jaarwerk

[5LWi/5WWi]

Hallo, wij zijn leerlingen uit het 5e jaar ASO en wij maken een jaarwerk over het thema kinderwens. Wij zouden graag gebruik maken van uw ervaringen en zouden het fijn vinden moest u even de tijd willen nemen om enkele vraagjes te beantwoorden. U mag natuurlijk ook gerust meer vertellen.

Voor mensen die via ivf e.d. een kindje hebben gekregen:
*weet je omgeving dat jouw kindje op deze manier is geboren?
*hoe moeilijk was het mentaal?

Voor mensen bij wie de behandeling niet gelukt is:
*hoe heb je dit verwerkt/hoe ga je ermee om?
*weet je omgeving dat je deze behandeling geprobeerd hebt?

Voor mensen met ene al iets ouder kindje:
*hoe gaat hij/zij er mee om, heeft hij/zij het er moeilijk mee of helemaal niet?

alvast bedankt
Hannelore, Liesbeth en Klara

[babske]

Hallo,

Ik denk niet dat jullie je vragen zo kunnen indelen hoor. Ik denk dat jullie beter het 'totale pakket' bekijken bij mensen zoals wij.
Er zijn mensen bij die uiteindelijk (vaak na heel veel behandelingen) een kindje hebben kunnen krijgen. Maar elke behandeling is anders. Je beleeft elke behandeling toch wel op een andere manier en de tegenslag bij elke behandeling ervaar je ook niet altijd op dezelfde manier. Vaak hangt het er een beetje vanaf hoelang je al in die medische mallemolen zit. In het begin bekijk je het vaak nog positief en heb je nog de moed om op te gaan naar een volgende behandeling. Maar na een heel aantal negatieve resultaten, wordt het psychisch allemaal veel zwaarder en ga je er op een andere manier mee om.

Hopelijk begrijpen jullie en beetje wat ik wil zeggen. Veel succes nog met jullie werk!!!

groetjes Babske

[katrienc]

babske je hebt volledig gelijk.

het is ook moeilijk om zo'n onderwerp in een eindwerk samen te vatten Elke poging is anders en je voelt je ook altijd anders! Andere reactie op de medicatie, andere resultaten,...

En het wel of niet vertellen tegen familie is ook zo een onderwerp.
Wij dachten het eerst niet te zeggen. Waarom wel? Jullie kunnen geen kinderen krijgen maar jullie zijn jong dus ivf is dé oplossing werd ons beloofd...
Snel een poging, zwanger en dan moet nooit iemand iets weten...

Tot de eerste poging niet lukt, de tweede ook niet, de derde nog minder. Nu 10 pogingen later en zoveel feestjes die onverwacht werden afgebeld omdat we net toen een pu hadden, zoveel smoesjes die we moesten verzinnen, zoveel dagen dat je je afwezig moet melden op je werk, enz. Kan je niets anders dan je omgeving inlichten.

Omdat wij nu voor de elfde poging overschakelen op eiceldonatie moeten we het wel vertellen. Stel dat ons kind later vraagt waarom haar bloedgroep niet klopt, of een erfelijke ziekte heeft die niet in onze familie voorkomt. Zoveel vragen en we willen niet dat het opgegroeit in één grote leugen. Hoe kunnen we hem of haar waarden als eerlijkheid bijbrengen als we zelf zo'n geheimen zouden hebben.

Jullie zijn nog jong en eerlijk toen ik zo oud was had ik ook geen idee van wat ivf was of wat het meebrengt. Maar een vraagje van hoe heb je het verwerkt. Zoiets verwerk je niet, ik toch niet. Ik kon het een beetje van me afzetten als ik een nieuwe kans, een nieuwe poging zag. Maar de pijn die blijft. Ik ken meiden hier die ondertussen een kindje hebben maar telkens als ze het zien nog altijd de pijn voelen van voor hun zwangerschap. Die bijna niet durven geloven dat het goed gaat blijven gaan. Die niet durven geloven dat er zoveel geluk hen eindelijk gegund is en elke morgen bang gaan kijken of hun kindje nog ademt...

