Pffft... zie het niet meer zitten...

[Marijke 84]

Hoi,

Ik heb even wat aanmoediging nodig .

Ik heb mijn verhaal al ergens neergepend, even samenvatten:
Een dik jaar bezig en al enkele maanden onderzoeken aan het doen. Uit deze onderzoeken bleek dat
- mijn mans zaad oké is (enkel morfologie was slechts 2%, maar aangezien hij een groot aantal en goede bewegelijkheid had, zou dit geen oorzaak zijn)
- er bij mij een hydrosalpinx zat: verkleefde eileider met vocht.

Vorige week geopereerd, de eileider werd verwijderd. Direct na de operatie kwam een dokter (kende ik niet, mijn gynaecoloog was er niet meer) zeggen dat ik 85 à 90% kans had om spontaan zwanger te geraken. Er was ook geen endometriose gevonden.

Ik dus in mij nopjes!
Daarnet naar de gynaecoloog voor nacontrole.

Blijkt dus dat mijn eileider en eierstok helemaal verkeerd in de buikholte zaten. De linkerkant was gelukkig wel ok. Maar ik heb dus niets aan de rechtereierstok aangezien die dus verkeerd zit en mijn overgebleven eileider geen eicellen daarvan kan oppikken. Ze heeft hem toch laten zitten voor eventueel IVF. Bovendien is endometriose nog niet uitgesloten...

Nu kom ik dus in aanmerking voor IVF... Maar ik ben er eigenlijk klaar mee. Ik wil graag een kindje, maar is het dit waard? Ik weet dat dit een emotionele reactie is, waarschijnlijk denk ik er morgen anders over. Ik ben een wrak momenteel...

Zucht... Hoe gaan jullie ermee om? Altijd dat slechte nieuws? Ik weet niet hoelang ik dit kan blijven verwerken! Ik heb het gevoel dat het nooit mee zit en dat we nooit een kindje zullen hebben...

[LaBatsa]

Kop op, geef de moed nog niet op! Je moet nu eerst en vooral bekomen van je operatie en het slechte nieuws verwerken. Nu is niet het moment om beslissingen te nemen.

IVF is natuurlijk geen pretje, maar het is mij beter meegevallen dan ik had gevreesd. In 't kort: 1e zws buitenbaarmoederlijk (eileider weggenomen), 2e zws: een zoontje! (2006), 3e zws: miskraam op 7w (2008), 4e zws: terug buitenbaarmoederlijke zws en 2e eileider weggenomen (2008). Daarna aangewezen op IVF: 4 pogingen nodig gehad met als resultaat een dochtertje (2011)
Als ik naar haar kijk, ben ik blij dat ik het gedaan heb, ze is het meer dan waard!

[wings]

Lieve Marijke,

Wat je nu allemaal meemaakt is niet niks.
Zonder dat je dit doormaakt kan je ook niet begrijpen hoe moeilijk het soms kan zijn.

Voor mij is het ook allemaal nog heel nieuw maar ik merk nu ook al dat het gewoon een rollercoaster aan emoties is. De ene dag ben ik "blij" omdat ze er mee bezig zijn, dat ik in de molen zit en dat er hoop is. De andere dag denk ik dat ik nooit een kind zal hebben en ben ik boos op alles en iedereen. En nog andere dagen wil ik niets anders doen dan wenen en gerust gelaten worden.

Je moet gewoon proberen denken dat het wel goed komt... dat we binnenkort een kindje hebben! En ik denk dat onze vreugde nog 100000 keer groter zal zijn dan bij mensen die gewoon van de eerste keer spontaan zwanger worden.
Veel sterkte!
Liefs

[Marijke 84]

Ben vandaag in de 'woede/ laat me met rust - fase', denk ik. Heb de hele nacht geweend .

Ik wou altijd graag 2 à 3 kindjes en zie die droom in rook opgaan. Met maar zes terugbetaalde pogingen lijkt me dat bijna onmogelijk.
Een kindje krijgen zou leuk moeten zijn, bij ons is het enkel ellende. En nooit resultaat, telkens nieuwe teleurstellingen en slecht nieuws. Het mag wel eens stoppen!

