2 miskramen op 6 maanden tijd...

[Janelle]

Hallo iedereen,
Langs deze weg wou ik even mijn verhaal kwijt en zoek ik ook wat steun en advies.
Hierbij kort mijn verhaal.
Ik was 27 jaar en we besloten om voor een 1e kindje te gaan. In maart 2013 stopte ik met de pil en wonder boven wonder, eind april was ik al zwanger! Blijdschap alom en beetje ongeloof dat het zo snel kon gebeuren! Bij 1e echo helaas héél ontnuchterend nieuws gekregen. De week nadien curretage laten uitvoeren. Toen waren we half juni.
Mijn cyclus ontregeld en blablabla, maar bon, in augustus gingen we er weer voor en begin oktober gelukkig voor de 2e keer prijs, ik had een positieve test in mijn handen. Met onze 1e ervaring waren we nu met deze 2e positieve test al veel realistischer, mijn man en ik durfden precies niet heel blij zijn uit schrik dat het misschien een 2e keer zou mislopen.
Vorige week met een klein hartje naar de gynaecoloog geweest en onze vermoedens klopten: weer geen gezond vruchtje. Resultaat: nu woensdag ga ik terug naar het ziekenhuis voor een 2e curretage...
Mijn gynaecoloog zegt dat er in weinig gevallen een oorzaak gevonden wordt en dat bij een 2e miskraam dit nog steeds als 'normaal' beschouwd wordt en er dus geen verdere onderzoeken zullen gebeuren. Nu, mijn gynaecoloog is wel van de héél rappe soort, een consultatie duurt daar 10 min met alles erop en eraan, is heel direct in zijn communicatie en een gejaagde man vind ik. Ik heb amper de tijd om iets te laten bezinken, kan amper vragen stellen.
Ik weet nu niet of ik al moet aandringen op verdere onderzoeken of niet. Enerzijds haat ik het om in die medische molen te moeten betrokken zijn, anderzijds, een 3e miskraam is ook het laatste waar ik naar uitkijk...
Ter info, bij een bloedafname zagen ze wel dat ik een licht verhoogde waarde had van mijn schildklier. Maar ook daar werd ik niet doorverwezen omdat ze het resultaat niet hoog genoeg vonden.
Bij deze mijn vraag aan lotgenoten: wat zou ik nu moeten doen? Alles zijn gangetje laten gaan of toch testen laten doen?
Mijn intuïtie zegt momenteel dat er echt iets moet schelen. Ik geloof precies niet in 2x 'brute pech'.
Ik hoop echt dat dit de laatste keer is. De gedachte alleen al dat ik daar woensdag in een korte operatiekamer moet liggen met allemaal mensen in groene pakjes rondom mij en achteraf bloeden als een (sorry voor het woord) rund met 2 maandverbanden in mijn broek om U tegen te zeggen en om het half uur verversen de 1e dag, doet me nu al huiveren...
Veel liefs,
Janelle

[sharon1989]

Hey janelle

Ik ken iemand die al 3x een miskraam heeft gehad. Nu, ik weet er het fijne niet van. Wat ik wel weet is dat zij utrogestan moet opsteken als ze zwanger is. Misschien eens langs gaan bij een andere gyneacoloog die wel de tijd neemt om naar u te luisteren en u verhaal eens te doen. 2de opinie kan geen kwaad toch. Super dat je telkens zo snel zwanger geraakte.. alleen zooooo jammer dat het is misgelopen. Dit wens je echt niemand toe. Hopelijk krijg je snel antwoorden en kan je terug verder.
Khoop dat hier je steun en antwoorden zal vinden die je zoekt.

dikke knuffel!

[Vlientje]

Hey Janelle,


Eerst en vooral heel veel sterkte! Ik hoop dat je curettage en het bloedverlies achteraf meevalt.

Nu even over je schildklier: schildklierproblemen kunnen aanleiding geven tot miskramen. Ik zou dus ook zeker voor een second opinion gaan en ook een afspraak maken bij een endocrinoloog (die kijkt ook je hormonenhuishouding en schildklier na).

