.

Algemeen Discussieforum
Plaats reactie
maeske
Berichten: 75
Lid geworden op: 23 augustus 2013, 15:01

.

Bericht door maeske » 22 november 2013, 15:02

.
Laatst gewijzigd door maeske op 21 september 2014, 8:45, 1 keer totaal gewijzigd.

Vraagtekens
Berichten: 2445
Lid geworden op: 17 augustus 2012, 10:43

Bericht door Vraagtekens » 22 november 2013, 15:37

Hey mie

Ik ken natuurlijk je voorgeschiedenis niet..
maar ik kan je alleen maar zeggen hoe ik mij er bij voel..

Wij proberen al 2.5 jaar om kindje te hebben en hebben al behoorlijk wat tegenslag gehad..
ik heb het persoonlijk moeilijk met zwangerschappen, echo's zien op facebook,..

Met de geboorte van een kindje heb ik het iets makkelijker.. weet je ben dan blij dat eigenlijk alles goed met het kindje is en ergens gun ik het echt niemand hoe wij er voor hebben moeten sukkelen al tot nu toe..
Ik ben over laatst ook tante geworden en dat kindje zien vond ik gewoon prachtig.. ik kon haar gerust proficiat wensen, ok ik huilde wel als ik het zag.. twas ff confronterend.. maar op een dag ga ik zo naar mijn eigen kindje kunnen kijken! ben er heel heel zeker van..

Dat je het moeilijk hebt is geheel normaal!!!!
Wij zijn er volledig voor jou!!
wij delen dezelfde strijd..
Een man heeft het er soms iets makkelijker mee omdat hij gewoon niet die malenmolen van hormonen, emoties,... echt moet meemaken.. hij ziet het wel en hij wilt het ook wel.. maar ze moeten zich ook sterk houden voor ons he!!! wij rekenen op hen!

ik zou zeggen ga zo snel mogelijk op bezoek.. dan is dat achter de rug.. niemand zegt dat je lang moet blijven he.. ga gewoon naar ziekenhuis dan is het bezoek nooit lang.. naar iemand thuis gaan is veel lastiger..

sterkte!! hopelijk ben je snel zelf mama!!

Wies
Berichten: 830
Lid geworden op: 30 september 2013, 10:27

Bericht door Wies » 22 november 2013, 15:54

Hoi,

Ik heb het ook altijd moeilijk hoor met aankondigingen van zwangerschappen en geboortes. Ben dan zo ongelooflijk jaloers en verdrietig, maar probeer toch ergens blij te zijn voor die persoon, al lukt dat niet altijd even goed. Zeker als het lijkt alsof voor hen alles in het leven zo makkelijk verloopt, dan probeer ik te denken dat ieder huisje wel zijn kruisje heeft dat wij niet zien.


Had overlaatst zelf geen zin om naar etentje bij een vriendin te gaan, omdat ik niet geconfronteerd wou worden met haar kleine meid. Uiteindelijk wel geweest, en het is wel zoals Vraagtekens zegt: als je dat kindje ziet, ben je best gelukkig. Het steekt ergens wel, maar zo'n lief kindje zien daar smelt je gewoon van. Dat maakt het allemaal veel draaglijker om op bezoek te gaan.

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 23 november 2013, 13:40

Ook ik heb het vaak moeilijk gehad met aankondigingen, zwangeren en vooral pasgeborenen. Bezoekjes aan materniteit en babyborrels deed ik niet. Behalve dan voor mijn broer, schoonzus, maar dat voelde ook njiet wrang. Voor hen kon ik echt blij zijn en met dat kindje heb ik een band want ik ben daar tante van. Tante zijn vind ik echt fijn!!
Maar bij neven en nichten en vaak zelfs vrienden ging mijn man alleen ofwel niet en stuurden we een kaartje en cadeautje.
Ik denk dat je vooral moet doen waar je je zo goed mogelijk bij voelt. Het is zo al moeilijk genoeg.

yoni
Berichten: 5
Lid geworden op: 8 januari 2014, 19:46

Bericht door yoni » 9 januari 2014, 21:25

Hoi Maeske,

Ik begrijp hoe je je voelt. Voor mij is elke zwangere buik die ik zie een steek in mijn hart. Ik ben wel blij voor de mensen in mijn omgeving die zwanger worden, maar het doet gewoon zo verdomd veel pijn. Ook mijn man begrijpt dit totaal niet en vind dat ik andere mensen hun geluk niet gun. Mijn jaloezie op zwangere vrouwen heeft al voor veel discussies gezorgd. Als iemand in mijn omgeving bevalt zal ik wel een kaartje sturen, maar op bezoek gaan is gewoon te pijnlijk.
Ik ben de gene die niet zwanger raak, en ja ik vind dat ik zo egoïstisch mag zijn om te beslissen niet op bezoek te gaan.

