hoe ga je om met het telkens mislukken van ifv

[lorenzo]

Hoi iedereen sinds 8 jaar zitten wij (ik) met een grote kinderwens. Daar het op normale wijze niet kon zijn we gestart met ifv. Nu is het de 2 de maal en telkens mislukt. De klap wordt groter en groter voor ons. Kan iemand ons hier iets meer over laten weten en hoe zij met de tegenslagen omgingen of omgaan. Alvast dank !!!

[mit777]

Hey Lorenzo,

Hoe je met de mislukkingen omgaat? Moeilijke vraag. Ik denk dat dit echt persoonsafhankelijk is, en ook moment tot moment afhankelijk.

Ik merk dat hoe verder, hoe langer, hoe zwaarder het wordt. In t begin reageer je in alle staten op een ontgoocheling. Weet je niet hoe je dit moet plaatsen. Hoe meer ontgoocheling, hoe meer wij hebben leren slikken. Daarom is het nog niet gemakkelijker dragen, maar we reageren niet meer paniekerig. We proberen het een plaats te geven, daarna ons terug te focussen op het leven, en wanneer we terug de courage krijgen, dan gaan we er nog eens opnieuw voor. Het is ook belangrijk om jezelf die tijd te geven om het te verwerken. Maar het gevoel dat mijn leven al 3-4jaar stil staat, heb ik nog steeds. Aan de andere kant, in die jaren hebben we al veel in orde kunnen brengen om dat kleintje waar we op wachten te verwelkomen. Die gedachte probeer ik ook veel vast te houden.

Ik probeer ook zo optimistisch mogelijk te blijven, hoewel dat niet elke dag even gemakkelijk is. Ik heb bv. Smileytjes rond mij getekend.. en als ik dan eentje zie, dan lach ik.
Het is zo dat een ‘geforceerde’ lach, jezelf ook goed doet, want die lachbeweging zou positieve stoffen in onze hersenen vrij maken. Dus dat doe ik.. maar de pijn blijft. En hoe langer het duurt, hoe meer het zichtbaar wordt voor de dichtste mensen rond mij.

Ik ben in elk geval ook blij dat ik af en toe mijn verhaal hier ook kan doen. En zo kruipen we verder!

Take care!

[DVO pixi]

Beste Lorenzo, uit je verhaal, je eenvoudige vraag klinken zoveel emoties...wij zegden al een 4 tal jaar de medische mallemolen vaarwel maar soms komen de emoties die we toen voelden nog af en toe naar boven. Je wordt tijdens de behandelingen heen en weer gesleurd tussen hoop, dromen, wanhoop, teleurstelling, frustratie en ook boosheid en jaloersheid. Allemaal hebben we ze gevoeld en nu nog. Zolang onze moed , hoop, en energie na het mislukken van of na een miskraam groter bleef dan ons verdriet gingen we door naar de volgende. En met elke poging groeit ook je realisme en jammer genoeg ook het besef dat het wel eens niet kanlukken. Wat ons veel geholpen heeft is elkaar...onze relatie...nooit, in al die jaren, ook nu niet tijdens een aanslepende adoptieprocedure, zjn we gestopt met praten tegen elkaar,zijn we sterker samen geworden,doen we nog steeds gek en liefjes. Dat is onze kacht geweest. En ook, in tegenstelling tot velen hier, ben ik altijd blij en positief geblevenover zwangerschappen in onze buurt . Is voelde opluchtng voor onze dierbaren, dat zj niet die lijdensweg moesten doormaken om een gezinnetje te vormen. En behalve net na slecht nieuws hebben we noit kinderen en baby's vermeden. Ze zijn zo puur en kunnen zoveel helen. Nog veel moed en succes!!