Veel sterkte meid en hopelijk ben je snel goed zwanger van een gezond baby'tje.


Veel groetjes,


Eveline

[Pimpajoentje]

Hey Janelle,

Helaas heb ik ook in jouw schoenen gestaan.
Op 8 maanden tijd 3 miskramen gehad, het is inderdaad iets gigantisch om te verwerken. Bij mij (ons) hebben ze ook gewacht tot na de derde keer om onderzoeken te doen. Het uitgebreide onderzoek bij mij, genetisch bloedonderzoek bij mij en mijn man en bij mij ook onderzoek met contrastvloeistof om te kijken of er problemen in de baarmoeder waren. Wees allemaal niks uit en de (vroege) miskramen werden toegeschreven aan brute pech. Ook al kon ik mij daar toen absoluut niet bij neerleggen, ik moest en zou een oorzaak vinden.
Maar een oorzaak is nooit gevonden... En nu ben ik 30 weken zwanger en lijkt alles wel goed te gaan. Geen idee wat er bij onze drie sterretjes is misgelopen, waarom ze geen kans hadden, lag het aan hen, lag het aan mij? We zullen het nooit weten. De angst blijft helaas wel, gerust ben je nooit meer, ik herinner me goed dat de eerste 12 weken van deze zwangerschap een regelrechte hel waren!
Ik hoop en duim en bid voor je dat je snel verder onderzoek kan laten doen, maar ik moet je waarschuwen dat je je er ook niet te hard op mag vastpinnen, omdat de kans niet super groot is dat ze iets gaan vinden. Ons is gezegd dat er bij herhaalde miskramen maar in 10% van de gevallen een oorzaak wordt gevonden en van die 10% kunnen ze maar 5% verder helpen.
Ik duim in elk geval voor jullie!

[Vraagtekens]

Schildklier zeker laten checken...
Moet echt goed zijn!!!

Verder moet je even nadenken bij feit dat bij bv ivf..
Van de 10 bevruchtingen maar de helft overleefd..
Dus in principe in je lichaam zou dat. 5 keer miskraam geven..

Indien er genetisch geen oorzaak is.. is dit idd echt gewoon pech..
Toch zou ik eens second opinion nemen..
Of je hormonen bij een poging laten checken..
Mss maak je te weinig progesteron aan ofzo..
Succes!

[Janelle]

Hey lieve meisjes,

Bedankt voor jullie reacties.
Doet me echt deugd.

Morgen is het zover... curretage in de namiddag... Zal blij zijn als dit weer achter de rug is.

Ik zal aandringen om enkele extra testen te doen. En dieper ingaan op het feit van die schildklier. En als mijn huidige gynae er niets mee wil doen, idd, dan ga ik naar iemand anders. Ik ga me dit maal niet zomaar laten afschepen.

Heb geen al te hoge verwachtingen van die resultaten, maar van het niets doen word ik ook gek. Als we zaken kunnen uitsluiten, des te beter. En komt er wel iets uit de testen, dan weten we tenminste ook waar we staan...

Ik ga jullie allemaal verder op de hoogte houden. Er zullen wel mensen meelezen die dit allemaal doorgemaakt hebben of zullen meemaken en dan is het fijn om langs deze weg een beetje meer info te bekomen. Want het is zo'n taboe, buiten mijn man wist niemand dat ik zwanger was en dan is het dubbel zo moeilijk om je verdriet te verwerken. Moet op het werk een masker opzetten dat alles goed met me gaat, terwijl dit in werkelijkheid helemaal zo niet is. Anderzijds heb ik totaal de behoefte niet om er met iemand over te praten. Met praten tegen mensen moet ik weer alles bovenhalen, mensen hebben medelijden, maar als je het zelf niet meegemaakt hebt, kan je eigenlijk die gevoelens niet begrijpen.
Heel raar allemaal. Mijn man en ik hebben een erg mooie job, goed betaald, vorig jaar gebouwd, 2 mooie wagens voor de deur... Maar zo zie je dat je met geld zeker niet alles kan kopen. Voor de buitenwereld zijn wij waarschijnlijk het perfect koppel in het perfecte plaatje, maar achter deze façade zitten 2 radeloze mensen die hopen dat aan deze periode snel een einde mag komen en dat 2014 meer goed nieuws zal brengen dan dit jaar. 2013 was het slechtste jaar uit mijn leven...
Ironisch... Mijn mama vroeg zaterdag: en wat zou je graag hebben voor je kerst? En ik dacht in mezelf... Hetgeen ik wil, kan niemand me geven...