Als de eerste poging gelukt was dan had ik me hier in jullie lijstje kunnen plaatsen, gelukt of niet gelukt; Maar daarna begint het pas. Je komt terecht in een medische mallemolen zoals babske zegt en je word van hier naar daar gesleurd, fysiek maar ook mentaal. je zweeft op een roze wolk, wordt er weer afgeduwd, je klimt terug omhoog, valt weer, je rijd kilometers naar brussel en voor je thuis bent bellen ze om te zeggen kan je nog even terug komen voor nog een echo... Als je me in het begin had gevraagd hoe ik tegenover eiceldonatie stond had ik gezegd, nee dat wil ik niet ik wil een kind van mezelf. Zo'n grote stap neem ik niet. Tot je al die honderden kleine stapjes hebt genomen en die eiceldonatie nog maar één klein stapje verder over je grens is.

Ik hoop dat ik een beetje heb kunnen uitleggen hoe het voelt. Zelf zou ik een boek kunnen schrijven, en hier zijn nog zoveel meiden die dat ook kunnen. daarom is het bijna onmogelijk om dit samen te vatten in één eindwerk. Ik wil jullie wel veel succes wensen, en ben blij dat er tegenwoordig, mede door onze bv's, meer en meer aandacht voor is. En misschien is dit al een mooi thema of tip, dat je ivf en alles wat errond hangt niet in een paar kleine vakjes kan duwen. Het is een ervaring die voor iedereen en voor elke poging anders is.

Groetjes Katrien

[5LWi/5WWi]

Dag Babkse en Katrien,

we hebben zeker begrip voor jullie reactie en we vinden het zeer leuk dat jullie jullie mening en verhaal met ons willen delen. We proberen ons zo goed mogelijk voor te stellen hoe jullie je voelen en we krijgen steeds meer inzicht in jullie situatie.

vele groetjes.
Hannelore, Liesbeth en Klara

[Sterretje]

dag meisjes

ik zou zo graag een pasklaar antwoord hebben op jullie vragen. maar ik zou er zelf ook boeken over kunnen schrijven vind ik

ik behoor tot de groep gelukkigen die nu trotse mama is van twee dochtertjes.
voor mijn eerste kindje heb ik er twee jaar overgedaan, waaronder een operatie en een vol jaar behandelen (IVF). van mijn 2e kindje was ik met ICSI zwanger, 9 maand na de geboorte van 1e kindje.
Het is geen makkelijk parcours geweest
de emotionele verwerking is niet te onderschatten en lijkt nooit te eindigen
enerzijds is er het besef dat je 'nooit' kinderen gaat kunnen krijgen op de romantische manier, terwijl schijnbaar in je omgeving iedereen direct zwanger is. anderzijds is er de beslissing die je moet nemen om in het medische circuit testappen. dat is al een verwerkingsproces op zich
dan is er de onzekerheid van gaat het lukken, en wanneer?
je moet je lot volledig in handen leggen van artsen en verpleegsters. alles is zo nieuw en onbekend in het begin, en na enkele pogingen denk je het dan nog vaak beter te weten dan de dokters.

over het vertellen aan de omgeving: wij hebben verteld aan onze ouders,zussen, broers dat we een kinderwens hadden. en meteen zag je elke maand die blikken naar je buik gaan toen moest ik onder het mes en hebben we beslist open kaart te spelen.
maar we hebben de timing van de behandelingen achterwege gelaten. dat was voor ons leefbaar. we praatten er enkel over als het ons uitkwam.
nu na alle 'miserie' voorbij is, vertellen we open en bloot tegen iedereen over onze kindjes hun verwekkingswijze. sommigen reageren verrast, weinigen klappen toe, anderen proberen er een grap over te maken... maar de meesten zijn echt begripvol.

