2012 wordt hopelijk mijn jaar maar nu wil ik alleen zijn

[An2012]

Hallo iedereen

ik ben nieuw op het forum. Wij proberen al sinds juli 2010 om een kindje te krijgen. Vorige week hebben wij ons eerste gesprek gehad op de fertiliteitskliniek.
Ik kan er momenteel erg moeilijk mee om dat het bij ons niet lukt op natuurlijke wijze. Ik ben boos omdat ik vind dat wij dit niet verdienen, niemand trouwens! Ik heb veel huilbuien. Mijn parter kan er beter mee om. Omdat we verschillende manieren hebben om met gevoelens om te gaan, begrijpen we elkaar soms niet meer. We maken veel ruzie en dat doe mij echt pij. Ik was vroeger super sociaal en altijd de gangmaker op feestjes bij vrienden en familie. De laatste weken isoleer ik mij omdat ik het niet kan opbrengen om te doen alsof er niets aan de hand is want wat antwoord een mens op de vraag 'Hoe gaat het met je?'. 'Goed, toch?'En ik wil ook niemand anders pret bederven met mijn verdriet.
Mijn ene schoonzus is net bevallen. Mijn andere schoonzus is zwanger. In onze vriendenkring is het de ene geboorte na de andere. Ik vind het erg om toe te geven maar ik vind het moeilijk om bij zwangere vrouwen of kinderen te zijn, ook al zijn het mensen die ik super graag zie. Ik vind het zo lelijk van mijzelf maar ik kan er niets aan doen.
Ik ben hoopvol en blij dat ik dit forum gevonden hebt. Wij zijn niet alleen en dat is al een hele troost.

[rainbow]

dag An,

wat je voelt is heel normaal en heel herkenbaar..Je wil wel blij zijn voor anderen, maar het lukt niet goed, je wil niet jaloers zijn , maar je bent het toch.. En jammer genoeg zijn er weinig mensen in je omgeving die echt weten wat je meemaakt en voelt..
Maar hier kan je veel steun vinden, want de mensen hier weten maar al te goed wat het is..
Je moet maar eens kijken bij de andere onderdelen van het forum, dan vind je wel een 'passend' groepje om je bij aan te sluiten.
Ik wens je heel veel succes en hoop dat jullie toch snel zwanger worden en snel een kindje in jullie armen mogen sluiten..

groetjes

[hannelaure]

dag An,

Wat je hier zo mooi omschrijft, zijn gevoelens die ik (en zoveel anderen) heel goed kennen.
Ook wij zijn al aan het proberen sinds augustus 2010 en ik ben al een hele tijd gestopt met "goed hoor" te antwoorden wanneer het niet gaat.
Ik zeg gewoon dat "het gaat" of "goh ja" ofzoiets. De mensen die dicht bij mij staan, weten wat er aan de hand is, de anderen vragen toch niet verder.

Ik merk wel dat ik het aan alsmaar meer mensen vertel. Niet dat ze er veel op kunnen antwoorden, maar af en toe je hart eens kunnen luchten, kan mij soms echt door de dag trekken.

Nog een hulp zijn andere "projecten" in je leven introduceren. Wij hebben onverwachts een nieuwe badkamer nodig en daar heb ik me echt volledig op gestort. De badkamer is nu ondertussen besteld en nu plannen we een reis naar Zuid-afrika (niet het malariagbeid!) in de lente.
Ik moet nu wel beginnen opletten dat ik mijn verdriet niet "wegconsumeer" . Maar vooral die focus eventjes verleggen kan eens deugd doen. Gaan sporten zal waarschijnlijk ook wel helpen, maar daar heb ik me nog niet kunnen toe bewegen. Goed voornemen voor 2012!