[Margot_80]

Dag Janelle,

Ik ben momenteel mijn 3e biochemische miskraam aan het krijgen. Ook mooi huis, mooie job alletwee... En heb mijn moeder hetzelfde antwoord gegeven als jij toen ze vroeg wat ik voor mijn verjaardag wilde... Heel gek...
Niet alles is te koop, dat besef ik hier ook. Ik dacht altijd dat het was omdat ik het goed heb dat ik dit nu niet verdien...

Nu wat de reden betreft, kan ik je mijn ervaring meedelen met 2e en 3e opinies.
Heb 3 fertiliteitsartsen gesproken de laatste 2 maanden. Alledrie zeiden ze: doe zo voort met de icsi behandelingen! Je hebt bewezen dat je "kan" zwanger worden dus blijven gaan!

Ofwel kan geen enkele arts weten waarom het niet innestelt of verder groeit, ofwel hebben ze gelijk en zal de aanhouder winnen, zoals bij pimpajoentje.

Onthoud zeker ook dat forums vooral veel negatieve antwoorden bevatten omdat vooral mensen met problemen zich op fora begeven. De realiteit is misschien minder erg dan het lijkt. Succesverhalen ga je hier normaliterwijze weinig lezen omdat die mensen gewoon aan het genieten zijn ipv op fora te schrijven.

Ik wens je veel moed straks voor de curretage, je bent zo moedig dat je het al een derde keer moet doormaken. Groot gelijk om extra testen te vragen (eisen). Schildklier kan inderdaad problemen geven, maar niet elke arts is daar een expert in. Best iemand raad vragen die daar dus specialisatie in heeft, al is het maar om dat uit te sluiten.

Zijn zowel jij als je man al getest?

Succes meid, in gedachten zijn er velen met jou. Velen ook bij wie het later toch succesvol afloopt.

Dikke knuffel.

[Janelle]

Hallo lieve meisjes,

Hier ben ik weer.

Gisteren curretage gehad. Was precies net iets minder eng dan de vorige keer... Precies of het wat went, heel raar. Maar heb ook wat minder bloedverlies gehad dan vorige keer, dus dat maakt het wel wat aangenamer. Ben nu thuis tot de rest van de week. Vandaag en morgen doe ik het nog wat rustig aan, zaterdag ga ik X-masshoppen met mijn ma, om mijn zinnen wat te verzetten.

Gisteren goed gesprek gehad met de gynae. Hij zei dat als we écht die testen allemaal wilden doen, dan moeten we dat doen, maar hij raadde het echt af. Normaal gezien doen ze pas testen vanaf een 3e miskraam. Ik zit nog 'maar' aan mijn 2e. Bovendien zei hij dat er effectief maar in 5% van alle gevallen een oorzaak wordt gevonden.
Dus hij raadde ons voorlopig aan om het allemaal nog even te laten rusten en gewoon alles zijn natuurlijke gangetje te laten gaan.

Was tweemaal zwanger na telkens 2 maanden, dus mijn vriend en ik zijn zeker wel vruchtbaar. Dus ik hoop dat we misschien tegen maart/april misschien weer een klein lichtpuntje hebben. Ik ga alleszins niet beginnen rekenen of ovulatietesten doen of wat dan ook. Het mag zeker geen obsessie worden. Ik ben er dan ook van overtuigd dat als je je er zodanig op focust, dat je er dan naast grijpt.

Het ergste is weer voorbij, operatie is gedaan, we staan nu weer op status nul in mijn ogen. Mijn vriend en ik hebben dan beslist om het nog één maal zo te proberen. Indien dan opnieuw slecht nieuws, dan gaan we heel de medische molen doorlopen.