Mentaal was het uiteraard heel moeilijk. ik ken maar weinig mensen van in onze situatie die er vrolijk mee omgaan. gelukkig is er een forum als dit, zo steunen de mensen hier elkaar echt enorm!

en zoals katrien zegt: ook al hebben wij nu alles om gelukkig te zijn, toch kan ik niet vergeten wat ik moeten doorstaan heb (ook heel wat complicaties tijdens de behandelingen/bevalling). ik kon mezelf niet vergelijken met vrouwen die makkelijker zwanger werden. ook zij hadden zorgen en angsten, maar ik denk dat de onze net iets dieper gingen.
ook na de geboorte kijk ik anders tegen dit wonder aan. ik besef elke dag als ik in het wiegje of bedje krijg wat voor een geluk me gegund is. als ik mijn peutertje hier zie rondlopen denk ik nog vaak terug aan de zware behandelingen, de eerste onzekere maanden van de zwangerschap. Het is een zwaar hoofdstuk in mijn leven geweest en ik neem deze bagage toch mee door het dagelijks leven

succes met jullie eindwerk

[lichtje]

babske, katrienc en sterretje, zo eerlijk verwoord, 'k krijg de krop in mijn keel ...

[babske]

Dames,

Het is idd zoals Katrien en Sterretje het verwoorden... Je kan dit hele gebeuren nooit langs je neerleggen. Het maakt een deel uit van je leven. Ook wij hebben het geluk gehad om toch een dochtertje te mogen krijgen en dit na 5 jaar wachten waarvan 4 jaar in de medische mallemolen. UIteindelijk na 6 IUI's, 5ICSI's en een operatie van mijn endometriose kregen we het blijde nieuws te horen.
Maar nOg blijft het moeilijk (voor mij persoonlijk) als ik hoor dat sommige mensen onmiddellijk zwanger worden zonder de minste moeite. Niet dat ik het anderen niet gun, maar het doet gewoon pijn. Waarom bij hun wel en bij ons niet op een natuurlijke manier???
Eigenlijk kunnen we hier over blijven vertellen. Het is zoals Katrien en Sterretje zeggen.... je kan er een boek over schrijven.

Ik weet niet of jullie geholpen zijn met de antwoorden die wij hier hebben gegeven, maar ik wens jullie veel succes met jullie eindwerk!!

lieve groetjes

[Kusje]

Hey meiden,

'k Wil jullie ook wel een antwoord geven...

Eerst een beetje kadering: Ik ben een getrouwde vrouw van 28 jaar, en probeer nu al 2,5jaar zwanger te worden. Mijn man wist al voor we eraan begonnen, dat de kans redelijk groot was dat hij verminderd vruchtbaar was. We dachten eerst dat het misschien nog wel zou meevallen, en we begonnen eraan in de zomer van 2009! Na 6 maanden wou mijn man zich toch liefst verder laten onderzoeken. Dat heeft hij dan ook gedaan, en 't was een vrij deprimerend bezoek, spermakwaliteit was duidelijk ondermaats. De dokter vertelde hem dat hij het chique vond dat hij als man eerst kwam, omdat ze nl vaker denken dat het aan de vrouw ligt, terwijl dat helemaal niet klopt. Mannen hebben zowat even vaak problemen als vrouwen. Verdict was dat hij best geopereerd werd, misschien zou het dan wel beteren. In mei 2010 is hij geopereerd, hij moest dat minimum 3 maanden wachten om nog eens een onderzoek te laten doen. In het najaar van 2010 nog allerlei onderzoek gehad, en vitamienen ed genomen, maar het hielp allemaal niet. Begin 2011 ben ik ook naar mijn eigen gynae geweest, en die raadde aan om er toch eens werk van te maken, en ons "te laten helpen". Bijna een jaar geleden zijn we dan samen naar een fertiliteitskliniek gegaan. Bij mijn man was alles al onderzocht, dus ik bleef dan nog over. We konden kiezen voor een kijkoperatie of niet. Ik wou ergens wel weten hoe erg onze situatie was, dus heb ervoor gekozen om die kijkoperatie ineens te laten doen, ondertussen weer 1,5 maand verder. Om de resultaten ervan te bespreken weer meer dan een maand verder... We zouden eerst 4 tot 6 pogingen IUI (kunstmatige inseminatie) doen. Nu ben ik een half jaar en 4 pogingen verder. Ik weet nog niet of ik zwanger ben van deze 4e poging. Als het nu niet gelukt is, dan wordt het waarschijnlijk IVF. We hebben al een afspraak voor een gesprek hierover vast staan.