Deze week heb ik het heel moeilijk. Ik heb in juni een miskraam gehad op 11 weken en ik was uitgerekend voor 24/12. Kerstmis was al altijd mijn lieverlingsfeest maar nu kan het niet rap genoeg gedaan zijn. Dit doet echt pijn.
Gewoon aanvaarden dat je je nu heel erg rottig voelt maar dat morgen (of overmorgen of...) je weer sterker zal zijn, is mijn boodschap.

Veel sterkte en als je meer wil praten, moet je me maar een berichtje sturen hé.
Liefs.

[An2012]

Dag Hannelaure

bedankt voor je lieve mailtje. Het heeft gemaakt dat mijn voormiddag op zijn minst al goed begon. Weten dat ik niet abnormaal ben of een ongelooflijke drama queen omdat ik zo reageer op deze situatue, is een opluchting

Wat je zegt van die projecten is zeker ook waar. Ik ben zelfstandige en heb onlangs mijn bureau opnieuw ingericht. Ik heb mij daar ook in vast gebeten. Nie normaal En sporten moet je zeker doen! Ik heb mij onlangs een fitnessabo aangeschaft en ik heb daar al veel deugd van gehad.

Ik vind het heel erg spijtig voor jullie van jullie miskraam. Ik heb daar geen woorden voor. Ik kan alleen maar zeggen dat dit zo oneerlijk is dat dit jullie moet overkomen en dan nog met zo'n voortraject. De wereld is niet eerlijk maar daar mag je niet te lang bij stil staan want dat kan zo naar de keel grijpen.

En ik begrijp dat je nu geen zin hebt in kerstmis omdat dat nu net het "familiefeest" is bij uitstek.Iedereen moet elkaar graag zien en gelukkig zijn en cadeautjes geven en... Ik ben normaal ook zo een kerstmisbeest maar ook ik zie er dit jaar enorm tegen op. Misschien moet je voor jezelf een selectie maken van de feestjes die je wel en niet zal bijwonen. Ik "feest" dit jaar enkel met de mensen die dicht bij mij zijn. De andere "Hoe ist jong maar ik ben eigenlijk niet echt geînteresserd in jou festiviteiten" sla ik over. Dat werkt zeer bevrijdend in mijn hoofd en neemt nu al wat kerststrees weg.
Ik hoop dat het voor jou ook werkt.

Ik ben er voor meer babbels en virtuele knuffels als je die nodig hebt.

Veel liefs!

[An2012]

Dag Hannelaure

bedankt voor je lieve mailtje. Het heeft gemaakt dat mijn voormiddag op zijn minst al goed begon. Weten dat ik niet abnormaal ben of een ongelooflijke drama queen omdat ik zo reageer op deze situatue, is een opluchting

Wat je zegt van die projecten is zeker ook waar. Ik ben zelfstandige en heb onlangs mijn bureau opnieuw ingericht. Ik heb mij daar ook in vast gebeten. Nie normaal En sporten moet je zeker doen! Ik heb mij onlangs een fitnessabo aangeschaft en ik heb daar al veel deugd van gehad.

Ik vind het heel erg spijtig voor jullie van jullie miskraam. Ik heb daar geen woorden voor. Ik kan alleen maar zeggen dat dit zo oneerlijk is dat dit jullie moet overkomen en dan nog met zo'n voortraject. De wereld is niet eerlijk maar daar mag je niet te lang bij stil staan want dat kan zo naar de keel grijpen.

En ik begrijp dat je nu geen zin hebt in kerstmis omdat dat nu net het "familiefeest" is bij uitstek.Iedereen moet elkaar graag zien en gelukkig zijn en cadeautjes geven en... Ik ben normaal ook zo een kerstmisbeest maar ook ik zie er dit jaar enorm tegen op. Misschien moet je voor jezelf een selectie maken van de feestjes die je wel en niet zal bijwonen. Ik "feest" dit jaar enkel met de mensen die dicht bij mij zijn. De andere "Hoe ist jong maar ik ben eigenlijk niet echt geînteresserd in jou festiviteiten" sla ik over. Dat werkt zeer bevrijdend in mijn hoofd en neemt nu al wat kerststrees weg.
Ik hoop dat het voor jou ook werkt.

