Hypotheek op je gedachten

[Thom]

Hebben sommigen het hier ook dat je kinderwens beslag legt een groot deel van je gedachten?
Ik denk er zeker elk uur aan. Ook als ik baby's of kinderen zie. Of er zelfs nog maar over gesproken wordt. Ik moet me vaak bedwingen om geen kinderkledij te kopen.
Soms is het zelfs moeilijk om blij te zijn als iemand zwanger is.

Wij zijn dan ook nog eens een homokoppel, niemand die draagmoeder wil zijn en adoptie zal al niet van een leien dakje lopen én lang duren.
Ik word al zenuwachtig als ik nog maar aan de procedure denk.

Enfin tis gewoon ni leuk om daar zo hard mee bezig te zijn. En ik kan het moeilijk tegenhouden. Dwaas ik weet het.

[leeslamp]

Hallo Thom,

Ik begrijp wat je bedoelt, net als ongeveer iedereen hier op dit forum, denk ik. Ik was er alle dagen en alle uren mee bezig. Bij ons heeft het uiteindelijk 'maar' anderhalf jaar geduurd vooraleer ik zwanger was, maar ik herinner mij nog heel scherp het bijna constante malen in mijn hoofd. Telkens wanneer ik hoorde dat iemand zwanger was, was dat een slag. En dat ellenlange wachten steeds, sommige weken sleepten zich eindeloos voort.

Als homokoppel is het misschien ook niet zo evident om gehoor te vinden voor je zorgen. Veel mensen staan niet stil bij de kinderwens van mannen. Ik kan je alleen de raad geven om een 'project' of zo te zoeken om je op te focussen en je gedachten te verzetten. Bij mij was dat een verre reis voorbereiden. Lezen hielp ook, net als mindfulness en yoga. Maar dat is heel persoonlijk natuurlijk.

In ieder geval veel succes.

[mineke]

Een aan-en uitknop, bestond dat maar... Het is dan vakantie (sta in het onderwijs), zogezegd ideaal om tot rust te komen; yeah right, je piekert nog meer. Soms is het gewoon beter dat ik kan lesgeven (mijn collega's zouden mij zot verklaren), de aandacht die de lln en het lesgebeuren opeist is soms voldoende om er even niet aan te denken. Ik lees enorm graag fictie en zeker de vakantie is ideaal om wat leeschade in te halen, maar nu kan ik mij maar moeilijk motiveren om mij in een verhaal in te leven. Mijn gedachten dwalen steeds af. En het is alsof mij geen ander 'verhaal' dan het mijne kan boeien. Wat ik zeer jammer vind. Dus ja, ben ook in 'desperate need of a project'. Iemand nog tips?

[Thom]

idd
ik werk heel veel maar zoiets werkt niet bij mij
waar het hart van vol is,
loopt het koppe van over

we hebben geen keuze natuurlijk.

[vuurvliegje]

Dag Thom,

Ik herken jammer genoeg je gevoel.
Bij mij gaat het met vallen en opstaan en mijn werk lijdt eronder. Wat me een beetje helpt is op bepaalde avonden heel bewust met mijn vriend er niet over te praten en iets te doen dat we vroeger wel van genoten. Langzaam maar zeker komt dat gevoel ook wat terug...

Ik doe ook aan interactieve rollenpelen en op die weekends slaag ik erin de wereld los te laten. Dan bestaat alleen nog die alternatieve realiteit en dat doet me goed. Jammergenoeg zijn er zo maar een paar weekends per jaar...

[Thom]

De zwangerschappen vliegen ons rond de oren. Nooit gedacht dat ik het moeilijk zou hebben om blij te zijn voor iemand anders. En soms begint het toch te wringen.