Waarom eerst heel dit verhaal? Omdat hoe je je voelt heel hard afhangt van periode tot periode, en natuurlijk van persoon tot persoon.
In het begin (voor dat we samen naar de fertiliteitskliniek stapten) was het vooral mijn man die er psychisch zwaar onder leed. 't Is nl "zijn schuld". Ik kreeg constant zaken te horen als "als je nu niet met mij was geweest, dan had je mss al een kind ed". Voor onze relatie was het echt niet goed. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat ik hem daarvoor echt niet zou verlaten, maar ik weet tot op vandaag niet of dat toen doordrong.
Toen we samen hulp gingen zoeken was het al een pak beter. Toen voelden we er ons allebei goed bij, ook al ging de tijd ook weer voorbij. Ik was ontzettend blij als mijn eerste IUI eraan kwam. Eindelijk vooruitgang! De eerste 2 IUIs ging alles fantastisch met mij. Maar bij de derde IUI heb ik abnormaal veel stress gekregen tijdens mijn wachtweken (de weken dat je mogelijks zwanger bent, maar het niet weet). Die zijn zo verdomd vervelend! Ik wist met mijzelf geen blijf, en kon mij enkel nog op mijn werk storten... Ik heb veel wakker gelegen, en ook gedroomd, ik was heel onrustig, en ik weet dat dat oa komt omdat ik ergens wist dat mijn beste vriendin zwanger was. Maar ik durfde het haar niet vragen, en achteraf bleek dat zij het mij ook niet durfde zeggen. Ze is inderdaad zwanger. Maar daar kan ik niet boos of jaloers om zijn, want ik heb zo veel aan haar, en toch zat ze er zo hard mee in mij te vertellen dat ze zwanger was!
Nu ben ik mijn laatste daagjes aan het wachten om het resultaat van IUI 4 te kennen. Het valt veel beter mee dan vorige keer. Maar ik voel de zenuwen toch al wat komen, want als het nu niet gelukt is wordt de stap vrij groot...

Je kan ook nooit op voorhand inschatten hoe ver je gaat gaan denk ik. Toen we al wisten dat mijn man verminderd vruchtbaar was, hebben we erover gepraat of we het zagen zitten zonder kinderen. Ik had geen zin in medische toestanden. Ik zou dat nooit doen.
Toen ik aan IUI begon dacht ik... nooit IVF. Maar nu weet ik zeker dat ik ermee begin als ik nu niet zwanger ben. Je wilt iets, en je gaat ervoor. Een kind krijgen is zo belangrijk. Ik heb mij ondertussen wel neergelegd bij het feit dat ik misschien maar 1 kind zal hebben. Ik weet nu niet of ik nog eens opnieuw zou beginnen, maar ik zie de voordelen van 1 kind in, terwijl ik vroeger alleen maar nadelen kon zien.
Ik besef dat ik mogelijks nog een lange weg te gaan heb..

Wat jullie zelf niet aanhalen, maar misschien ook wel belangrijk is, is dat het niet alleen mentaal, maar ook organisatorisch moeilijk kan zijn. Soms om de paar dagen op controle, zodat je te laat op je werk bent, vergaderingen of opleidingen moet verplaatsen. Je weet vaak niet op voorhand wanneer je paraat moet staan. Hoogstens op enkele dagen na. Het is dus wel leuk als je collega's je een klein beetje begrijpen. Vooral ook hierdoor heb ik het al moeilijk gehad, ik plan zo veel vooraf, en heb al zo veel moeten afzeggen of verplaatsen omdat je bv net een spuitje moet zetten terwijl je met iemand hebt afgesproken. Ik haat het als mijn plannen in de war worden gestuurd, en dat gaat niet samen met een behandeling. Gelukkig heb ik mezelf er ondertussen van kunnen overtuigen dat ik mijn organisatorische talenten dan maar moet gebruiken om te herplannen. Het houdt me alleszins niet tegen om toch nog veel afspraakjes vast te leggen. 't Is zo belangrijk om je sociale contacten te houden.