Ahiha
Berichten: 1093
Lid geworden op: 26 januari 2010, 19:49

Bericht door Ahiha » 11 januari 2014, 9:23

Goh, ik kon vooral niet overweg met mensen die al een 2de aankondiging deden en zelfs voor hun 1ste later dan wij waren gestart...
Babybezoekjes zelf deed ik wel. Vond het zooo heerlijk een baby'tje te kunnen vasthouden.
Als je er niet tegen kan moet je het gewoon eerlijk zeggen,niet? Of zijn ze niet op de hoogte van de problemen? Als ze op de hoogte zijn zullen ze het zeker begrijpen. En anders kan je nog altijd doen alsof het echt niet past in de agenda en gewoon een kaartje sturen :wink:

Puma
Berichten: 72
Lid geworden op: 3 april 2011, 13:32

Bericht door Puma » 11 januari 2014, 12:50

Ik ben 42 en ben net 3 maand geleden mama geworden...je kan stellen dat ik er wel even heb op mogen wachten .....en in al die jaren heb ik best wel wat zwangere buiken gezien en babytjes weten geboren worden....ik heb altijd met opgeheven hoofd en veel toneel er mee omgegaan hoe pijn het ook deed....het feit dat ik geen kinderen had heb ik altijd mijn persoonlijk probleem gevonden waar anderen niet konden aan doen...dus gunde ik hen hun geluk en wilde ik dat ook met hun "vieren".....1 keer ben ik in tranen uitgebarsten en dat was op de doop van het dochtertje van mijn neef...ik werd dat jaar 40 en wist dat mijn kansen nu wel heel klein waren en dat deed verschrikkelijk pijn ....maar kijk 2 jaar later ben ik de doop van mijn eigen dochter aan het voorbereiden....
Geef de moed niet op en ook al doet het pijn , ga met opgeheven hoofd om met babytjes en zwangeren in je omgeving....en vooral laat de moed niet zakken ...jou dag komt ook wel, daar moet je in geloven !!!

Vlientje
Berichten: 136
Lid geworden op: 15 augustus 2012, 17:17

Bericht door Vlientje » 12 januari 2014, 20:28

Hey Maeske,


Je gevoelens zijn normaal hoor. Na twee engeltjes heb ik nu een klein bengeltje. Het is een hele lange en zware weg geweest, want onze 3de kindje is na een zwangerschap van 6 maand geboren.

Op de babyborrel van het kindje van de nicht van mijn man ben ik beginnen wenen.
Naar de babyborrel van het tweede kindje van diezelfde nicht van mijn man ben ik niet geweest, ik had nog maar net mijn 2 engeltje verloren. Ik ben ook niet op babybezoek geweest...
Zelfs nu, een buurvrouw kondigde haar zwangerschap aan, en ik was jaloers! Niet jaloers omdat ze zwanger was (want ja mijn kleine meid is nog geen 4 maand), maar omdat het allemaal als vanzelf gaat en alles steeds goed gaat. Ik gun haar dat, maar ik wou gewoon dat het bij mij ook zo ging.
Dus ja, wij hebben allemaal onze gevoelens. Je man moet dat toch proberen begrijpen. Dus praat met hem, probeer het hem uit te leggen.
Het is niet makkelijk, ik weet het. Ik heb ook verschillende keren en verschillende manieren geprobeerd en het is uiteindelijk toch gelukt om hem daar toch iets of wat van te brijpen.



Veel liefs en veel sterkte,


Eveline

Aria
Berichten: 702
Lid geworden op: 2 januari 2014, 11:08

Bericht door Aria » 22 februari 2014, 3:05

Hoi Maeske,

ik denk dat elk van ons die gevoelens maar al te goed kent...

Ik denk dat het belangrijk is om er uiting aan te geven. Het zijn soms lelijke gevoelens (Pure jaloezie), maar als we dat blijven opkroppen krijgen we enkel een nog groter schuldgevoel.

Door er met lotgenoten efkes over te ventileren voel ik me vaak toch al beter.