Ik ben er voor meer babbels en virtuele knuffels als je die nodig hebt.

Veel liefs!

[An2012]

Dag Rainbow

bedankt voor je lieve reactie. Ik ben ondertussen al eens gaan snuisteren op verschillende fora en dat heeft mij inderdaad al veel geholpen. Uiteraard hoop ik ook voor jou dat alles nu snel in orde komt!

Veel liefs en tot gauw!

[hannelaure]

Ik heb al altijd een hekel gehad aan "Hoe ist jong maar ik ben eigenlijk niet echt geînteresserd in jou festiviteiten" en sla die dus altijd over. Dit jaar heb ik daar inderdaad zéker geen zin in.

De miskraam deed inderdaad pijn maar anderzijds (en dit gevoel is heel moeilijk te omschrijven, dus ik hoop dat ik niemand kwets) heb ik dit ondertussen wel al gehad. Ik heb al eens gevoeld hoe het is om zwanger te zijn - in mijn geval trouwens niet zo leuk - en ik heb al eens het fantastische gevoel mogen hebben om het aan mijn ouders te vertellen en om op een echo armpjes en beentjes (menen) te herkennen.
Het moet heel zwaar zijn om hier anderhalf jaar op te moeten wachten.

Ik zal je tip om te gaan sporten zeker proberen volgen, maar ondertussen heb ik ook niet stilgezeten. Ik ben vrijwilliger geworden bij de wandelclub van het dierenasiel en ik ga weklijks gaan voorlezen aan een anderstalige kleuter. Begin dit jaar hebben we ook een cursus gevolgd om crisispleegouders te mogen zijn. We zijn goedgekeurd maar momenteel ben ik te emotioneel labiel om dit goed te kunnen doen. We hebben onszelf dus weer uitgeschreven.

Jij bent zelfstandige! Lukt het nog om je 100% te geven op je werk dan? Ik heb mindere dagen waarop ik minder presteer maar als werknemer heeft dit (gelukkig) geen onmiddellijke invloed. Als zelfstandige daarentegen...

Veel stertke daarin en hopelijk vinden je vriend en jij elkaar weer wat terug in dit kader!

Liefs.

[Flappie30]

Dag An,

hetgeen jij nu voelt, ervaar ik ongeveer hetzelfde. Ook al waren we nog "maar" 6 maanden bezig alvorens aan het licht kwam dat natuurlijk zwanger worden voor ons niet realiseerbaar is, ervaar ik heel erg dezelfde emoties die jij nu hebt. Ook hier gaat manlief er beter mee om en maken we de laatste dagen/weken ruzie. Ik duw hem en anderen in mijn nabije omgeving van me weg, wil met rust gelaten worden en ook hier regelmatig huilbuien. En daar ik ook nog met een reorganisatie op het werk zit waar ik geen controle over heb en waarbij er hogerop zaken over mij en mijn functie worden beslist, komt het allemaal een beetje op een hoopje bij elkaar.

Wij hebben begin december ons eerste gesprek gehad en er zijn nu verschillende onderzoeken ingepland alvorens we weer op gesprek kunnen begin maart. Deze wachtperiode valt mij momenteel erg zwaar omdat we wel al weten waar het probleem zit, maar nog niet weten of we geholpen kunnen worden.

Als je wil praten...