Wie het bij ons allemaal weet dat we in behandeling zijn, niet zo veel mensen eigenlijk. Mijn ouders, schoonouders, zus en broer wisten het het eerst. Dan, vanaf dat we effectief met behandelen begonnen heb ik mijn leidinggevende, en mijn naaste collega's op de hoogte gebracht. Hier ben ik blij om dat ik dat heb gedaan, dan weten ze tenminste dat je niet zomaar af en toe eens laat komt, of onverwachts een dagje verlof moet nemen. Ik heb ook al veel steun en moedgevende woordjes van hen gekregen!
Verder nog 2 vrienden die mijn man niet zo heel goed kent, dat helpt wel, om er eens met mensen over te praten die ons niet allebei even goed kennen (vind ik toch). Mijn beste vriendin en partner wist het pas daarna (klinkt als een vreemde volgorde, ik weet het). Dat zijn ook de beste vrienden van mijn man. Zij zijn ondertussen dus zwanger. Ik spreek regelmatig met die vriendin eens alleen af. Mijn man moet altijd zo stoer doen hé, als we met 4 zijn. De rest van onze (goede) vrienden weten helemaal van niks. We hebben wel ondertussen meer dan een jaar geleden vermeld dat we bezig waren voor kindjes, maar ze weten niks van behandeling.
Net zoals ik hier al bij iemand anders las, ik wilde eerst wachten met vertellen, want het zal wel snel in orde komen. Stel dat je het nu zegt, en je blijkt dan plots zwanger te zijn, dan is het ook zo stom geweest om een klaagzang gehouden te hebben. Maar je mag niet blijven wachten om het te vertellen.
Het helpt om het aan wat mensen te vertellen, en als iemand eens wil luisteren. maar ik zou het nooit tegen iedereen vertellen. Wel lieg ik niet als iemand (eender wie) vraagt of het niet eens tijd wordt om aan kindjes te beginnen. Ik zeg niks over behandeling, maar wel dat kindjes heel welkom zijn. Als het dan nog lang duurt voor ze er zijn hoop ik dat ze zelf hun conclusie trekken.
Ik wil het ergens wel aan mijn grootouders vertellen, die stellen zich ook vragen, maar vragen het niet rechtstreeks aan mij. Maar ik heb nog nooit een goed moment gevonden, en om de een of andere reden vind ik het zo moeilijk om het aan hen te zeggen. Ik zie hen zo graag, en ze gaan dit niet graag horen. Al hebben ze het misschien wel door, want ze kénnen mij.

Ik hoop dat jullie hier iets aan gehad hebben! Heel veel succes nog met jullie jaarwerk, en ik hoop van harte dat jullie nooit actieve gebruiksters van deze site moeten worden, maar moest het nodig zijn, weet dan dat dat helpt!

Kusje

[5LWi/5WWi]

hey sterretje en kusje,

dankjulliewel voor jullie openhartige antwoord. jullie ervaringen zijn zeer waardevol voor ons jaarwerk. door deze getuigenissen kunnen we een beter beeld vormen over wat het inhoudt.

we zouden ook nog graag willen weten of jullie van plan zijn later aan jullie kindje te vertellen dat hij of zij werd geboren via deze manier?

iedereen al zeer erg bedankt
Klara, Hannelore en Liesbeth

[grootgevaarke]

ik ben alvast zeker van plan om het haar te vertellen. Het geeft alleen maar aan hoe graag wij een kindje wilden...

[Sterretje]

Ik ben ook zeker van plan mijn kindjes het te vertellen. misschien zelfs al als de vraag hoe worden kindjes gemaakt zich stelt.
ergens vind ik niet dat je kindjes met die 'zorg' mag belasten, maar anderzijds moeten zij zich ook bewust zijn van dat de natuur bepaalde dingen niet toelaat, bijvoorbeeld waarom zijn sommige mensen gehandicapt, ... zo kan je ook bijvoorbeeld aangeven dat je niet alles zelf kan kiezen.

en het is mischien wel heeeeel voorbarig, maar als mijn kinderen zelf kinderen willen, dat ze zich dan ook bewust zijn van mogelijke obstakels...

ten huize sterretje zal het allessinds hopelijk openlijk kunnen besproken worden.