Mocht alles ooit eens goed lopen, dan kan je een streep trekken onder die miserie die we al gehad hebben. Maar de vraag is natuurlijk: gaan we ooit een gezond baby'tje hebben en op welke termijn...
Het is zo oneerlijk allemaal.
Gisteren hoorde ik nog op het nieuws dat een jonge mama haar kindje in een waterput gestoken had, ze had een postnatale depressie. Net nadat ik 3u eerder een curretage had gehad... Dan vraag je je af, hoe is het allemaal mogelijk...

Vele groetjes
Janelle

[Pimpajoentje]

Lieve Janelle,

Dan blijven onze verhalen grotendeels gelijklopen. En ik wens jou voor Kerstmis een prachtig lichtpuntje.

Ik heb het helaas nog een derde keer moeten meemaken, elke keer blijft veel pijn doen, ook al zegt inderdaad de dokter "je bent tenminste toch al vruchtbaar!": daar heb je echt geen fluit aan.
Wat mij eigenlijk het meeste pijn heeft gedaan, is het feit dat een positieve zwangerschapstest helemaal niet meer als leuk nieuws kan worden onthaald, niet door jezelf en niet door je partner. Ik dacht de derde keer meteen: ok, ik ben nog eens zwanger, hoe lang gaat het deze keer mogen duren?
En bij de vierde keer ben ik gewoon meteen beginnen huilen van frustratie. Ik moet zeggen dat ik nu de vierde keer wel utrogestan ben moeten gaan gebruiken en dat heb ik wel gebruikt tot een week of 18. Op het einde meer voor mijn eigen gemoedsrust dan echt als medisch hulpmiddel. Het is geen blijde gebeurtenis meer, die plastest en die bloedtest bij de dokter, het maakt je meteen bang: "wat nu?"
En dat vind ik erg dat dat van mij is afgenomen.

Ik wens je heel veel sterkte in de verwerking en in de nieuwe pogingen, ik duim super hard voor je.

[sterretjes]

Dag Janelle,

Ik herken je wanhoop en onmacht zo sterk en wil je de komende weken allereerst veel moed toewensen. Ik herinner hoe ik zo opkeek tegen afgelopen kerst en nieuwjaar en vooral tegen de nieuwjaarswensen.. Iedereen wist maar al te goed wat onze grootste wens was maar dat kan niemand je geven inderdaad.

Ook hier een verhaal van herhaalde miskramen. Drie miskramen in anderhalf jaar tijd, telkens nadat we eerst hartactiviteit gezien hadden.
In tegenstelling tot bij Pimpajoentje is er, na veel onderzoek en het raadplegen van verschillende specialisten, wel een oorzaak gevonden. Ik bleek een baarmoederafwijking te hebben; in april hebben ze een tussenschot verwijderd uit mijn baarmoeder. Daarnaast heb ik ook een lichte stollingsafwijking.

Ook hier een verhaal van hoe wanhoop kan omkeren naar hoop. Deze kerst en nieuwjaar zullen er heel anders uitzien dan vorig jaar! Ik ben ondertussen goed 28 weken zwanger, mijn vierde zwangerschap dus. Ook ik heb utrogestan gebruikt tot 16 weken en spuit dagelijks een bloedverdunner (fraxiparine).

Ik weet niet welk advies te geven. Het raadplegen van specialisten en vooral verder blijven zoeken heeft ons wel geholpen. Hadden we geluisterd naar de eerste dokter was ik nooit geopereerd en waren we nu waarschijnlijk nog geen stap verder. Maar inderdaad, niet altijd wordt er een oorzaak gevonden. Maar misschien helpt het toch al om een aantal dingen te laten uitsluiten..

In elk geval duim ik mee voor je en hoop dat je volgend jaar een andere kerst en nieuwjaar mag beleven!

Veel liefs!