Ik merk dat bij mij Facebook vooral de *dooddoener* is. Ik woon nogal ver van mijn familie en vriendinnen en zie hen dus niet vaak, waardoor FB de manier is om toch met iedereen in contact te blijven. Na mijn tweede miskraam was er een periode waarin ik een paar maanden bijna elke week een nieuwe zwangerschapsaankondiging onder mijn neus geduwd kreeg op mijn news feed. En elke keer weer die tranen, die boosheid, die jaloezie, die onmacht, ... Ik kies er daarom bewust voor om een tijdje *offline* te gaan, zodat ik niet voor onverwachte verrassingen kom te staan.

Dikke knuffel!

Tinkerbell1984
Berichten: 4
Lid geworden op: 2 oktober 2013, 7:46

Bericht door Tinkerbell1984 » 10 mei 2014, 9:32

Straks naar de babyborrel van het kindje van een vriendin. Tweede kindje,meisje, stevig brokje gezondheid... En hiermee is hun koningswens compleet. Want ze hadden al een zoontje, die was trouwens een ongelukje.

Gisteren belde een andere vriendin. Of ik zin had om iets te gaan drinken? Tuurlijk! Altijd gezellig, lekker bijkletsen. We zien elkaar regelmatig, maar altijd met anderen erbij. Toen zij een fruitsapje bestelde, voelde ik de bui al hangen. Ja, ze had groot nieuws...

Natuurlijk ben ik blij voor hen! Maar tegelijk doet het zo'n pijn. Ik ben 30 jaar, single, en omwille van een genetische afwijking weet ik dat een zwangerschap heel moeilijk tot zelfs onmogelijk zal zijn. En met elk jaar dat voorbij gaat, lijkt mijn droom wat meer uit elkaar te spatten. Mijn leven lijkt al jaren stil te staan. Terwijl mijn leeftijdsgenoten op een sneltrein zitten. javascript:emoticon(':(')

maeske
Berichten: 75
Lid geworden op: 23 augustus 2013, 15:01

Bericht door maeske » 10 mei 2014, 12:21

@tinkerbell : om dood te vallen hè, kan me perfect inbeelden hoe je je voelt. Wij zijn nog steeds niet zwanger en dit doet hoe langer hoe meer pijn, en dan idd zeker als sommigen al een tweede hebben en wij nog niks. Zelfs geen vooruitzicht. Onlangs naar een doopfeest geweest, allemaal jonge koppels met een baby, we zijn na een tijdje gewoon naar huis gegaan omdat we er echt bijzaten voor spek en bonen. Ze kunnen enkel over hun baby's babbelen, en als je er dan in slaagt om het gesprek gedurende twee minuten op een ander spoor te zetten, gebeurt er iets onnozel (een van de vele baby's heeft een vuile pamper bijvoorbeeld) en ze zijn opnieuw vertrokken, en daar zit je dan. Wij hebben besloten om niet meer te gaan zolang we zelf geen goed nieuws hebben. Het gevoel dat er iemand ons zal missen hebben we toch niet... Ze hebben immers allemaal hun perfecte baby... Hopelijk worden we later ook zo een kwebbeltante die enkel oog heeft voor haar kind... Veel moed!!!

Hope 2
Berichten: 8
Lid geworden op: 30 december 2013, 21:27

Bericht door Hope 2 » 10 mei 2014, 23:32

Hallo,
Enkele maanden geleden te horen gekregen dat mijn jongere broer ook papa wordt, het kwam heel hard aan bij mij, wist totaal niet dat zij ook al in de fase zaten dat ze aan kindjes dachten, ben er een hele tijd van mijn melk geweest, ook al voel je je ook schuldig dat je niet ten volle blij kunt zijn voor hen maar het doet zo n pijn, we verlangen al zo lang naar een kindje en weten ook niet of we ooit een kindje van ons beide in onze armen zullen kunnen houden... Onlangs vernomen van een (jongere) collega dat ze ook zwanger is, heel de dag in een waas beleefd, het was opnieuw als een shock aan gekomen... Al die gevoelens, al die emoties, al die angsten,... Iedereen steekt ons precies voorbij en t lijkt net of de ooievaar ook echt de weg kwijt is naar ons huisje... Mn man bekijkt dit ook helemaal anders dan ik en vindt ook dat ik blij moet zijn voor mn broer en mn collega en dat we de moed niet mogen opgeven, positief denken zegt hij altijd, en ok hij heeft ergens wel gelijk dat je positief moet blijven maar toch is dit soms zoooo moeilijk.... Dat de ooievaar toch maar vlug zijn weg terugvindt naar alle huisje die er zo naar verlangen...

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 17 gasten