Het moet er even uit...
In 2007 waren we er klaar voor! We wilden allebei een kleintje.
1 jaar later beginnen we aan de vruchtbaarheidstesten. Hierbij bleek alles in orde. Alles zou goed komen. We waren niet klaar om verder te gaan met de medische mallemolen. En waarom zouden we? Alles is toch in orde!
3 jaar later... Het begint nu echt wel door te wegen. Familie, vrienden en collega's beginnen aan kinderen en het lukt iedereen vrijwel meteen. We blijven weer maar eens achter. Daarbij komen we bij de acupunctuur terecht.
1 jaar later. Er is een innesteling geweest, de kwaaltjes begonnen... En dan gaat het mis. We besluiten om de osteopate erbij te halen en ook hier hebben de 6 sessies nodig om enige vooruitgang te boeken.
Nu... Alles is in orde... Waarom lukt het dan niet??? Mijn geduld geraakt stilaan op. Wat kan ik nog doen opdat het wel zou lukken?
Ik weet dat iedereen hier in ongeveer dezelfde situatie zit, maar soms wordt het even teveel...
Het moest er even uit...
Radeloos...
-
Ahiha
- Berichten: 1093
- Lid geworden op: 26 januari 2010, 19:49
Beste KG,
Ik zie dat je even een oppeppertje nodig hebt! Is normaal hoor meid. Zoals iedereen hier kan beamen is het zo'n verdomde emotionele weg die we moeten afleggen. Buitenstaanders vinden die prikjes in de buik misschien eng maar wij weten wel beter he. Nee, tis dat constante leven in hoop en dit dan weer telkens aan gruzelementen zien gaan. Dat constant heen en weer geslinger tussen emoties en de druk die dit legt op zoveel vlakken. Tfeit dat we in de 'kinderenkrijgenleeftijdgrens' zitten bemoeilijkt het natuurlijk omdat we iedereen rondom ons zwanger zien worden (en we zijn er ook meer op gefocused dan een ander) en dit is telkens een messteek in onze onderbuik. Iedereen hier begrijpt je volledig!
OOk wij zitten in het 'onverklaarbare subfertiliteitshokje'. Ook ik vond dat heeeeel lastig om dragen. Als er niks is, waarom lukt het dan niet zoals bij anderen? Tja... kan ook zijn dat de wetenschap nog niet ver genoeg staat natuurlijk. Ik vond het enorm frustrerend dat ik er geen naam op kon plakken. Maar vond het dan toch beter dan de hardere mogelijkheid dat het voor ons nooit zou lukken. 'GELUK' is een grote factor. Maar ja, hoe kan je dat ombuigen he? Mijn prof zei me eens : we kunnen al zoveel doen maar eens het embryo is ingepland weten we nog niet warom de ene pakt en de ander niet. Das dus het puzzelstukje dat nog ontbreekt voor de wetenschap.
Ik wil je even een hart onder de riem steken. Ik weet dat je soms denkt waarom doe ik het nog allemaal? Maar toch kan je niet zomaar opgeven als die wens ozo groot is he? Even gewoon laten weten dat het niet is omdat je al zolang probeert, het niet zal lukken.
Wij zijn actief aan onze wens beginnen 'werken' in feb 2006. En pas in april 2011 waren we EINDELIJK zwanger. (mijn kindje van bijna 7maand ligt nu te snoezen) Dus : keep up! Hopelijk kan mijn succesverhaal je weer wat moed geven!
Dikke knuf want het is zooooo hard!
Ik zie dat je even een oppeppertje nodig hebt! Is normaal hoor meid. Zoals iedereen hier kan beamen is het zo'n verdomde emotionele weg die we moeten afleggen. Buitenstaanders vinden die prikjes in de buik misschien eng maar wij weten wel beter he. Nee, tis dat constante leven in hoop en dit dan weer telkens aan gruzelementen zien gaan. Dat constant heen en weer geslinger tussen emoties en de druk die dit legt op zoveel vlakken. Tfeit dat we in de 'kinderenkrijgenleeftijdgrens' zitten bemoeilijkt het natuurlijk omdat we iedereen rondom ons zwanger zien worden (en we zijn er ook meer op gefocused dan een ander) en dit is telkens een messteek in onze onderbuik. Iedereen hier begrijpt je volledig!
OOk wij zitten in het 'onverklaarbare subfertiliteitshokje'. Ook ik vond dat heeeeel lastig om dragen. Als er niks is, waarom lukt het dan niet zoals bij anderen? Tja... kan ook zijn dat de wetenschap nog niet ver genoeg staat natuurlijk. Ik vond het enorm frustrerend dat ik er geen naam op kon plakken. Maar vond het dan toch beter dan de hardere mogelijkheid dat het voor ons nooit zou lukken. 'GELUK' is een grote factor. Maar ja, hoe kan je dat ombuigen he? Mijn prof zei me eens : we kunnen al zoveel doen maar eens het embryo is ingepland weten we nog niet warom de ene pakt en de ander niet. Das dus het puzzelstukje dat nog ontbreekt voor de wetenschap.
