Ik ben Valerie en probeer ook al een tijdje zwanger te geraken. Ik ben momenteel 35 jaar en we zijn vorig jaar (2011) in mei begonnen met zwanger te raken. Mijn geluk kon niet op toen ik in juli al zwanger bleek te zijn. Alles ging goed, op 8 weken een mooie echo met kloppend hartje te zien. Dus dan leef je heel hard naar de 12 weken toe, want dan is de zwaarste periode achter de rug! Helaas mocht het niet zijn, want op 11 weken kreeg ik een bloeding en toen bleek dat mijn kindje al op 9 weken gestorven was
Ik kreeg dus een miskraam in oktober vorig jaar en dat heeft echt de grond onder mijn voeten weggeslagen. Ik heb echt heel diep gezeten, maar ben er gelukkig weer stilletjes aan bovenop geraakt. In maart van dit jaar hadden we weer geluk en kon ik op mijn ventje zijn verjaardag vertellen dat er weer een kindje op komst was. Ik had echter een paar weken eerder al een afspraak gemaakt met Dr Decleer omdat het niet direct meer lukte om zwanger te worden. Maar toen waren we plots toch zwanger! Ik liet de afspraak toch door gaan en ben daar nog altijd blij om. De eerste echo zag er goed uit, maar helaas bij de tweede echo op 8 weken zag hij dat het om een leeg vruchtblaasje ging en dat het dus een missed abortion was. Dus ja, verder vervolg was een curetage en daarna de mmm in! Eerst kwamen er bloedonderzoeken van mij en mijn man, maar die waren gelukkig ok. Daarna dus een laparascopie bij mezelf. Daaruit bleek dat mijn eierstokken verkleefd waren door een vroegere infectie en het was eigenlijk al een wonder op zich dat ik ooit was zwanger geworden, want mijn eicellen konden zo goed als niet door mijn eileiders. Vandaar ook dat ze ernstig beschadigd raakten en dat ik dus miskramen kreeg omdat er iets niet goed was met het vruchtje. Ik werd tijdens mijn laparascopie daaraan geopereerd en toen ik wakker werd kreeg ik dus dit verdikt te horen. Dr Decleer wist mij te vertellen dat hij alle vergroeiingen goed had kunnen wegnemen, maar dat ik er niet meer moest op rekenen om nog op natuurlijke wijze zwanger te worden, want er zit nu teveel littekenweefsel op mijn eileiders, waardoor de trilhaartjes beschadigd zijn die mijn eicel naar mijn baarmoeder moeten begeleiden, maw, mijn eicel raakt nooit op tijd in mijn baarmoeder en mocht het al tot een zwangerschap kunnen leiden, dan heb ik veel kans op een bbz. Maar hij garandeerde me dat mijn baarmoeder perfect in orde is en dat ik in principe zeer vruchtbaar moet zijn, dat mijn lichaam zelfs die beschadigde eicellen liet innestelen. Hij geeft me 95% kans op slagen met ivf. Dus ja, ik heb het weer erg zwaar gehad om die klap te verwerken, maar ik wou er direct invliegen! In juni had ik mijn laparascopie, in juli mochten we al starten met ivf. Zelf had ik er eerlijk gezegd al niet op gerekend dat die eerste poging zou slagen, vooral met al die hormonen en zo. De dag van de punctie naderde en er werden 12 eicellen geoogst, waarvan er 9 bevrucht raakten via icsi (ik zit blijkbaar in een studieproject waardoor ze voor alle mensen in dat project icsi toepassen, want mijn man zijn zaadkwaliteit is erg goed, zelfs boven het gemiddelde, het probleem ligt dus uitsluitend bij mij). Ze hebben 1 topembryo terug geplaatst en ik had er nog 5 voor in de diepvries. De eerste ivf poging was idd negatief, ik voelde ook geen enkele symptomen en ik had mijn ms al 5 dagen vroeger dan voorzien. Maar ik had me er ook zo op voorzien, dus het deed me eigenlijk niet veel. Ik zette echter wel veel hoop op de cryo-poging, omdat ik dacht, dat is meer in mijn natuurlijke cyclus, mijn lichaam is ondertussen weer wat op zijn plooi gekomen, wie weet heb ik nu meer slaagkans. En ja, ik voelde ook veel meer symptomen, dus dan ga je hopen. Maar na een paar dagen verminderden de symptomen en uiteindelijk kwamen mijn ms er terug door. Dus ja, nu staan we aan het begin van de volgende poging, nog steeds met ingevroren embryokes. Maar nu zakt de moed mij in de schoenen, want ik vrees dat we ook de lange baan op gaan. Ik weet niet of ik het 6 pogingen vol hou om iedere keer weer die teleurstelling te moeten verwerken. Ik heb het ook lastig met het feit dat ik de 35 al gepasseerd ben en nog steeds niet zwanger ben van een eerste kindje. Die angst slaat ook toe! Vandaar dat ik dit topicje open met de vraag naar succesverhalen. Graag zou ik van jullie horen wie je bent, hoe oud je bent, hoe lang je hebt moeten proberen om zwanger te worden, welke behandelingen jullie allemaal hebben ondergaan en dan natuurlijk wanneer het eindelijk gelukt is! Ik weet dat we er niet alleen voor staan, dat er veel mensen in ons geval zitten, maar het zou me deugd doen om de verhalen te lezen van mensen bij wie het toch geslaagd is, ook al hebben we lang moeten proberen, dat het toch de moeite waard is om vol te houden! Ik denk dat er velen van ons steun aan kunnen hebben!
Alvast bedankt voor een antwoordje en vooral ook proficiat aan jullie allemaal die onze gezamelijke droom hebben kunnen realiseren!
Vele groetjes, Valerie
) We vinden elkaar hier terug. Ik weet ondertussen wat voor lieve, meelevende meid je bent en je verdient het om héél snel zo'n even lieve mama te worden! Ik kan hier jammergenoeg (nog) geen succesverhaal posten , maar ik help je mee positief blijven en stuur je van hieruit een dikke knuffel!