Ik neem nu geen beslissing, ik weet dat ik nu té emotioneel ben daarvoor. Mijn man zou graag een paar maanden niks doen, maar dat bezie ik dan weer als verloren tijd. Hoewel ik ook nog niet echt klaar ben voor IVF. En ik zou in die maanden ook ermee bezig zijn, ik ken mezelf. Ik zou toch met mijn cyclus bezig zijn en hopen. Ik kan het niet zoals hij volledig loslaten en ontspannen.

Ik moet eerst maar eens alles verwerken.

Ik ben het beu me na elk doktersbezoek te moeten recht krabbelen en moed te vinden om door te zetten. Ik leef elke maand tussen hoop en tja, dit gevoel dus...

Bedankt voor de lieve reacties! Jullie zijn engeltjes!

[lotje83]

Dag Marijke,

ik (en vele anderen hier) herken die gevoelens van woede, verdriet en onmacht omdat het niet op een natuurlijke manier mogelijk is.
Als het een troost mag zijn: voor mij was de moeilijkste periode het besef dat het niet op een natuurlijke manier zou lukken na het vaststellen van de problemen en de daarmee gepaarde schrik voor de toekomst. Ik heb ook getwijfeld of ik ivf/icsi wou en heb de start van de behandeling een paar keer uitgesteld tot ik me beter voelde. De ivf behandeling is bij mij erg goed meegevallen ook al kost het wat tijd en energie. De pu was vrijwel pijnloos en zondag weten we of het gelukt is.
Neem je tijd en je zal zien dat het op een dag beter zal gaan. Dan pas kan je beslissen of je ivf wil. Ik wens je veel sterkte.

x

[wings]

Het is zo herkenbaar...
De ene dag zeggen dat je niet wilt, maar toch ook niet willen stoppen. Want hoe kan je nu stoppen met kinderen willen hebben??? Een kinderwens stop je niet zomaar in de koelkast.

En 6 pogingen lijkt weinig maar stel je voor dat je telkens 10 embryo's hebt (wishful thinking) dan is dat toch veel. Je moet de hoop blijven hebben.

En ja Marijke, je mag huilen en veel zelfs! Dat kan deugd doen. Het is eigenlijk een beetje 'rouwen' om iets wat je mist en je toekomstbeeld wordt buiten je wil om helemaal veranderd.
Ik ben vorige week zelfs een week niet gaan werken. Ik was een hoopje ellende, heb zoveel geweend en gepraat met mijn vriend en mijn mama.
Deze week gaat het weer beter en zeg ik weer trots IK BEN IN VERWACHTING ... Ok ik ga niet over 9 maanden bevallen, maar ooit, ooit heb ik een baby!!
Liefs

[Tober]

Als ik mensen spreek die plots lotgenootjes blijken te zijn, zeggen ze bijna allemaal hetzelfde: volhouden!

aan de andere kant moet je voor jezelf uitmaken hoever je wil gaan. ik heb bvb altijd mei 2013 als 'deadline' gezet, om dan weer te gaan leven. anderen doen dat niet. je kan ook tussentijdse momenten inplannen waarop je even wil evalueren waar je staat en of je wel verder wil.

ik persoonlijk zou je zeker aanraden met ivf te starten. de eerste keer vond ik moeilijk, omdat het de eerste keer was. de tweede keer viel reuze goed mee. ok, het blijft behandelen, maar als je bij een goede gyn zit, dan vind ik het achteraf ook goed meevallen.

[Marijke 84]

Mijn punctie zal niet gemakkelijk zijn, omdat mijn rechtereierstok dus totaal verkeerd ligt. Maar ze hoopte er toch aan te geraken... Ze hadden mijn anatomie nog nooit eerder gezien, ze is er zelfs een collega gaan bijroepen tijdens de operatie. Leuk, zo'n uniek geval zijn !

En mijn angst van spuiten hé. Het is al gebeterd sinds ik in die medische wereld zit, maar het zelf inspuiten... neen... dat gaat me niet lukken, denk ik!?