Ik wil je even een hart onder de riem steken. Ik weet dat je soms denkt waarom doe ik het nog allemaal? Maar toch kan je niet zomaar opgeven als die wens ozo groot is he? Even gewoon laten weten dat het niet is omdat je al zolang probeert, het niet zal lukken.
Wij zijn actief aan onze wens beginnen 'werken' in feb 2006. En pas in april 2011 waren we EINDELIJK zwanger. (mijn kindje van bijna 7maand ligt nu te snoezen) Dus : keep up! Hopelijk kan mijn succesverhaal je weer wat moed geven!
Dikke knuf want het is zooooo hard!
-
KG
- Berichten: 130
- Lid geworden op: 20 november 2011, 11:01
Hey Ahiha,
Dank je voor de reactie.
Ik heb er altijd vrij goed met om kunnen gaan, maar laatst werd me gevraagd hoeveel weken ik overtijd was. Dat kwam hard aan, ook al weet ik dat ze het vragen omdat ze nieuwsgierig zijn. Maar toch...
De laatste weken denk ik er aan om opnieuw de vruchtbaarheidsonderzoeken te laten doen, maar dan door iemand anders. Ik was niet echt overtuigd bij de eerste onderzoeken in 2008.
Ben blij dat het voor jullie gelukt is. Ooit komt het hier ook wel goed.
Thx!
Dank je voor de reactie.
Ik heb er altijd vrij goed met om kunnen gaan, maar laatst werd me gevraagd hoeveel weken ik overtijd was. Dat kwam hard aan, ook al weet ik dat ze het vragen omdat ze nieuwsgierig zijn. Maar toch...
De laatste weken denk ik er aan om opnieuw de vruchtbaarheidsonderzoeken te laten doen, maar dan door iemand anders. Ik was niet echt overtuigd bij de eerste onderzoeken in 2008.
Ben blij dat het voor jullie gelukt is. Ooit komt het hier ook wel goed.
Thx!
-
Johanna78
- Berichten: 8
- Lid geworden op: 23 februari 2012, 15:24
Beste KG,
Ik begrijp je reactie volledig, en vind de andere antwoorden heel mooi. Ikzelf heb het ook vaak moeilijk met de lange en onvoorspelbare weg. Je hebt geen garanties of controle over wat er gaat gebeuren, enkel kansen, daaraan probeer ik me telkens op te trekken, en dit in een wereld waarin men alles zo graag voorspelt, controleert.
Ook ik krijg nog steeds pijnlijke reacties van mensen, ze beseffen onze strijd niet, en zien enkel hun eigen weg die ze op iedereen projecteren, probeer je daar maar boven te zetten.
Ook bij mij zijn er zeer veel vragen over het waarom, en waarom reageert mijn lichaam zus of zo op medicatie, helaas is de wetenschap niet almachtig. Je verzoenen met geen controle hebben, is een moeilijke maar belangrijke stap, denk ik om verder te gaan.
gr,
Johanna
Ik begrijp je reactie volledig, en vind de andere antwoorden heel mooi. Ikzelf heb het ook vaak moeilijk met de lange en onvoorspelbare weg. Je hebt geen garanties of controle over wat er gaat gebeuren, enkel kansen, daaraan probeer ik me telkens op te trekken, en dit in een wereld waarin men alles zo graag voorspelt, controleert.
Ook ik krijg nog steeds pijnlijke reacties van mensen, ze beseffen onze strijd niet, en zien enkel hun eigen weg die ze op iedereen projecteren, probeer je daar maar boven te zetten.
Ook bij mij zijn er zeer veel vragen over het waarom, en waarom reageert mijn lichaam zus of zo op medicatie, helaas is de wetenschap niet almachtig. Je verzoenen met geen controle hebben, is een moeilijke maar belangrijke stap, denk ik om verder te gaan.
gr,
Johanna
-
KG
- Berichten: 130
- Lid geworden op: 20 november 2011, 11:01
Hey Johanna,
Ik weet dat elke maand een nieuwe kans is, maar als de kans dan weer verloren gaat... Dan zakt de moed ook weer.
De vragen zijn er eigenlijk te veel aan. Iedereen projecteert inderdaad zijn zwangerschap op onze kinderwens. Ik word er gek van.
En als dat nog niet genoeg is, dan zie je nog overal bolle buikjes en kleine ukkies.
Misschien moet ik maar aanvaarden dat het er voor ons niet in zit.
We gaan proberen om er het beste van te maken Johanna!
Veel succes nog voor jullie ook
Ik weet dat elke maand een nieuwe kans is, maar als de kans dan weer verloren gaat... Dan zakt de moed ook weer.
De vragen zijn er eigenlijk te veel aan. Iedereen projecteert inderdaad zijn zwangerschap op onze kinderwens. Ik word er gek van.
En als dat nog niet genoeg is, dan zie je nog overal bolle buikjes en kleine ukkies.
Misschien moet ik maar aanvaarden dat het er voor ons niet in zit.
We gaan proberen om er het beste van te maken Johanna!
Veel succes nog voor jullie ook
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 28 gasten