[Sterretje]

oh ja, wil ik nog graag aan toevoegen dat deze beslissing zeer persoonlijk is en dat het wel nog iets anders is als de kindjes verwekt zijn met donormateriaal. dan is het misschien een andere discussie van het al dan niet volledig te vertellen, noch aan de omgeving, noch aan eigen kindjes... maar dat hang dan ook weer af van de situatie

[katrienc]

Hoi iedereen,

Ikzelf (ben nog niet zwanger) ga werken met donormateriaal. Meer bepaald met eicellen van een donor.
We dachten eerst ook niets te zeggen tegen ons kind, misschien later als ze er oud genoeg voor zijn. Maar dit ging nog over onze ivf pogingen. Nu met eiceldonatie is het een heel ander verhaal.
Stel je voor als er een erfelijke ziekte wordt vastgesteld bij je kind in zijn puberteit en die ziekte komt niet voor in de familie, of stel dat hij tijdens de biologie lessen op school vaststelt dat zijn bloedgroep niet klopt met die van zijn ouders, of stel dat er iemand van mijn familie plots haar mond voorbij praat... Als je kind van kleinsaf aan al weet hoe het er gekomen is zal het zich hiervan niet veel van aantrekken. Moest het opeens in de puberteit te weten komen dat we al die jaren gelogen hebben, of iets verzwegen hebben is dit samen met zijn puberteit echt wel zwaar om te verwerken.


Op de site hier zijn er ook bij de artikels boekjes te vinden over hoe je je het kind moet vertellen, en hierbij beginnen ze al heel vroeg, zelfs als een kind je nog niet kan begrijpen met het te vertellen. Heel mooi is het boekje 'het vetellen en erover praten'. Echt een aanrader om eens te lezen.

Maar deze keuze is voor iedereen echt persoonlijk en ligt ook vaak aan de mensen van je omgeving. Zo zal mijn schoonvader er nooit iets over weten. Hij is van de oude stempel en heeft al wat uitspraken gedaan die bij ons niet door de beugel kunnen. Zoals commentaar gegeven over een bevriend koppel dat een ziek kindje heeft dat ontstaan is uit een ivf procedure, hierover zei hij: tja wat wil je, bij honden is dat ook zo, als je te veel fokt krijg je ook van die misbaksels...

Zo'n uitspraken zijn voor boeren die geen gevoelens hebben en hij is ook iemand die het nooit zal begrijpen. Ik heb ook ooit een 'vriendin' gehad die zei: leg je er toch bij neer, als ze hierboven beslissen dat jullie geen kinderen kunnen hebben moet je je erbij neerleggen. Gelukkig was mijn zus erbij die altijd een woord klaar heeft. Ze zei, ik vraag me af waarom je dan een bril draagt als ze hierboven beslissen dat je niks mag zien! (ze ziet ook echt niets zonder bril)

Dus zo zie je maar, het hangt echt van zoveel dingen af. Wij gaan het nooit verkondigen, en elke keer zeggen hoe ons kind gemaakt is. Als er iemand me zegt, oh het is juist de mama, ga ik echt niet zeggen, dat kan niet want...Maar ik ga er ook niet over liegen.

Groetjes, katrien

[lynn1209]

Hey,

het is idd heel moeilijk om over dit onderwerp een mooi afgelijnd eindwerk te maken. Zoals hierboven al vermeld is, is het heel verschillend van situatie tot situatie en persoon tot persoon.
K vind het wel een goed idee, want alles dat kan bijdragen tot een beter begrip voor wat we meemaken, is meegenomen!

Om het even want overzichtelijk voor te stellen zijn er volgens mij eigenlijk 4 grote aspecten aan deze hele MMM (Medische Mallemolen zoals het door ons genoemd wordt), nl. het emotionele, rationele, financiële en organisatorisch aspect. De meesten zijn al hoger in het topic beschreven.

K ga proberen van het wat algemeen te houden, maar jullie mogen niet vergeten dat iedereen zijn eigen persoonlijkheid heeft en manier met omgaan met problemen. K doe dus een poging en ga zeker niet beweren dat alles wat ik hier schrijf de enige waarheid is.
Wij zijn ondertussen bijna door onze terugbetaalde pogingen (zowel IUI als IVF) en gaan onze kans wagen met eiceldonatie. Voor ons zowat het laatste redmiddel en bijna het einde van dit alles. Komt er een zwangerschap dan kunnen we de voorbije 5 jaar positief afsluiten, komt er geen dan gaan we nog een zware periode tegemoet van afscheid nemen van onze innigste wens.