Liefs

[An2012]

Dag Flappie

ik begrijp je volkomen. Wachten duurt lang maar je mag de moed niet verliezen. Ik vind dat wachten ook heel frustrerend. Bij ons was het ook zo. Eerst alle testen doen via de gynecoloog en dan alles bespreken met de gynecoloog en daarna naar het fertiliteitscentrum maar eerst twee maanden wachten want de agenda's van alle dokters zitten vol. En dan op het fertiliteitscentrum nog eens alles bespreken wat je al tienduizend keer hebt doorgepraat met je gynecoloog. Ik heb soms het gevoel dat de dokters die in de praktijk staan zelf niet echt beseffen wat wij doormaken. En daarmee bedoel ik dan de impact van dat wachten en wat het is om om te gaan met die onzekerheid. Want je moet hoopvol zijn, altijd weer opnieuw en dan die ontgoochelingen en dan weer hoop. Je weet niet hoe lang je nog sterk moet zijn en of het wel zal lukken. Zo heb ik bijvoorbeeld expliciet aan mijn begeleidende dokter om psychologische hulp gevraagd omdat ik het psychologische veel zwaarder vind dan het lichamelijke. Ik heb een afspraak nu... in februari!

Ik weet niet of ik je kan helpen met mijn advies maar ik wil het wel graag proberen. Als je het nodig vindt om je nu even af te zonderen van familie en vrienden, doe dat dan gewoon. En heb daar geen schuldgevoel over. Ik ben heel open over wat ons overkomt. Je zal ook wel merken dat heel veel mensen in je omgeving daar niet mee omkunnen en dat doet ook pijn.Veel pijn, zeker als het je eigen ouders en schoonouders zijn. Op de website van de verdwaalde ooievaar vind je een tekstje 'Ik zou willen dat". Ik heb dat via mail doorgestuurd naar de mensen die ik graag zie maar die er niet over kunnen praten of het onderwerp mijden. Ik wil hen ook helpen om te begrijpen wat het voor ons is want als je het zelf niet meemaakt, dan weet je niet hoe zwaar het is. Als het verstandige mensen zijn, dan zullen ze ook wel respecteren dat je nood hebt om even alleen te zijn.

Zoveel verdriet hebben zet ook veel druk op je relatie omdat iedereen anders met verdriet omgaat. Ik huil veel en wil er veel over praten maar mijn parter is anders. Die zoekt gewoon afleiding om er niet altijd aan te moeten denken. Ik maak hem bovendien ook heel verdrietig als ik ween. En hoe je het nu draait of keert... mannen kunnen gewoon niet om met jankende vrouwen In het begin leverde dat gigantisch veel ambras op want ik vond dan dat hij overschillig was maar dat is niet zo, weet ik nu.
Als ik nu een huilbui voel afkomen, dan zeg ik: sjoeke, ik ga nu een uurtje naar boven om alleen te zijn. Dan ween ik en laat ik alles los. Als die druk dan van de ketel is dan ben ik daarna ook beter in staat om een constructief gesprek met hem aan te gaan. Je kan verschillend omgaan met verdriet maar je moet proberen blijven praten. En dat is soms verdomd moeilijk. Jullie zijn een team. En samen moeten jullie een kogelvrij vest vormen om alle aanvallen van buitenaf af te wenden.

Ik wens jullie heel veel sterkte toe. Als je wil praten, ik ben er voor je!En ik duim dat de uitslagen van de tests positief mogen zijn voor jullie.

Dikke knuffel

[rainbow]

Dag An,

bedankt voor je reactie. Maar voor mij lijkt het (na in totaal 4 jaar proberen) toch in orde te zijn gekomen.. Ik ben intussen 20 weken zwanger van ons eerste kindje..
Ik hoop dat jij, en alle anderen hier, dat ook snel mogen meemaken (en deze keer blijvend, hannelaure!)
Dus sorry, ik zit intussen een beetje 'aan de andere kant', maar ik ken al die gevoelens maar al te goed en ik zal dat nooit vergeten.. Ik ben daarom des te dankbaarder voor dit wondertje..
Ik wil gerust nog meer zeggen, maar weet niet of dat zo gepast is in mijn positie. In ieder geval, als je iets wil weten, vraag maar raak.
Veel succes!!

[querida]

Hoi iedereen,

Ook ik wil me hier graag even in vervoegen. Het grootste deel van de feestdagen zijn achter de rug en zijn zelfs goed meegevallen. Heb dan ook alleen met mijn naaste families gevierd en niet met de tantes, nonkels, nichten.... (ging door omstandigheden niet door maar had het anders toch gemeden).