[beekebee]

Beste Janelle

Ik kom al een paar jaar op deze site maar heb me nooit geregistreerd. Nu heb ik het gedaan om eventueel steun te geven aan vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten waar wij ooit volledig in zaten. Ik vertel mijn verhaal om aan te tonen dat het echt wel goed kan aflopen en dat je niet mag opgeven zolang er nog een sprankelte hoop is.
Ik heb 4 miskramen gehad en de 5de zwangerschap is goed verlopen met een lieve zoon als gevolg. Dit alles heeft 4 jaar geduurd en waren de zwartste en zwaarste jaren van mijn leven. Ik heb het vaak willen opgeven maar er kwam steeds weer kracht om verder te gaan met het proberen. Na de eerste MK zijn we 1,5 jaar niet zwanger geraakt,.... nadien ineens weer wel maar 3 keer slecht afgelopen. Die lange tijd tussen 1 en twee lag waarschijnlijk aan de schrik om het nog eens voor te hebben want nadien was ik steeds na 1 keer proberen zwanger. Vrijen werd heel moeilijk (ook schrik om zwanger te worden,...raar he) en technisch.
De miskramen waren steeds voor de 10 weken en ik heb nooit een curretage laten uitvoeren. Ik wou dat steeds zelf laten afkomen, dan is het minder medicinaal en kan je er echt afscheid van nemen. De dokters stellen dat wel voor maar je baarmoeder recupereert sneller op de natuurlijke manier en er kan geen littekenweefsel ontstaan dat bij een volgende zwangerschap in de weg kan zitten.
In Leuven werden we niet serieus genomen. Dokter Pexters heeft enkele testen gedaan maar sprak steeds van 'brute pech'. Maar na 4 keer vetrouw je het boeltje niet meer. Ik heb tot 3 keer toe naar Utrogestan gevraagd maar ze vertelde me dat dat er ook niet voor gaat zorgen dat het vruchtje levensvatbaar en gezond is. Ik geloofde haar,....zooo dom van me. We zijn dan uiteindelijk naat Jette gegaan, naar het Centrum voor Reproductieve Geneeskunde, iets wat we al veeeeel langer hadden moeten doen. Dokter Verpoust nam ons daar heeel serieus. We konden direct testen laten uitvoeren, hij nam de testen van Leuven door en vroeg zich al waarom mijn progesteron-levels niet getest waren, bij hen was dat protocol. Ik heb dit dan laten testen en kreeg al een voorschrift voor Utrogestan mee.
We gingen eigenlijk nog wat wachten om verder te proberen (HEEEL VEEL SCHRIK om het nog eens mee te maken). De dag dat we naar het ziekenhuis gingen voor de uitslagen had ik al een tijdje last van een rare, vieze smaak in mijn mond, een week ofzo. Mijn eten proefde anders, een beetje ijzerig... Omdat ik de Utrogestan al nam sinds de eisprong van die maand vroeg ik de dokter of dat een bijwerking was van het medicijn en hij zei: 'Neen, u bent waarschijnlijk zwanger, dat is een serieus zwangerschapssymtoon'. Thuis heb ik een test gedaan en hij was positief. De dokter heeft me de avond rond 19u nog gebeld om te vragen of ik de test al gedaan had. Hij wou het resultaat weten. Blijkbaar had ik die Utrogestan echt nodig want het tweede deel van mijn cyclus maak ik zelf niet genoeg progesteron aan om het vruchtje te laten groeien en sterft het steeds. Zo een simpele oplossing!

Toen begon de ergste schrik en nog een hele moeilijke periode. Ik had het gevoel het vruchtje steeds te verliezen en had heel veel stress... (Niet bevorderlijk voor een gezonde zwangerschap) Elke 3 weken hadden we een echo en toen ik voor de eerste keer een hartje zag heb ik gehuild zonder op te houden voor een tijd.
Het was een hele bange zwangerschap tot de 18 weken, toen ben ik met Utrogestan gestopt. Ik mocht al veel langer stoppen maar ik dacht dat het steeds ging weggaan wanneer ik zou stoppen met de pilletjes. Toen ik op een dappere ochtend stopte en alles goed bleef kon ik eindelijk genieten van de dikke (HELE DIKKE) buik en de aandacht die zwangere vrouwen krijgen! EINDELIJK! Het was uiteindelijk een heavy zwangerschap en een horror bevalling maar eind goed al goed.