Ik ben écht in de rouw denk ik. Ik kan maar niet stoppen met denken aan dat eerste doktersbezoekje enkele maanden geleden. Ik wist dat het lang duurde, maar dacht eigenlijk door de dokter gerust gesteld te worden dat ik te ongeduldig was. Ik had nooit écht gedacht dat er iets grondig mis was. Kennen jullie dat gevoel? Het voelt zo onwerkelijk aan allemaal. Alsof ik elk moment kan wakker worden uit een nachtmerrie!

[LaBatsa]

Marijke, natuurlijk is het een rouwproces, je moet afscheid nemen van een droom.
Na mijn tweede buitenbaarmoederlijke zwangerschap was het voor ons onmogelijk om nog op een natuurlijke manier zwanger te worden (geen eileiders meer) en dat besef kwam zó hard aan. De dag voordien had ik een positieve zwangerschapstest in handen, de volgende dag wordt je in spoed geopereerd en krijg je te horen dat ivf de enige mogelijke optie is. Het verlies van dat kindje alleen was al erg genoeg en dan komt dat er nog eens bij.
Ik had gelukkig al een kindje, dus ik wist dat zwanger worden niet onmogelijk was. Ik heb nooit de moed opgegeven, ondanks 4 mislukte terugplaatsingen.

[Shari]

Hey Marijke,

Het is zeker niet gemakkelijk, zoals je hier leest: een rouwproces met woede, frustratie, verdriet en zoveel meer.

Over je angst voor spuiten: ik dacht ook niet dat ik het zou kunnen. Ik ben vorige week weer bijna tegen de vlakte gegaan tijdens de bloedafname , hoewel ik het al zoveel keren laten doen had... Het waren puur de emoties omdat we een nieuwe poging starten na een miskraam/curettage. MAAR je bent sterker dan je denkt. Ik zet mijn hormoonspuiten ook zelf, ondanks mijn angst voor die "dingen" . Ik had nooit gedacht dat ik het zou doen, maar iets drijft je vooruit omdat je weet waarom je het doet. Dat gevoel is er natuurlijk niet elke dag hoor! Er zijn ook dagen dat ik in mijn bed wil kruipen en er niet meer uitkomen.

Laat alles bezinken, geef het tijd... Veel moed!!!

[grootgevaarke]

Marijke,

als ik het goed lees is je linkereierstok wel ok en zou kans op een spontane zwangerschap wel nog bestaan? Dus helemaal hopeloos is het toch niet hé? En trouwens, het is bijna nooit echt hopeloos! Toen ik de eerste keer bij mijn ferti-arts op consultatie ging, vertelde ze me dat 90 tot 95% van de koppels met verminderde vruchtbaarheid met behulp van de wetenschap toch aan een kindje geraken. Dat vond ik een erg hoopgevend cijfer!!!

Of het het waard is allemaal? Het is het ZEKER waard!!! Dat kunnen alle DVO-mama's hier ongetwijfeld beamen. De pijn zal nooit weggaan (ik heb één dochter na ICSI-behandeling, en ben nu voor de tweede keer spontaan zwanger, maar toch blijft er ergens een litteken op mijn ziel achter) maar die pijn verdwijnt in het niets als je je kindje mag vasthouden.

Zelf heb ik me nooit afgevraagd of de wetenschap hier wel moet ingrijpen. Ik vind het maar normaal. Als iemand zijn ogen niet goed werken, krijgt hij ook een bril. Als iemand zijn hart faalt, wordt dat ook verholpen. En als er wat schort aan iemand zijn vruchtbaarheid, mag men daar ook ingrijpen, vind ik.

[Marijke 84]

Ja, ik kan spontaan zwanger geraken, maar de gynaecoloog had er precies niet echt een goed oog in. Maar in theorie zou dat met een eisprong langs links wel moeten kunnen. Feit is dat mijn mans zaad ook niet 100% is, vandaar waarschijnlijk dat ze me niet veel kans geeft.