Ben in juni 2009 gestopt met de pil en ben op 8 december moeten bevallen na een zwangerschap van 17 weken... Ik verloor vruchtwater dus moest veel te vroeg bevallen. Om na 2 jaar en 3 maanden eindelijk zwanger te worden, een moeilijke eerste trimester te hebben, dan eindelijk enkele weken happy te zijn en het dan zo te moeten zien aflopen... Na onderzoek hebben ze immers helemaal niets kunnen vinden aan ons eerste zoontje... De reden van het mislopen is dan ook een vraagteken.

Ik voelde me voor het eerst zo blij om kerstmis te vieren, meter en peter te vragen enz.. eindelijk had ik het gevoel er oprecht trots en blij tussen te mogen zitten ( in 1 familie zijn er de laatste 6 jaar 14 achterkleinkinderen geboren, je kan je er dus wel iets bij voorstellen...). Vorig jaar bij kerstmis was mijn zus immers 4 maanden zwanger. (hadden we totaal niet verwacht omdat ze nooit over moeder zijn had gesproken en samen met haar vriendin wisten we niet dat ze dit wilden) Ik heb dan enkele dagen na het kerstfeest een zeer moeilijk gesprek gehad met mijn zus waarin ze vond dat ik geen verdriet mocht tonen (deed ik niet dacht ik, hield me juist zo sterk, en had haar net 4 babycadeaus gekocht enz) Anderzijds ben ik nu wel een open boek en ben trots dat ik mijn emoties kan delen met mijn geliefden zonder alles voor mezelf te moeten opkroppen , want dit heeft me afgelopen weken ontzettend veel steun en dankbaarheid gegeven..

Tussen mijn verloofde en mij (we trouwen over twee weken, was gepland met het uitzicht op ons nieuwe gezinneke, maar we willen het nu meer dan ooit, zijn ook al 11 jaar samen)gaat het gelukkig heel goed. In de voorafgaande jaren hebben we ook enkele moeilijkere momenten gehad. Zoals ik hier heel herkenbaar lees, reageerde hij ook onverschilliger dan mij. Ik kan alleen maar aanraden om hier rustig samen over te praten. Na twee ruzies (telkens na de aankondiging van een zwangersch van iem heel dicht bij) zeiden we zelf "dit nooit meer". Ik snap dat hij er anders op reageert en hij snapt mij beter. Nu bij onze bevalling heb ik echt de allergrootste steun aan hem gehad, het heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht. Hij lijkt er nu ook al beter mee om te gaan dan mij maar als hij ziet dat ik het moeilijk heb dan komt hij mij direct troosten. Ik zou er echt eens rustig over praten want door kleine misverstanden worden sommige irritaties veel groter terwijl je elkaar op dat moment gewoon verkeerd interpreteert.

Aan iedereen hele fijne oudejaarsfeesten. En zoals de titel zegt : "2012 wordt ONS jaar!!!!!!!!

[An2012]

Dag Rainbow

ik ben heel blij dat het voor jou na 4 jaar eindelijk gelukt is. Ik weet niet of ik een behandeling zo lang zou kunnen volhouden. Ik heb net mijn eerste IUI achter de rug en loop nu de muur al op van de zenuwen en... die fucking hormonen ook altijd Ik heb daar echt veel last van. Was dat bij jou ook zo?

Je hoeft ook geen sorry te zeggen want ik denk dat iedereen die hetzelfde heeft meegemaakt, niet anders kan zijn dan gewoon blij voor jou. Eindelijk een einde aan de maanden van bang afwachten en hoop en ontgoocheling.