Blijf niet bij een dokter als je je er niet goed bij voelt, als je denkt dat die niet alles doet dat je verdient! Wij zijn ook uit gemakzucht lang in Gasthuisberg gebleven, we wonen op een boogscheut van daar. Weet je dat je met een miskraam in dezelfde wachtzaal zit waar de zwangere vrouwen met de echootjes buitenkomen en op controle gaan? Dat was heel hard! Je kindje voor de zoveelste keer verliezen en dan dat geluk zien maar op dat moment een intens verdriet ervaren.....zooooo pijnlijk! Nadien ben ik wel bevallen in Gasthuisberg, de dokter van Jette raadde een gynaecoloog aan daar. Ze zijn heel goed voor bevallingen en neonatale, de zoon is 12 dagen te laat geboren en had een bacteriele infectie opgelopen. Hij heeft een weekje in de couveuse gelegen. De zorg en kunde was ongelofelijk maar ik heb veel slechte verhalen over fertilisatie en opvolging na miskramen. Uit Jette hoor ik bijna enkel positieve verhalen, de 1 na de ander.
De dokter uit GHB kom ik soms nog tegen in de winkel en ik voel dan steeds de nood om haar met mijn karretje omver te rijden... hihi.
Toen ik na de derde miskraam vroeg om psychologische hulp, eens te praten met een psycholoog kon dat pas 3 weken later want de psychologe die dat normaal deed was op zwangerschapsverlof, dat vertelde de onthaalbediende me doodleuk. Ik was razend en zei dat de hulp vrij ACUUT was. Allemaal zeer pijnlijk.

Ik hoop echt dat het je gaat lukken want het is de moeite allemaal waard. Het klinkt heel raar maar het verdriet gaat over, gaat weg. Er zijn veel momenten geweest dat ik het wou opgeven maar nu lijkt dat zooo ver weg en zo onbekend. Ik denk nog vaak aan de kindjes die we niet hebben kunnen houden. Ik kan hier gelukkig goed met mijn man over praten.

Nog veel sterkte en laat me het vervolg zeker weten, ik ben heel benieuwd en duim mee voor een goede afloop! Veel succes!

Groetjes

[Janelle]

Goedemorgen lieve mensen,

Bedankt voor alle lieve berichten. Het doet me zo'n deugd om steun en advies te krijgen van jullie. Echt waar.

Intussen zijn we exact 2 weken na de operatie. Met mij gaat het goed momenteel. Ik heb precies 'het geluk' dat voor mij deze periode nu valt op het einde van het jaar. Velen zullen dit anders ervaren, maar voor mij is het goed. Met de feesten in het vooruitzicht kan ik mijn zinnen wat verzetten. Vorige week personeelsfeest gehad, afgelopen weekend naar Antwerpen en Brugge geweest om kerstcadeautjes te kopen. Gezellig met mijn man het stad in, tea-room'ke doen, eens op de kerstmarkt lopen... Het doet me wel goed. Ben ook weer anderhalve week aan het werk en dat verzet mijn zinnen gelukkig ook wat. Alleen thuis zitten kniezen, daar word ik toch alleen maar gek van.
Daarnaast voel ik me er goed bij dat ik het jaar 2013 symbolisch kan afsluiten. Zwarte pagina uit mijn leven, maar 2014: nieuw jaar, nieuwe lei, nieuwe hoop. Zo zie ik het.

Concreet moet ik nu op nacontrole op 21 januari om te zien of de operatie goed uitgevoerd is en er dus geen 'restjes' meer overschieten in de baarmoeder.

Ik sta op dit vlak nog steeds voor een dilemma. Moeten we de natuur gewoon zijn gang laten gaan en nog 1x zo proberen of moet ik een ander ziekenhuis zoals dat in Jette aanspreken (bedankt beekebee voor de mooie uitleg erover!!) en de testen te laten doen? Ik heb nu 2 miskramen achter de rug, mijn gynae zegt dat er pas testen worden uitgevoerd vanaf 3 miskramen. Vandaar dat ik niet goed weet wat te doen. Wat zouden jullie me nu concreet voorstellen in mijn geval?