Het emotionele aspect

De beslissing om aan kinderen te beginnen is een groot moment in je leven en eenmaal deze genomen is kan dat kind er niet snel genoeg komen. Dan komt het feit dat die zwangerschap uitblijft en dat je op een moment moet beslissen om hulp te gaan zoeken. Dit is een hele grote stap waar vaak wel heel wat tijd overgaat en zo rol je de MMM binnen. Hoever je hierin gaat is niet vast te leggen, je gaat gewoon maar door en door en verlegt met de tijd je grenzen. Hoe je hier emotioneel mee omgaat wordt natuurlijk grotendeels bepaald door je eigen karakter en manier van omgaan met problemen. Maar ieder van ons wordt geconfronteerd met heel veel onbegrip, goedbedoelde raad die op niets slaagt, grote emotionele pieken en dalen.

Aan die eerste ivf-poging gaat veel vooraf. Buitenstaanders zien dit als een gemakkelijke oplossing, maar de meesten onder ons hebben dan al enkele jaren van teleurstelling achter de rug (geen natuurlijke zwangerschap, stap naar MMM, onderzoeken, inseminaties en negatieve zwangerschapstesten). Dan kom je aan die ivf en dit is voor vele de oplossing, maar voor andere het begin van weer een ellenlange serie van teleurstellingen, klappen en frustraties.

Een collega van mij (bewust alleenstaande mama), heeft twee kindjes via ivf. Ze zijn beide ‘ontstaan’ uit dezelfde ivf-poging. Zij heeft de hele MMM niet ervaren als iets frustrerend, maar als iets gemakkelijk, op 3 jaar tijd had ze 2 kindjes. Ons verhaal daarentegen is niets anders dan een aaneenschakeling van teleurstellingen. We smeten de pil buiten in 2007, stap naar MMM in 2009, 6 inseminaties, 5 ivf-pogingen en een miskraam later, hebben we in 2012 nog steeds niet. Dit zijn natuurlijk voorbeelden van twee uitersten en alles daartussen bestaat ook.


Het relationele aspect

De MMM heeft een serieuze invloed op je relatie. K heb er relaties aan zien kapot gaan, de mijne is er gelukkig sterker door geworden. Eerst en vooral heb je natuurlijk die vele teleurstellingen die je samen moet kunnen verwerken, maar daarnaast heb je ook nog eens die inmenging in je intieme relatie. K weet niet hoever jullie staan in intieme relaties op dit moment, dus mss kan je dit niet helemaal begrijpen. Een kind wordt geboren uit de liefde tussen twee mensen. Als je dan hulp gaat zoeken wordt dit allemaal van je ‘afgepakt’. Er wordt voor jou beslist wanneer je seks mag hebben, wanneer niet en een kind wordt niet meer gemaakt in je kamer, maar in een clean labo. Als derde heb je dan ook nog eens de factor hormonen waardoor je als vrouw serieus wordt beïnvloed. Ze zeggen wel eens dat je een zwangere vrouw niet mag tegenspreken, dat die ‘rare’ kuren kan hebben. De hormonen die je krijgt tijdens een ivf-poging zijn dezelfde. Je houdt je dan tov de buitenwereld goed, maar je partner krijgt vaak de volle laag. Gemakkelijk om mee samen te leven ben ik niet tijdens een poging.

Niet alleen je eigen relatie, maar ook de relatie met je omgeving is niet altijd even gemakkelijk. Bevriende koppels krijgen kinderen en als kinderloos koppel val je al wel eens buiten de gespreksonderwerpen aangezien die op een bepaald moment vooral over kinderen beginnen gaan. Eigenlijk val je er gewoon buiten. T is ook heel frustrerend als je ziet hoe gemakkelijk het op een ander gaat. Mensen hebben ook nogal eens de neiging om te zeuren en te klagen over hun kinderen (ze zijn ziek, ze slapen niet, ….) als je dit dan aanhoort en weet dat je alles zou willen doen om met hun te ruilen kan dat ook wel eens tot botte reacties leiden (van mij dan). Mensen blijven ook de pieren uit je neus trekken waarom je nog geen kinderen hebt. Eigenlijk wordt je er voortdurend mee geconfronteerd, je kan het gewoon niet uit de weg gaan omdat het nu eenmaal een deel van het leven is.