Ik ben ook altijd de eerste die zegt dat alles verloopt volgens de context waarin het zich bevindt maar ook dat vervaagt met dit thema...
Vandaag hield een vriendin een klaagrede op FB omdat de adoptieprocedure tot 'meemoeder' zo lang weer gaat duren voor hun DERDE kind. En dan moet ik op mijn vingers bijten om niet iets te reageren dat zij niets te klagen hebben omdat zij kinderen HEBBEN.
Enfin, tis dwaas en schaam me er ook wel voor maar tis sterker dan mezelf soms

[jolanda]

Beste Thom,

Ongeacht je geaardheid, ik vindt dat ieder mens recht heeft om zijn geluk zelf in te delen, dus wat mij betreft, hoef jij je helemaal niet te schamen.
Zelfs "wij" als hetero kennen deze gedachten maar al te goed.

Ik denk dat het voor jullie wat moeilijker zal zijn om lotgenoten te vinden en de steun / motivatie die nodig is om hiermee om te gaan.
Als je eens google't op "homo en kinderwens", dan kom je al wat informatie tegen. Er bestaand ook al forums waar "mensen zoals jullie" zich kunnen uiten.
Ik heb hier onderstaand een paar links gezet, waar je misschien al wat aan hebt.


http://www.meerdangewenst.nl/

http://www.cocrotterdam.nl/

http://www.gaysite.nl/nieuws/pers/pers46.html

Nu ik je bericht nog eens lees en de reakties daarop, concludeer ik, dat jullie geen kinderen willen, maar het moeilijk vinden om toch met deze situatie om te gaan ? of willen jullie wel kinderen, maar is de weg (volgens jullie) onmogelijk en zwaar om te nemen ?
Sorry als ik het verkeerd had begrepen / gelezen, maar dan nog, zijn er genoeg sites waar je (anoniem) terecht kunt voor steun. Het internet staat vol met informatie, gebruik deze, want je hebt lotgenoten nodig om "problemen" aan te pakken en je te kunnen uiten. Je zult merken, dat er meer mensen zullen zijn zoals jullie.

Heel veel suc6 !
Jolanda

[Cookie-Monster]

Hoi Thom,

Je bent duidelijk niet alleen met die vragen en twijfels

Ik vind het ook heel moeilijk om die gedachten uit te bannen, soms lijk ik wel geobsedeerd!

En ook in mijn omgeving een paar zwangerschappen, met wellicht een paar babyborrels in het verschiet. Dat worden nog zware momenten, geen idee hoe ik daarop ga reageren. Maar als ik berichtjes lees op FB met aankondigingen van zwangerschappen in mijn vriendenkring en de dolenthousiaste reacties (zeker van andere jonge moeders) daarop, steekt het bij mij. Ik klik dan ook wel op 'Vind ik leuk', maar diep vanbinnen vind ik het helemaal niet leuk! Ik ben stikjaloers. En dan komt de angst weer om de hoek loeren: zal het ons ooit lukken? Wat als het niet lukt?

Weet je, tegenwoordig ben ik zelfs bang om met vriendinnen af te spreken die ik een tijdje niet gezien/gehoord heb, uit angst dat ze daar plots gaan staan met een bolle buik of met de melding "wij zijn zwanger!"

En ik ben nog maar een newbie: ik ben nog maar een paar maand 'bezig' met 'geassisteerde voortplanting', maar in die paar maand lijkt het mijn gedachten volledig te beheersen. Het is het laatste waar ik aan denk als ik ga slapen en het eerste wat door mijn hoofd schiet als ik wakker word.
En ik vind dat vreselijk! Ik wil met andere dingen bezig zijn, maar dat lukt niet echt. Vorige maand stond alles in het teken van spuitjes, echo's en controles. Nu is het een wachtmaand en nog spookt het door mijn hoofd: ik ben al bezig met de volgende poging.

Maar Thom, als je zo graag een kindje wil, en je partner ook, ga er dan gewoon voor! Ik kan me voorstellen dat de mogelijkheden voor homokoppels ook niet voor het grijpen liggen, maar het is niet onmogelijk. Denk aan de vreugde die je er voor terugkrijgt! En dan kan je je eindelijk laten gaan en massa's keicoole babykleertjes kopen

Ik wens je alleszins heel veel succes!