.

Algemeen Discussieforum
valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 9 oktober 2013, 13:48

Ik volg dit topicje nu al enkele dagen en kan het niet nalaten om ook even te reageren. Zo een interessante discussie over waar de grens en de norm van normaal ligt en hoe groot ons inlevingsvermogen is.
@ maeske, ik herken mijn schoonzusje een beetje in jou. Hele lieve meid die het er moeilijk mee had toen ze na een cyclus of 4 nog niet zwanger was van haar tweede. Had ook een zwaar jaar achter de rug op medisch vlak ( niet te vergelijken met jouw jaren ziek zijn, maar toch ernstig en levensbedreigend ziek geweest om dan na een jaar te mogen horen dat de kinderwens mocht gerealiseerd worden) Ook zij had haar verdiet en angsten om het niet onmiddellijk zwanger zijn, begrijpelijk en menselijk.
Wijzelf zaten op dat moment reeds ruim drie jaar bezig met het realiseren van onze wens voor een brusje ( ja ik ben een lucky basterd die na goed drie jaar zwoegen een eerste kindje heb mogen krijgen en zo graag een tweede wou) en hadden ondertussen 2 zwangerschappen verloren ( wat heel zwaar om te verwerken was). Ik vond het dan ook erg moeilijk om me in haar probleem in te leven. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet erken dat zij en jij dus ook het hier lastig mee heeft.
Maar anderzijds is het in mijn visie ook "normaal" dat je niet in 1 cyclus zwanger bent. En spreekt men pas over " problemen" vanaf ongeveer 12 cyclussen. Dus ja, daar sta ik dan met wat ik als "normaal" beschouw en wat voor jou reeds een "probleem" is. Hoe individueel toch allemaal hoe we daar tegenaan kijken. Daar was ik me cognitief allemaal bewust van maar emotioneel is een ander paar mouwen.
Emotioneel had ik zo willen ruilen met mijn schoonzus haar situatie. Bij hen nog geen testen, geen onderzoeken, geen spuitjes, geen gyn afspraken, geen... Ook al duurde het wat langer dan gewenst, ze hadden nog heel wat tijd voor ze eventueel aan het circuit zouden moeten beginnen. Die tijd was bij ons al jaren verstreken, dus nee ik kon niet oprecht zeggen tegen haar dat ik begreep hoe ze zich voelde of dat ik wist hoe lastig het was. ( erg egoistisch, maar ergens ook menselijk vermoed ik)
Misschien is dat bij jou niet zo en is jou meelevend vermogen gewoon groter, maar ik ben alles behalve perfect en heb dit ook reeds van mezelf aanvaard.
Stel je voor dat iemand bij jou komt vragen om begrip omdat ze een apendixoperatie heeft gehad en hiervoor 10 dagen in het ziekenhuis heeft gelegen. Die persoon vind dit echt oprecht vreselijk en heeft het hier erg moeilijk mee. Dan vermoed ik dat je je cognitief wel kunt inleven in haar situatie maar zou je ook oprecht kunnen zeggen, ik weet hoe erg het is wat je doormaakt zonder even te denken van tja, dat is toch niet zo heel erg ( in vergelijking met jouw levensgeschiedenis dan) als alles nadien goed komt is dat toch relatief.
Ik denk dat dat is hoe de meesten van ons zich hier voelen. We begrijpen zeker je angsten en verdriet ( o ja want velen onder ons beleven deze elke cyclus met groter wordende intensiteit) maar hebben het gevoel dat je nog zoveel kansen hebt dat het goed komt en dat dit alles heel relatief zal lijken. Hierdoor ontstaat misschien ook een beetje het gevoel dat je hier niet echt op steun kunt rekenen ( hopelijk ook nooit moet thuishoren). We hebben allemaal in jou fase gezeten, geloof me, we weten wat je doormaakt maar hebben allemaal ondertussen een grote rugzak met fertimiserie mee en misschien maakt dat ons minder meelevend of minder empatisch, beschouw het mijne gerust maar als een stukje menselijk jaloezi ( ben niet te fier om te erkennen dat ik jaloers ben op vrouwen die binnen een jaar zwanger kunnen worden en blijven).
Maar misschien moet je ook beseffen dat dat ons niet tot kotjesdenkers maakt. Het maakt ons tot mensen met grenzen. Mensen met een,probleem die blijkbaar alleen door lotgenoten echt goed kunnen begrepen worden. Elk van ons hoopt dat jij dit lot niet zal moeten delen want dat wensen we zelfs onze ergste vijand niet toe. Maar wel lotgenoten die net door hun lot met elkaar verbonden zijn en jij weet nog niet of dit lot ook het jouwe zal zijn ( ik HOOP HOOP zo van niet) dus het spijt maar je bent nog geen lotgenoot en hoeft dus ook helemaal niet te begrijpen wat we doormaken maar vergeef het mij dan ook dan ik mij niet zo goed in jou situatie kan inleven. Er zijn heel wat mensen in jou situatie, die ook op zoek zijn naar lotgenoten en zij zullen jou misschien de steun kunnen bieden die wij hier van elkaar krijgen. Dat hoop ik voor jou.
Hopelijk zijn mijn woorden niet te kwetsend, te bekrompen, ze zijn vooral eerlijk en menselijk ( lees: allesbehalve perfect)

maeske
Berichten: 75
Lid geworden op: 23 augustus 2013, 15:01

Bericht door maeske » 9 oktober 2013, 18:37

.
Laatst gewijzigd door maeske op 21 september 2014, 8:35, 1 keer totaal gewijzigd.

DVO Marijke
DVO Moderator
Berichten: 75
Lid geworden op: 30 augustus 2013, 10:10

Bericht door DVO Marijke » 10 oktober 2013, 23:09

Maeske en alle anderen,
DVO biedt graag een forum voor alle mensen die steun zoeken rond hun niet vervulde kinderwens ook als die nog maar recent is. In de praktijk gaan mensen meestal maar op zoek naar lotgenoten als ze reeds langer in het traject zitten en de teleurstelling en emoties zich al een tijdlang opstapelen. Daarom is het op dit moment niet gemakkelijk om mensen te treffen die een beetje in jouw situatie zitten. Misschien kan je eens nadenken over een forumtitel die lotgenoten kan aanspreken bv. pas begonnen aan kinderen, de eerste teleurstellingen..

Mvg,
Het DVO-team

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 16 gasten