Het financiële aspect

Aan ivf hangt een prijskaartje. Hoewel er in Belgie 6 pogingen worden terugbetaald (daar mogen we niet over klagen met vergelijking tot omringende landen) komen er toch nog heel wat extra’s bij. Extra medicatie, niet terugbetaalde medicatie, kosten voor onderzoeken, bloedtests, echo’s, … Eenmaal de pogingen op zijn sta je voor een serieus dilemma. Ook als je aangewezen bent op eicel of sperma-donatie zijn er serieuze kosten (200 tot 2000 euro) aan verbonden die door niemand gedekt worden. Mensen zeggen wel eens: kinderen kosten geld, in ons geval kosten ze al serieus wat geld voordat er nog maar sprake is van dat kind.


Het organisatorisch aspect

Het schema dat je meekrijgt voor een ivf-poging is indrukwekkend (zeker de eerste keer). Medicatie om je cyclus stil te leggen (meerdere malen per dag), daarna om je cyclus terug te stimuleren, de echo’s, de pick-up, de terugplaatsing, daarna medicatie om alles goed te laten verlopen. Het is een agenda vol en dank aan de gsm’s van tegenwoordig met alarmen. Het neemt je hele dag in beslag.
Meerdere malen per week naar het centrum rijden en dit dan nog eens combineren met werken is soms een nachtmerrie. Afwezigheden op het werk, collega’s die moeten inspringen,… Gemakkelijk is het niet.

Dit is hier al een serieus boek geworden en dan heb ik het heel algemeen gehouden. Als jullie nog meer willen weten of wat persoonlijker moeten jullie het maar vragen. Als je met dit eindwerk al maar een paar mensen in je omgeving wat meer begrip kan bijbrengen dan is dat al een begin. Veel succes

[lynn1209]

Nu nog even snel persoonlijk jullie vragen beantwoorden:

Zoals je hierboven hebt kunnen lezen, zijn er bij ons nog steeds geen kindjes. In onze omgeving is iedereen op de hoogte. Het is begonnen met een kleine cirkel van vrienden en familie maar uiteindelijk werd het onhoudbaar om het verder te verzwijgen (vooral op het werk). Ik heb alleen maar goede ervaringen met het te vertellen. Je krijgt er iets meer krediet door en mensen begrijpen beter waarom er al eens een rare reactie is of een slechte dag.
Zeker na mijn miskraam (maart 2011) was ik dankbaar dat we het aan iedereen verteld hadden zowel het hele traject als de zwangerschap (moet op het werk direct vertellen dat ik zwanger ben). Want je kan je soms niet inbeelden wat voor idiote reacties je soms kan krijgen en daar had ik toen echt geen boodschap aan.

Hoe verwerk ik een mislukte poging: eens goed vloeken, treurig en boos zijn op de wereld en dan jezelf weer bijeen vegen en weer vooruit proberen te kijken. Is dat altijd even gemakkelijk? Zeker niet, er zijn goede dagen en slechte. Verwerk je zoiets? Dat denk ik ook niet, je gaat gewoon door omdat het moet. Teleurstellingen stapelen zich op, maar persoonlijk weiger ik om er mijn leven totaal door te laten bepalen, er zijn zoveel mooie dingen in het leven. En dankzij mijn twee petekindjes wordt ik regelmatig herinnerd aan het waarom ik dit allemaal doe en doorsta.

Wij zouden het onze kinderen zeker vertellen en nu we op eiceldonatie overschakelen, kan je bijna niet anders. Wij zijn eigenlijk heel open over alles en ivf is geen taboe voor ons. Bij ons is de kans op een voldragen natuurlijke zwangerschap zo goed als nihil dus k zal eeuwig dankbaar zijn als dit hele avontuur toch nog eindigt met een kind. Dat mama en papa heel wat mensen dankbaar zijn voor hun hulp en heel watertjes doorzwommen hebben en om hem/haar te krijgen, zal een verhaal zijn dat zij/hij zeker meekrijgt.