starten (maar ik mocht dan niet naar huis want dat kan ineens snel gaan), ofwel de bevalling laten inleiden.... man man, WAT een schok.... tsjiesis.... We hebben dan eerst opnieuw een echo gekregen met nog steeds een goede hartslag maar je zag wel heel goed dat er echt nog maar een ieniemiemie beetje vruchtwater was. Ons prutske zou hoe dan ook geen enkele kans gehad hebben, ook al bleef ik weken plat liggen. Op 16 weken is er gewoon geen kans...
Om 17u30 hebben ze de bevalling ingeleid, om 6u kreeg ik epidurale (was echt niet te doen, die krampen en weeën kwamen gewoon non stop, en dat terwijl alles nog steeds potdicht zat. Heel pijnlijk, want ben er zeker van dat ons kindje er niet uit wou...) Om 9u35 is hij dan geboren, ons zoontje.... Hij zag er prachtig uit, had dat nooit verwacht. Echt volledig af met vinger - en teennageltjes enz, alles in juiste verhouding.... ongelooflijk....
En wat me zo super ontroert (maar het ook pijnlijk maakt) is de houding waarin hij lag : met zijn rechterhandje op zijn buikje, zijn linker handje naast hem en zijn beentjes opgetrokken. Dat is echt precies dezelfde houding als waarin ik urenlang gelegen heb tijdens de nacht....
Pffff, en nu krijgen de feestdagen ineens een héél andere betekenis.... Gelukkig heb ik fysisch weinig last en vallen ook de bloedingen echt heel goed mee. Hoop dan ook dat mijn lichaam snel klaar gaat zijn voor een brusje voor onze schat. Maar als ik dan lees dat dat soms 4 maanden duurt, manman, dan stort ik in denk ik!!! De 23ste heb ik een afspraak bij mijn gyn, ben benieuwd of ze dan iets ontdekt hebben. Ben ook heel benieuwd hoe lang we dan gaan moeten wachten want er is nu maar één ding wat een beetje troost zou kunnen geven, en dat is een broertje of zusje...
Voor de "ervaringsdekundigen", hoe ervaren jullie die clomid ( que hormonenschommeling, humeurwisseling en bijkomen)? En is dat doorlopend of enkel op de dagen dat je dat neemt? Heb dat immers nog maar vijf dagen genomen maar wil er nu wel terug mee starten.
Ben heel bang voor de periode die er gaat komen, ik werk dan ook nog als turnjuf bij kinderen (lagere school en kleuters) die allemaal zo blij zijn dat ik "zwanger" ben... Was verwijderd van het stukje kleuterturnen, dus dat moet ik nu ook ineens terug geven en mijn vervanger zit dan weer zonder werk. Ik blijf nu wel thuis tot na de kerstvakantie.
In ieder geval heel fijne feestdagen aan iedereen en ik hoop dat we allemaal de liefde en warmte van onze familie en vrienden mogen voelen, want dat is nu toch extra belangrijk (ook al zitten er in die familie enkele zwangeren...)