Soms denk ik: hoever wil ik ervoor gaan? Hoeveel keer moet ik nog een miskraam doorstaan? En een curretage? Hoe bang zal ik niet zijn voor een volgende zwangerschap? Stel dat de 1e echo dan wel eens positief mag zijn (wat nooit eerder het geval was), dan nog ga ik nooit op mijn gemak zijn (wat met 2e echo, wat met de testen die je tijdens je zwangerschap moet ondergaan? pfff...)

Anderzijds denk ik: het is wel nù het moment om ervoor te gaan. Ik ben nu 28 jaar, heb nog geen kinderen, dus ik moet het nu doen en niet meer binnen 10 jaar. Dan denk ik: het moet wel leuk zijn om kinderen te hebben, later kleinkinderen... Ik wil niet oud worden, het ongeluk hebben dat mijn partner voor mij sterft en dat ik daar als 75-jarige alleen thuis moet zitten... Sorry, klinkt ook heel egoïstisch en zo, maar ik denk daar soms wel over na. Ik heb nu soms het gevoel: ik ga nu werken voor ons huis te betalen en voor luxe (etentjes, reizen, weekendjes, juwelen, mooie kledij,...) want we hebben echt financieel een mooi leven, maar is dat het dan?? Is dat het leven? Wat heb ik eraan om met een blinkende collier rond te lopen in mijn nieuw kleedje als ik het gemis heb van ECHT waardevolle zaken in het leven als een kindje?
Dus ja, ik heb besloten om er weer voor te gaan met goede moed (op mijn dilemma na van zou ik het de natuurlijke gang laten gaan of zou ik verdere stappen ondernemen). Ik hoor hier toch ook verhalen die heel mooi afgelopen zijn, en dat geeft me wel goede hoop.

Nogmaals bedankt dat ik de nodige steun bij jullie kan vinden. Voor sommigen van jullie die al een hoop miserie hebben meegemaakt, is het verhaal erg mooi geëindigd en ik hoop voor alle anderen, dat 2014 een mooi cadeautje voor ons in petto heeft

Veel liefs
Janelle
xxx

[Janelle]

Hallo lieve mensen,

Hier ben ik weer met een update.

Nieuw jaar, nieuwe moed, nieuwe hoop!

Ben blij dat 2013 afgesloten is. Op 31 december was ik echt gelukkig dat ik een streep onder dit rotjaar mocht trekken. Een jaar met 2 miskramen, 2 operaties, emotioneeel moeilijk te verwerken allemaal...

Ik ben dus op 4 december geopereerd (curretage).
Van de operatie zelf heb ik eigenlijk net als vorige keer niet veel geweten. Ze doen je toch volledig in slaap en wanneer je wakker wordt, is alles achter de rug.
Ik heb wel net als vorige keer echt veel bloed verloren. Eigenlijk nog meer dan de 1e keer. Ik vroeg me af: stel dat ik op het werk een spontane miskraam zou gekregen hebben, ik zou naar huis gemoeten hebben want kon mezelf niet proper houden! Zeker 1 maandverband per uur. En op 1 avond zaten er echt veel dikke grote klonters bij. Op die avond stond mijn vriend echt op punt om met me naar de spoed te rijden want het was echt niet normaal. De ene klonter na de andere op 1 uur tijd, was echt vies. Maar daarna ging het weer wat beter en we zijn dan toch niet gereden, maar het scheelde niet veel.

Als het is zoals het de vorige keer verliep, verwacht ik mijn regels eind januari, begin februari.

Ik moet op 20 januari wel naar de gynae voor een nacontrole om te zien of alles effectief weggenomen is tijdens de curretage alsook om te zien of alles goed zijn natuurlijke gangetje weer gaat: zitten er eitjes klaar, is het baarmoederslijmvlies dik genoeg...