Ik ben zelf wat gekalmeerd. Ik weet nog steeds niet wat we gaan doen, ik wil er nog niet teveel aan denken. Maar stilletjes aan begin ik erover te kunnen babbelen. We moeten nog niet direct beslissen, hé?!

Ik denk inderdaad dat het altijd pijn zal blijven doen. Elke keer dat iemand zal zeggen dat ze zwanger zijn, zal het even "steken" volgens mij. Want dat het ons niet of moeilijk spontaan gegund is, blijft erg pijnlijk. Ik vraag me af waar we dat aan verdiend hebben... Gisteren ontdekt dat een kennis van vroeger een kindje heeft. De meest onverantwoordelijke mens die er losloopt... Enfin... Deed pijn dat hij dan wél zonder problemen een kindje kan krijgen en wij niet.

Ondertussen komt er weer hoop op. Binnen één à twee weken (ik schommel tussen 28 en 35 dagen) mijn regels en ik begin weer van alles te voelen. Steken in de zij/ menstruatiekrampen/ ... Mijn verstand zegt dat het niet kan (met de operatie enz), maar ergens is datzelfde verstand alle 'tekenen' aan het analyseren en aan het hopen. Ik kan er niets aan doen. Behalve 100 keer in mezelf herhalen dat het niet kan.

Ach jah...

Bedankt iedereen voor de lieve woorden!

[grootgevaarke]

wat je je vooral niet mag afvragen is "waarom?", want er is geen daarom. dus breek je hoofd daar niet over... En ook niet over de vraag waarom het bij anderen (schijnbaar) zo maar lukt. Schijn kan bedriegen. Niet iedereen praat over problemen die ze gehad hebben bij het zwanger worden, omdat er nu eenmaal nog altijd een onterecht taboe hangt over vruchtbaarheidsproblemen. Het wordt te vaak nog geassocieerd met falen (en zo voelt het idd ook soms aan), iets wat je als mens in de hand hebt. Terwijl men de meeste gezondheidsproblemen gewoon niet in de hand heeft...

er over praten is alvast geen slechte stap in het aanvaarden van "de situatie". Kom hier gerust je hart luchten, het forum dient ervoor. Je zal hier troost vinden en ervaringen kunnen delen.

alleszins veel succes in je keuzes!

[dutsie]

ik herken die frustratie zoo goed.
juist gelzen op fb vriendin van mij zwanger voor de 4 de keer. ik vind dat zo frustrerend dat zijn er 3 op 5 jaar tijd, terwijl wij er al 3 jaar overdoen voor eentje.Zeer veel sterkte toegewenst Marijke " you"ll never walk alone "

[Marijke 84]

Hoi,

Gisteren mijn maandstonden doorgekregen. Verwacht natuurlijk, na de operatie.

We hebben besloten om tot september even niets de ondernemen van behandelingen. Ik denk dat als ik nu verder zou doen, ik depressief zou worden. Ik ween mezelf nog vaak in slaap. Ik kan aan niets anders meer denken, ik ben echt geobsedeerd. Ik ben mentaal nu niet sterk genoeg om IVF te starten.

Om mijn gedachten te verzetten en voor wat afleiding te zorgen, hebben we een pup gekocht. We waren ooit van plan een tweede hond te nemen en toevallig hadden de fokkers van mijn eerste hond een nest waar nog enkele pupjes een huisje zochten. Ik voel mezelf opvrolijken! Volgend weekend gaan we op bezoek en eind april halen we onze aanwinst op.

Mijn vader is het er niet mee eens: hij denkt dat ik de pup als vervanging van een baby zie. Wat uiteraard niet zo is. Ik wil gewoon weer iets positief in mijn leven, 2012 is op dat vlak echt een ***jaar!

We geven ons tot september. Is het dan nog niet gelukt, dan zouden we dan starten met IVF. Tegen dan zijn de batterijtjes hopelijk opgeladen.

Bedankt voor de lieve woorden en het troosten: jullie zijn allemaal kanjers! Ik hou jullie op de hoogte! Hopelijk kunnen we eind 2012 allemaal zeggen dat we mama's zijn/ worden! Ik denk aan jullie allemaal...