Ik duim ook dat de zwangerschap goed verloopt en dat je een pracht van een baby mag hebben. Hou ons op de hoogte he? Ik vraag mij trouwens af of je dat al voelt kort na de behandeling of je zwanger bent? Ik heb 4 dagen geleden mijn eerste IUI gehad en ik heb nu al het gevoel dat ik mijn regels moet krijgen en mijn borsten voelen heel ongemakkelijk aan. Maar misschien is dat door de hormonen die we moeten nemen?
Ik zou het leuk vinden als je die ervaringen met ons zou willen delen.

Veel liefs!

[An2012]

Dag Querida

Mijn oprechte deelneming bij het overlijden van je zoontje. Ik vind het zo erg voor jullie dat jullie dit moeten meemaken. Ik hoop dat je jezelf voldoende tijd en ruimte gunt om dit verdriet te verwerken.

Je mag er terecht trots op zijn dat je je emoties durft te uiten. Het verbaast me altijd hoe weinig mensen dat kunnen: niet alleen hun eigen emoties uiten maar ook het omgaan met die van anderen. Ik denk dat we allemaal weten hoe het voelt zo op familiefeestjes blij moeten zijn voor andere mensen met de geboorte van hun kind. En natuulijk zijn we daar ook blij voor maar het doet ook pijn omdat we daardoor beseffen dat de tijd vooruit gaat, behalve voor ons.

Ik heb net de meest verschrikkelijke nieuwjaar ooit achter de rug. Ik had een hele goede vriendin van mij uitgenodigd samen met haar man en 3 kindjes. Het was echt heel gezellig maar rond middernacht ben ik gewoon even ingestort. De woorden gelukkig nieuwjaar klonken opeens zo betekenisloos want het begon dan weer te malen in mijn hoofd. Wanneer zal alles in orde komen? Zal alles in orde komen? Hoe lang moeten we dit nog volhouden? Waarom moeten wij dit meemaken? Zijn wij slechte mensen misschien? Je weet wel hoe het gaat he?

Maar we blijven hopen. 2012 wordt ons jaar en we zetten het in met het leuke nieuws dat jij gaat trouwen. Dikke proficiat aan jou en je verloofde! Jullie verdienen het allerbeste!

Veel liefs

An

[hannelaure]

Dag An,

bedankt voor je reactie. Maar voor mij lijkt het (na in totaal 4 jaar proberen) toch in orde te zijn gekomen.. Ik ben intussen 20 weken zwanger van ons eerste kindje..
Ik hoop dat jij, en alle anderen hier, dat ook snel mogen meemaken (en deze keer blijvend, hannelaure!)
Dus sorry, ik zit intussen een beetje 'aan de andere kant', maar ik ken al die gevoelens maar al te goed en ik zal dat nooit vergeten.. Ik ben daarom des te dankbaarder voor dit wondertje..
Ik wil gerust nog meer zeggen, maar weet niet of dat zo gepast is in mijn positie. In ieder geval, als je iets wil weten, vraag maar raak.
Veel succes!!

Dank je rainbow.
Wij zijn trouwens alleen maar blij voor jou. Ik geloof heel goed dat je al die gevoelens nooit zal vergeten, dit is echt een moeilijke periode. In De Morgen stond er vorige week een interview met een vrouw die ook een aantal jaren heeft moeten proberen en zij zei dat je "dat allemaal vergeet eens je zwanger bent". In mijn eigen ervaring is dat absoluut niet waar!

[mineke]

De manier waarop ze (die vrouw van dat interview) het verwoordde vond ik erg treffend; tevens ook de titel van het artikel. "Een roetsjbaan tussen hoop en diepe ontgoocheling" (dan had ze het natuurlijk niet over de laatste poging die raak was.)
Dat artikel heeft me ook heel hard aangegrepen, omdat vruchtbaarheidsproblemen toch nog altijd veel te veel taboe zijn, maar als je fora zoals dit hier bekijkt (en zo zijn er nog heel wat meer) of wachtzalen in een fertiliteitskliniek, dan merk je zeer goed dat je geen uniek fenomeen bent, gelukkig maar! Daar trek ik me aan op.