De vorige 2x ben ik heel snel zwanger geworden, de eerste keer direct, de 2e x na 2 maanden. Dus ik koester een beetje de hoop dat ik bv in maart, april zwanger zou zijn. Nuja, de tijd doet er niet 100% toe, is het nu april of is het augustus, MAAR DAT HET EENS GEZOND MAG ZIJN!!! Want ik mag dan wel erg snel zwanger raken, wat ben ik ermee als het steeds uitloopt op een miskraam!!

Ik ben nu 28 dus het is echt wel de moment voor mij om kinderen te hebben. Vroeger was ik er niet klaar voor, maar zou liever ook niet 32 willen zijn... Nuja, stel dat het de volgende keer weer uitdraait op een miskraam dan moeten we de hele medische molen door en wie weet wat moeten we dan allemaal nog gaan doen (hormonenkuren, IVF,...) en dan zijn we wel vertrokken nog voor een paar jaar zeker?

Sowieso, ik zei vroeger dat ik altijd maar 1 kindje wou, awel dit is sinds mijn miserie alleen nog maar versterkt! De verpleegster zei me de 4e december net voor ik gecurreteerd moest worden: heeft u al kinderen? Ik antwoordde haar: als ik al een kind had gehad, had ik hier zeker niet gelegen.
Mijn man zei vroeger altijd dat hij er wel 2 wou. Ik heb hem altijd gezegd: dan zal het niet met mij zijn, zo met een lach. Maar nu weet hij wel 400% zeker dat hij al HEEL blij mag zijn als hij ooit 1 gezond kind mag hebben... slik...

Ik heb soms wel de angst dat ik nooit een gezond kind op de wereld zal kunnen zetten. Stel dat ik de volgende keer geen miskraam zal hebben, ik zal nooit op mijn gemak zijn. Sommige ziektes kunnen ze wel 'uitsluiten' (hoewel de kans op bv syndroom van down altijd bestaat), maar er zijn er nog veel die ze pas op of na de geboorte pas kunnen zien...

Ik hou jullie zeker verder allemaal op de hoogte de komende weken en maanden!

Veel liefs
Janelle

[marie_73]

Hallo

Ik heb ook 2 mk gehad vorig jaar, eentje heel pril na natuurlijke bevruchting.
tweede op 5 maand na ICSI, met ingeleide bevalling, allemaal heel heftig.


ik schrik nu paar weken later vooral van de reacties van de omgeving.
Omdat ik al 5 maanden was, was iedereen op de hoogte.

Sommige zijn heel lief, luisteren naar mijn verhaal.
Anderen waarvan ik dacht dat ze goeie vrienden waren sturen een sms'je met sterkte of reageren niet en zeggen dan later dat ze niet weten wat zeggen.

Ik denk dat ik hierdoor ook vrienden gaan verliezen, als je in deze omstandigheden niet op mensen kan rekenen, wanneer dan wel? Of zijn ze er alleen alles goed met je gaat?

[Vlientje]

Hey Marie,


Eerst en vooral veel sterkte!
Een kindje verliezen op die termijn is zwaar hé. Da's al een echt mini-baby'tje (ik heb dit 2 keer meegemaakt) met bevalling en al...

Veel mensen weten niet hoe ze hiermee moeten omgaan en dat doet inderdaad pijn. De eerste keer heeft me dat enorm gekwetst, vooral van mijn collega's (niet allemaal hoor, er waren een paar collega's heel begripvol). Maar de tweede keer heb ik een algemene boodschap doorgegeven aan mijn collega's dat ze normaal moesten doen, dat ik er met hen niet over wil praten (wou ik ook niet, waren collega's waar ik geen echt band mee heb) en dat ik wel een goeiedag wou en dat ze me professioneel goed behandelden.
Ik ben zelf veel assertiever geworden. Maar ja, 't is een ganse weg...

Ik heb wel gemerkt dat een luisterend oor en begrip vaak van iemand komt waar je het totaal niet van verwacht.
Vrienden kwamen ook naar me toe en zeiden me dat ze niet goed wisten wat ze konden zeggen. Ik vond het al mooi als ze dat zelf al zeiden. Want ja, veel kun je er niet op zeggen dat echt troost. Als ze dan toch iets zeggen, kwetst het meestal toch...



Veel liefs en dikke knuffel,


Eveline